ΒΕΛΑΝΙΔΙΕΣ...

Γιατί χάσαμε....

Παλμός υπήρχε και μάλιστα εμφανής. Στόχος υπήρχε και μάλιστα επιτακτικός. Αντίπαλος υπήρχε, αλλά, όπως έδειχναν τα πράγματα, γονατισμένος.

Και τότε; Δύο και μόνο δύο αιτίες. Η πρώτη αφορά το ΠΑΣΟΚ ως στελέχη και κομματικό μηχανισμό. Η δεύτερη και πάλι το ΠΑΣΟΚ ως προς τις επικοινωνιακές τακτικές του, τα προτάγματά και τις αξιές του αυτή τη φορά. Και ...θα αρχίσω από το δεύτερο.

Επαγγελθήκαμε διαφάνεια, αξιοκρατία, αμεροληψία και όλα τα συναφή δημοκρατικά και ευρωπαϊκά στον Ελληνικό λαό. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι τα εξέλαβε ως επαγγελίες ο λαός αυτός, ο κάθε μεμονωμένος, ο μετακινούμενος ψηφοφόρος που κάνει και τη διαφορά; Ο διπλανός του ήταν μπλε, και τώρα είναι συμβασιούχος- φέτος όμως θα τον μονιμοποιήσουν. Η αποπάνω ακόμα περιμένει την εξαψήφια αποζημίωση που δικαιούται από τις πυρκαγιές του 2001, φέτος θα την πάρει; - η αποκάτω μια μέρα πήγε στη Ζαχάρω και πήρε 3000 - μετρητά παρακαλώ. Της ξαδέρφης μου το παιδί που είναι στην πυροσβεστική, στον καύσωνα του Ιουνίου είχε προνοήσει κι ήταν με τη δικιά του στη Τζια, ενώ προεκλογικά τον πήρε στο γραφείο του ο τοπικός μας της ΝΔ μαζί με τα άλλα παιδιά και ούτε που μύρισαν τα ρούχα του παιδιού με τις φασαρίες στην Πελοπόννησο. (Κακό να μην έχει το παιδί μας.) Ενώ το ΠΑΣΟΚ, που το ιδρύσανε όλοι μαζί, τους γύρισε την πλάτη και έλεγε για 21ους αιώνες, για ΑΣΕΠ, για αξιοκρατίες και πράσινα άλογα. Το παιδί του απέναντι αν είναι άξιο δε θα του το πει ο Γιωργάκης, που μέχρι το '74 ήταν στη Σουηδία κι έπλενε πιάτα.
Άξιο είναι και παραείναι, τακτοποιημένο δεν είναι. Αν δεν τα καταφέρει τελικά να τακτοποιηθεί, θα χει τουλάχιστον τώρα, σήμερα ,το όνειρο, την ελπίδα, το περιθώριο να μην αγχώνεται βρε αδερφέ... Την άλλη τετραετία βλέπουμε... (Μεγάλο λάθος να στερείς την ελπίδα της νέας γενιάς για δουλειά -κι ειδικά αβασάνιστη- σε όποιας αξίας το όνομα κι αν το κάνεις, όσο κι αν ωφελεί τον τόπο μακροπρόθεσμα.)

Κι έρχομαι στο δεύτερο μεγάλο λάθος. Το ασυγχώρητο. Το μη αναστρέψιμο. Κι αυτό είναι από την εξέδρα, από ...άμβωνος, από τους δέκτες που βρίσκονται σε κάθε σπίτι, κάθε χωριό, καμένο κι άκαυτο, να στερείς από κάποιους (όχι όλους, το τονίζω) οπλαρχηγούς σου τα μόνα όπλα που ξέρουν να χρησιμοποιούν. Πού τους στέλνεις ξυπόλητους στ' αγκάθια, λες κι έχεις αντίπαλο το Σημίτη, να μετρήσετε τις αξιοκρατίες σας; Τι θα τάξουν οι άνθρωποι; Εκσυγχρονισμό; Αδέκαστη δικαιοσύνη; Μείωση των εκπομπών καυσαερίων; Κρατικό μηχανισμό επί ποδός; Και τίνος το παιδί θα τρέχει να σβήνει τις φωτιές και να θαλασσοπνίγεται στις πλημμύρες; Αυτοί δηλαδή δεν έχουν ψήφους; Τριάμισι χρόνια μαζεύανε οι πολιτευόμενοι το γάλα, για να βγεις εσύ, ο ΑμερικανοΕυρωπαίος, στο μπαλκόνι και να πας μ αυτό να σβήσεις τη φωτιά πριν φτάσει στην Αλλαγή; Μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια; Guess what: πάει το γάλα μ α ς και τις φωτιές η ΝΔ τις έσβησε στην τελική, ενώ το δικό τους γάλα το φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού.

Πού ζεις κουμπάρε; Ξέρεις πόσοι πράσινοι κουμπάροι περιμένουν στη γωνία; Πού τις διατυμπανίζεις αυτές τις απειλές και κυρίως, πότε; Με το που βγήκες απ' το αβγό, με το καλημέρα; Ξέρεις ποιο είναι το κυρίαρχο πολιτικό ένστικτο; Η αυτοσυντήρηση. (Τι νόμιζες, η ...εθνική ευημερία;) Ούτε κύμινο δεν προλαβαίνεις να πεις. Ένας και μόνο -εν δυνάμει- βουλευτής φτάνει και περισσεύει για να κυκλοφορήσει τόσες δημοσκοπήσεις (πραγματικές ή μη), φήμες (αστήρικτες ή μη), υποκοριστικά (κολακευτικά ή μη), συνθήματα (αποσυσπειρωτικά ή μη) ώστε να βγει το κόμμα τρίτο στο Λασίθι με συνοπτικές. Ανακοινώνεις ανερυθρίαστα επιστροφή στις ηθικολογίες του Σημίτη στη μέση της τετραετίας και περιμένεις να σου κάνουμε και παρντόν παρντόν να περάσεις, νατος νατος ο Πρωθυπουργός και να το εννοούμε κιόλας;
Τα χτίσαμε τα γήπεδα «αρχηγέ», τα σκάψαμε τα μετρά. Άσε να χουμε και δουλίτσα στο γραφείο μας γιατί είναι μεγάλη και οικονομικώς ασύμφορη η ρημάδα η τετραετία εκτός βουλής...

Να το θέσω πιο τετραγωνισμένα. Για να πραγματοποιηθεί ένα ρουσφέτι χρειάζονται τρεις άνθρωποι τουλάχιστον: αυτός που θα το ζητήσει (βλ. ψηφοφόρος), αυτός που θα μεσολαβήσει (βλ. βουλευτής ή στέλεχος) και αυτός που θα το φέρει εις πέρας (βλ. προϊστάμενοι, υφιστάμενοι, διοικητές κλπ). Αν η προοπτική του ρουσφετιού κάνει πως εκλείπει, όλοι αυτοί χάνουν αυτό που τους συνδέει και αυτό που κολακεύει τον εγωισμό τους, τους δίνει λόγο πολιτικής ύπαρξης, τους κάνει ανθρώπους ...χρήσιμους στην κοινωνία και στο κόμμα (βλ. στους αναποφάσιστους ή απαιτητικούς ψηφοφόρους). Εσύ ως αρχηγός που στεντόρεια το ...υπόσχεσαι, χάνεις τη στήριξη και των τριών. Αν πολλαπλασιάσουμε τα αιτήματα που εκκρεμούν με το 3 ή με το δύο - αλλά και έτσι να τα αφήσουμε- , do the math..

(Για λόγους Ιστορίας, τα «αξιοκρατικά» -το πιο σύντομο Πασοκικό ανέκδοτο- μόνο σε έναν συγχωρέθηκαν ή ενδεχομένως απλά παραβλέφτηκαν, λόγω συγκυριών - θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και λόγω μαγκιάς του - κι ακόμα ψάχνονται οι πολιτικοί αναλυτές και ψελλίζουν διάφορα περί «συλλογικού κοινωνικού αιτήματος και έκφραση βαθύτερων αναγκών σε ικανή μερίδα του Ελληνικού εκλογικού σώματος» και φέξε μου και γλίστρησα. Ναι, σωστά, το χαν δοκιμάσει όμως το προϊόν οι εκτός κόμματος σκεπτόμενοι ψηφοφόροι εκ των προτέρων, από το Γενάρη του '96 - ήξεραν τη διαφορά και έκαναν με την ψήφο τους τη διαφορά . Παρά το ΠΑΣΟΚ εξελέγη, όχι εξαιτίας του. (Για να μην αναφερθώ στο "αντίπαλο δέος" της πρώτης εκλογής, τον «Καρδίτσα» που οπωσδήποτε έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος). Ας κατέβαινε ο Σημίτης σε εκλογές μόνο με το «πανίσχυρο» κόμμα «ενωμένο δυνατό» πριν δείξει δείγματα πρωθυπουργικής γραφής στους απηυδισμένους τότε από το πελατειακό α-πολιτικό σύστημα και σου 'λεγα εγώ . Τέλος πάντων εξανθήματα βγάζουν όταν τον θυμούνται. Αλλά για να κρυφτούν και να ξεχαστούν τα αποτελέσματα αυτής της 8ετίας θα πρέπει να λιώσουν πολλοί πάγοι, να ανέβει πολύ η στάθμη του νερού... -Άσχετο;)

Στο θέμα μας... Τη μέρα που ο Γιώργος χρίστηκε πρόεδρος ήταν ήδη καταδικασμένος ως επικίνδυνος, ως ορεξάτος, ως ευρωπαίος και ευρωπαϊστής. Θύμιζε έντονα τον προκάτοχό του, που δεν τα είχε πάει κι άσχημα, ο κόσμος μετά από δυο χρόνια θα του έδινε την ευκαιρία. Μιλάμε όμως για κακουργήματα. Η μη αναμενόμενη συμμετοχή του κόσμου στην ανάδειξή του (έξυπνο τελικά) ανέστειλε προσωρινά την καταδίκη μετά την ήττα. Όταν αργότερα δήλωσε την αμείλικτη κι αμετακίνητη αντίθεσή του στις Πολυδωρικές μεθόδους στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού όμως (άστοχο τελικά), το πράγμα δεν χωρούσε αναβολή. Μπήκε και στα χωράφια των πολλών, αυτών που μόνο την υπόσχεση και το φιλικό χτύπημα στην πλάτη έχουν για τσαπί και πηλοφόρι και μυστρί - ιδίως ως κυβέρνηση, αφού και πιο πολλές πιέσεις δέχονται και περισσότερη ανάγκη έχουν λόγω φθοράς, κάπως πρέπει να αντισταθμιστούν τα αντιλαϊκά μέτρα. Παραβίασε το σιωπηρό κοινωνικό συμβόλαιο της «αλληλεγγύης» που δεν καταργήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, απλά ένα διάλειμμα έκανε, να μπούμε στην ΟΝΕ, να κάνουμε και τους Ολυμπιακούς να μας φύγει το γινάτι... Τους πήρε τη μπουκιά απ' το στόμα, τα palm-top με ψηφοφόρους και «αιτήματα» έγιναν αυτομάτως θηλιές στο λαιμό τους, οι χωμένοι στα «πολιτικά» τους γραφεία ψάχνανε φαντάζομαι στα «ζητείται ντελίβερι» την άλλη μέρα κιόλας.

Δεν είχε μέρες, δεν είχε ελπίδα, κ α μ ί α και ποτέ. Νομαρχιακές, Ετεροδημότες, Οργανωτικό, όλος ο κομματικός μηχανισμός τάχθηκε στην υπηρεσία των κομματαρχών που εννοείται πως ζουν και βασιλεύουν, και όλοι μαζί, συλλογικά, αποφάσισαν να παίξουν μπάλα ταυτόχρονα μεν, αλλά υπό διαφορετικό αρχηγό, με διαφορετικό αντίπαλο και διαφορετικό στόχο ο καθένας. Με δεδομένο και ενσταλαγμένο τοις πάσι ήδη το ότι «δεν κάνει, μωρέ, αφού τον άκουσα να συνεννοείται στα Αγγλικά με τους συνεργάτες του» και το οποίο προέκυψε εντελώς ξαφνικά το 2004, το θέμα ήταν πώς δε θα μας αγγίξει η προσδοκώμενη επερχόμενη ήττα την πρώτη φορά. Αργότερα επιτάθηκε περισσότερο ο στόχος (κάπου μεταξύ α' και β' παραίτησης Τσιτουρίδη) σε «σιγά μην πάμε σε κυβέρνηση μ' αυτόν να μας φάει η μαρμάγκα , αγριεμένο τον κόβω, αυτός με τη φόρα που έχει πάρει είναι ικανός να βάλει και τον Μαρίνο σε μειοδοτικό διαγωνισμό για τους καφέδες στην Τρικούπη και το 2010 θα παίζουμε μπουνιές για μία εκλόγιμη στο Επικρατείας -αν δεν τού ρθει πάλι καμιά φαεινή και φωνάξει το ...Τζωρτζ Στεφανόπουλος...»
Πού μούτρα να εμφανιστούμε στις περιφέρειες.. Όλες οι κολυμπήθρες της ορθοδοξίας δε θα μας φτάνουν να βαφτίζουμε μπας και πιστέψουν το ειλικρινές των προθέσεών μας για τα βλαστάρια τους.

Το χειρότερο; Για τους λίγους, τους φιλόδοξους, τους ασυγκράτητους, Κυβέρνηση σημαίνει διανομή Υπουργείων, βλ. ευκαιριών προβολής και μεριδίου τηλεθέασης, κι αυτός πάει και τα μ ε ι ώ ν ε ι σε αριθμό - δεν είμαστε με τα καλά μας... Άσε που θα κάνει πάλι τα δικά του και θα αναδειχθούν νούμερο δύο ορισμένοι,-ες που ως τώρα μόνο σε Πανευρωπαϊκό έχουν παίξει μπάλα και δεν έχουν δείξει δείγματα γραφής ως Υπουργοί ακόμα. Αν πάρουν αυτοί,-ες Υπουργείο και ξυπνήσει ο Καρεμπέ μέσα τους, είναι και φωτογενείς, μπάι μπάι αρχηγία, ούτε λυκόπουλο στους προσκόπους . Τρεχάτε λοιπόν παιδιά εμείς (γιατί σαφώς και δεν πρόκειται για όλους) που πραγματικά αγαπάμε το ...κόμμα, να ξεφορτωθούμε την καυτή πατάτα που άκουγε στο όνομα Γιωργάκης το 2004, το 2007 μας προέκυψε Γιώργος, πριν μας βγει από δεξιά ως ...Παπανδρέου και αποκλειστούμε.

Πώς; Σιγά το Ρίο-Αντίρριο!!! Πρώτον: την πέφτουμε στα παιδιά του οργανωτικού και τους ετεροδημότες, ενώ οι από κει καταρτίζουν ανασκουμπωμένοι τα προγράμματα και αναλύουν τα σχεδιαγράμματα. Να ναι καλά και κείνος ο Προκόπης πέρυσι με τον 3463/2006 που τους αύξησε και το περάσαμε στο ντούκου. Να δω πώς θα φτάσουν κολυμπώντας στην Κρήτη όλοι αυτοί οι πρόθυμοι κι ας πηγαίνουν άδεια τα καράβια. Δεύτερον: Προσοχή στα πάνελ, τα μάτια μας δεκατέσσερα να εκμεταλλευτούμε με την ευφυΐα μας τις ευκαιρίες. Δόξα τω θεώ άφθονες από παντού. Σύνθημά μας; «Η σιωπή είναι χρυσός». Φράση κλειδί στην ανάγκη; «Με συγχωρείτε, έχω επιστροφή δε σας ακούω» και άλλα παρόμοια. Τρίτον: Όταν εντοπίζουμε σφάλμα στα προγράμματα, στα ψηφοδέλτια κλπ το βουλώνουμε και μετά λέμε κάτι ερμηνείες περί νοήματος της πολιτικής ως ειδήμονες λες και πρώτη φορά το ακούγαμε... Μη βάλουμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας. Τέταρτον και σημαντικότερον: Χαλασμένο τηλέφωνο με τα γνωστά, παλιά, δοκιμασμένα, και, μόλις ξαναφτάσει στ' αφτιά μας ό,τι εντέχνως έχουμε διαδώσει, το αποδίδουμε σ' όποιον μας έρθει -κατά προτίμηση σε όποιον έχει πρόσφατα δειπνήσει, συνομιλήσει, κουτουληθεί, με εκείνον τον «κατά λάθος», τον «από κεκτημένη ταχύτητα», τον ΟΝΕδάκια τον Ολυμπιακο-Εργάκια με το σιχαμένο το μπλοκάκι, να ξεφορτωθούμε και τα δύο-τρία «αδιάβλητα» εξ εξωτερικού και τις φράξιες τους ταυτόχρονα, όχι παίζουμε. -Εννοείται πως στα ΜΜΕ, λέμε -ομού με τους ανυποψίαστους- το πολιτογραφημένο πλέον: «τα διαρρέουν τα υπόγεια της Ρηγίλλης».

Πολυλογώ: η λύση για τον/την μελλοντικό,-η ηγέτη του ΠΑΣΟΚ είναι μία. Να καταλάβει ότι κάποια ανώτερα στελέχη εννοούν να εκμεταλλεύονται τα σύνδρομα κατωτερότητας του κομματικού μηχανισμού και να τον χειραγωγούν κολακεύοντάς τον όχι κατ' ανάγκην προς ίδιον άμεσο όφελος, αλλά προς ζημία του οποιουδήποτε υπάρχει πιθανότητα να υψώσει ανάστημα ή να φέρει εμπόδια στις όποιες βλέψεις τους, είτε μιλάμε για αρχηγικές φιλοδοξίες, για αριθμό ψήφων ή σειρά εκλογής που να αξιώνει υπουργοποίηση, για επιδιωκόμενο αριθμό θητειών που να εξασφαλίζει αξιοπρεπή σύνταξη, ή για πολιτική εξόντωση κάποιου μη αρεστού απλά από τσατίλα, και μιλάμε για ορίζοντα τετραετίας, οκταετίας, δεν έχει σημασία. Ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ είναι το ΠΑΣΟΚ. Αποδεδειγμένα πλέον πιάνει. Κι αν πιάνει. Ενεργοποιημένος βγάζει κυβερνήσεις. Ενορχηστρωμένα απενεργοποιημένος προωθεί προεκλογικά δελφίνους της επόμενης μέρας -ενίοτε δε και της ίδιας (βλ 9/4/2000, 16/9/2007)...

Τι επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου να γίνει;
1) Η διαχείριση των εκλογικών εισιτηρίων να πάει σε ιδιωτικό στην ανάγκη φορέα - είναι από τους λίγους τομείς όπου πλέον η εκλογική βάση έρχεται σε απευθείας επαφή με το κόμμα και κουμάντο κάνουν οι αποκάτω του Μαυρογιαλούρου. Αν ψαχτεί το θέμα θα πάει κόσμος φυλακή, χαλαρά, και αποδείξεις υπάρχουν.
2) Σύστημα με λίστα εκλεγμένη από τις τοπικές σε κάθε νομό, με το «ατού» να παλεύει για την έδρα που «παίζεται» και όχι να θυσιάζουμε τον αγώνα για το κόμμα για τη μονοσταυρία.
3) Υποχρεωτικές τακτικές εκλογές στις Νομαρχιακές Επιτροπές, με επιστροφή στις προθεσμίες και προϋποθέσεις εγγραφής μελών.
4) Έλεγχος των οικονομικών όλων των κλαδικών, τοπικών και των οργανώσεων νεολαίας - τις περισσότερες φορές γίνεται κατάχρηση με θύμα το κόμμα, όχι μόνο άμεσα και ορατά, αλλά και έμμεσα, καθώς χρηματοδοτούνται ύπουλα αντιδημοκρατικά εκφραζόμενες μικρο-ομάδες που φυτοζωούν αντιπολιτευόμενες τις εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες, με σκοπό τη δική τους ανάδειξη, συν τω χρόνω κ τη φθορά που προκαλούν. Η όποια διαπλοκή εντοπίζεται στον κομματικό μηχανισμό που έχει απογαλακτιστεί και αυτονομηθεί, έχει βγάλει παραφυάδες παντού κι απειλεί ό,τι του υποδείξει ο πιο επιτήδειος και ακίνδυνος γι αυτόν, δια στόματος των παρατρεχάμενων, με στόχο την αυτοσυντήρηση και επέκτασή του που ως γνωστόν είναι εγγενής σε κάθε οργανισμό. Ο μηχανισμός συντηρείται , ο επιτήδειος προκρίνεται...

Άμα πέσει η βελανιδιά, για να κλείσω, τρέχουν να ξυλευτούν κάποιοι. Την πρώτη βελανιδιά, τον Ιούνη του 1996, προσπάθησαν να την εμποδίσουν να φυτρώσει, δεν υπολόγισαν σωστά το ρεύμα και την πάτησαν. Λίγα χρόνια μετά, τον Απρίλη του 2000, βιάστηκαν, και προσπάθησαν να ξυλευτούν πριν τη δουν με τα μάτια τους πεσμένη -δεν τους άφησε η χαρά βλέπετε- και την ξαναπάτησαν. Ευφυείς καθώς είναι, δεν την ξαναπατάνε βέβαια. Τώρα αυτή η καινούργια βελανιδιά είναι λιγότερο δυνατή, ανεμοδέρνεται, ότι μπορούμε κάνουμε στα μουλωχτά κι εμείς (έχει προστεθεί κι άλλος επιτήδειος ωστόσο και περιμένει υπομονετικά τη σειρά του). Αλλά κι αν δεν πέσει; Το ρισκάρεις; Ό του θαύματος, στα πόδια σου βρίσκεται ολόκληρο ηλεκτρικό πριόνι, τα «πασοκάκια» κι ο μηχανισμός τους, που καίγονται να τη δουν πεσμένη -χτες ει δυνατόν, γιατί όρθια ποιος ξέρει πού θα φτάσει, θα μας εκτοπίσει, δε λέει. Το να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δύο -πρίμο σεκόντο- αρπάζουν το πριόνι και τη ρίχνουν τελικά τη βελανιδιά.

...Την έριξαν. Την έριξαν; Θα κοπάσει η σκόνη και θα δούμε αν έπεσε πάνω τους.
Συμβαίνουν κι αυτά, ξέρετε, και στις καλύτερες οικογένειες...