Παιδιά και δυο φορές παιδιά...

Κι αφού πρόσφεραν, χάρισαν, έδωσαν, δόθηκαν, τώρα είναι κάπου ξεχασμένοι...
Η σκέψη τους συνήθως είναι θολή, πλημμυρισμένη από αναμνήσεις ενός μακρινού παρελθόντος.
Κι όταν, φορές, φωτίζεται, όταν αναγνωρίσουν το παρόν, τότε σκοτεινιάζει η ψυχή τους.
Γιατί η μόνη γνώριμη φιγούρα γύρω τους είναι η μοναξιά.

Δεν έχει εγγονάκια, δεν έχει ανίψια, δεν έχει παιδιά.
Τα γελάκια και οι φωνές τους, τα μαλώματα κι οι αγάπες τους, δεν είναι για τους ανήμπορους.
Κι ειδικά τις μέρες χαράς, η ανημπόρια η έρμη χτυπά σαν τη βροχή στον τσίγκο.
Και γι' αυτό τα νιάτα πάνε με τα νιάτα.

Η γιαγιά μου που με μεγάλωσε, μου έλεγε όμως μια ιστορία.

Πάει, λέει, η μάνα με το παιδί της περίπατο στο δάσος...
"Τι το θέλεις παιδί μου το κούτσουρο αυτό?"
"Θα το φυλάξω, μανούλα, να φτιάξω μια μέρα και σε σένα ένα ξύλινο πιάτο όταν τα χέρια σου θα τρέμουν, σαν αυτό που έχεις στον παππού."

Η γιαγιά μου ήταν από τους τυχερούς. Δεν φωτιζόταν η σκέψη της, ούτε μια στιγμή.
Ηταν ξεχασμένη και από τον εαυτό της ακόμα.
Κι αυτό ευτυχία είναι, τελικά.

Καλή τους χρονιά.
Καλή μας χρονιά.
Και λίγη μπέσα.

Τι είναι αυτό?
Μια κουβεντούλα για κείνους που μας μεγάλωσαν...

-Ευχαριστώ Περικλή...