8 Μαΐ 2010

Δικαιολογιες.

...




Ακούω παιδικά τραγούδια... Τρυφερά, αστεία, αγαπημένα τραγούδια. Σαν κι αυτό.

Και σκέφτομαι ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρώ μιαν άκρη σ όλον αυτόν τον παραλογισμό.....

...δεν έχουν άραγε ευθύνη εκείνοι που εξαφάνισαν την παιδική γλυκύτητα που ζήσαμε εμείς, για να πουλήσουν ένα σωρό καφρίλες όπου κερδίζεις 100 πόντους το κάθε πτώμα που ξαπλώνεις, το κάθε κεφάλι που παίρνεις?

Δεν έχουν ευθύνη οι γονείς που βλέπουν τί γίνεται, και όμως εξακολουθούν σαν τους αναίσθητους να παρκάρουν τα παιδιά τους μπροστά στο - αλίμονο, όχι πλέον χαζοκούτι αλλά τρομοκούτι? Που δικαιολογούν τα πάντα, επειδή βαριούνται να τα διορθώσουν? Που υποχωρούν στα πάντα επειδή το "όχι" είναι δυσκολότερο, πιο μπελαλίδικο και χρονοβόρο από το "ναι"?...

Ε ναι, δεν φταίνε? Θα φταίνε. Κάτι πρέπει να φταίει.

Κι εκείνη την ώρα ακούω γέλια απο την οθόνη και ζητωκραυγές, κι είναι το "Ελλάδα έχεις ταλέντο" που φτάνει στο τέλος του....

Νικητές σήμερα ένα σωρό παιδιά, 15 με 18 χρόνων... Μαγκάκια, μοντέρνα, μαυροντυμένα. Γελάνε, "ουάου", "ευχα'στούμεεεε!!!" στο κοινό που τους ψήφισε. Κανουν υποκλίσεις, σπάνε πλάκα, τρισευτυχισμένοι.

Αυτοί έχουν άλλο ζόρι: να δημιουργήσουν, να διαγωνιστούν, να διακριθούν.
Να γράψουν λόγια για τη μουσική τους, και μελωδία για τους στίχους τους.
Να κάνουν το χόμπυ τους ευκαιρία και τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Ενα τσούρμο νέα παιδιά κι αυτά.
Παιδιά που επίσης μεγάλωσαν χωρίς Στρουμφάκια, Νιλς, Κάντυ, Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος... Που τα πάρκαραν μπροστά στην τηλεόραση και στο Play Station κι εκείνα, να πυροβολούν και να πυροβολούνται όλο το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα. Που τους δικαιολόγησαν τόσο οι γονείς τους, οι παππούδες τους, οι θείοι τους, οι δάσκαλοί τους... Που τους είπαν ένα σωρό "ναι", τόσα πιο πολλά απ' όσα θα 'πρεπε...

Όμως βλέπεις, δεν βλέπεις? Δεν τους βλέπεις? Δεν γίνεται πιο ξεκάθαρο...
Πού είναι ο παραλογισμός στην καλοσύνη και στην κακία? Είναι πέρα ως πέρα λογικά. Υπάρχουν. Να τα. Αυτή εκεί είναι η κακία σ όλο της τον τρόμο, σ όλη της την βαρβαρότητα. Και τίποτε άλλο.

Και παίρνω την απόφασή μου. Καταλήγω.

Ε λοιπόν ΟΧΙ, ΔΕΝ θα τα δικαιολογήσω κι εγώ αυτά τα βάρη της γής, αυτά τα ομοιώματα ανθρώπων. Δεν έχει ουτε "μα", ούτε δεύτερες σκέψεις, ούτε τρίτες αναθεωρήσεις, ούτε "καημένα νιάτα".
Σε τίποτε, για τίποτε και με κανέναν τρόπο. Κανείς άλλος δεν "φταίει". Δική τους είναι η ευθύνη, μόνο δική τους.

Έκαναν κι εκείνοι την επιλογή τους. Εκείνοι διάλεξαν ποιο θα ακολουθήσουν, από όλα τα μονοπάτια που βρέθηκαν στο πέρασμά τους - κι ήταν πολλά, πάρα πολλά.
Κι αντί να προσπαθήσουν να "σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται", αποφάσισαν να εκτελέσουν όποιον ήταν ευκολότερο να εκτελεστεί, να κάψουν ο τι ήταν ευκολότερο να καεί, να φτύσουν ο τι δεν μπορούσε να τρέξει, να χτυπήσουν τον αδύναμο, να σημαδέψουν τον άοπλο και να πατήσουν τη σκανδάλη έτσι. Απλά.
Επέλεξαν να άρουν αντί να θέσουν, να καταστρέψουν αντί να δημιουργήσουν, να ουρλιάξουν αντί να τραγουδήσουν, να μουτζουρώσουν αντί να ζωγραφίσουν, να κλέψουν αντί να χαρίσουν, να κάψουν αντί να φυτέψουν, να μαυρίσουν τον κόσμο αντί να τον γεμίσουν ελπίδα, να κάνουν πόλεμο αντί έρωτα.
Το επέλεξαν ενω μπορούσαν να διαλέξουν κάτι άλλο.
Εν ψυχρώ.

Επιλογή τους λοιπόν, τόσο των μεν, όσο και των δε.
Επιλογή μου.
Και υποχρέωσή όλων μας.
Αρκετά μας επιβάρυναν, και αρκετά ελαφρυντικά τους έχουμε δώσει. Σώνει.

Τωρα να μας γυρίσουν επιτέλους πίσω τα στραβά μας και τα ίσια μας, τα αμφιθέατρα και τους ενθουσιώδεις αγώνες μας, τη μαχητικότητά μας και τις ειρηνικές πορείες μας, το γέλιο μας και την γκρίνια μας. Να μας επιστρέψουν τουλάχιστον ο τι επιστρέφεται - γιατί, βλέπεις, μερικά γέλια που έσβησε το μίσος τους, δεν θα ξανάρθουν πίσω ποτέ.

Και να τους δώσουμε κι εμείς το μερτικό τους. Τη μιζέρια, τη σκοτεινιά και την μαυρίλα που τόσο ποθούν, τόσο κυνηγούν, τόσο αξίζουν...