Το σατιρίζειν ούκ έστιν.....

Έλαβα σήμερα το εξής mail,
το οποίο παίρνω το θάρρος να αναρτήσω...


ΠΡΟΣ κ. Λάκη Λαζόπουλο:

Από την εποχή του Αριστοφάνη η σάτιρα κατεθυνόταν σε αυτόν που ασκούσε την εξουσία.
Πρώτη φορά βλέπουμε σάτιρα που κατευθύνεται όχι σε αυτόν που ασκεί την εξουσία, αλλά σε αυτόν που αντιπολιτεύεται την εξουσία.

Η ασυλία Καραμανλή είναι προκλητική
και ενδεικτική της “αποστολής” Λαζόπουλου.

Η εμπάθεια προς τον Παπανδρέου έχει αρχίσει να αποκτά στοιχεία βεντέτας, γεγονός που δεν αρμόζει σε ένα άνθρωπο της τέχνης.
Τυχαία έχει ο κ. Λαζόπουλος ως φανατικότερο υποστηρικτή
τον Μακεδονομάχο-Ζορό, Π. Ψωμιάδη;

Ακολουθεί απόσπασμα από σημερινό άρθρο της κ. Διαμαντάκου, το οποίο αποτυπώνει την προσπάθεια καθοδήγησης του κοινού από τον “πολύ” κ. Λαζόπουλο με αφορμή την επιστολή Θεοδωράκη.


" ... Πώς λέγεται εκείνη τη στιγμή το φαινόμενο της υποχρεωτικής μετάβασης του πλήθους από μια κατάσταση διονυσιασμού σε μια κατάσταση που υποτίθεται ότι απαιτεί ορθολογισμό και ψύχραιμη κρίση;
Πώς λέγεται εντέλει το φαινόμενο της απροκάλυπτης εκμετάλλευσης του διεγερμένου συναισθήματος του κοινού προκειμένου να μετατραπεί σε πολιτική συναίνεση και να καταμετρηθεί κατόπιν ως τέτοια;
Ακριβώς αυτό έπραξε το «Αλ Τσαντίρι» την περασμένη Τρίτη (και το περασμένο Σάββατο που επαναλήφθηκε η εκπομπή). Ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα στο ξεσηκωμένο κλίμα του κοινού της εκπομπής του από τα σατιρικά του σχόλια μεταμορφώθηκε σε δευτερόλεπτα και με μόνη την αλλαγή της μουσικής σε άμεσο, απροκάλυπτο πολιτικό καθοδηγητή, διαβάζοντας με φωνή συγκινημένη, και με προφανή την επικρότηση των απόψεων που εκφράζονταν, την επιστολή- μανιφέστο του Μίκη Θεοδωράκη για το Σκοπιανό. Ένα συνονθύλευμα συγκινησιακής συνωμοσιολογίας, επιθετικότητας, απαξίωσης των Σκοπιανών και εθνικοπατριωτικού τσαμπουκά... "


Την ίδια ακριβώς σύγχυση προκάλεσε και ο Χριστόδουλος. Την ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε κάτι ισχυρότερο από τους θεσμούς που κλυδωνίζονται τη μετέτρεψε σε ιδεολογία. Μεταποίησε τη θρησκευτική πίστη σε πολιτική αποδοχή.
Το ίδιο συνέβη με το «Αλ Τσαντίρι». Μεταποιήθηκε η ανάγκη του κοινού για ψυχαγωγία και εκτόνωση σε πολιτική στάση. Επικίνδυνο το ακροβατικό.

Είδαμε on camera την πολιτική καθοδήγηση της ανάγκης του κόσμου να ψυχαγωγηθεί. Τον καλλιτέχνη να εγείρει εαυτόν πάνω από αυτονόητους κανόνες μετατρέποντας την τηλεοπτική περσόνα του, στην οποία οφείλεται η υψηλή τηλεθέαση, σε σύμβολο υποτιθέμενης πολιτικής συναίνεσης του κοινού (όπως έκανε και ο Χριστόδουλος με την έκφραση πίστης του ποιμνίου).
Είναι κρίμα και για τη σάτιρα και για τον Λάκη Λαζόπουλο να ταυτίζεται με μεθόδους καθοδήγησης του συναισθήματος του κοινού
(και δη του τηλεοπτικού, που τελεί εξ ορισμού σε κατάσταση γοητείας),
οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα του φασισμού.
Υποτίθεται ότι η σάτιρά του ακριβώς αυτό έχει στόχο, να καταδείξει τον παραλογισμό που παράγει η άσκηση γοητείας του τηλεοπτικού μέσου.

Έγινε μέρος του παραλόγου.

Αυτοκαταργήθηκε.

...τελικα το mail ηταν απο το "θέλω να πω μια γνώμη"
:-))) συμβαίνουν αυτά, υποθέτω...