(Αυτο)εξόριστοι.

Ζω στον πολιτικό μικρόκοσμο του διαδικτύου, εδώ και έναν χρόνο... Το διαδίκτυο που λοιδωρείται ως επιφανειακό, ως παραπλανητικό, ως διασκέδαση και ως ψυχοτρόπο εθιστικό τσουμπλέκι.

Μιλάω με τη γενιά την απολιτική, που αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο της μόνο στο πληκτρολόγιό της, που δεν βγαίνει ακτιβιστικά, ενεργά στο προσκήνιο επειδη ειναι "λίγη" και βαριέται, η που διαμαρτύρεται εκ του μακρόθεν και ασφαλούς για όσα δυσάρεστα της συμβαίνουν, και όσα καλά δεν πρόκειται να της συμβούν.
Τη γενιά που δεν είχε "Πολυτεχνείο", που δεν έζησε αγώνες για να καταλάβει τι είναι η πολιτική, που αγνοεί τη σημασία του 1981, τη γενιά που τα είχε όλα έτοιμα, που δεν ξέρει τι είναι η χούντα, ο πόλεμος, η πείνα και η φτώχεια, που η τύχη της στέρησε όλους τους δυνατούς οίστρους από την κούνια της, και την άφησε έρμαιο του ψηφιακοϋλισμού και βολεμένη στην απάθειά και την αδιαφορία της.

Αυτή λοιπόν είναι η δική μου γενιά.
Δεν μιλάω με όλους, θα ήταν αδύνατον. Μιλάω με όσους κινούμαστε στον ίδιο (α)πολιτικό - όχι κομματικό- δικτυακό χώρο, όπως πριν μπω στη bloggoσφαιρα μιλούσα με εκείνους που συχνάζαμε στα ιδια μαγαζιά, με τους συμφοιτητές μου, με τα παιδιά της ΠΑΣΠ και της νεολαίας. Μόνο ο τόπος εχει αλλάξει, αλλα και πάλι μιλάω με άτομα που έχουν κοινά σημεία με μένα, που υπάρχει μια lingua franca.

Η στάση των άλλων, των "επικεφαλής", απέναντί μας, είναι γνωστή. Δεν μας εμπιστεύονται, δεν πιστεύουν οτι είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της πολυποίκιλης ανάλγητης πραγματικότητας.

"Αν εισαι με εκείνους τους blogger, σε λυπάμαι... Σε λυπάμαι!!!!!"

Και μεις δεχόμαστε το ρόλο του φτωχού συγγενή, θεωρούμε εαυτούς και αλλήλους γραφικές καρικατούρες των φτασμένων πολιτικών, των φημισμένων επιστημόνων, των opinion leaders δημοσιογράφων.
Κάτι σαν τα παιδάκια που φοράνε τη φανέλα του Νίνη και παίζουν μπάλα πασίχαρα σαν να επιφοιτήσθηκαν με το ταλέντο του, έτσι μας παρομοιάζουν.
Και δώστου να παίζουμε με τα μόντεμ μας, καβγαδίζοντας, καταγγέλλοντας, ανταγωνιζόμενοι και διαγκωνιζόμενοι για το παράσημο της ανοιχτής ψηφιακής παλάμης... Εμείς, οι αστοιχείωτοι και διεφθαρμένοι από τις ευκολίες. Οι μαλθακοί.

Αυτές τις μέρες λοιπόν κυκλοφόρησα. Σε κύκλους της γενιάς του πολυτεχνείου. Της γενιάς που εκπροσώπησε τους Ελληνες, τους ξελάσπωσε, δοκιμάστηκε, διεκδίκησε για χάρη τους, για χάρη μας, αν και ήμασταν αγέννητοι... Της νεότερης γενιάς του 1981. Των αστεριών.
Της τελευταίας ένδοξης αυτοδημιούργητης γενιάς που ξεπρόβαλε μέσα απο τα δύσκολα, που "είναι ΠΑΣΟΚ από το 1974", που ανέλαβε να μας διαπαιδαγωγήσει, να μας μυήσει, να μας κινητοποιήσει - και που δεν το έκανε επειδή είμαστε "λαπάδες του ποντικιού".

Πού κατέληξα μετά την εκτεταμένη αυτή επαφή??
Τι βαραίνει περισσότερο στη σκέψη μου??

Ουαι κι αλίμονο αν ξανακούσω ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι απολιτικ.
Ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι ανιστόρητοι.
Ότι ΕΜΕΙΣ ζουμε στο μικρόκοσμό μας, με κέντρο την πάρτη μας, κι όλα ειναι εξαγοράσιμα.
Ότι ΕΜΕΙΣ δεν μπορούμε να συζητήσουμε πολιτισμένα.
Ότι ΕΜΕΙΣ δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε και τι ακούμε.
Ότι ΕΜΕΙΣ το παίζουμε αυθεντίες.
Ότι ΕΜΕΙΣ δεν εχουμε ουτε στοιχειώδη γνώση της Ελληνικής.
Ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι φανατικοί, οι πωρωμένοι, οι χούλιγκανς...
Ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι διεφθαρμένοι, οι θρασείς, ημιμαθείς, γραφικοί και γελοίοι.

Δεν έχουμε δηλαδή τέτοιους στη νεολαία, θα μου πείτε???
Και βέβαια υπάρχουν τέτοιοι. Τους είδα και από κοντά, τους βλέπω καθημερινά.
Και στις εκδηλώσεις που βρέθηκα ταίριαζαν μια χαρά. Ο πλήρης εγκλιματισμός.
Δεν στριφογύριζαν με όσα έβλεπαν και άκουγαν, δεν ένιωθαν ναυτία, δεν τους έπαιρνε ο ύπνος με τα κλισέ που λέγονταν βαρύγδουπα, δεν ένιωθαν να τους πνίγει το δίκιο και δεν εύχονταν να έχουν ένα ανώνυμο blog να τα πούν όλα με το όνομά τους.

Δεν σκέφτονταν συνέχεια αυτοί οι νεολαίοι: "Χριστέ μου, αυτοί εκλέγονταν δημοκρατικά? Αυτοί μας γαλούχησαν? Αυτοί ηταν οι ήρωες? Αυτοί τολμάνε και μας πιάνουν το ηθος μας στο στόμα τους? Αυτοί μας κινητοποιούν? Αυτοί μας καθοδηγούν? Αυτούς θαυμάσαμε? Αυτούς διαβάζουμε? Αυτούς ψηφίσαμε?".
Δεν απολάμβαναν τις τυχόν φωτεινές εξαιρέσεις, ούτε κρέμονταν από τα χείλη τους.

Τίποτε απο όλα αυτά δεν έκαναν. Το νεανικό γέλιο και το χειροκρότημά τους δεν είχαν καμία δόση ειρωνείας, κανένα ίχνος πίκρας. Καμια βρισιά δεν τους ξέφυγε.
Ενιωθαν στο φυσικό τους χώρο, σα στο σπίτι τους, μεταξύ γνωστών, φίλων και ομοϊδεατών. Λίγοι, "εκλεκτοί", υπερόπτες, η "νέα γενιά", το μέλλον του τόπου.

Επιμύθιο???
Αν αυτή τη νεολαία βλέπετε, λοιπόν, κύριοι, είναι επειδή αυτή τη μερίδα της διαλέξατε να έχετε δίπλα σας.
Αυτοί σας ταιριάζουν. Αυτοί είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή σας.
Κι αν κάποιοι άλλοι είναι μόνο στο facebook, στο blogspot και στο wordpress, είναι επειδή αυτή είναι η δική τους Γυάρος.
Μόνο αυτό τους έχετε αφήσει. Μόνο εκεί μπορούν να είναι.

Και το απολαμβάνουν, δυστυχώς για αυτούς, δυστυχώς για εσάς, δυστυχώς για τον τόπο.