Ο Ομπάμα είναι πραγματιστής, ευφυής, εμπνέει το κοινό και αποζητά τη συναίνεσή του… Ο ΜακΚέιν πάντα εκπροσωπούσε τους μετριοπαθείς έντιμους Ρεπουμπλικάνους, αποκηρύσσοντας τους ιδεολογικούς και θρησκευτικούς αλαλαγμούς… Μέχρι τώρα φαινόταν πως ήταν εφικτή μια προεκλογική εκστρατεία βασισμένη σε σοβαρά ζητήματα, όπως η ανάκτηση του κύρους των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο, ή το πώς θα μετάσχουν περισσότεροι Αμερικάνοι στα κέρδη από την οικονομική ανάπτυξη…
Όχι πια.
Ενώ οι τράπεζες παραπαίουν και οι αγορές κλυδωνίζονται, οι Δημοκρατικοί κι οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ρίξει το επίπεδο της προεκλογικής εκστρατείας με ψέμματα, παραπληροφόρηση και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, αδικώντας εαυτούς, πάνω απ’ ολα.
Η ομάδα του ΜακΚέιν έχει τα πρωτεία στην νέα τακτική, αφού κατηγόρησε τον Ομπάμα για …σεξισμό επειδή δήθεν αποκάλεσε την υποψήφια αντιπρόεδρο «γουρούνι» - πράγμα που προφανώς δεν έκανε*.
Και, ακόμα χειρότερα, το στρατόπεδο του ΜακΚέιν "αποκάλυψε" ότι ο Ομπάμα στήριξε κάποτε ένα νομοσχέδιο που καθιέρωνε την …σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο νηπιαγωγείο… Μόνο που το νομοσχέδιο αποσκοπούσε απλά στο να πληροφορηθούν τα νήπια -με μέσα κατάλληλα για την ηλικία τους-, τα απαραίτητα προκειμένου να προστατευθούν από τους παιδεραστές.
Υπάρχουν και τα ...πταίσματα βέβαια στην καμπάνια. Ο ΜακΚέιν ισχυρίζεται ότι ο Ομπάμα θα αυξήσει τους φόρους για τα μεσαία εισοδήματα, ενώ η αλήθεια είναι ότι θα τα αυξήσει αλλά μόνο για τα εισοδήματα πάνω από $250.000… Ο Ομπάμα, από την άλλη, λέει ότι ο ΜακΚέιν θέλει να πολεμάει στο Ιράκ για 100 χρόνια, ενώ ο αντίπαλός του δήλωσε ότι προτίθεται να διατηρήσει βάσεις εκεί για όσο χρονικό διάστημα κριθεί απαραίτητο ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη, όπως δηλαδή στη Γερμανία. Επίσης τον παρουσιάζει ως μια καρικατούρα του Μπούς, ενώ η πορεία του ΜακΚέιν ως ανεξάρτητου γερουσιαστή, δειχνει κάτι εντελώς διαφορετικό...
Η Αμερική λοιπόν είναι ξανά πίσω στους «πολιτισμικούς πολέμους»... Λιγότερο πολιτικές και προτάσεις, και περισσότερο «αξίες» και «ηθική». Ίσως επειδή το επιτελείο των Δημοκρατικών πρώτο επέλεξε να επικεντρωθεί στις αρετές του Ομπάμα. Μάλλον βλακωδώς, καθώς οι περισσότεροι ψηφοφόροι ανησυχούν πλέον για την κατάσταση της οικονομίας, παρά για οτιδήποτε άλλο. Οι επιδόσεις του Μπάρακ Ομπάμα ως οικογενειάρχη, τις οποίες προβάλλουν κατά κόρον οι Δημοκρατικοί, δεν τους απασχολούν και τόσο…
Αυτή η πρακτική ήταν «μάννα εξ ουρανού» για τους Ρεπουμπλικάνους, καθώς ο δικός τους υποψήφιος έχει να επιδείξει ένα ακόμα ηρωικότερο παρελθόν αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου επειδή η οικονομική ατζέντα του ΜακΚέιν ουσιαστικά ταυτίζεται μ εκείνη του Μπούς, άρα δεν συγκαταλέγεται στα πλεονεκτήματά του. Με το να σκιαγραφήσουν τον Ομπάμα ως αλαζόνα και ελιτιστή φιλελεύθερο** λοιπόν, συσπειρώνουν τόσο την παραδοσιακή βάση των Ρεπουμπλικάνων όσο και την «σιωπηλή πλειοψηφία» των Αμερικάνων, που δεν ασχολείται με θέματα πολιτικής κι ούτε προσέρχεται στις κάλπες γι αυτά, αλλά μόνο για ζητήματα παραπολιτικής.
Ο «πόλεμος των πολιτισμών» -κατά Νίξον-, όμως, απογοητεύει όσους περίμεναν περισσότερα – και δικαιολογημένα- από τον ΜακΚέιν. Η επιλογή της Σάρα Πέιλιν για δεύτερο όνομα ήταν κίνηση για να ξεσηκώσει τη (σκληροπυρηνική) βάση του κόμματος - με την οποία η έλλειψη συμπάθειας ως τώρα ήταν αμοιβαία***.
Όταν βέβαια η μακρόχρονη εμπειρία του είναι που προβάλλεται ως η «ελπίδα» της Αμερικής στους «χαλεπούς αυτούς καιρούς», η επιλογή μιας καταφανώς αδαούς περί την εξωτερική πολιτική και την οικονομία πολιτικού προδίδει άλλες σκοπιμότητες. Το μόνο στο οποίο εξυπηρετεί μια τέτοια υποψηφιότητα, είναι η εξασφάλιση της προσέλευσης των πολυπληθών Ευαγγελικών στις κάλπες.
Οι εκτρώσεις δηλαδή γίνονται το κεντρικό θέμα της εκστρατείας του ΜακΚέιν …
Οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι είναι εξόχως σημαντικό ζήτημα, ότι ο υποψήφιος Πρόεδρος ήταν πάντα εναντίον των αμβλώσεων, κι ότι οι προεκλογικές «πολιτισμικές αναμετρήσεις» είναι αναπόφευκτες στην Αμερική. Τονίζουν, εξάλλου, ότι μόνο μετά την υποψηφιότητα Πέιλιν άρχισε ο κόσμος να τον ακούει πραγματικά.
Σωστά. Μόνο που ο Μακ Κέιν που ξέραμε και που λίγο πολύ θεωρούσε τη θρησκεία ως υποκινητική διακρίσεων, δεν θα καταδεχόταν να ξεπέσει εκεί…
μετάφραση-προσαρμογή από τον Economist # 20/09/2008.
(*)
Είναι σαν να χρησιμοποιεί ένας Έλληνας πολιτικός την παροιμία «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» για την πολιτική του αντίπαλο, και να έρχεται η απάντηση: «Θέλεις να πεις ότι είμαι λεσβία? Αυτό είναι το λιγότερο κοινωνικός ρατσισμός….» (βλέπε απάντηση Καραμανλή για το διαπλεκόμενο ζεύγος Ρουσόπουλου-Ζαχαρέα, όταν μίλησε για …«αντιφεμινιστικές» απόψεις της αντιπολίτευσης)
(**)
...«αριστερό βορείων προαστίων» στα καθ' ημάς
(***)
...και η οποία ΔΕΝ διαβαζει τον Economist.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.