27 Ιουν 2008

Η αλλαγή ως ΣΥΓΝΩΜΗ...


-το θέατρο του παραλόγου…


Κάθε αλλαγή έχει τα τρωτά της, τις ελλείψεις και παραλείψεις της.
Κάθε μεταρρύθμιση -ακόμα και φιλολαϊκή- έχει κόστος.
Έχει αντιδράσεις, έχει φωνές, έχει απειλές, έχει πορείες.

Υπάρχουν αντιδράσεις δικαιολογημένες σε μεταρρυθμίσεις ανάλγητες,
και υπάρχουν και αντιδράσεις υποκινούμενες από ισχυρότατες δυνάμεις αδράνειας,
ή ενθαρρυμένες από λαϊκιστές πολιτικούς.


Οι δυνάμεις αδράνειας της κοινωνίας όμως,
αν τις ακούσουμε, μόνο το κατεστημένο ευνοούν τελικά στα σίγουρα…
Οι λαϊκιστές πολιτικοί, πάλι,
ποτέ δεν ηγήθηκαν αυτού του τόπου με γνώμονα το μακροπρόθεσμο συμφέρον του,
αλλά έπλεαν αποφεύγοντας απλώς τους «ψηφοφθόρους» σκοπέλους.
Και οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ των αντιδράσεων αυτών.

Κάθε Κυβέρνηση έχει τη φθορά της, πάντα και παντού.
Κάθε Κυβέρνηση έχει και στελέχη
που δεν ανταποκρίθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Κάποιες τα καλύπτουν,
κάποιες τα υποθάλπουν,
ενώ άλλες αναλαμβάνουν τις πολιτικές τους ευθύνες
με αξιοπρέπεια, αποφασιστικότητα και θάρρος.

Το θέμα είναι, πέρα και πάνω από αυτά
τι έχεις να επιδείξεις.
Τι έκανες στο πόλεμο, ακόμα κι αν βγήκες λαβωμένος.
Πώς θέλεις εσύ να δουν τα πεπραγμένα σου εκείνοι που θα τα κρίνουν…
Πώς- και αν- ζυγίζεις τα τρωτά και τις “αβάντες” σου…
Πόσο αγέρωχα στέκεσαι στο πλήρωμα του χρόνου…

.........

Η Ελλάδα από το 1993 ως το 2004 άλλαξε φυσιογνωμία.
Άλλαξε νοοτροπία.
Άλλαξε πρόσωπο ως προς την Ευρώπη.
Άλλαξε το ασθενές, ασταθές νόμισμά της με το πιο ισχυρό στον πλανήτη.
Άλλαξε πλεύση προς τους εξ ανατολών γείτονές της.
Άλλαξε θέση, ανέβηκε ψηλότερα στη λίστα των ισχυρών του κόσμου.
Άλλαξε, άλλαξε, άλλαξε…

Κι εμείς τι είπαμε ξεκινώντας την ανανέωση?
Ζητήσαμε συγνώμη
Ξανά, και ξανά, και ξανά…

Και μόλις είδαμε ότι η συγνώμη αποπροσανατολίζει το λαό
και λύνει τα χέρια του αντιπάλου, τι κάναμε?

Ξαναζητήσαμε συγνώμη, πιο ηχηρά, πιο πειστικά, πιο μετανοημένα…

Έπρεπε να τα ζυγίσουμε. Οφείλαμε να τα ζυγίσουμε.
Από την αρχή, από το Φλεβάρη του 2004.
Ήταν λάθος που δεν τα ζυγίσαμε…
Έπρεπε να υπενθυμίζουμε τις αλλαγές όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε.
Να κόβουμε κορδέλες στις “μακέτες”.
Να απαιτούμε να …τεθεί σε λειτουργία ο “αυτόματος πιλότος” και επί Νέας Δημοκρατίας…

Να δείξουμε στον κόσμο πως
δεν υπάρχει
“αυτόματος πιλότος”
παρά μόνο κόποι του λαού
σε συνδυασμό με πολιτική βούληση και ευθύτητα

Να δείξουμε στον κόσμο
ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΚΟΠΟΙ, ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΚΙ Ο ΙΔΡΩΤΑΣ ΤΟΥ
τα 11 αυτά χρόνια…

Να αποδείξουμε την αξιοπιστία μας,
υπενθυμίζοντας το αποτέλεσμα των προσπαθειών του Ελληνικού λαού.
Να αποδεχθούμε και να αναλάβουμε ευθύνες μόνο για τον “κατιμά”,
αφού πάρουμε τα εύσημα ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ.

Να επαγγελθούμε αλλαγή μόνο στα κακώς κείμενα.
Να μην ξεχνάμε στιγμή να επαιρόμαστε για τα καλώς καμωμένα.

Το ποτήρι ήταν σχεδόν γεμάτο,
και κάναμε Ο,ΤΙ μπορούσαμε να το παρουσιάσουμε σχεδόν άδειο
Βάλαμε μονάχοι μας την πορεία προς την Ελλάδα της Ευρώπης
εντός παρενθέσεων,
και μαζί μ’ αυτό τους μόχθους του λαού που την πήγαν εκεί.
Αγωνιστήκαμε να καθίσουμε μόνοι μας στο εδώλιο,
πλειοδοτώντας σε ρητορείες για ΥΠΕΡΟΓΚΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ των έργων του ΠΑΣΟΚ,
κι όχι για να καταδείξουμε
τι ήταν αυτό για το οποίο ο λαός κόπιαζε τόσα χρόνια,
ποια ήταν τα «συν» που όλα τα «πλην» έφεραν
…ποια ήταν τελικά η αλλαγή…

Τώρα επαγγελλόμαστε “Αλλαγή, Αλλαγή, Αλλαγή” εξ αρχής ..
Μόνο που στους περισσότερους μάλλον θα ακούγεται ως
“Συγνώμη, Συγνώμη, Συγνώμη”

Όχι επειδή εκείνοι δεν ακούν καλά…

Αλλά επειδή εμείς το ζητήσαμε το «συγνώμη» τόσες φορές,
το τονίσαμε,
το απαιτήσαμε από όλους,
και από τον αρχηγό μας,
το κάναμε έμβλημα.

Και ο κόσμος αυτό απαιτεί κι από μας,
αυτό τον μάθαμε να θέλει,
πριν ακούσει οτιδήποτε άλλο…

Τον εθίσαμε στη «συγνώμη».

Κι αυτό περιμένει ν’ ακούσει όποτε τα χείλη μας κινούνται τελικά…


Και κάπου γύρω μας,
κάποιοι φορείς πραγματικής αλλαγής
ως κυβερνήσεις αλλά κι ως ταπεινοί ψηφοφόροι,
κάποιοι που ξεχώρισαν το φιλολαϊκό από το λαϊκίστικο,
κάποιοι που είδαν την αναγκαιότητα,
που δε λογάριασαν και που τελικά επωμίστηκαν το πολιτικό κόστος,
από κάθε σκαλί της τωρινής ιεραρχίας, και εκτός αυτής,
από κάθε ομάδα που συναποτελεί το ΠΑΣΟΚ, και εκτός ΠΑΣΟΚ πλέον,
κάθονται στο περιθώριο,
συνήθως σιωπηλοί αποδιοπομπαίοι τράγοι,
βλέποντας το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ,
την αλλαγή πότε ως συγνώμη
και πότε ως επαγγελία,

διερωτώμενοι -ίσως- για τη σκοπιμότητά και χρησιμότητά του,
ελπίζοντας σε μία -έστω εκ των υστέρων - αλλαγή τακτικής,

σε μία ειλικρινή, θαρρετή,
αλλά και αντικειμενική αποτίμηση της 11ετίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.






3 σχόλια:

  1. "... Πάντως εμένα με ικανοποιεί ότι ο ίδιος ο ΓΑΠ δεν το έκανε, και ιδιαίτερα ως μέλος της κυβέρνησης Σημίτη ήταν σπαθί…
    Άπλά θα μπορούσε να μην άφηνε ούτε άλλους να το κάνουν, από τον περίγυρό του…
    Ο,τι έγινε έγινε..
    Ποτέ δεν είναι αργα...."

    Το θυμάσαι; Θυμάσαι ποιος το έγραψε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εγω πάντως δεν εχω αλλάξει άποψη, και ακόμα το πιστεύω αυτο που έλεγα τότε, για τότε.

    τώρα αν καποιοι άλλοι έγιναν τελευταία πιο "πειστικοί" και αποτελούν τελικα τη γραμμή (?)του κόμματος ή αυτο που "περναει" ως γραμμή, εγώ δεν μπορω να συνεχισω να χειροκροτώ...
    Κανω ο τι μπορω... αλλα δυστυχώς ειναι πολυ βαθυ το τραυμα...

    ΣΙΓΟΥΡΑ ομως δεν θα χειροκροτήσω εκείνους που φέρονταν ετσι οταν ακόμα ημασταν κυβέρνηση, και προσπαθούσαν να εχουν και τα οφέλη του Υπουργού ΚΑΙ τα οφέλη του αντιπολιτευόμενου...
    εκείνους τους βαραίνει η σημερινή κατάσταση ακόμα περισσότερο.... και ανήκουν ΚΑΙ στα δυο "στρατόπεδα"...

    ...κάποια πράγματα λοιπόν αλλάζουν όπως φαίνεται, ενώ κάποια άλλα όχι...

    έχει άλλους, πιο φανατικούς, και λιγότερο απαιτητικούς...

    εχω την αποψη μου, απλά δεν κραυγάζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ποιός άγεται και φέρεται και από ποιούς ώστε να αλλάζει τη "γραμμή" μέσα σε πέντε μήνες; Κυρίως ΓΙΑΤΙ;

    Αυτό το συνοθύλευμα ανθρώπων που κάποια στιγμή στην πορεία του χρόνου και της ιστορίας κατάφερε να βρει βηματισμό ώστε η συνισταμένη του δύναμη να χαράξει βαθειά και ανεξίτηλα αυλάκια στο βιβλίο της ιστορίας, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ.

    Τώρα, η συνισταμένη κυμαίνεται από το μείον πολύ ως το σύν κάτι.

    Συνήθως γύρω στο μηδέν

    Είμαι από αυτούς που με σκεπτικισμό παρακολουθούσαν τα όσα συνέβαιναν στη δεκαετία του 90 και τις αρχές του νέου αιώνα ΑΛΛΑ ένοιωσαν αυτό το "ψήλωμα", αυτή την "περηφάνεια", αυτή την πεποίθηση ότι "μπορούμε".

    Τώρα;

    Σε αναζήτηση βάρκας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.