All-time classic

Ελληνάρας με τζιπ, φανάρια Ζαχάρωφ και Βασ. Σοφίας, οχτώμισι το πρωί. Τον βλέπω από το λεωφορείο. Κατεβάζει το παράθυρο για λίγο, ίσα ίσα να κάνει νόημα προς το πεζοδρόμιο, στο παιδί που ψάχνει να καθαρίσει κανένα τζάμι. Ένα όμορφο μελαμψό σγουρομάλλικο παιδί, κάπου 20 χρονών.

Υπακούει πετώντας ο τσαχπίνης, με μια χαρά, ένα ζήλο, ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης. Αργεί αυτό το πρασινο φανάρι, τι ωραία... Χαμογελάει ενώ έχει ξαπλωθεί όλος πάνω στο παρμπρίζ. Απο την καλή, απο την ανάποδη, στέγνωμα. Κούκλα το κάνει.
Σκέφτομαι ότι ξυπνάει το πρωί -πού να μένει άραγε- βλέπει τον καιρό, παίρνει τη σκούπα και τον κουβά του, τα εργαλεία του, την επιχείρησή του όλη, και βγαίνει για δουλειά. Για δουλειά. Η δουλειά του. Οταν τον ρωτάνε "τι δουλειά κάνεις", απαντάει "καθαρίζω παρμπριζ στα φανάρια τέρμα Αλεξάνδρας. Όταν δεν βρεχει."

Ο άλλος, μέσα στο Τζίμνι, νωχελικός, κάτι ψάχνει. Νομίζω ότι κοιτάζει για κέρματα, αλλά ψάχνει τα τσιγάρα του. Τα βρίσκει. Ανάβει ένα. Ο μικρός τελειώνει και το σκούπισμα, πάει δίπλα του, πίσω από το τζάμι, περιμένοντας το ευρώ του, τα πενήντα λεπτά του, το κάτι του... Με το τσιγάρο στο χέρι, ο Ελληνάρας κάνει πως κοιτάζει για ψιλά στο λεβιέ. Τωρα το θυμήθηκε. Και οι λεβιέδες δεν βγάζουν ψιλά.
Ούτε καν κατεβάζει το τζάμι: "Τι να κάνω, δεν βρίσκω", κάνει στη νοηματική που μόνο τα γουρούνια μιλάνε, αλλά που όλοι καταλαβαίνουν. Το παιδί απλώς απομακρύνεται, πάει το χαμόγελο.
Γινεται γρήγορα κόκκινο αυτό το φανάρι, τι ωραία.

Ψάχνω να πετάξω λίγα κέρματα στο πεζοδρόμιο, δεν εχω. Την επομενη φορά όμως. Κρεμιέμαι από το παράθυρο και φωνάζω ο τι βρισιά μου 'ρχεται - μα, και το τζάμι του να ήταν ανοιχτό, τα παχύδερμα έχουν βαρηκοΐα, αυτό είναι γνωστό. Δεν θα άκουγε τίποτε... Άλλη φορά θα κυκλοφορώ με πέτρες κι εγώ μου φαίνεται, για πραγματικά γουρούνια, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Συνθήματα δεν θα φωνάξω. Eίπαμε, δεν ακούνε ούτως ή άλλως τέτοιου είδους θηλαστικά.

Φτάνουμε στο Παίδων, ακόμα δίπλα μας ο μις Πίγκυ. Έχει στη θέση του συνοδηγού το δικό του παιδί, ενα αδυνατούλικο κάπου 8 χρονών, το οποίο εξασκείται στις εισπνοές Μάρλμπορο σκληρού.
Χωρίς ζώνη ασφαλείας - εκτεθειμένο. Έκθετο.

Η μαγκιά του ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του πολλά βαρύ πατέρα. Μαγκιά στο μελαχρινούλη των φαναριών - μαγκιά με τον ιδρώτα του μελαχρινούλη. Και μαγκιά στον ΚΟΚ, σε κώδικες και νόμους - μαγκιά με κίνδυνο τη ζωή του παιδιού του.

Οι Έλληνες όμως λατρεύουν τα παιδιά τους, με τη σκέψη τους αναπνέουν, θυσία γίνονται γι αυτά. Δεν υπάρχουν πιο καλοί γονείς, αυτό είναι γνωστό στα πέρατα του κόσμου.
Κι είναι και φιλόξενοι, φιλότιμοι, γενναιόδωροι, οι Έλληνες. Πονετικοί. Ξέρουν από ξενιτιά.
Αποκλείεται να έχουν συμβεί αυτά λοιπόν.
Μάλλον εγώ δεν είχα ξυπνήσει ακόμη, κι όλα τα είδα στον ύπνο μου. Οχι, αποκλείεται να συνέβησαν.
Αποκλείεται να συμβαίνουν κάθε μέρα, τόσες φορές, στο ίδιο φανάρι, σε κάθε φανάρι.