Αιρετικές υποψηφιότητες, ή: "πώς τολμάς αναιδέστατε;"

«Φταίει ο δικομματισμός». «Φταίει η αριστερά». «Φταίει η δεξιά». «Φταίει ο κομματικός σωλήνας». «Φταίει η οικογενειοκρατία». «Φταίει το σύστημα».

«Ρίξτε το κατεστημένο».

Ο,τι λέμε πάντα - αυτά μας υποβάλλουν να λέμε: πλήρεις προτάσεις με τρείς λεξούλες, το νόημα όλης της πολιτικής και όλη η ευθύνη της κατάντιας. Και αυτά επαναλαμβάνουμε. Εύκολα, απλά, αβασάνιστα, όλη μας η πεζοδρομιακή, συνεδριακή και (εξω)κοινοβουλευτική πορεία.

Μέχρι τώρα.

Και ερχόμαστε στο Νοέμβρη του 2010. Και βρισκόμαστε, πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα, προ ρητορικών άρρητων ερωτημάτων: Καλά, πού βρίσκεις τον κομματικό σωλήνα στον Μπουτάρη; Πού ανιχνεύεις την οικογενειοκρατία στον Καμίνη; Πού ταυτίζεται κάποιος από αυτούς με το κατεστημένο; Με ευρείες κεντρώες συμμαχίες που μόνο τα άκρα και τους ακραίους αφήνουν απ’ έξω, τι σχέση έχει ο δικομματισμός, η δεξιά και η αριστερά;

Καμία σχέση, κανένα ίχνος, καμία αιτιολόγηση από τις συνήθεις. Κανένα εύπεπτο επιχείρημα να αναμασήσουμε.

Σ αυτές τις εξ-αιρετικές λοιπόν υποψηφιότητες, αν θελήσεις να κάνεις αντιπολίτευση η προεκλογικά να ασκήσεις κριτική, θα πρέπει να εφεύρεις ή να εντοπίσεις άλλες αιτιάσεις. Να καταδείξεις κάτι μεμπτό, όχι να ανασύρεις γιγάντια πανό από το βαλιτσάκι του Σπορτ Μπίλλυ για να σώσεις την παράταξη και την τιμή των όπλων. Θέλει να ασκήσεις κριτική εποικοδομητική – μόνο τέτοιες επιδέχονται τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν προσφέρονται για δριμείες πολεμικές και ιαχές τριών λέξεων. Θέλει πραγματικά να συγκρίνεις προτάσεις, να αποδείξεις ότι η δική σου είναι καλύτερη. Θέλει να επιτελέσεις ως αντίπαλος προεκλογικά κι ως αντιπολίτευση μεθαύριο αυτό που πραγματικά είναι ο ρόλος σου: τον δημοκρατικό έλεγχο προθέσεων, πεπραγμένων και παραλείψεων.
Να εξηγήσεις ένα «διότι ΕΚΕΙΝΟ» - δεν θα είναι πειστικό το «επειδή όλοι το λένε» και το «είναι τοις πάσι γνωστό».
Κι αυτό, ο δημοκρατικός έλεγχος με όλη του τη σημασία και η αντιπαράθεση σε ορθολογική βάση, είναι κάτι που ούτε το έχουμε μάθει, ούτε και καμία διάθεση έχουμε να το ανακαλύψουμε. Ούτε ως πολίτες, ούτε ως δημότες – ούτε ως πολιτικοί και πολιτευόμενοι.

Λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο σταράτα, υποψηφιότητες σαν κι αυτές μας προσκαλούν και μας προκαλούν να κάνουμε πράξη όλα εκείνα τα (εφτά τον αριθμό) συνθήματα, που τόσα χρόνια ξελαρυγγιζόμαστε να φωνάζουμε και πιάνεται το χέρι μας να γράφουμε. Να στηρίξουμε εκείνους που αποδεικνύουν πως δεν είναι όλοι και όλα οικογενειοκρατία, κομματικοί σωλήνες, δικομματισμός, πως δεν είναι όλα επικυρωτικά και διαιωνιστικά του κατεστημένου.
Να αποδείξουμε πως δεν τα φωνάζαμε επειδή ήταν εύκολο κι ερχόταν από τα κανάλια και τις ντουντούκες, αλλά επειδή ήταν αναγκαίο κι ερχόταν από την καρδιά και το μυαλό μας ως πολιτών.


…Να αποδείξουμε; ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ; Δηλαδή με αμφισβητείς; Αμφισβητείς τη γνησιότητα και τη σημαντικότητα ΟΛΩΝ αυτών των συνθημάτων που επικαλούμαι στεντόρεια εδώ και χρόνια στους δρόμους, στις τομεακές του ΠΑΣΟΚ, στους πυρήνες του ΚΚΕ, στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, στα Συνέδρια της ΝΔ; Δηλαδή έχεις το θράσος να υπαινίσσεσαι πως τα έλεγα αέρα-πατέρα και πως το μόνο που θέλω είναι έναυσμα να φωνάζω άκοπα και ένσκοπα;

Πώς τολμάς Γιώργο; Πώς τολμάς μπάρμπα-Γιάννη; Πώς τολμάτε ρε αναιδέστατοι;

Τώρα θα δείτε.