Τη νοηματική συρραφή ας την κάνει καθένας μόνος του.
Ο εθισμός γενικά λειτουργεί με προοδευτική εξοικείωση σε ουσίες -ψυχοτρόπους νευροδιαβιβαστές ή παρασκευασμένες σε εργαστήριο- , σταδιακά ο οργανισμός παύει να αντιδρά σε αυτές, ετσι ώστε να απαιτείται διαρκώς μεγαλύτερη ποσότητα των ουσιών αυτών προκειμένου να επιτευχθεί η επιθυμητή δράση τους. Οταν λέμε ουσίες, δεν εννοούμε μόνο ηρωίνη, καφείνη, νικοτίνη. Εννοούμε και ντοπαμίνη, αδρεναλίνη, σεροτονίνη κλπ... Ο οργανισμός νιώθει απίστευτη ευφορία οταν οι ουσίες ειναι παρούσες στο σώμα του, και κάνει ο τι μπορεί για να ξανανιώσει τις επιδράσεις τους, αναζητώντας τις σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες.
Οι αλκοολικοί δηλαδή είναι εθισμένοι στο αλκοόλ, και τη ντοπαμίνη.
Αυτοί που κάνουν extreme sports, έχουν εθιστεί στην αδρεναλίνη και τη ντοπαμίνη.
Οι ερωτευμένοι εχουν εθιστεί στην ντοπαμίνη, τις φερομόνες και τη σεροτονίνη.
Οι σαδιστές έχουν εθιστεί στη μυρωδιά του φόβου από τους άλλους, τις φερομόνες δηλαδή, ή απλά την αίσθηση της δύναμης που δίνει η βία πάνω στους άλλους . Και στην ντοπαμίνη, βεβαια.
Αν του τις στερήσουν, τις δραστηριότητες ή τις ουσίες, υποφέρει, καθώς το σχετικό σύνδρομο δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή του. Οταν ξεθωριάσει η ανάμνηση της ουσίας από το σώμα, σταδιακά επανέρχεται. Ετσι ξεπερνάμε τον έρωτά μας, παύουμε να τρέχουμε στα βουνα και τα λαγκάδια ή σταματάμε να βαράμε για να διεγερθούμε, (ισως) κάποια στιγμή..
Θέλει βουληση και βοήθεια, υπάρχει όμως γιατρειά.
Στην Αμερική μπορείς να πάς να γραφτείς και σε κάποιο "Α". Ανωνυμοι Αλκοολικοι/σεξομανείς/αδρεναλινομανείς κλπ...
Η σε γράφουν με το ζόρι σε κάποιο "County Jail", αν το παρακάνεις κυνηγώντας τη δόση σου - κι αυτό ισχύει παντού, όχι μόνο στην Αμερική.
Αυτά τα εισαγωγικά, και τώρα στο προκείμενο.
Αυτοί που καίνε, σπάνε και καταστρέφουν συστηματικά, με ή χωρίς δικαιολογία, εχουν εθιστεί σε περίπου 50 διαφορετικές "-ίνες": ντοπαμίνη, αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη κλπ, καθώς και σε ποικίλες φερομόνες.
(Συχνότατα δε, και σε κάποιες ουσίες που παράγονται εκτός του ανθρώπινου οργανισμού, με καμινέτα, μπρίκια και δοκιμαστικούς σωλήνες. Αλλά δεν θα μιλήσω γι' αυτο.)
Ο Φρόυντ δε κατήγαγε ατό το φαινόμενο σε αγνό, ανόθευτο πρωτόγονο ένστικτο, μιλώντας για την τυφλή μανία καταστροφής ως ναρκισσιστική απόλαυση (και άρα έκλυση ντοπαμίνης).
Απεξάρτηση χρειάζονται λοιπόν οι εθισμένοι, κι όχι "εξέγερση". Απεξάρτηση από την ευφορία που τα πρωτόγονά ένστικτα της βίας, της καταστροφής, του κινδύνου και της υπέρτατης εξουσίας τους προκαλούν.
Περιττό να πώ δε, ότι η όποια ταύτιση των "μπουκαλάκηδων", των "εθισμένων" σε ουσίες, με τον Αναρχισμό, είναι τουλάχιστον αυθαίρετη και καταχρηστική, με στόχο την προπαγάνδα, καθώς ο αναρχισμός βασίζεται στη γνώση και τη μη βια.
Δεν βασίζεται στην άγνοια και την τυφλή ή μισότυφλη υπακοή στον αρχηγό της αγέλης, ούτε στα πρoτάγματα του facebook και των blogs και των όποιων (φαιο)κόκκινων "ηγετών" ή "εμβρόντητων" δημοσιοκάφρων, και σίγουρα ούτε σε "-ινες" και "-ονες".
Επιπλέον, ο αναρχικός, καθότι ακολουθεί πνευματικό ρεύμα κι όχι τα κατώτερά του ένστικτα, δεν χρειάζεται να κρυφτεί ούτε για να συζητήσει και να διαφωνήσει καθέτως και οριζοντίως, ούτε για να γράψει βιβλία, ούτε για να επιλέξει να μην πλησιάσει κάλπη ποτέ.
Εχω πολλές φορες πλακωθεί με φίλους μου αναρχικούς για πολιτικά, δεν πιάνω μπάζα μπροστά τους, μου εχουν συστήσει να διαβασω ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και τα μόνα μπουκάλια μπροστά μας κατα τη διάρκεια του καβγά ήταν μπουκάλια μπύρας. Γεμάτα μπύρα. Που την πίναμε.
Τα δε γκαζάκια τα χρησιμοποιούν για τον γλυκύ βραστό τους - αποκλειστικά.
Και τα πρόσωπά τους ήταν φόρα παρτίδα, πάντα, τα έλουζε ο ήλιος ή το black light.
Τόσο όταν συζητούσαμε μαζί πριν μια βδομάδα, όσο κι όταν έστηναν οδοφράγματα επί χουντας. Καμία κουκούλα.
Και πάμε λοιπόν στις κουκούλες, μια και το έφερε η κουβέντα.
Η μια χρήση της κουκούλας/ του κράνους και του μαντιλιού είναι προφανής - η μη αναγνώριση των κουκουλάκηδων από ανθρώπους και μηχανές. Και οι ληστές τραπεζών φοράνε, και οι τρομοκράτες, και οι ληστές αμαξοστοιχιών το 1800τόσο φόραγαν, καβάλα στ' άλογο, και δεν είχε τότε ούτε δακρυγόνα, ούτε κάμερες τροχαίας.
Ειναι απλό καμουφλάρισμα, για να αποφύγεις τη δαγκάνα του νόμου, οταν τον παραβιάζεις εν γνώσει σου και εκ προμελέτης, και μαζι μ αυτόν και τα δικαιώματα των συνανθρώπων σου σε "ζωή, ελευθερία και προσωπική ασφάλεια", καθώς και στην "ιδιοκτησία". Καμία ευθεία σχέση δεν έχει με αντιστάσεις, επαναστάσεις και αγώνες ενάντια στον κατακτητή και τον καταπιεστή. Ο Ρομπέν των Δασών ΔΕΝ φόρούσε.Ο Βελουχιώτης δεν φορούσε. Ουτε ο Τσε φορούσε. Ούτε ο Γκαντι. Ούτε ο Παναγούλης. Ούτε ο Γλέζος κι ο Σάντας φορούσαν. Ούτε ο Λαμπράκης κι οι Λαμπράκηδες. Ούτε ο Θεοδωράκης, ούτε ο Πέτρουλας, ούτε κανένας. Ούτε οι διαδηλωτές σήμερα φοράνε.
Ήξεραν, ξέρουν, ότι δεν καταπατούν αλλά διεκδικούν δικαιώματα.
Κι αυτό κάνει τη διαφορά, και την κουκούλα αχρείαστη.
Κάποιοι απ' αυτούς τους σημερινούς διαδηλωτές, όμως, αργότερα μεσα στη μέρα, χωρίς δακρυγόνα -ακόμα- καθότι αυτά έπονται, θα ανεβάσουν το μαντίλι ή θα φορέσουν το κράνος και θα υποκύψουν στις ανάγκες τους για ντοπαμίνη.
(Κι εγώ θα κλείσω τη μπαλκονόπορτά μου να μην εισπνέω τα χημικά, με την ελπίδα να μην καώ ζωντανή και να βγάλω τη μέρα.)
Εχει όμως και μια άλλη διάσταση η χρήση του κράνους, του μαντιλιού ή της μάσκας του Μπούς, του Σημίτη, του Οσάμα- ή του Ομπάμα που θα δούμε οσονούπω, ή του Κερμιτ του βάτραχου.
Γνωστή κι αυτή από την αρχαιότητα. Από την κλασσική αρχαιότητα, κι ακόμα πιο πριν. "Εκσταση" την έλεγαν οι αρχαίοι την κατάσταση που περιέρχονταν οι ηθοποιοί πίσω από την προσωπίδα κατά την παράσταση.. Επικοινωνία με το "θείο"...
Την επίδρασή της μάσκας την ένιωθα κι εγώ, όπως την έχουμε νιώσει όλοι, κάθε φορά που μεταμφιεζόμουν στο καρναβάλι της Πάτρας. Εφήμερη απόδραση απο τους περιορισμούς του γήινου κορμιού. Αφύσικη σωματική ενέργεια που σχεδόν μπορείς να την πιάσεις. Υπο πλήρες καμουφλάζ- σχεδόν αόρατος, επιτρέπονται τα πάντα. "Αίσθηση ανωνυμίας - αλλιώς ελευθερία κινήσεων χωρίς το στίγμα της ατομικής βούλησης. Ο άνθρωπος κάτω από μια μεταμφίεση αφήνει τα ένστικτά του αχαλίνωτα και τον εαυτό του ελεύθερο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές τους."
Ντοπαμίνη.
Υπέρτατος εθισμός, δηλαδή, η "αθώα μασκούλα", για όποιον δεν κατάλαβε. Εξάρτηση, επιδίωξη, ανάγκη. Κι εδώ η απεξάρτηση είναι απαραίτητη, αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι άλλες πρακτικές ακολουθώνται.
Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στην αρχή. Στις ντόπες.
Και στο "δια ταύτα":
Η εκμετάλλευση -αντί της προσπάθειας αντιμετώπισης- ασθενειών, χρονίων ή μη, αυτοπροκαλούμενων ή όχι,
για τον προσπορισμό του όποιου κέρδους, χρηματικού, πολιτικού, ΨΗΦΟλογικού, απλής τηλεθέασης ή άλλου,
με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ δικαιολογία,
είναι έγκλημα.
Ηθικά, νομικά, κοινωνικά αποτελεί έγκλημα.
Δεν διαφέρει ένας τέτοιος εκμεταλλευτής από τον έμπορο ναρκωτικών, που επιστρατεύει το πρεζόνι και το μετατρέπει σε βαποράκι. Δεν το κάνει ο "εμποράκος" ούτε από συναισθηματική έξαρση, ούτε από αδελφοσύνη, ούτε από ηρωισμό. Το κάνει επειδή μπορεί. Κι επειδή δεν τον ενδιαφέρει κανείς και τίποτε παρά μόνο το "κέρδος". Κι επειδή εκείνος είναι "υπεράνω", γνωστός-πασίγνωστος και ασύλληπτος. Κι είναι έγκλημα.
Εξίσου εγκληματική λοιπόν είναι κι η παρότρυνση στην επανάληψη της εθιστικής δραστηριότητας, και η υποδαύλιση των παθών, με την αφειδώλευτη εκ των προτέρων νομιμοποίηση των όποιων υπερβάσεων και παραβάσεων. Με τη στοχοποίηση του πιό ενοχοποιημένου θεσμού-και άρα και πιο πρόσφορου στόχου.
Και με πρόσχημα, όταν προσφέρεται, την εκδίκηση, την ανατροπή, την ανάταση, την ανάσταση...
Τον "εξαγνισμό της μνήμης του νεκρού μέσω της σύγκρουσης και της φωτιάς."
Αυτά, ξέρετε, πληρώνονται.
Αν όχι δυστυχώς από τους "εμπόρους", σίγουρα από τα αθώα παιδιά...
Όμως πληρώνονται.
Και θα συνεχίσουν να πληρώνονται, με τον ίδιο τρόπο, στον αιώνα τον άπαντα.
Δέχομαι και την ηλιθιότητα ή την ανωριμότητα ως αιτία των προτροπών.
Αλλά ΔΕΝ τη δικαιολογώ την υποδαυλιση ούτε χάριν αυτών.
Και δεν θέλω να περάσει έτσι.
Ας αναπαυθεί η ψυχή του παιδιού.
Ας τιμωρηθεί παραδειγματικά ο ένοχος.
Κι ας πληρώσουν επιτέλους οι γνωστοί-πασίγνωστοι που τόσα χρόνια ντοπάρουν τα παιδιά και τα στέλνουν στην Ιντιφάντα του μπουκαλιού και του φιτιλιού.
Σύνδεσμοι κατα σειρά ...εμφανίσεως:
και το γράψιμο, εθισμός είναι
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαφωνώ με όσα γράφεις αλλά βαριέμαι να στο αναλύσω
Χρόνια σου πολλά
...το κακό Παντελή είναι πως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι το "διαφωνω" και το "όχι" είναι θέσεις. Ενώ είναι απλά άρσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τη βαρεμάρα, είναι κι αυτή εθισμός επίσης. Και μάλιστα γλυκός... και άκοπος.
Ευχαριστώ για τις ευχές!!!!
το ήρα και υποχρεούμαι να το θέσω
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλα το αναβάλω όχι λόγο έπαρσης αλλά λόγω (άβολης) θέσης
ισως μέχρι το τέλος της ημέρας...
οκ, εγω νομιζα οτι βαριοσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως, εχε υποψιν σου οτι το μπλογκ ειναι πολιτικο, οχι φυσιοβιολογιας..
Και πολλα ειναι ..αλληγορικα.
Και επιτηδες ειπωμένα όχι ευθέως, αλλά πλαγίως...
:-)
Λοιπόν, κάθισα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώ να αρθώ στο ύψος του κειμένου της Άννας και να παραθέσω τις απόψεις μου.
Θέσεις, λοιπόν, και όχι άρσεις ζητά η συγγραφέας.
Λες, Άννα, και παραθέτεις παραδείγματα ιστορικών προσώπων, για τις μάσκες και τη σημειολογία τους θέλοντας να πείσεις ότι όσοι σήμερα τις φορούν θέλουν να αποφύγουν τη δαγκάνα του νόμου.
Ιστορικά; Ε, όχι ακριβώς…
Αιώνες τώρα οι δαγκάνες του Νόμου τσιμπούν όσους με τον έναν ή άλλον τρόπο προσπαθούν ν’ αλλάξουν την κοινωνία και τις δομές της. Οι ίδιες αυτές δαγκάνες οδήγησαν τον Ρήγα τον Βελεστινλή στην κρεμάλα, τον Μπελογιάννη στον τοίχο και τον Παναγούλη στη φυλακή.
Για να αποφύγουν αυτές τις δαγκάνες, χιλιάδες επαναστάτες «κουκούλωναν» την ταυτότητά τους κάτω από μάσκες. Έτσι, ο Θανάσης Κλάρας μασκαρεύτηκε σε Άρη Βελουχιώτη και ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, σε Λένιν. Για να αποφύγουν τη δαγκάνα του Νόμου. Ακολούθησαν όλες τις επιταγές της συνωμοτικής δράσης δρώντας στην ουσία έξω από το Νόμο. Γιατί, τι είναι τελικά Νόμος; Ένα σύνολο κανόνων που υιοθετεί μια ομάδα ανθρώπων με σκοπό - ανάμεσα στους άλλους σκοπούς – να εξασφαλίσουν την διαιώνιση της κυριαρχία τους στο σύνολο. Οι Νόμοι δεν είναι αναλλοίωτοι στο χρόνο γι’ αυτό παρατηρείται μια συνεχής αλλαγή τους ανάλογα με την εποχή, τον τόπο και την ομάδα των ανθρώπων που τους επιβάλλει.
Αναλογικά, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα σε βάρος της κυρίαρχης ομάδας. Αυτοί, δρουν εκ των πραγμάτων στα όρια, στις παρυφές ή πρόδηλα εκτός του Νόμου.
Όπως όμως ο Νόμος προσαρμόζεται στην εποχή και στον τόπο, έτσι και η συνωμοτική δράση.
Στην εποχή μας, η αναγνώριση και η δαγκάνα δεν γίνεται μόνο με «έλεγχο στοιχείων». Δεν σε πάνε για εξακρίβωση ούτε σε σταματάνε στο δρόμο φωνάζοντας «παπίρεν!!». Στην εποχή μας υπάρχουν κάμερες. Στην ευρύτερη εποχή μας, επίσης, υπάρχουν οι «καλοθελητές», οι «φιλήσυχοι πολίτες», ο «απλός λαός» που θα «δώσει» αυτόν που δρα ενάντια στο σύστημα στα όργανα τήρησης του Νόμου για τα περαιτέρω… Η ειρωνεία είναι ότι αυτοί οι καλοθελητές, σε άλλες εποχές, φορούσαν κουκούλες. Όπως κουκούλες φορούν πολλές φορές οι δυνάμεις καταστολής… Κρύβουν επίσης το πρόσωπό τους και οι κατηγορούμενοι κατά την προσαγωγή τους σε ανάκριση. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, αποκλείω να βιώνεται «έκσταση» από τους κουκουλοφόρους
Στην εποχή μας λοιπόν, οι κανόνες της συνωμοτικής δράσης μπορούν να επιβάλλουν ως ανάγκη την κουκούλα.
Κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν το σύστημα «από μέσα». Αυτό σημαίνει ότι μπορούν σταδιακά και με συνεχείς αγώνες να «σπρώχνουν» τα όρια του συστήματος ώστε αυτό να υιοθετεί κάθε φορά καινούργιους κανόνες ώστε να γίνεται «δικαιότερο» ή «καλύτερο». Η λογική αυτή μπορεί να έχει βάση αλλά δεν είναι πάντα εφαρμόσιμη. Όταν ο ρυθμός πίεσης δεν συμβαδίζει με την ικανότητα του συστήματος αυτού καθ’ εαυτού να απορροφήσει τις πιέσεις ή να αποδεχτεί την αλλαγή των ορίων του, τότε έχουμε «έκτροπα» ή «ταραχές» που σχεδόν πάντα οδηγούν σε σφίξιμο της «δαγκάνας» αντί σε χαλάρωσή της.
Τι γίνεται όμως όταν το σύστημα δεν έχει καμιά ανοχή αλλαγών; Τι γίνεται όταν τα όριά του παύουν να έχουν την οποιαδήποτε ελαστικότητα; Τι γίνεται όταν κάποιοι απαιτούν «αλλαγές εδώ και τώρα» και το σύστημα παραπέμπει τις όποιες εξελίξεις στο απώτερο και ομιχλώδες μέλλον ή τις αποκηρύσσει ασυζητητί; Τότε συμβαίνουν εξεγέρσεις. Στις οποίες συμμετέχουν και κουκουλοφόροι και άνθρωποι που δεν κρύβουν τα πρόσωπά τους. Ανάλογα.
Αυτά, πολύ - πολύ χονδρικά ώστε να μπουν τα πράγματα σε μιαν άλλη λογική και να τα δούμε και από μιαν άλλη πλευρά. Παρακαλώ, τα παραπάνω να μην εκληφθούν ως απόψεις τις οποίες υιοθετώ.
Στο προκείμενο τώρα:
Ναι, σε συνθήκες έκρηξης οργής και ταραχών υπάρχουν κουκούλες και κουκούλες. Κάποιες κρύβουν πλιατσικολόγους, κάποιες άλλες προστατεύουν ατομικά δικαιώματα τα οποία καταφανώς και με ποικίλες αφορμές καταπατούνται στο όνομα της διαφύλαξης της τάξης και της ασφάλειας των φιλήσυχων νοικοκυραίων.
Ναι, σε συνθήκες έκρηξης οργής, η οποιαδήποτε διαμαρτυρία μπορεί εύκολα να σπιλωθεί από πληρωμένους προβοκάτορες και να αμαυρωθεί το σύνολο του αγώνα.
Όταν πολιτικοί φορείς, κόμματα ή άτομα αποκηρύσσουν μορφές διαμαρτυρίας ενόψει του κινδύνου προβοκάτσιας, στην ουσία φανερώνουν την αποξένωσή τους από τη λαϊκή βάση την οργή της οποίας δεν μπορούν να ελέγξουν ή να καναλιζάρουν και γι’ αυτό την απορρίπτουν.
Όταν πολιτικοί σχηματισμοί αποδέχονται τη λογική της απλής «βελτίωσης» σε περιπτώσεις που η εποχή και ο τόπος επιτάσσουν τη «ρήξη» και την «ανατροπή», τότε απλά έχουν χάσει το δρόμο τους. Τότε εκφράζουν τη συντήρηση και όχι την πρόοδο – έννοιες επίσης δυναμικές στο χρόνο όπως αυτές του Νόμου και της ηθικής.
Δεν αποδέχομαι τη λογική της κουκούλας – γράφω παντού και πάντα με το όνομά μου. Δεν καταδικάζω συλλήβδην όσους την υιοθετούν. Κρίνω κατά περίπτωση.
Υ.Γ. 1. Πάκης, Αλέκα, εσύ και φιλήσυχοι πολίτες σε πλήρη σύπμλευση; Όχι φυσικά. Η κάθε περίπτωση καθώς έχει διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύει αλλού, κρίνεται ξεχωριστά.
Υ.Γ. 2. Με μια δεύτερη ανάγνωση, σκόρπια και μεσημεριάτικα τα όσα γράφω. Μπορεί να επανέλθω….