Από το Βατοπέδιο, στο ΙΣΟπέδιο....

Το σημερινό -ισοπεδωτικό- τέστ δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ*, εδώ.

Ισοπεδώνοντας ξέρετε τι συμβαίνει ε??

Εξαρτώνται περισσότερα απο την ...προσωπική συνέντευξη, βεβαίως βεβαίως...

...καμία πορεία όμως ενάντια στην ισοπέδωση
-και άρα τη συνέντευξη-
πάει στοίχημα ότι ΔΕΝ θα δούμε????



(οι συμμετέχοντες θα προσθέσουν στο "χαρτοφυλάκιό" τους από 1 έως 300 μόρια, ανάλογα με τη βαθμολογία τους - καλή βαθμολογία μπορεί να αντισταθμίσει τον μεταπτυχιακό τίτλο των ηλίθιων που έχουν, ο οποίος παίρνει 150 μόρια - αν υπαρχει συνάφεια με το πτυχίο. Αλλιώς παίρνεις 50 μόρια, και τέλος. Όσα παίρνεις αν έχεις σωστές περίπου το ένα τρίτο των ερωτήσεων του τέστ, δηλαδή. Στο τεστ βαθμολογείται με άριστα η άριστη ΜΗ συνάφεια. Στο μεταπτυχιακό μοριοδοτείται όμως μόνο η συνάφεια.

Σε περίπτωση αρίστευσης δε, ο βαθμός στο τέστ εξουδετερώνει και το διδακτορικό - των ΠΙΟ ηλίθιων - το οποίο προσθέτει 300 μόρια*, επίσης... Μάλιστα... Πάλι καλά που για να έχεις διδακτορικό πρέπει να έχεις μεταπτυχιακό, άρα θα εχεις 450, εάν βέβαια είναι συναφή μεταξύ τους και με τον κακό τους τον καιρό, ξαναλέω...

Σπουδάζετε και ξανασπουδάζετε εεε??
Λείπατε επαγγελματικό ταξίδι/είχατε σπάσει το πόδι σας/ δεν σκεφτήκατε να πάτε να δώσετε σήμερα εεε???? Καλά να πάθετε. Μοίραζαν μόρια, μια και τα τριχίλιαρα μας τελείωσαν, ας όψεται η κρίση....)

* πώς υπολογίζονται τα μόρια, εδώ, ή, αν δεν κατεβαίνει, εδώ.

Η ευτυχία του να μη σου κόβει...

"Αναρωτιέμαι πόση ανοησία χωράει στην κυβέρνηση...η κυβέρνηση φέρει την πολιτική ευθύνη όσων συνέβησαν που δεν έπρεπε να συμβούν και όσων δεν συνέβησαν αλλά έπρεπε να συμβούν."

Γ. Πρετεντέρης:
Βήμα 28/11/2008, "ΠΟΣΟ ΤΟΥΣ ΚΟΒΕΙ!"

Πιο συγκεκριμένα και εν συντομία, η κυβέρνηση με τη στενή έννοια (υπουργοί, πρωθυπουργός) φέρει την πολιτική(*) ευθύνη όλων εκείνων των πράξεων και παραλείψεων της κυβέρνησης με την ευρεία έννοια (διοίκηση, στρατός, αστυνομία, ΔΕΚΟ κλπ).

Εάν την "αστοχία" -πόσο μάλλον τη "δολιότητα"- την έκανε κάποιος διευθυντής ΔΕΚΟ, (λέμε τώρα) από τη στιγμή που κάποιος προΐσταται αυτού πολιτικά, (κάποιος τον ΔΙΟΡΙΣΕ εκεί ή κάποιος ΔΕΝ τον άλλαξε δηλαδή, δεν είναι ...μόνιμος μέσω ΑΣΕΠ), φέρει την πολιτική ευθύνη εκείνος, ο προϊστάμενος.

Εαν ο πολιτικός (αιρετός) προϊστάμενος δηλαδή είχε πάρει είδηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, και τον αντικαθιστούσε, η ζημία θα είχε αποφευχθεί. Και αυτό είναι και το νόημα. Να μην μπορείς να επικαλεστείς το: "δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω, άρα δεν είναι δική μου ευθύνη".
Φταίς, που "δεν ειδες, δεν άκουσες, δεν ξέρεις."
Γι αυτο σε εκλέξαμε, για να ξέρεις.
Οχι να ξέρει περισσότερα ο Θέμος κι ο Μάκης από σένα.

(Βέβαια, εάν ένας αστυνομικός πχ χρηματιστεί, ε, δεν φταίει ο Υπουργός. Αλλά εάν ο διευθυντής του αστυνομικού σώματος συμμετέχει σε βασανισμούς, πχ, τότε ΝΑΙ, φταίει εκείνος που τον έβαλε εκεί που είναι. Ας πρόσεχε, να το έψαχνε, και να διάλεγε κάποιον άλλον.
Κι αν ήταν εκεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, να τον άλλαζε, γι αυτό και του δίνεται το δικαίωμα αλλωστε.... )

Γι΄αυτό και είναι δυνατόν να αποδοθεί πολιτική ευθύνη στο σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου. Κι ας μην έχουν κάτσει ποτέ μαζί να ...συνωμοτήσουν εις βάρος του δημοσίου. Το ότι ΔΕΝ το πρόλαβαν, ή το ότι ΔΕΝ το απέτρεψαν το "κακό", η ότι απλά δεν το είδαν να 'ρχεται, φτάνει. Η πρόθεση, καλή ή κακή, ΔΕΝ μετράει, δυστυχώς ή ευτυχώς... Ούτε το λίγο μυαλό είναι απαλλακτικό.
Οταν ο χτίστης κάνει μπαγαποντιά, την πληρώνει ο επιβλέπων μηχανικός. Κι ας είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, κι ας έχει IQ αρνητικό. Ας έπαιρνε καλύτερο χτίστη. Ας ήταν όλη μέρα εκεί να ελέγχει. Γι αυτό και ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ εξάλλου... Επειδή αναλαμβάνει την ευθύνη, κι ας μην έχει πιάσει ποτέ στα χέρια του μυστρί, κι ας έχει την εξυπνάδα του ροφού!!

Ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί "οι προθέσεις μου ήταν άριστες"... Ή ότι "δεν ηταν κακές". Ή "δεν είμαστε όλοι έξυπνοι"... Μα δεν είμαστε Άγιοι Πέτροι, να μπεις η να μην μπεις στον παράδεισο... Ούτε δικαστήριο είμαστε, να μη σου ζητήσουν τα ρέστα και να αθωωθείς λόγω βλακείας.

Εξάλλου, άμα ήταν έτσι απλούν, θα διόριζες τους διευθυντές και τους παραδιευθυντές κλπ, όποιους να 'ναι, τους κολλητούς σου από το γυμναστήριο φερ'ειπείν, μετά θα πήγαινες στο Τρινιδαδ-Τομπάγκο για μπανάκια, και θα ερχόσουν μόνο για να κόψεις καμιά κορδέλλα και να ανάψεις ενα κεράκι το Πάσχα για τα υπόλοιπα 4 χρόνια. Σε δύσκολες στιγμές θα δήλωνες "καλοπροαίρετος" ή "ηλίθιος" και "να τους πιάσ'τους" και τέλος. Αλλά δεν πάει έτσι...

Και για να είμαι και επιστημονικώς καλυμμένη, πολιτική ευθύνη Υπουργού - ή και της Κυβέρνησης συλλογικά- κατά Τσάτσο, προκύπτει για: "πράξεις που ζημίωσαν το δημόσιο συμφέρον, ή παραλείψεις κατα την άσκηση του κυβερνητικού έργου. " (Συνταγματικό Δίκαιο, τόμος Β, 1993, Σάκκουλας)
"Πράξεις" σκέτο, όχι πράξεις ΤΟΥ - ΤΗΣ!! Ούτε πράξεις ΤΟΥΣ!!! Καταλαβαινόμαστε πιστεύω...

Και τώρα στο προκείμενο...
Μα καλά βρε κύριε Πρετεντέρη μου, αλήθεια το πιστεύεις ότι δεν τους κόβει, ότι το πρόβλημά τους είναι ζήτημα IQ??

Δηλαδή εάν στείλουμε κάποιον επιφανή συνταγματολόγο
(τον Προκόπη Παυλόπουλο πχ - λέω έναν στην τύχη, ή πάω ...εγώ, που έχω κάνει ένα τρίωρο Συνταγματικό Δίκαιο)
να τον πληρώσουμε βρε αδερφέ, να τους κάνει 5-6 ιδιαίτερα μαθήματα και να τους εξηγήσει...
...ή αν τους βάλουμε να τρώνε περισσότερο ψάρι και λιπαρά οξέα Ω-3 -για την εύρυθμη λειτουργία του εγκεφάλου,
θα καταλάβουν την ..ανοησία τους
και θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη
για 5μισι συναπτά χρόνια ..αστοχιών και ...χαζομαρών???

Αυτό τώρα δηλαδή το πιστεύεις και το λές, ή μας δουλεύεις κι εσύ, έτσι για να γίνετε πολλοί??





*Πολιτική ευθύνη. Δηλαδή δεν πάνε φυλακή για την ανάληψή της, αλλά ή απλά τρώνε "κίτρινη", ή υποχρεούνται σε παραίτηση. Ή πέφτει η Κυβέρνηση. Φυλακή κανένας.

Ανεξιθρησκεία έχουμε, αΛεξιχούντα δεν έχουμε.

Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, πρώτον έχουμε ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑ (κάτι που δεν υπόκειται σε αναθεώρηση μάλιστα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων δηλαδή) και δεύτερον, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ο προσηλυτισμός, και δη ο με το ζόρι.
Βέβαια, είναι στο Σύνταγμά μας και το -αναθεωρήσιμο μεν, αλλά ανέγγιχτο γενικώς- άρθρο 16, που λέει κάτι άλλα περί "ανάπτυξης της (εθνικής και) θρησκευτικής συνείδησης", τελοσπαντων όμως... Ας όψονται...

Υπάρχει λοιπόν ενα σχολείο, φανταστείτε κάπου στο χαμό της Γκράβας, που εχει 72% (εβδομηνταδύο τοις εκατό) παιδιά μεταναστών. Εκεί, μια απαράδεκτη διευθύντρια επί -δεξιού, μεταλλαγμένου, Σημιτικού- ΠΑΣΟΚ, εφάρμοσε διάφορα τρισάθλια, όπως:

-Να διδάσκονται τα παιδιά το απόγευμα -με έξοδα των γονιών-, και τη μητρική τους γλώσσα, όπως και τα παιδάκια των Ελλήνων μεταναστών στη Νότιο Αφρική από το 1920 διδάσκονται τη δική τους μητρική, λόγου χάρη.

-Να διδάσκονται οι γονείς των παιδιών ελληνικά, εκείνη την ώρα, πάλι με δικά τους έξοδα.

-Κάθε πρωί τα παιδάκια αντί του "Πατερ ημων ο εν τοις ουρανοις κλπ" - που πρέπει να αγοράσεις άλλη γραμματοσειρά για να το γράψεις σωστα, μη μιλήσω για το τί καταλαβαίνουν τα μικρά- να λένε ένα απόσπασμα από το "Πρωινό άστρο" του Γιάννη Ρίτσου (άλλος άσχετος από κει), ωστε να απαγγέλλουν όλοι το ίδιο ποίημα στο προαύλιο μεν, αλλά να εννοεί το κάθε παιδάκι το δικό του Θεούλη, όποιον θέλει, όποιον του έχουν μάθει.

και κάτι άλλα τέτοια χαζά...

Ε, έτσι κυλούσε ο καιρός για 9 χρόνια σχεδόν, με βραβεύσεις, φεστιβάλ κινηματογράφου, διακρίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προγράμματα επιμόρφωσης, και σεβασμό στα δικαιώματα των μειονοτήτων-πλειοψηφιών κλπ... μέχρι...
Μέχρι??

Μέχρι που βγήκε η Νεα Δημοκρατία.

Και μετά έγινε αυτό.

Σύνδεσμοι κατα σειρά ...εμφανίσεως:

http://www.parliament.gr/politeuma/13
http://www.parliament.gr/politeuma/anatheor
http://www.parliament.gr/politeuma/16
http://omogeneia.ana-mpa.gr/
http://www.neobyzantine.org/orthodoxy/
http://vkasimatis.blogspot.com/proinoastro
http://el.wikipedia.org/wiki/ritsos
http://www.ethnos.gr/

ΥΓ:
Η Άννα το υπενθύμισε, ως ομιλήτρια εχτές σε μια σχετική συνάντηση στο ΙΣΤΑΜΕ, εγώ δεν το είχα πάρει είδηση τότε....
Ο Γιώργος ο Παπούλιας εχει ανεβάσει όλη τη συζήτηση εδώ.

ΕΓΕΡΣΙΣ.....

-"Πάρε μια Αλβανίδα για τα βαριά του σπιτιού- θα σου στοιχίσει το μισό... Μόνο να μη σε "γδύσει" πρόσεχε καημένη μου. Μην την αφήσεις μόνη ε??"
-"Σου λείπει μπογιατζής? Πήγαινε στην Ομόνοια, πάρε έναν Πακιστανό, περιμένουν για μεροκάματο κάθε πρωί... "
-"Μα είναι δυνατόν, να μας παίρνουν αυτοί οι άπλυτοι τη δουλειά??"
-"Σιγά μην πάρω το λεωφορείο, λες και βρίσκομαι σε παν-βαλκανικό συλλαλητήριο και -όχι τιποτε άλλο-, κάθονται κιόλας οι άχρηστοι..."
-"Νοικιάζεται τριάρι στο Γουδί. Αλλοδαποί και φοιτητές αποκλείονται.."
- "Οι Ελληνες δεν ειναι ρατσιστές, διότι έχουν ζήσει στην ξενιτιά. Τα άλλα είναι προβοκάτσιες."
-"Οι Αλβανοι βρε παιδί μου, πολύ βρώμικοι, είδες πως έχουν τα σπίτια τους? Σιχαίνομαι.. "

Κι εγώ σιχαίνομαι...
Βαρέθηκα τη ζωή μου με τον κρυφορατσισμό -ή φανερορατσισμό- αλλά και τον ωχαδερφισμό μας πια.
Βγήκαν και διαδήλωσαν κιόλας οι Ελληνάρες...

Διαδηλώνεις επειδή τολμάνε οι αλλοδαποί και μένουν εκεί, στριμωγμένοι στον μαγευτικό Αγιο Παντελεήμονα ε? Ξέρεις γιατί έρχονται? Έχεις σκεφτεί, κυρα-Ουρανία μου?

Γιατί εσυ τους κακοπληρώνεις.
Εσύ τους αφήνεις ανασφάλιστους.
Εσύ δεν θέλεις να "ελληνοποιηθούν" και να "ανέβουν" κατηγορία, ως πολίτες κι ως εργατικό δυναμικό.
Εσύ τους δηλώνεις ανεπιθύμητους ως νοικάρηδες σε "ευγενείς" περιοχές, κι ας έχουν τα χρήματα κάποιοι.

Επειδή για εκεί φτάνουν τα λεφτά κι η "θέση" τους, λοιπόν, γι' αυτό.

Κι επειδή η γειτονιά σου είναι φτηνή. Ηταν από πρίν φτηνή, πριν έρθουν "αυτοί". .

Γιατί εσύ δεν φρόντισες να διατηρήσεις το δρόμο σου, το σπίτι σου σε κατάσταση τέτοια, ώστε να είναι πολύ ακριβή για το μη καταγεγραμμένο προλεταριάτο των 600 ευρώ το μήνα για 4 άτομα, που εσύ εχεις φτιάξει.

Γιατί με τους Ολυμπιακούς και το πρόγραμμα "ανάπλαση", μπορούσες να αυξήσεις την αξία του σπιτιού σου, βελτιώνοντας την πρόσοψή του. Το έκανες? Όχι. Γιατί ΔΕΝ σε νοιάζει, γιατί έπρεπε να βάλεις το χερι και στην τσέπη, και ασε που είχε χαρτούρα...

Μπορείς να μεριμνήσεις για το οικογενειακό ακίνητο στην Αχαρνών. Να το φτιάξετε, να το περιποιηθείτε, τόσες επιδοτήσεις δίνονται. Το έκανες? Το έψαξες? Όχι. Γιατί είστε με τα ξαδέρφια στα δικαστήρια ποιός θα πάρει τα περισσότερα και θα δώσει τα λιγότερα. Σε λιγο, εξάλλου, δεν θα φτιάχνεται πια το πατρικό της μάνας σου...

Μπορείς να πάρεις μια γλαστρούλα, που δείχνει και οικολογική συνείδηση. Η να βάψεις το μπαλκόνι σου έστω, με ενα κουτί μπογιά κι ενα πινελάκι. Το έκανες? Όχι. Βαριέσαι. Ασε που δεν βγαίνεις ποτέ στο μπαλκόνι, για τον απέναντι θα το βάψεις ή για τον περαστικό?

Μπορείς να απαιτήσεις περισσότερους κάδους. Τακτικότερη αποκομιδή των σκουπιδιών. Περισσότερα καλάθια για σκουπίδια. Με μια άλλη πορεία. Το έκανες? Όχι. Γιατί δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο.

Μπορείς να κρατάς το χαρτάκι από την σοκοφρέτα στην τσέπη σου μεχρι να βρείς καλαθάκι να το πετάξεις. Το έκανες? Όχι. Γιατί αυτά είναι γραφικότητες...

Αφού δεν έκανες λοιπόν όλα αυτά, και τόσα άλλα που μπορούσες, κι αφού έχεις τη γκρίζα, μαύρη, κατάμαυρη γειτονιά που λατρεύεις εδω και 30 χρόνια, ε, ναι, το να βγείς να διαδηλώσεις είναι ΟΝΤΩΣ το ενδεδειγμένο.

Εγέρθητι λοιπόν, και διαμαρτυρήσου. Μάζεψε υπογραφές, φώναξε για το δίκιο σου, κατάγγειλε, βρίσε. Κατέβα σε πορεία, μαζί με τους Χρυσαυγίτες της Κεφαλληνίας, που χρόνια τώρα συμβιώνετε αρμονικά.

Αφού δεν διαδήλωσες για δίκαιη μεταχείριση των μεταναστών, διαδήλωσε τώρα για την απέλασή τους.
Αφού δεν έμαθες στα παιδιά σου 20 χρόνια τώρα να αγαπάνε τους συμμαθητές τους που "δεν είναι Ελληνόπουλα", διαδήλωσε τώρα για να φύγουν από δίπλα τους τα σκουρόχρωμα αυτά μαθητούδια.
Αφού δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ για τα βασανιστήρια στην "Ομόνοια", διαδήλωσε τώρα για να φύγουνε, να πάνε αλλού αυτοί, οι βασανισμένοι, - ή για να έρθουν τα βασανιστήρια κι εκεί, στον μαγευτικό Αγιο Παντελεήμονα.
Αφού δεν διαδήλωσες τόσες δεκαετίες για πράσινο, διαδήλωσε τώρα για περισσότερο μπλέ της ΕΛΑΣ.

Αφού δεν έμαθες, δεν σ' ενδιέφερε ποτέ να έχεις συνείδηση, δηλαδή, διαδήλωσε τώρα επιδεικνύοντάς το.

Εμένα προσωπικά δεν μου κάνει εντύπωση. Ούτε ότι δεν έχεις συνείδηση, ούτε ότι το διαδηλώνεις.
Ούτε και σε κανέναν άλλο κάνει εντύπωση, βέβαια...

δείτε καί:
"Τι θα συνέβαινε αν..." - Παν/μιο Αθηνών
"Στηρίζουν την Ελληνική οικονομία" - Καθημερινή
"Η μετανάστευση δεν φέρνει ανεργία" - ΕΛΙΑΜΕΠ


Σύνδεσμοι κατά σειρά ..εμφανίσεως:
http://www.neb.gr/node/227
http://www.neb.gr/node/613
http://tovima.dolnet.gr/default.asp?pid=2&artid=154678&ct=75
http://www.pare-dose.net/blog/?p=146
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=62607
http://www.cityofathens.gr/el/katoikoi...
http://www.cityofathens.gr/el/kathariotita
http://dpurpler2.blogspot.com/2008/09/blog-post.html
http://egersis.blogspot.com/2008/08/blog-post_05.html
http://enantion-olwn.blogspot.com/2008/11/blog-post_226.html

Χαλαρώνουμε...

"Ελεγεία"
Μουσική: Αντώνης Κυζούλης
Στίχοι: Δανάη Μαστρογιάννη

...πανέμορφο κομμάτι, πέρσι βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ερμηνεύει η Ειρήνη Τουμπάκη, που μέχρι πρόσφατα την βλέπαμε στον Κάβουρα, φέτος όμως την πήρε ο Τσέρτος στον Κεραμεικό (γειά σου Μπάμπη!!)...





Τα παιδιά του Κάβουρα, δηλαδή η Ειρήνη, ο Σπύρος κι ο Κώστας, δούλεψαν και στα "Πράγματα απλά" που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τον "Καθρέφτη".

Α, ρε Εξάρχεια...
Δεν καθόμουν στο Γουδί, που είχα την ησυχία μου, μόνο με έχουν μουρλάνει, πότε απανωτές μολότωφ, πότε απίστευτες μελωδίες...
Απ τη μιά φωτιές, γκράφιτι και σιδηρολοστοί-
κι απ την άλλη, κάθε γωνία και πιατάκι για τα αδέσποτα...

"Σύρνετέ με κι ας κλαίω", ξέρω...

Η βροχούλα, η ολιγαρχία κι ο αχυρώνας

...πάλι καλά που έβρεχε, και δεν "γιορτάσαμε" πάλι φέτος...

Μια βιαστική υπενθύμιση γιατί πάλι έχουμε πήξει στην κορώνα: τη χούντα την επέβαλαν εξωθεσμικοί. Κοιμήθηκαν οι Έλληνες και ΔΕΝ είχε χούντα, ξύπνησαν και ΕΙΧΕ. Δεν μεσολάβησε κάλπη.
Άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, αντέδρασαν στα επιβληθέντα, με αντανακλαστικά ποικίλης ταχύτητας και έντασης, εντός και εκτός της χώρας, εντός και εκτός φυλακής.

Αλλά: Τα προβλήματά μας, -τα όποια προβλήματά μας- σήμερα, τη "δημIοκρατία" και την "ολιγαρχία" -κάπου είδα να κραυγάζουν ότι αυτές έχουν αντικαταστήσει τη "δημοκρατία" που το Πολυτεχνείο διεκδικούσε- τα εκλέγουμε καθε 4 χρόνια ή και νωρίτερα, μόνοι μας...

Εχει μια διαφορά, νομίζω.

Εκτός αν "δημοκρατία" που μας λείπει, εννοούμε την ανάταση χειρός από τους λίγους έχοντες το δικαίωμα ψήφου, οπως παλαιότερα.
Ή το "δια βοής" και το "δια πυρός", όταν μας τη βιδάρει, σ' όσους τη βιδάρει, όπου τους τη βιδάρει, όπως συνηθίζουν ορισμένοι τώρα...

Κι όταν αυτοί οι "ορισμένοι" προχωρούν πεζή και η μέρα είναι 17 Νοέμβρη, το ότι εγώ δεν μπορω να πάω στην πορεία γιατί φοβάμαι -μη φάω καμιά μολότωφ αμερικανικών πρώτων υλών στο κεφάλι, ειρηνικά ειρηνικά-, ε, τότε αυτό ΔΕΝ είναι ολιγαρχία, αλλά "δημοκρατία και παλλαϊκή συμμετοχή"... Τα υπόλοιπα είναι -μα, φυσικά- προβοκάτσιες.

Μια λύση για τους λιγόψυχους σαν εμένα, είναι πάντα βέβαια τα κράνη, βρέχει δεν βρέχει... Μ' αυτά πας παντού, και κάνεις τα πάντα, και δεν τρέχει και μία. Του χρόνου θα το σκεφτώ...

Αλήθεια, στο ...κανονικό Πολυτεχνείο έβρεχε?? Τους αγωνιστές εκείνους θα τους πείραζε η βροχή άραγε?? Δεν νομίζω. Παρόλο που δεν φορούσαν ούτε κουκούλες ούτε κράνη αυτοί... . Και δεν σπάγανε τις κάμερες, αλλά τις κοιτούσαν μ' ενθουσιασμό και με τη μέθη του επαναστάτη να τους συνεπαίρνει. Του επαναστάτη, ξαναλέω. Αυτή η μέθη τους "ντόπαρε". Και φόρα παρτίδα τα κεφάλια τους, φαίνονται και στα βίντεο-ντοκουμέντα. Κάποια απ' αυτά τα κεφάλια "έπεφταν" το βράδυ.

Και, βέβαια, ούτε πλακώνονταν αυτοί οι νέοι γελοιωδώς για τη σημαία της εξέγερσης, σε ξένο αχυρώνα.

Όσα συμβολίζει αυτό το κομμάτι πανί, δεν κληροδοτούνται μέσω κομματικών μηχανισμών. Δεν είναι παραταξιακά κεκτημένα. Δεν τα παρέλαβαν για να τα παραδώσουν σαν κλειδιά από νοικάρη σε νοικάρη. Πριν απ' αυτούς τους νέους, δεν υπήρχε "αχυρώνας" δηλαδή... Δικός τους ήταν, είναι, και θα είναι, δεν είναι δικός μας ο αχυρώνας για να πλακωνόμαστε...

...γενικώς, λίγο τα λόγια μας να προσέχουμε με τους αχυρώνες! Θα μας πουν ή γάιδαρους, ή δον Κιχώτες, ή ανιστόρητους, τελικά...

"Στρατευμένη τέχνη" vs. "τέχνη για την τέχνη(?)"...

Η χορωδία του Ρωσικού Κόκκινου Στρατού , επί "δόγματος Μπρέζνιεφ", ερμηνεύει υπέροχα το εμπνευσμένο πατριωτικό εμβατήριο "The Cossacks" - γνωστό σήμερα και ως "τραγούδι της Stolichnaya"*...



Στα μέσα της δεκαετίας του '80, ο Γκόρμπι υιοθετεί το "δόγμα Σινάτρα" (do-it-your-way). Η προπαγάνδα χαλαρώνει και το σύμφωνο της Βαρσοβίας επίσης... Τελικά, μέσα σε λίγα χρόνια, το τείχος του Αίσχους πέφτει κι αυτό -απ' το σπρώξιμο- , και πωλείται κομματάκι κομματάκι ως σουβενίρ...

Τον Ιούνιο του 1994, στο Nokia Balalaika show στο -ενωμένο- Βερολίνο, η πάλαι ποτέ Κόκκινη χορωδία ως "Aleksandrov ensemble" πιά, μαζί με τους Φινλανδούς Leningrad Cowboys, τραγουδούν το επαναστατικό, απελευθερωτικό τους δόγμα, χωρίς φόβο και πάθος, κι ...ελαφρώς χαλαρότεροι από πριν!



..Ρώσοι, Φινλανδοί, Γερμανοί... Τι έζησαν κι αυτοί όμως, ε?

...επειδή κάποιους τους ενδιαφέρει το τί ΟΝΤΩΣ ειπώθηκε..

Οι διεθνείς εξελίξεις παίζουν ρόλο στα πράγματα στη χώρα μας. Είναι αναμενόμενο. Γι’ αυτό και θα περίμενε κανείς να υπάρχει μια συστηματική και επείγουσα αντιμετώπιση φαινομένων όπως ο πληθωρισμός που επιτείνουν τα εγγενή προβλήματα της χώρας.
Τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει.
Η κυβέρνηση αδιαφορεί και θεωρεί ότι για όλα είναι η διεθνής κατάσταση υπεύθυνη.
Οι διεθνείς εξελίξεις είναι μια από τις πολλές αιτίες των όσων συμβαίνουν στη χώρα.
Ανέδειξαν τις ενδογενείς αρνητικές δυναμικές του τόπου.
Αρνητικές δυναμικές που κυριάρχησαν στις νοοτροπίες της πολιτικής της κυβέρνησης και οδήγησαν στη συνειδητή απραξία της απέναντι στις κερδοσκοπικές και πελατειακές ροπές των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπεί.
Η κυβέρνηση εφάρμοσε οικονομική πολιτική που έχει ελαχιστοποιήσει τις δυνατότητές μας να αντιμετωπίσουμε τη παγκόσμια κρίση.
Δεν θέλησε να δει και ν’ ακούσει.
Ενδιαφέρθηκε μόνο για την εικόνα της και την ενίσχυση της εξουσίας της.

1. Στην οικονομική εφημερίδα του Λονδίνου Financial Times είχε δημοσιευθεί τον περασμένο Μάιο μια ανάλυση της ελληνικής οικονομίας που προκάλεσε οργή στην Ελλάδα, επειδή επισήμαινε ακριβώς ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζουν την απειλή μιας νέας μετανάστευσης. Ένας έλληνας σχολιαστής περιέγραψε την κατάσταση ως εξής: «Κληροδοτούμε στα παιδιά μας πέρα από τη γερασμένη κοινωνία μας και μικρότερη περιουσία. Το εισόδημά τους στο μέλλον θα προέρχεται κυρίως από την εργασία και όχι από το κεφάλαιο». Αυτή την εργασία θα πρέπει να την αναζητήσουν εκτός συνόρων, αν δεν υπάρχει εδώ και πολλές φορές δεν υπάρχει. (βλ και εδώ)

Μια από τις αιτίες του υψηλού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι ο υψηλότερος πληθωρισμός στην Ελλάδα. Κύρια αιτία είναι οι μονοπωλιακές και ολιγοπωλιακές καταστάσεις και η έλλειψη πραγματικού ανταγωνισμού που συνεπάγονται η παρεμβολή μεσαζόντων, η ύπαρξη ιδίως όσον αφορά τα αγροτικά προϊόντα κυκλωμάτων εμπορίας, οι συντεχνιακές πρακτικές που ακολουθούνται από κλάδους αυτοαπασχολούμενων και είναι αποδεκτές από το κράτος. Η οικονομική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας με την έμφαση στους εμμέσους φόρους και τη διάγνωση των ελλειμμάτων συνέτεινε επίσης στην επιτάχυνσή του. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι συγκρατεί το έλλειμμα στα όρια που καθορίζονται από την Ένωση. Οι διαπιστώσεις της Eurostat ότι το έλλειμμα το 2007 υπερέβη το όριο την διαψεύδει. Αλλά η εξέλιξη του δημοσίου χρέους φανερώνει ότι πολλές πραγματικές δαπάνες παραμένουν λογιστικά αφανείς αν και αυξήθηκαν σταθερά. Το ύψος του δημοσίου χρέους αυξήθηκε από το 2003 έως το 2007 κατά 57,5 δις ευρώ, ποσό σημαντικό που αντιπροσωπεύει το 1/3 του χρέους του 2003. Οι αριθμοί αυτοί είναι η απόδειξη της απρονοησίας της σημερινής κυβέρνησης και της ευκαιριακής πολιτικής της. Ο πληθωρισμός που προκύπτει έτσι κατατρώει το εισόδημα των νοικοκυριών και » πράγμα που με τη σειρά τουπιστοποιεί πλέον την Ελλάδα ως «χώρα ακρίβειας αποθαρρύνει τον τουρισμό και μειώνει τα εισοδήματα σε πολλές κατηγορίες εργαζομένων και επιχειρήσεων.

3. Η πτώση της ανταγωνιστικότητας οδηγεί σε κλείσιμο ελληνικών επιχειρήσεων, συνεχή απώλεια θέσεων εργασίας και ανεργία, συρρίκνωση των μισθών, συνεχή αύξηση του εξωτερικού δανεισμού και μεγέθυνση του δημόσιου χρέους λόγω της μείωσης των φορολογικών εσόδων. Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας συνεπάγεται, εφ’ όσον δεν αντιμετωπιστεί δραστικά, την ύφεση. Σήμερα τα σημάδια της επερχόμενης ύφεσης δεν είναι ακόμη ορατά στην έκταση που έχουν στην πραγματικότητα, διότι πουλήσαμε σε ξένους επιχειρήσεις, μετοχές, οικόπεδα, διότι ζήσαμε καλά καταναλώνοντας το κεφάλαιό μας. Τα εισοδήματα αυτά όμως ούτε επαρκούν για πάντα, ούτε είναι επαναλήψιμα. Η ύφεση όταν έρθει σκληρή θα μας αναγκάσει να μειώσουμε τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών μας δραστικά, σε βαθμό ώστε να είμαστε πάλι ανταγωνιστικοί.

4. Η Ελλάδα μετά την ένταξη στην ΟΝΕ δεν διαθέτει πια τα εργαλεία της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής για να υποβοηθήσει την ανάπτυξή της. Οι πολιτικές αυτές ασκούνται πια ενιαία για την Ευρωζώνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Υπό αυτές τις συνθήκες αποφασιστική σημασία έχει η δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή η πολιτική που ασκεί το κράτος με τα έσοδα και τις δαπάνες του. Το κράτος για παράδειγμα εάν θέλει να τονώσει την οικονομική δραστηριότητα σε μια περίοδο ύφεσης μπορεί να δώσει επιχορηγήσεις στις επιχειρήσεις και να πραγματοποιήσει μεγάλα έργα. Όμως η δυνατότητα αυτή της πολιτείας έχει δραστικά περιοριστεί στην Ελλάδα σήμερα. Δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι πόροι. Η κυβέρνηση αύξησε τόσο πολύ το δημόσιο χρέος, ώστε η πληρωμή των τόκων του απορροφά μεγάλο μέρος των εσόδων της φορολογίας. Είναι ανάγκη λοιπόν να μειωθεί το δημόσιο χρέος για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μειώσουμε πολλές από τις κρατικές δαπάνες. Η κυβέρνηση όμως αντί να περιορίσει αύξησε τις δαπάνες. Οι δε τελευταίες φορολογικές αυξήσεις θα επιδεινώσουν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση γιατί αφαιρούν από την αγορά χρήμα που χρειάζεται τώρα για να κινηθεί.

5. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και η ύφεση που προκαλεί έχουν ήδη επηρεάσει αρνητικά την ελληνική οικονομία. Διεθνείς χρηματοοικονομικοί εκτιμητές προβλέπουν κάθετη πτώση του ρυθμού ανάπτυξης. Οι επιπτώσεις θα φανούν ακόμη περισσότερο, όταν η χαμηλότερη οικονομική δραστηριότητα στο εξωτερικό περιορίσει τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τις αγορές κατοικίας από ξένους και τις εισπράξεις της ναυτιλίας. Η ύφεση θα επιδεινωθεί από δύο κυρίως στοιχεία που χαρακτηρίζουν την οικονομία μας. Το πρώτο είναι οι μακροχρόνιες υστερήσεις που τα τελευταία τέσσερα χρόνια αντιμετωπίστηκαν μόνο ευκαιριακά. Οι αγορές αγαθών και υπηρεσιών, η αγορά εργασίας, η οργάνωση του δημόσιου τομέα απέχουν πολύ από το επίπεδο που διευκολύνει άμεσες αντιδράσεις σε αλλαγές στο οικονομικό περιβάλλον. Παρεμποδίζουν την αύξηση της παραγωγικότητας, τη μείωση κόστους και τιμών.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η επικέντρωση της ανάπτυξής μας στην οικοδομή και τον τουρισμό. Και οι δύο δραστηριότητες είναι εξαιρετικά τρωτές στις διεθνείς οικονομικές αναταραχές.

Η Ελλάδα με ψηλό δημόσιο χρέος που περιορίζει πρωτοβουλίες, μεγάλη εξάρτηση από το ακριβό πετρέλαιο, χαμηλή παραγωγικότητα, περιορισμένο τεχνολογικό δυναμικό και διαρκώς διολισθαίνουσα ανταγωνιστικότητα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την ύφεση υπό συνθήκες που θα επιτρέπουν μια γρήγορη ανάκαμψη. Η υποχώρηση του ρυθμού ανάπτυξης μπορεί να δημιουργήσει μονιμότερες συνθήκες στασιμότητας ή και στασιμοπληθωρισμού, μια ύφεση που όταν επέλθει θα διαρκέσει πολύ.

Η πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά μας και να επιτύχουμε ανάπτυξη θα είναι υπό τις συνθήκες αυτές δύσκολη. Διαρθρωτικές αλλαγές μπορούν να πραγματοποιηθούν όταν υπάρχει μια διασφαλισμένη προσδοκία για το καλύτερο αύριο που θα προκύψει. Σε περιόδους ύφεσης ή χαμηλής ανάπτυξης λείπει η αισιοδοξία και οι μεταρρυθμίσεις συναντούν έντονες αντιδράσεις. Δημιουργείται έτσι ένα φαύλος κύκλος. Η έλλειψη διαθρωτικών αλλαγών επιφέρει ύφεση ή χαμηλή ανάπτυξη. Η χαμηλή ανάπτυξη συντηρεί τις νοοτροπίες που αποκλείουν τις αλλαγές. Ο φαύλος αυτός κύκλος πρέπει να σπάσει.

Και δεν πρόκειται να σπάσει αν δεν αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τα προβλήματα. Διάβασα τις μέρες αυτές τον κυβερνητικό ισχυρισμό, ότι η Ελλάδα θα είναι η χώρα που το 2009 θα αποτελεί την εξαίρεση στην Ένωση και θα έχει τον υψηλότερο ίσως ρυθμό ανάπτυξης γύρω στο 2%. Ο ισχυρισμός αυτός υποδηλώνει ότι αντίθετα με τις άλλες χώρες τα πράγματα εδώ θα είναι καλά. Δεν θα είναι όμως καλά. Η κάθετη πτώση του ρυθμού ανάπτυξης από το 4% στο 2% ή στο 1% θα σημαίνει μια εξαιρετικά επώδυνη συρρίκνωση δραστηριοτήτων με μείωση των εισοδημάτων και αύξηση της ανεργίας. Αν θεωρούμε ότι η κατάσταση είναι καλή επειδή υπάρχουν και χειρότερα ποτέ δεν θα διορθώσουμε τα πράγματα.

Η πρόσφατη κρίση έβαλε σε δοκιμασία και το δικό μας χρηματοπιστωτικό σύστημα, άγνωστο όμως σε ποια έκταση. Η κυβέρνηση χωρίς να παρουσιάσει συγκεκριμένα στοιχεία συνέταξε ένα σχέδιο στήριξης των τραπεζών, οι οποίες από την πλευρά τους διαπραγματεύονται τους όρους στήριξής τους. Το τι θέλουν δεν έγινε κατανοητό. Η κρατική παρέμβαση είναι σύμφωνη με την απόφαση της Ένωσης. Όμως το ελληνικό σχέδιο έχει την πρωτοτυπία να επιβληθεί σε όλες ανεξαίρετα τις τράπεζες ανεξάρτητα από το εάν ζήτησαν ή όχι την κρατική βοήθεια. Έτσι δεν παρέχει πληροφόρηση για το ποιες ήταν οι προβληματικές επιλογές των τραπεζών και ίσως διασφαλίζει και κάποιους που έχουν δυσκολίες για λόγους άσχετους με την κρίση. Επιπρόσθετα παγιώνει μια κατάσταση εναρμονισμένων πρακτικών που περιόριζε τη διαφάνεια των συναλλαγών και λειτουργούσε σε βάρος των καταναλωτών. Οι σημερινές δυσκολίες της κυβέρνησης στη σχέση της με τις τράπεζες οφείλεται στην ελευθερία που είχαν να καθορίζουν λίγο ως πολύ ανενόχλητες τους βασικούς κανόνες της λειτουργίας της αγοράς.

Θα έπρεπε επίσης η κυβέρνηση να έχει δηλώσει πως σκέπτεται να προχωρήσει στην επανεξέταση του όλου πλαισίου εποπτείας της χρηματοπιστωτικής αγοράς και την εναρμόνιση των ελληνικών ρυθμίσεων με τις κοινοτικές. Η υπόθεση των δομημένων ομολόγων θυμίζει ότι υπάρχουν εξοργιστικές ελλείψεις.

Τα κύρια προβλήματα της χώρας παραμένουν χωρίς απάντηση. Η διαπίστωση αυτή είναι και η διαπίστωση της κοινής γνώμης όπως προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις. Θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν ανταποκρίθηκε ικανοποιητικά στις υπάρχουσες ανάγκες. Αλλά κοντά στη δυσαρέσκεια κυριαρχεί και η αβεβαιότητα για το ποια είναι η πραγματική οικονομική κατάσταση και ποιο θα είναι το μέλλον. Μετά την δήθεν απογραφή, την κωμικοτραγική αναθεώρηση του ύψους του ΑΕΠ και τη διαδικασία της επιτήρησης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που εξασφάλισαν στην κυβέρνηση την εικόνα της οικονομίας που επιθυμούσε, θα έπρεπε τα στοιχεία της οικονομίας να μη παρουσιάζουν πια σκιές και να μη δίνουν αφορμή σε αμφισβήτηση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Υπάρχει γενικευμένη αμφιβολία και πεποίθηση ότι η κατάσταση που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση είναι εικονική.

Ζητούμενο είναι μια θεώρηση της κατάστασης απαλλαγμένης από σκοπιμότητες και επιθυμίες. Πρέπει να δούμε και να πούμε την αλήθεια. Γιατί μόνο αν εμείς οι ίδιοι ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει μπορούμε να πείσουμε και να καθοδηγήσουμε. Πρόκειται ίσως για αυτονόητη διαπίστωση αλλά το αυτονόητο σήμερα δεν είναι και το πιθανό. Η κυρίαρχη τάση είναι να λέγεται ό,τι ευνοεί και να αποσιωπούνται τα πολλά άλλα αρνητικά. Η συνήθης πρακτική είναι να παρουσιάζεται το επιθυμητό ως άμεσα εφικτό, οι προτάσεις να εξαντλούνται σε γενικότητες, ως εάν η χώρα να μπορεί να φτάσει στο επίπεδο των ανεπτυγμένων χωρών χωρίς κόπους και προβλήματα. Οι μεγαλόπνοες γενικότητες είναι έκφραση ενός άκρατου λαϊκισμού που επανέφερε στο προσκήνιο η Ν.Δ. και στον οποίο δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Με τέτοιο κλίμα όμως η σωστή πολιτική για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας είναι όλο και πιο δύσκολη και οι προοπτικές όλο και πιο αρνητικές. Η χώρα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τα προβλήματα και να επιδιώξει τη λύση τους.

Για να αντιμετωπιστούν και τα μικρά και τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας χρειάζεται σήμερα ένας νέος προσανατολισμός ανάπτυξης και παραγωγής. Χρειάζεται να υπάρξει μια αποτελεσματική αντιμετώπιση όλων εκείνων των φαινομένων που αναπαράγουν τη στασιμότητα και την παραίτηση από τις δυνατότητες και τα πλεονεκτήματα που έχει η χώρα. Να ξαναβρούμε το χαμένο νήμα της σύγκλισης προς τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Να σχεδιάσουμε την πρόοδο που θα μας οδηγεί στην συμπόρευση με την ευρωπαϊκή πρόοδο, θα περιορίζει το σημερινό υπερδανεισμό και τα ελλείμματα και θα αποτρέπει η χώρα μας να υφίσταται πιο έντονα από άλλους τα αποτελέσματα των διεθνών οικονομικών αναταραχών.
.....

Αν κάποιους - νουδούληδες, τσιπρούληδες και πρωτοβουλιούληδες - τους ενοχλεί ότι μετά από αυτήν την δριμύτατη επίθεση στη Νέα Δημοκρατία,
είπε και: "Αντιπαρατεθείτε ρε σθεναρά στο λαϊκισμό τους!!!!!" στους υπόλοιπους,
αυτοί οι κάποιοι μάλλον ψάχνουν, και σίγουρα θα βρουν...

Ο τι κι αν πει ο Σημίτης, κι ο τι κι αν παραλείψει.

Οι υπόλοιποι να μην τσιμπάνε....

όλη η ομιλία εδώ.

Τι έχεις Γιάννη, τί είχα πάντα...

Επιθετικός ο Ιερώνυμος για χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας

«Ποτέ δεν πρόκειται να θέσουμε θέμα χωρισμού, γιατί θα είναι καταστροφικός για το έθνος και το γένος. Αν όμως το θέσει η πολιτεία, τότε εμείς θα ζητήσουμε δημοψήφισμα αφού ενημερωθεί ο λαός», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος...
Την περασμένη εβδομάδα στο περιθώριο εκδήλωσης στη Θεολογική Σχολή Αθηνών είχε κάνει λόγο και πάλι για δημοψήφισμα, «ώστε ο λαός να αποφασίσει και ο καθένας να πάρει το μάθημά του». Λίγες ημέρες πριν είχε κάνει σαφές πως αν η πολιτεία επιθυμεί να θέσει θέμα χωρισμού, τότε «η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτε».


Να τα μας!!! Κι έλεγα κι εγώ "βρε τι λείπει, τι λείπει"...
Θα θελα να δω αν οι δήθεν φιλελεύθεροι όλων των χρωμάτων, που μπερδεύουν το φιλελεύθερο με το δεξιούλικο ή το βολικούλικο, και τη χώρα μας με την Ολλανδία, θα μιλήσουν τώρα, με τον ίδιο ενθουσιασμό που μιλάνε για άλλα κι άλλα*...

...Επίσης να θυμίσω στους ευγενείς ιερείς μας, ότι εκτός από το ΕΘΝΟΣ και το ΓΕΝΟΣ, υπάρχει κι ένα ΚΡΑΤΟΣ...
Που είναι μικρότερο, αλλά και μεγαλύτερο από τους ορισμούς που βολεύουν την Εκκλησία.
Που δεν οφείλει να έχει πρώτη προτεραιότητα τα δικαιώματα της πλειοψηφίας, αλλά της μειοψηφίας, ενίοτε.
Και που οι επικεφαλής του δεν έχουν εκλεγεί για να προστατεύουν την περιουσία της Δεξιάς του Κυρίου, αλλά το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Και αν η Ελλαδική αυτοκέφαλη Εκκλησία είχε κάνει το παραμικρό για να συνεισφέρει στην προστασία είτε των δικαιωμάτων της όποιας μειονότητας, είτε του συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου, ΔΕΝ θα τους είχε "πάρει όλους ανεξαιρέτως η μπάλα" με την υπόθεση Βατοπεδίου.

Επίσης να υπενθυμίσω γενικώς, ότι από την κυβέρνηση ΛΑΟΣ-ΝΔ, δεν έχουν κάτι να φοβηθούν οι μεγάλοι του Γένους αγωνιστές, και το γνωρίζουν επισταμένως.

Αρα για άλλους χτυπάνε την καμπάνα...

* (βλ Τροπολογία για το επώνυμο των γυναικών
και τη σχετική συζήτηση στο facebook )

Ακυβέρνητα και κυβερνημένα ναυάγια...

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δήλωση του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα,
σχετικά με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.

Οι αποφάσεις της Συνόδου των 27 στις Βρυξέλλες επιβεβαιώνουν την ανησυχία μας ότι μπροστά στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, η Ε.Ε. παραμένει ένα ακυβέρνητο ναυάγιο. Αντί να καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουμε πολιτική κατεύθυνση, αναμασούν τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές που μας έχουν οδηγήσει στην κρίση.

Τούτες τις ώρες, που οι τράπεζες επιτίθενται στην κοινωνία προκειμένου να υπερασπιστούν τα κέρδη τους, αυτό που πρέπει να καταλάβουν είναι ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης. Ότι χρειάζεται στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων, ότι χρειάζεται οι ηγέτες της Ευρώπης να θάψουν επιτέλους το Σύμφωνο Σταθερότητας που έχει εδώ και καιρό πεθάνει και να θέσουν υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο το χρηματοπιστωτικό σύστημα δίνοντας γενναίες παροχές ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους.

8/11/2008 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ


Μάλιστα. Να υποθέσω δηλαδή ότι:

1. Η ΕΕ πρέπει να επιβάλλει και να επιβάλλεται αυστηρότερα.

2. Μόλις η ΕΕ πει τι πρέπει να γίνει, θα στέρξετε να επιδείξετε υπακοή, ως συνήθως.

3. Το θέμα είναι της ΕΕ, κι ο φίλτατός σας Κώστας Καραμανλής και οι περί αυτόν ουδεμίαν σχέσιν έχουν με την υπόθεσιν.

4. Έχετε πρόταση τί μέτρα πρέπει να ληφθούν επακριβώς, αλλά τη φυλάτε για έκπληξη.


.....Μια που τα κουβεντιάζουμε, έχω και κάτι απορίες:

Στα χαμηλά εισοδήματα για τα οποία ζητάτε στήριξη, το εισόδημα του κύριου Αλαβάνου από την επί 23 χρόνια παραμονή του -κάτσε να δείς πού... α, θυμήθηκα- στην ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ, συμπεριλαμβάνεται, μιας και δηλώνει εκπρόσωπος της εργατικής τάξης??

Και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, κύριε Αλέξη μου, στην ευρωβουλή τι έκανε ο νυν αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ -και προσωπικός σας "fairy godfather"- για να προστατέψει τα χαμηλά εισοδήματα από την επερχόμενη κρίση??
Αν δεν είχε περιθώρια να συνεισφέρει λόγω θεσμικών προσκομμάτων στο ακυβέρνητο της ΕΟΚ/ΕΕ, γιατί έκατσε οικειοθελώς επί 5 (πέντε) θητείες και δεν ερχόταν στην κυβερνώμενη Ελλάδα όπου θα έκανε ασφαλώς περισσότερα, έστω και ως ανθυποπλοίαρχος??

Μήπως ως το 2004 επρόκειτο περί "κυβερνημένου παποριού", και τώρα που έφυγε ο Αλέκος από τα Βρυξελλοστρασβούργα, πήγαν όλα στο διάολο???

Ή μήπως απλώς ήταν καλύτερα τα λεφτά??

"Τζάκια": Αξιοδοτώντας και απαξιώνοντας....

Πρόσφατα, ο κύριος Ρουσόπουλος προέβαλε ως τεκμήριο της εντιμότητάς του ως Υπουργού την ιδιότητα του πατέρα του. "Είμαι ο γιός ενός ταχυδρόμου"...

Πέρσι, άλλοι προέβαλαν ως τεκμήριο της ικανότητάς τους να ηγηθούν μεγάλου κόμματος την ...μη ιδιότητα τους ως "κληρονόμων" του κόμματος αυτού.

Σήμερα, σ' ένα συνέδριο πολιτικής επιστήμης, ακούστηκε η άποψη ότι η πολιτική απαξιώνεται, μεταξύ άλλων, λόγω της ολιγαρχικής στελέχωσης των κομμάτων, δηλαδή των "τζακιών" που επανέκαμψαν...
"Παιδιά πολιτικών που δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους, σπουδάζουν τα κατάλληλα αντικείμενα, κληρονομούν τους ψηφοφόρους του πατέρα τους, και ανέρχονται (ή κατέρχονται?) στο στίβο της πολιτικής".
Η περίπου έτσι...

Αναρωτιέμαι λοιπόν, το να είσαι παιδί γιατρού και να σπουδάζεις Ιατρική, να παίρνεις τους ασθενείς του πατέρα σου και να βγάζεις το ...μεροκάματο, έχει ποτέ λειτουργήσει απαξιωτικά για έναν φρέσκο γιατρό?

Το να είσαι γιός μηχανικού, να σπουδάζεις μηχανικός, να παίρνεις την πελατεία του πατέρα σου και να τους χτίζεις σπίτια, επίσης δεν αφαιρεί από την αξία του νέου επαγγελματία... Ισα ίσα.

Ακόμα κι αν αυτή η ίδια πελατεία ή οι ασθενείς σου σε στηρίξουν για βουλευτή λίγα τέρμενα αργότερα... Ποτέ δεν καταχωρείται ως μειονέκτημα, ως κάτι "δοτό". Ίσως επειδή είναι αυτονόητο ότι δεν είναι δεδομένο.

Μόνο οι πολιτικοί δεν μπορούν να κληροδοτήσουν την "πελατεία" και τις γνωριμίες τους χωρίς να βλάπτουν το κύρος του παιδιού τους.

Και πολύ θα ήθελα να δω μια στατιστική, πόσοι γιατροί έβγαλαν γιατρούς, πόσοι μηχανικοί μηχανικούς, και πόσων πολιτικών τα παιδιά, ποσοστιαία, ασχολήθηκαν κι αυτά με την πολιτική ως επάγγελμα.

Το παιδί ενός πολιτικού, τουλάχιστον, έχει απομυθοποιήσει τους ασχολούμενους με τα κοινά, και δεν τους αποτίει περισότερη τιμή απλά και μόνο λόγω του αξιώματός τους, ούτε υπάρχει και λόγος να τους καλοπιάσει. Έχει δηλαδή περισσότερες πιθανότητες να σχηματίζει νηφάλια κρίση γι αυτούς, απ' όσο κάποιος άβγαλτος και αθώος... Και περισσότερες πιθανότητες να τους αντιταχθεί, αν χρειαστεί. Δεν τον τρομάζουν. Δεν τους έχει τόση ανάγκη.
(= Εγώ άμα δω τον Κλούνι στο δρόμο, θα μου πέσει η πίεση, και θα ταβλιαστώ. Η κόρη του Μπρούς Γουίλις δεν θα ταβλιαστεί, αλλα θα του μιλήσει άνετα και με ειλικρίνεια, κι ας τον έχει μολις γνωρίσει, κι αμα εχει και κάτι να του "χώσει", δεν θα δειλιάσει...)

Και πάμε παρακάτω. Στην πείρα και την απειρία.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κάποιος που έχει μεγαλώσει με πατέρα γιατρό, ειναι δυνατόν να κληρονομήσει καμια πείρα περι τα ιατρικά. Μόνο την πελατεία.

Ούτε το παιδί ενός μηχανικού. Μόνο την πελατεία παίρνει κι αυτός.

Δεν εχουν κάνει στατικά, δεν εχουν μυηθεί έστω και λίγο στην ιατρική, μέχρι να μπορέσουν να ασκήσουν το επάγγελμα.

Αντίθετα, τα παιδιά των πολιτικών, και μόνο που ζούν μαζί τους, έχουν ήδη εξοικειωθεί με πολλές πτυχές της πολιτικής. Έχουν δει και τη βρωμιά της, και τη βρωμιά των πολιτικών, αλλά και των ψηφοφόρων. Από πρώτο χέρι. Ξέρουν τι να περιμένουν, ως "πολιτικοί γόνοι". Έχουν "ψηθεί", ή έστω "κοκκινίσει". Αν δεν εχουν καεί και τσουρουφλιστεί, δηλαδή...

Το πώς τους έχει επηρεάσει το "ψήσιμο" αυτό, αν τους έχει "γομώσει" η αν τους έχει μεταδώσει τη σήψη, αν τους έχει προβληματίσει, ή αν τους έχει εθίσει στη διαπλοκή, θα φανεί αργότερα, στον στίβο, στα έδρανα.
Όπως θα φανεί και το ποιόν όλων των υπόλοιπων πολιτικών, που οι μπαμπάδες τους είναι ταχυδρόμοι ή κατάδικοι.
Όπως και θα φανεί για όλους τους υπόλοιπους επαγγελματίες ή "λειτουργούς", στην τελική.

"Από αγκάθι βγαίνει ρόδο, κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι", λέει ο λαός...
Τα παιδιά των "αγκαθιών" στην πολιτική, είναι καμένα από χέρι, δεν το προσπαθούν καν. Τα παιδιά των "ρόδων" απ' την άλλη, μόνο αγκάθια, άχθη αρούρης και διαπλεκόμενοι μπορούν να είναι. Υποτίθεται. Δηλαδή, στην περίπτωσή μας, "από ρόδο βγαίνει αγκάθι, κι από αγκάθι πάλι αγκάθι".... Επειδή έχουν φανεί, επειδή είναι αναγνωρίσιμοι...

Πραγματικά, όμως, δεν ξέρω αν η έκθεσή τους σε τοπικά ή εθνικά ΜΜΕ και στα στόματα του κόσμου από κούνιας, τους κάνει λιγότερο ηθικούς και έτοιμους ή περισσότερο.
Ξεκινάνε με έτοιμους οπαδούς, δε λέω. Αλλά και με άσπονδους εχθρούς.
Με τα επιτεύγματα του γονιού τους να τους πριμοδοτούν. Αλλά και με τις αστοχίες και ατυχίες του να τους βαραίνουν.
Με το όνομά του να τους ανοίγει πόρτες. Αλλά και με τη μόνιμη σύγκριση, και με το άγχος να αποδειχθούν αντάξιοι του ονόματος αυτού, σε πείσμα όσων ακούνε.
Δεν είναι μόνο "αβάντες"... Είναι και βαρίδια. Κι αν σκέφτεσαι να αλλάξεις και κόμμα, ουαί κι αλίμονό σου...

Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν υποστηρίζω την ...κληρονομικότητα στην πολιτική, ούτε και πουθενά αλλού. Αλλά δεν μ' αρέσουν οι αφορισμοί και οι γενικές απαξιώσεις.
Και πολύ περισσότερο δεν μ αρέσει οι λαϊκές δοξασίες και οι θεωρίες του καφενείου ξαφνικά να αποκτούν την ισχύ επιστημονικού δόγματος, επειδή κάποιους βολεύει κι επειδή "πιάνει" στην κοινή γνώμη.

Δεν βλέπω το λόγο να βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε ως ανεπαρκείς ανθρώπους που απλά κάνουν τη δουλειά του πατέρα τους. Δουλειά ειναι, ξέρετε, κι αυτή. Κανείς δεν έχει δουλέψει ποτέ του, μέχρι να αρχίσει να δουλεύει. Και κανείς δεν αρχίζει να εργάζεται έμπειρος -με εξαίρεση ίσως τους νέους πολιτικούς-παιδιά πολιτικών...

Και, σε τελευταία ανάλυση, ο κόσμος τους ψηφίζει και ανανεώνει -ή όχι- τη θητεία τους. Και δεν είναι το εύκολο γι αυτούς, ούτε και πετυχαίνουν όλοι. Εύκολο είναι να τους βάλει ο μπαμπάς τους σε τράπεζα. Που μπαίνεις μια φορά και χωρίς προεκλογική εκστρατεία.
Κληρονομικώ δικαιώματι δεν είναι το βουλευτιλίκι. Ουτε εφάπαξ είναι. Επειδή άνοιξες πολιτικό γραφείο δεν εισαι και βουλευτής, κι επειδή είσαι, δεν σημαίνει ότι θα ξαναείσαι. Όχι σήμερα. Όχι στην Ελλάδα.

Κι οι βουλευτές εκεί που είναι, δεν τους έβαλε ο μπαμπάς τους, αλλά ο έλληνας ψηφοφόρος.
Που, είτε γιατρό διαλέγει, είτε μηχανικό, είτε βουλευτή, με τα ίδια κριτήρια επιλέγει. Είτε μας αρέσει είτε όχι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συγκεκριμένοι γιατροί/μηχανικοί/πολιτικοί , οι "από τζάκι", είναι σκάρτοι.
Για εκείνους τους ασθενείς/πελάτες/ψηφοφόρους που τους επιλέγουν ή τους απορρίπτουν λόγω ονόματος και μόνο, δεν θα αποφανθώ.
Ας τους χαρακτηρίσουν όσοι απορρίπτουν και απαξιώνουν τις επιλογές τους.

Ann Nixon Cooper.

Όταν συνειδητοποιείς τι σημαίνει υστεροφημία...

"Αυτές οι εκλογές είχαν πολλές πρωτιές, και πολλές ιστορίες που θα επαναλαμβάνονται για γενιές. Αλλά απόψε έχω στο νού μου την ιστορία μιας γυναίκας που ψήφισε στην Ατλάντα. Μοιάζει πολύ με όλους εκείνους που στάθηκαν στην ουρά για ν ακουστεί η φωνή τους σ αυτές τις εκλογές, εκτός από ένα πράγμα: Η Ann Nixon Cooper είναι 106 χρόνων.

Γεννήθηκε μόλις μια γενιά μετά τη δουλεία. Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στους δρόμους, ούτε αεροπλάνα στους ουρανούς. Δεν μπορούσε να ψηφίσει για δύο λόγους: επειδή ήταν γυναίκα κι επειδή το χρώμα του δέρματός της δεν ηταν το σωστό.

Κι απόψε σκέφτομαι όλα οσα είδε, μεσα σ' αυτον τον αιώνα στην Αμερική. Τον πόνο και την ελπίδα, τους αγώνες και τις προόδους, τις στιγμές που μας είπαν "δεν μπορείτε" και τους ανθρώπους που επέμειναν σ εκείνο το Αμερικανικο δόγμα... "Ναι, μπορούμε".

Σε μια εποχή που οι γυναίκες φιμώνονταν και οι ελπίδες τους εξανεμίζονταν είδε ενα έθνος να ορθώνει το ανάστημά του και να αρθρώνει τη φωνή του και να διεκδικεί την ψήφο του... Ναι, μπορούμε.

Μέσα στην απελπισία της ξηρασίας και την ύφεση το '30, είδε ένα έθνος να πολεμά τον ίδιο το φόβο με το Νιου Ντηλ, είδε νέες δουλειές, μια νέα αίσθηση κοινού προορισμού... Ναι, μπορούμε.

Όταν οι βόμβες έπεφταν στο Περλ Χαρμπορ και η τυραννία απειλούσε την υφήλιο, ηταν μάρτυρας του μεγαλείου μιας γενιάς που έσωσε τη δημοκρατία... Ναι, μπορούμε.

Εϊδε τα λεωφορεία στο Μοντγκόμερυ, τις μάνικες στο Μπερμινχαμ, μια γέφυρα στη Σέλμα, και έναν ιεροκήρυκα από την Ατλάντα να λέει σ εναν λαό: "Θα νικήσουμε"... Ναι, μπορούμε.

Ενας άνθρωπος περπάτησε στο φεγγάρι, ένα τείχος έπεσε στο Βερολίνο, ένας κόσμος συνδέθηκε χάρη στην επιστήμη και τη φαντασία μας.

Και φέτος, σ' αυτές τις εκλογές, εκείνη η γυναίκα άγγιξε με το δάχτυλό της μια οθόνη, και έριξε την ψήφο της, γιατί μετά από 106 χρόνια στην Αμερική, μέσα από τις λαμπρότερες εποχές και τις πιο σκοτεινές ώρες, ξέρει ότι η Αμερική μπορεί να αλλάξει.

Ναί, Μπορούμε.

Έχουμε κάνει τόσα πολλά. Έχουμε δει τόσα πολλά.
Όμως έχουμε τόσα να κάνουμε ακόμα. Απόψε, λοιπόν, ας αναρωτηθούμε: Αν τα παιδιά μας ζήσουν να δουν τον επόμενο αιώνα, αν οι κόρες μου έχουν την τύχη να ζήσουν όσο η Ann Nixon Cooper, τι αλλαγές θα δουν; Τι πρόοδο θα έχουμε να επιδείξουμε;

Αυτή είναι η ευκαιρία μας να ανταποκριθούμε. Εϊναι η δική μας εποχή".

Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα
Εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ.
4 Νοεμβρίου 2008

Ann Nixon Cooper

...when you realize that your deeds will long outlive you...


"...This election had many firsts and many stories that will be told for generations. But one that's on my mind tonight's about a woman who cast her ballot in Atlanta.

She's a lot like the millions of others who stood in line to make their voice heard in this election except for one thing: Ann Nixon Cooper is 106 years old.

She was born just a generation past slavery; a time when there were no cars on the road or planes in the sky; when someone like her couldn't vote for two reasons -- because she was a woman and because of the color of her skin.

And tonight, I think about all that she's seen throughout her century in America -- the heartache and the hope; the struggle and the progress; the times we were told that we can't, and the people who pressed on with that American creed: Yes we can.

At a time when women's voices were silenced and their hopes dismissed, she lived to see them stand up and speak out and reach for the ballot. Yes we can.

When there was despair in the dust bowl and depression across the land, she saw a nation conquer fear itself with a New Deal, new jobs, a new sense of common purpose. Yes we can.

When the bombs fell on our harbor and tyranny threatened the world, she was there to witness a generation rise to greatness and a democracy was saved. Yes we can.

She was there for the buses in Montgomery, the hoses in Birmingham, a bridge in Selma, and a preacher from Atlanta who told a people that "We Shall Overcome." Yes we can.

A man touched down on the moon, a wall came down in Berlin, a world was connected by our own science and imagination.

And this year, in this election, she touched her finger to a screen, and cast her vote, because after 106 years in America, through the best of times and the darkest of hours, she knows how America can change.

Yes we can.

America, we have come so far. We have seen so much. But there is so much more to do. So tonight, let us ask ourselves -- if our children should live to see the next century; if my daughters should be so lucky to live as long as Ann Nixon Cooper, what change will they see? What progress will we have made?

This is our chance to answer that call. This is our moment."

Barack Houssein Obama,
President-elect of the U.S.A
4.11.2008

(Αυτο)εξόριστοι.

Ζω στον πολιτικό μικρόκοσμο του διαδικτύου, εδώ και έναν χρόνο... Το διαδίκτυο που λοιδωρείται ως επιφανειακό, ως παραπλανητικό, ως διασκέδαση και ως ψυχοτρόπο εθιστικό τσουμπλέκι.

Μιλάω με τη γενιά την απολιτική, που αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο της μόνο στο πληκτρολόγιό της, που δεν βγαίνει ακτιβιστικά, ενεργά στο προσκήνιο επειδη ειναι "λίγη" και βαριέται, η που διαμαρτύρεται εκ του μακρόθεν και ασφαλούς για όσα δυσάρεστα της συμβαίνουν, και όσα καλά δεν πρόκειται να της συμβούν.
Τη γενιά που δεν είχε "Πολυτεχνείο", που δεν έζησε αγώνες για να καταλάβει τι είναι η πολιτική, που αγνοεί τη σημασία του 1981, τη γενιά που τα είχε όλα έτοιμα, που δεν ξέρει τι είναι η χούντα, ο πόλεμος, η πείνα και η φτώχεια, που η τύχη της στέρησε όλους τους δυνατούς οίστρους από την κούνια της, και την άφησε έρμαιο του ψηφιακοϋλισμού και βολεμένη στην απάθειά και την αδιαφορία της.

Αυτή λοιπόν είναι η δική μου γενιά.
Δεν μιλάω με όλους, θα ήταν αδύνατον. Μιλάω με όσους κινούμαστε στον ίδιο (α)πολιτικό - όχι κομματικό- δικτυακό χώρο, όπως πριν μπω στη bloggoσφαιρα μιλούσα με εκείνους που συχνάζαμε στα ιδια μαγαζιά, με τους συμφοιτητές μου, με τα παιδιά της ΠΑΣΠ και της νεολαίας. Μόνο ο τόπος εχει αλλάξει, αλλα και πάλι μιλάω με άτομα που έχουν κοινά σημεία με μένα, που υπάρχει μια lingua franca.

Η στάση των άλλων, των "επικεφαλής", απέναντί μας, είναι γνωστή. Δεν μας εμπιστεύονται, δεν πιστεύουν οτι είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της πολυποίκιλης ανάλγητης πραγματικότητας.

"Αν εισαι με εκείνους τους blogger, σε λυπάμαι... Σε λυπάμαι!!!!!"

Και μεις δεχόμαστε το ρόλο του φτωχού συγγενή, θεωρούμε εαυτούς και αλλήλους γραφικές καρικατούρες των φτασμένων πολιτικών, των φημισμένων επιστημόνων, των opinion leaders δημοσιογράφων.
Κάτι σαν τα παιδάκια που φοράνε τη φανέλα του Νίνη και παίζουν μπάλα πασίχαρα σαν να επιφοιτήσθηκαν με το ταλέντο του, έτσι μας παρομοιάζουν.
Και δώστου να παίζουμε με τα μόντεμ μας, καβγαδίζοντας, καταγγέλλοντας, ανταγωνιζόμενοι και διαγκωνιζόμενοι για το παράσημο της ανοιχτής ψηφιακής παλάμης... Εμείς, οι αστοιχείωτοι και διεφθαρμένοι από τις ευκολίες. Οι μαλθακοί.

Αυτές τις μέρες λοιπόν κυκλοφόρησα. Σε κύκλους της γενιάς του πολυτεχνείου. Της γενιάς που εκπροσώπησε τους Ελληνες, τους ξελάσπωσε, δοκιμάστηκε, διεκδίκησε για χάρη τους, για χάρη μας, αν και ήμασταν αγέννητοι... Της νεότερης γενιάς του 1981. Των αστεριών.
Της τελευταίας ένδοξης αυτοδημιούργητης γενιάς που ξεπρόβαλε μέσα απο τα δύσκολα, που "είναι ΠΑΣΟΚ από το 1974", που ανέλαβε να μας διαπαιδαγωγήσει, να μας μυήσει, να μας κινητοποιήσει - και που δεν το έκανε επειδή είμαστε "λαπάδες του ποντικιού".

Πού κατέληξα μετά την εκτεταμένη αυτή επαφή??
Τι βαραίνει περισσότερο στη σκέψη μου??

Ουαι κι αλίμονο αν ξανακούσω ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι απολιτικ.
Ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι ανιστόρητοι.
Ότι ΕΜΕΙΣ ζουμε στο μικρόκοσμό μας, με κέντρο την πάρτη μας, κι όλα ειναι εξαγοράσιμα.
Ότι ΕΜΕΙΣ δεν μπορούμε να συζητήσουμε πολιτισμένα.
Ότι ΕΜΕΙΣ δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε και τι ακούμε.
Ότι ΕΜΕΙΣ το παίζουμε αυθεντίες.
Ότι ΕΜΕΙΣ δεν εχουμε ουτε στοιχειώδη γνώση της Ελληνικής.
Ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι φανατικοί, οι πωρωμένοι, οι χούλιγκανς...
Ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι διεφθαρμένοι, οι θρασείς, ημιμαθείς, γραφικοί και γελοίοι.

Δεν έχουμε δηλαδή τέτοιους στη νεολαία, θα μου πείτε???
Και βέβαια υπάρχουν τέτοιοι. Τους είδα και από κοντά, τους βλέπω καθημερινά.
Και στις εκδηλώσεις που βρέθηκα ταίριαζαν μια χαρά. Ο πλήρης εγκλιματισμός.
Δεν στριφογύριζαν με όσα έβλεπαν και άκουγαν, δεν ένιωθαν ναυτία, δεν τους έπαιρνε ο ύπνος με τα κλισέ που λέγονταν βαρύγδουπα, δεν ένιωθαν να τους πνίγει το δίκιο και δεν εύχονταν να έχουν ένα ανώνυμο blog να τα πούν όλα με το όνομά τους.

Δεν σκέφτονταν συνέχεια αυτοί οι νεολαίοι: "Χριστέ μου, αυτοί εκλέγονταν δημοκρατικά? Αυτοί μας γαλούχησαν? Αυτοί ηταν οι ήρωες? Αυτοί τολμάνε και μας πιάνουν το ηθος μας στο στόμα τους? Αυτοί μας κινητοποιούν? Αυτοί μας καθοδηγούν? Αυτούς θαυμάσαμε? Αυτούς διαβάζουμε? Αυτούς ψηφίσαμε?".
Δεν απολάμβαναν τις τυχόν φωτεινές εξαιρέσεις, ούτε κρέμονταν από τα χείλη τους.

Τίποτε απο όλα αυτά δεν έκαναν. Το νεανικό γέλιο και το χειροκρότημά τους δεν είχαν καμία δόση ειρωνείας, κανένα ίχνος πίκρας. Καμια βρισιά δεν τους ξέφυγε.
Ενιωθαν στο φυσικό τους χώρο, σα στο σπίτι τους, μεταξύ γνωστών, φίλων και ομοϊδεατών. Λίγοι, "εκλεκτοί", υπερόπτες, η "νέα γενιά", το μέλλον του τόπου.

Επιμύθιο???
Αν αυτή τη νεολαία βλέπετε, λοιπόν, κύριοι, είναι επειδή αυτή τη μερίδα της διαλέξατε να έχετε δίπλα σας.
Αυτοί σας ταιριάζουν. Αυτοί είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή σας.
Κι αν κάποιοι άλλοι είναι μόνο στο facebook, στο blogspot και στο wordpress, είναι επειδή αυτή είναι η δική τους Γυάρος.
Μόνο αυτό τους έχετε αφήσει. Μόνο εκεί μπορούν να είναι.

Και το απολαμβάνουν, δυστυχώς για αυτούς, δυστυχώς για εσάς, δυστυχώς για τον τόπο.