...ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ...

Ανταποκρίνομαι στην πρόταση της tractatus για blogoπαίχνιδο, και πιάνω το βιβλίο που έχω δίπλα μου...

Δεν έχω φτάσει ακόμα στην 123 σελίδα, καθότι το άρχισα εχτές.
Βλέπω ότι η 123 έχει 3 ολόκληρες προτάσεις ίσα ίσα... συνεχίζω να μετράω λοιπόν στην 125, μια και η 124 είναι λευκή.

Και αντιγράφω (...με τις δύο προηγούμενες, την 4η και την 5η, για να βγαίνει νόημα):


"(Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ πώς κα πότε ακριβώς αποφασίστηκε ο Εμφύλιος Πόλεμος. Ποιός ήταν ο "σχων την πρωτοβουλίαν"...) Αν ήταν δηλαδή φαεινή ιδέα του Ζαχαριάδη που την αποδέχτηκαν και την ενθάρρυναν ευχαρίστως οι Σοβιετικοί γιατί εξυπηρετούσε πλήρως τα σχέδιά τους την εποχή εκείνη. Ή αν οι Σοβιετικοί υπέβαλαν την ιδέα αυτή με ένα μορφασμό ή έναν υπαινιγμό στον Ζαχαριάδη και εκείνος την υιοθέτησε αμέσως γιατί έβλεπε να ξανοίγεται μπροστά του "πεδίο δόξης λαμπρόν". Η μεγάλη ευκαιρία να ξεπλύνει το στίγμα από την αναγκαστική, έστω, απουσία του από την Αντίσταση και τον Δεκέμβρη. (...)"


...Είναι από το βιβλίο του Τάκη Λαζαρίδη: "Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι", που ήθελα καιρό να διαβάσω, και τώρα αξιώθηκα.
Πρόκειται για την 5η (αναθεωρημένη) έκδοση του οίκου "Πελασγός".
Πρωτοκυκλοφόρησε δε το 1989.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα και το βιβλίο, από σχόλια στο διαδικτύο:

1. (οπισθόφυλλο) "Ο νεαρός Τάκης Λαζαρίδης υπηρετούσε κανονικά τη στρατιωτική θητεία του όταν, τον Νοέμβριο του 1951, ξέσπασε στην Αθήνα η υπόθεση των ασυρμάτων του ΚΚΕ, με εξέχοντα κατηγορούμενο τον Νίκο Μπελογιάννη. Η δίκη, με την κατηγορία της κατασκοπείας (Α.Ν. 375/1936), έγινε το Φεβρουάριο του 1952. Οκτώ από τους 29 κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε θάνατο: Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νικόλαος Καλούμενος, Έλλη Ιωαννίδου, στρατιώτης Φιλάρετος (Ταγκής) Λαζαρίδης, Χαράλαμπος Τουλιάτος και Μιλτιάδης Μπισμπιάνος.

Οι καταδικασμένοι σε θάνατο της δίκης Μπελογιάννη κρατήθηκαν στις φυλακές Καλλιθέας ολόκληρο τον Μάρτιο του '52. Ο Λαζαρίδης ήταν στο ίδιο κελί με τον Μπελογιάννη και τον Μπάτση. Δεν τον έβαλαν χωρίς λόγο σε κείνο το κελί. Στη δίκη ο Τάκης "υπερασπίστηκε με επαναστατική συνέπεια και αδιαλλαξία την τιμή και την υπόληψη του κόμματος", όπως έγραψαν τα κομματικά έντυπα.

Το βράδυ της 31ης Μαρτίου 1952 πήραν από τη φυλακή τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο και τους εκτέλεσαν στο Γουδί αφού φώτισαν το χώρο με τους προβολείς των καμιονιών. Σκόρπισαν τους επιζήσαντες σε διάφορες φυλακές. Ο Τάκης, που πήγε στις φυλακές της Κεφαλονιάς, επέζησε χάρις στο νεαρό της ηλικίας του, αλλά και χάρις στο γεγονός ότι ο πατέρας του εκτελέστηκε από τους Γερμανούς και η μητέρα του για την αντιστασιακή της δράση καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο..."

2. [...] Η ιστορική αλήθεια για όσα συνέβησαν στην πατρίδα μας τα τελευταία 60 χρόνια, δεν μπόρεσε ακόμα να δείξει το καθαρό και φωτεινό της πρόσωπο. Εκούσιοι και ακούσιοι διαστρεβλωτές, φρόντισαν να σκεπάσουν και να συσκοτίσουν την αλήθεια. Και για μεν τους επαγγελματίες της διαστρέβλωσης περιττεύουν τα σχόλια. Είναι όμως αποκαρδιωτικό το θέαμα αξιόλογων ιστορικών και ερευνητών που πασχίζουν και κοπιάζουν "να βρουν τον ντορό" της αλήθειας όταν η αλήθεια ορθώνεται αστραποβόλα μπροστά τους και τους καρφώνει με το καθαρό και αυστηρό της βλέμμα. [...]

3. Παραθέτω και ένα απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα του Γιάννη Βούλτεψη, (βλέπε και εδώ , εδώ, αλλά και εδώ για τον δημοσιογράφο) που βρήκα πολύ ...ενδιαφέρον...

"(...)Ο Λαζαρίδης ήταν στο ίδιο κελλί με τον Μπελογιάννη και τον Μπάτση. Δεν τον έβαλαν χωρίς λόγο σε κείνο το κελλι. Στη δίκη ο Τάκης "υπερασπίστηκε με επαναστατική συνέπεια και και αδιαλλαξία την τιμή και την υπόληψη του κόμματος", όπως έγραψαν τα κομματικά έντυπα. Έτσι είχε όλο τον καιρό να γνωρίσει και από κοντά τον "ανθρωπο με το γαρύφαλλο", για να μου επιβεβαιώσει τώρα την εντύπωση που μου είχε αφήσει ο Μπελογιάννης το 1945 όταν ειπσκέφτηκε την Κεφαλλονιά και με όσα είπε στο στρατοδικείο και τα διάβασα στις εφημερίδες. Ύστερα από πολλά χρόνια, στην Ιταλία όπου έζησα στη διάρκεια της δικτατορίας, εκείνη η παλιά εντύπωση μου έφερε μια μέρα στο νου τη σκέψη ότι από όλους τους διακεκριμένους Έλληνες κομμουνιστές, μόνο ο Μπελογιάννης θα μπορούσε να σταθεί πραγματικά, από άποψη νοοτροπίας και καλλιέργειας, πλάι στα πρώτα ονόματα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό, άσχετα από το γεγονός ότι και οι Ιταλοί ευρωκομμουνιστές αδυνατούν να ομολογήσουν απερίφραστα ότι το λάθος δεν βρίσκεται μόνο στο Λένιν και τους άλλους επιγόνους του Μαρξ, αλλά ανάγεται στο απλο΄πυστατο γεγονός ότι ο ίδιος ο Μάρξ τω καιρώ εκείνω εσφαλμένα αποφάνθηκε ότι αυτό που ονονμάστηκε καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του και βρίσκεται κοντά στο τέλος του. Όταν το πουν και αυτό, θα πρέπει την ίδια στιγμή να ξηλώσουν την κομμουνιστική ταμπέλα από το μέγαρο της Βια ντελλε Μποτέγκε Οσκούρε της Ρώμης. Οπότε θα γίνουν οπαδοί ...του Λεωνίδα Κύρκου!..."

...κι άμα βγάλει άκρη κανένας, εμένα να μου σφυρίξετε...