Απελευθέρωση και Ελευθερία....

Το παρακάτω ποίημα- που μου το απήγγελλε συχνά κι η συχωρεμένη η Αξώτισσα η γιαγιά μου- γράφτηκε στην Απείρανθο της Νάξου μετά την Κατοχή, κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα και δημοσιεύτηκε σε μια τοπική εφημερίδα της εποχής εκείνης....

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αξάδερφε Δημήτρη
Ένα τραγούδι θα σ'αρχέψω
και στην εφημερίδα θα το πέψω
και διάβασέ το κι αν σ' αρέσει
βαρ'το* κι αυτό στου "Νικολού" τη θέση

-Επέρασένε ένας χρόνος τώρα
που εφύασι οι τύραννοι απ τη χώρα
κι αν ειν ετσά η Λεφτεριά που λένε
άσε που μας την πέψανε* πεσκέσι,
ήρωες γινήκαν οι προδότες
κι οι ήρωες γυρίζουνε τσι πόρτες
κι εκείνοι οπου ετρώανε τσι λίρες
κι αφήκαν ορφανά παιδιά και χήρες
ξεκοκκαλιάζουν τώρα τα κλεμμένα
και να μια τύφλα* στσι φτωχοί κι εμένα.
Κι εκείνοι οπου τρώανε με τσ' άλλοι
με τσι Εγγλέζοι ξανατρώσι πάλι.
Και όσα ήκουα κι ενόμιζα κι εθάρρου
εγίνηκαν καπνός ενός τσιγάρου

Γράψε μου λοιπόν, ποια ειν' αυτή η Ελευθερία
μπας κι ειν' η πείνα κι η λυσεντερία;
Μπας κι ειν η μαυροφόρα που γυρίζει
τσι στράτες κι απ τη γδύμια τουρτουρίζει;
Γράψε μου κι αν ειν' αυτή να τη γνωρίσω,
να παω να τη βρω να τση μιλήσω
και να τση πώ: Πώς φαίνεσαι τσαμένη*,
πώς είσαι απ' τα κόκκαλα βγαλμένη
γιατι θωρώ τσι δυο σου τσι κουτάλες
κι ειν' όξω πεταμένες οι κοκκάλες;
Κι αν θες τσαμένη έλα μαζί μου,
να μοιραστούμε το ξερό ψωμί μου,
τα αίματα να πλύνω των πληγών σου,
κι ύστερα φύε και δος των εμματιών σου
κι άμε να ζήσεις σ' άλλοι τόποι,
μα 'πα δε σε γνωρίζουν οι ανθρώποι.

*βαρ΄το= βαλ'το
*πέψανε=στείλανε
*τύφλα=μούντζα
*τσαμένη=καμένη, καημένη

Καλόπιστα σενάρια φιλελεύθερης φαντασίας...

Δευτερεύουσα πλοκή στο επεισόδιο 19, τρίτη περίοδος, της εξαιρετικής σειράς "Δυτική πτέρυγα":

Ένας γενναιόδωρος χορηγός των Δημοκρατικών αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με την εταιρεία του. Ένα ελαττωματικό τσιπάκι είναι αιτία να "αποσύρει" 80 εκατομμύρια υπολογιστές, όλη της την παραγωγή, για να μην παρουσιαστούν και σ' αυτούς προβλήματα.
Το μέλλον της εταιρείας προβλέπεται δυσοίωνο, καθώς από ατυχία, ανθρώπινο λάθος, - και όχι αβλεψία ή κερδοσκοπία- είναι βέβαιο ότι επίκειται κατακόρυφη πτώση της αξίας της μετοχής της, και άρα χρεοκοπία οσονούπω... 75.οοο εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους, και οι επιπτώσεις θα είναι άμεσες τόσο στις εταιρείες που προμηθεύονται hardware από την "Anteras" όσο και στην ίδια την αμερικάνικη - και όχι μόνο- αγορά.
Ο επιτελάρχης του Λευκού Οίκου εισηγείται στον Πρόεδρο να συνδράμουν την εταιρεία ώστε να μην κλείσει, δεδομένων των συνθηκών και των βέβαιων συνολικών επιπτώσεων. Ο Πρόεδρος αρνείται αρχικά, επειδή, πρώτον, πιστεύει στο μαγικό "αόρατο χέρι" της αγοράς που οφείλει να είναι ο μόνος που μπορει να παρέμβει, και, δεύτερον, επειδή η συγκεκριμένη εταιρεία είναι μέγας χορηγός των Δημοκρατικών, και άρα τίθεται θέμα διαπλοκής συμφερόντων.
Τελικά καλείται ο Διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας σε off the record συνάντηση, και η λύση στην οποία καταλήγουν είναι η εξής ("αντιγράφω" το διάλογο):

(PotUS) :-Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ δάνειο για να καλύψει το κόστος της απόσυρσης του μικροτσίπ, μπορώ όμως να κάνω το εξής: Αύριο που θα την ανακοινώσεις, θα τονίσεις ότι η κυβέρνηση θα παραμείνει ο μεγαλύτερός σας πελάτης. Με το Κογκρέσο θα τα βρούμε εμείς....
(CEO Anteras): -Είναι πολύ γενναιόδωρο αυτό... Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας...
(PotUS): - Πές μου τώρα για τους 75.000 εργαζόμενους.
(CEO Anteras): -Εγώ δεν θα πληρωθώ για δύο χρόνια, και τα στελέχη θα περικόψουν το μισθό τους κατα το ήμισυ, πριν καν περάσει από το μυαλό μας όποιαδήποτε απόλυση.
(PotUS): -Μόνο που υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν μπορείς να ξαναείσαι χορηγός σε κανέναν Δημοκρατικό υποψήφιο. Ποτέ. Μπορείς μόνο να μας ψηφίζεις. Τίποτε άλλο.

Αυτά από τους σεναριογράφους της σειράς Paul Redford και Aaron Sorkin.
Τα σενάρια όμως είναι σενάρια...
Η πεζή πραγματικότητα άλλα αποδεικνύει...

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Lehman Richard Fuld, παραδίδοντας τη χρεωκοπημένη του εταιρεία, έχει ήδη φροντίσει να κερδίσει 480 εκατομμύρια δολάρια μαζί με την ...αποζημίωση για τη χρεοκοπία που είχε προνοήσει για τον εαυτό του.
Υποστηρίζει ότι δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να γίνει διαφορετικά, και επιρρίπτει ευθύνες στους πάντες και τα πάντα- στα ΜΜΕ, στην Κυβέρνηση που δεν τον ξελάσπωσε -ορατά- όπως τους άλλους, στην κακιά την ώρα...

Προέβαινε σε δηλώσεις μέχρι την τελευταία στιγμή, που ουδόλως δεν υπονοούσαν την τραγική κατάσταση της εταιρείας, παρασύροντας κι άλλους ανύποπτους στο "κλειστά λόγω χρεοκοπίας" που θα ακολουθούσε.
Mόνο το 2007, ο Fuld πήρε μπόνους 22 εκατομμυρίων δολαρίων, και ανακηρύχθηκε Νο 1 διευθύνων Σύμβουλος, δρέποντας δάφνες από διάφορα έντυπα...

Τώρα, κι αφού έχει εξασφαλίσει τα προς το ζήν για τρείς γενιές απογόνων, ισχυρίζεται ότι κάθε μέρα αναρωτιέται τί θα μπορούσε να έχει κάνει διαφορετικά... Ότι ο "πόνος αυτός δεν θα φύγει όσο ζει"...
Οταν ο δημοκρατικός βουλευτής Τζόν Σαρμπάνης τον ρωτάει: "Πώς φερθήκατε μ' αυτόν τον παράλογο τρόπο?", η απάντηση του Dick Fuld είναι: "Νιώθω πολύ άσχημα"...
Ίσως φταίει βέβαια και το ότι οι New York Times του έδωσαν το βραβείο του καλύτερου αρπακτικού και της χειρότερης διοίκησης, και του χάλασαν το σερί των πανηγυρικών εξώφυλλων...

Κι αυτό ενώ οι απολυμένοι ξεπερνάνε τις 26.000, μόνο στη Lehman την ίδια, χωρίς τις παράπλευρες απώλειες...
Και ενώ ο νόμος, οι ιθύνοντες, η Αμερικανική Κυβέρνηση -και τα δύο σώματα, απλά παρακολουθούν, συσκέπτονται, και κανουν και καμία ανάκριση πού και πού, να λύσουν τις απορίες τους.

Συμπέρασμα:
Εφόσον το "αόρατο χέρι" το εκμεταλλεύονται ενίοτε "ορατότατοι" αλμπάνηδες με σκοπό το κέρδος, οφείλει να έχει λοιπόν ο ΝΟΜΟΣ μακρύ χέρι, για να αντισταθμίσει ή να προλάβει ή να τιμωρήσει, απλά, τις ατομικές εκπτώσεις σε πολιτική ηθική.

____________________________________________
Σχόλιο:
Νιώθει άσχημα ο Fuld??
Ο Sorkin να δείτε πώς νιώθει, που έγραφε το σενάριο πολιτικής- υποτίθεται- σειράς, και του το έχουν κάνει να φαίνεται σαν την "Πολυάννα, το παιχνίδι της χαράς"...

Περιγράφοντας πρωτόγονες φυλές...

Από το βιβλίο του Νικ. Τάτση, Κονωνιολογία, Κοινωνική Οργάνωση και Πολιτισμικές Διεργασίες, τ. Β. εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ:

Η φυλή των Σενηλλέ.

Τα δύο κύρια χαρακτηριστικά της φυλής αυτής είναι αφ’ ενός ο οξύθυμος και εριστικός χαρακτήρας των μελών της και αφ ετέρου οι αργόσχολες συνήθειές τους. Η εργασία δεν αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της κουλτούρας τους και το μεγαλύτερο διάστημα του έτους βρίσκονται γύρω από τη λίμνη «Οϊεγόσεμ» επιδιδόμενοι σε συλλογικές διασκεδάσεις – κολύμβηση, ψάρεμα, λεμβοδρομίες κλπ.
Τους λίγους μήνες του χειμώνα που δεν είναι ιδιαίτερα βαρύς επιδίδονται σε ένα είδος τυποποιημένων λογομαχιών, που είναι γνωστό ως το έθιμο «σεδάβγακ». Η πρακτική του εθίμου δείχνει τη ροπή των Σενηλλέ προς μία πολιτιστική αίσθηση της κοινωνίας έντονα ανταγωνιστική. Είναι σε θέση να ανταλλάσσουν απόψεις και ύβρεις επί πολλές ώρες σε ομαδικά τελετουργικά που καλούνται «σεέραπ». Στο τέλος συμφιλιώνονται και αποχωρούν με αίσθηση συντροφικότητας.
Τα προβλήματα της φυλής είναι αρκετά, εξαιτίας της αποχής από την εργασία, αλλά υπάρχει και μια παράδοση να αποδίδονται σε ξένες επιρροές γειτονικών φυλών όπως οι βάρβαροι «Ιοκρύοτ». Οι Σενηλλέ διάκεινται εχθρικά εναντίον τους και εκδηλώνουν το «σοσίμ» - η λέξη υπονοεί «αντιπάθεια, απόρριψη και εκδίκηση».
Κύριοι κοινωνικοί τύποι στην κοινωνία των Σενηλλέ που θεωρήθηκαν αντιπροσωπευτικοί από τους ανθρωπολόγους ερευνητές που ασχολήθηκαν μαζί τους είναι οι εξής:
i. Οι περίφημες «Ατόκ», γυναίκες με έντονα χρωματισμένο πρόσωπο και στολισμένα ρούχα.
ii. Οι επικίνδυνοι «Σητήλα», νέοι επιδιδόμενοι σε πράξεις αγυρτείας.
iii. Οι άξεστοι «Ιοχάλβ» οι οποίοι διακρίνονται για την έλλειψη τρόπων.
iv. Οι εξευγενισμένοι «Σεδέλιρικ» που χαρακτηρίζονται από ψευδο-αριστοκρατική μιμητικότητα.
v. Οι οργιαστικοί «Σεδάκορ», οι οποίοι έχουν διαπλάσει ένα λατρευτικό τελετουργικό μουσικής και ρυθμικής με διονυσιακές εκδηλώσεις.
vi. Οι άκακοι «Σεκγάμ» άτομα μειωμένης πνευματικής ικανότητας, που προσποιούνται τον ευφυή.
vii. Οι στιγματισμένοι «Σελίτφεξ» που γίνονται αντικείμενο γελοιοποίησης για τις ατιμωτικές πράξεις τους.

Οι Σενηλλέ είναι περήφανοι για την πολιτιστική τους κληρονομιά και συντηρούν με ευλάβεια αρχαίους ναούς για τις θεότητες «Αΐδ», «Ήμρε» «Ιμετρά» και διάφορα πνεύματα. Παρά τη μακρόχρονη ιστορία και και τη δημιουργικότητα που ανέκαθεν τους διέκρινε, οι Σενηλλέ τελευταία αναζητούν νέους προσανατολισμούς. Νεότεροι ανθρωπολόγοι μας πληροφορούν ότι πλησιάζουν για συνεργασία άλλες γειτονικές φυλές, όπως οι «Ιολλάγ», «Ιολατι» και άλλοι.



(παρακαλείται ο αναγνώστης να διαβάσει και πάλι το κείμενο για τη φυλή των Σενηλλέ αντιστρέφοντας όμως τώρα τη σειρά των γραμμάτων στις λέξεις εντός εισαγωγικών. Η ιδέα πάρθηκε από μια παρόμοια περιγραφή της φυλής των Νακιρέμα (Αμέρικαν) που έκανε συμβολικά σε ένα παλαιότερο άρθρο του ο ανθρωπολόγος Χ. Μάινερ.)

Το κείμενο (εδώ λιγάκι προσαρμοσμένο) εντάσσεται στο κεφάλαιο περί Πολιτισμικών Παγκόσμιων, Εθνοκεντρισμού και Στερεοτύπων.

Ούτε τους εαυτούς μας δεν αναγνωρίζουμε όταν μας αλλάξουν την "ταμπέλα". Κι όμως, είμαστε εμείς, τα δικά μας έθιμα, οι δικές μας νοοτροπίες, και όχι κάποιας άγνωστης, πρωτόγονης φυλής...
Ετσι βλέπουμε και τους "άλλους". Είμαστε πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε με περιφρόνηση τον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητά τους απλά και μόνο επειδή δεν είναι "εμείς".
Μήπως τελικά όμως είναι?? Μήπως τα κοινά μας χαρακτηριστικά είναι περισσότερα απ' όσα νομίζουμε?

Υγιαίνετε!!!!

;-))))))

Δήμαρχοι Ακαδημαϊκοί....

Κι όμως η πολιτική Επιστήμη έχει και εργαστήρια!!

Ο ακαδημαϊκός, μαθηματικός και φιλόσοφος, Αντάνας Μόκους αποφάσισε να ηγηθεί μιας "τάξης 6,5 εκατομμυρίων μαθητών", όπως τη χαρακτηρίζει, αναλαμβάνοντας το Δήμο της Μπογκοτά. Χωρίς πείρα περί τα δημοτικά εξελέγη αν και ...outsider στο δημαρχικό θώκο χάρη στο «τίμιο και ειλικρινές του πρόσωπο», και η πρωτεύουσα της Κολομβίας μετατράπηκε σε κοινωνικό πείραμα.

Όταν ανέλαβε το Δήμο, το 1994, η πόλη ήταν άντρο εγκληματιών πάσης φύσεως, διαφθοράς, με άναρχη και αιματηρή οδική κυκλοφορία, ενώ συμμορίες ένοπλων ανηλίκων λυμαίνονταν τους περαστικούς. Η πόλη του χάους.

Ο Μόκους, ενθαρρυμένος από παρεμφερείς αποτελεσματικές μεθόδους εντός των αμφιθεάτρων, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην αλλαγή της συμπεριφοράς και του πολιτικού πολιτισμού των «μαθητών/δημοτών» του, με μεθόδους ευφάνταστες, που δεν ενέπλεκαν τον «νόμο» με την συνηθισμένη του χροιά.

Το χιούμορ αποτέλεσε την αρχή της απόπειράς του να άρει τον σκεπτικισμό των συμπολιτών του απέναντι σε κάθε προσπάθεια δραστικής αλλαγής. Εκείνο που οι ποινές δεν μπορούσαν να καταφέρουν, μήπως θα μπορούσε να το πετύχει η σάτιρα, η κοροϊδία και η προσωπική εμπλοκή τους στα κοινά? Αποδείχθηκε πως ναι, σε πολλές περιπτώσεις.

Η μεταστροφή των συμπεριφορών επιδιώχθηκε όχι με κηρύγματα, αλλά με επιστρατεύοντας την ισχύ της ατομικής και της κοινωνικής αποδοκιμασίας και άρα ευθύνης. Και προφανώς, πέτυχε.

Ποιές ήταν αυτές οι εκκεντρικές μέθοδοι που μετασχημάτισαν τη ζωή και τη νοοτροπία των Κολομβιανών λοιπόν?
Ο Δήμαρχος προσέλαβε 420 μίμους- αντί ...τροχονόμων –που σε διάφορα κομβικά σημεία της πόλης κορόιδευαν όσους παραβίαζαν τον ΚΟΚ στους δρόμους της πόλης. Οι οδηγοί και οι πεζοί συμμορφώθηκαν, μια και η δημόσια «διαπόμπευση» ήταν πολύ χειρότερη τιμωρία από τα χρηματικά πρόστιμα.

Ο Μόκους μάλιστα έβαλε λουκέτο στην Τροχαία, αφού λόγω της ενδημικής διαφθοράς των τροχονόμων, η αποτελεσματικότητά της ήταν μηδενική.
Οι θάνατοι από τροχαία ατυχήματα υποδιπλασιάστηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Ζήτησε να ενημερώσει το Δήμο όποιος συναντήσει έναν υποδειγματικό ταξιτζή. 150 ανθρωποι τηλεφώνησαν, κάλεσε τους ταξιτζήδες που του υπέδειξαν, τους έχρισε «Ιππότες της Ζέβρας» και τους ανέθεσε να καταθέσουν τις προτάσεις τους για το πώς μπορεί να βελτιωθεί η συμπεριφορά των υπόλοιπων ταξιτζήδων.

Για να αντιμετωπίσει τη λειψυδρία, ο δήμαρχος δεν περιορίστηκε σε φυλλάδια που συνιστούν τον περιορισμό της άσκοπης χρήσης νερού. Γύρισε ένα σποτάκι, όπου ο ίδιος έκανε ντους, και, κλείνοντας το νερό την ώρα που σαπουνιζόταν, ζητούσε και από τους πολίτες να κάνουν το ίδιο κι εκείνοι. Η κατανάλωση νερού μειώθηκε κατά 14%. Με επιπλέον οικονομικά κίνητρα που παρείχε ο Μόκους, τώρα η κατανάλωση είναι 40% μικρότερη από τότε που ανέλαβε το Δήμο.

Σε μια πόλη όπου η κυκλοφορία όταν πέσει ο ήλιος θεωρείται από ριψοκίνδυνη έως προκλητική, καθιέρωσε μια βραδιά για γυναίκες, και 700.000 δημότισσες άφησαν τους άντρες τους στο σπίτι με τα παιδιά, κι εκείνες βγήκαν αμέριμνες και ασφαλείς για να διασκεδάσουν, με αστυνομικίνες να περιπολούν τους δρόμους.

Μηχανεύτηκε ένα «εμβόλιο ενάντια στη βία». Οι πολίτες ζωγράφισαν πάνω σε ένα μπαλόνι το πρόσωπο όποιου τους είχε χτυπήσει, και μετά, σε μια εκδήλωση, το έσπασαν τελετουργικά.

Ο εθελοντικός αφοπλισμός βέβαια, που ο Δήμαρχος εισήγαγε, δεν είχε εντυπωσιακή συμμετοχή. Μόνο ένα 1% παρέδωσε τα όπλα του, όμως τελικά οι ανθρωποκτονίες μειώθηκαν κατά 26%, με τη συνδρομή και των ΜΜΕ που κάλυψαν το γεγονός. Εξάλλου, το ποσοστό των ανθρώπων που θεωρούν ότι με τα όπλα προστατεύονται καλύτερα, έπεσε θεαματικά, από το 24,8 το 2001 στο 10,4% το 2003.

Στο θέμα του πολιτικού πολιτισμού, ευρηματικά δραστηριοποίησε τους ίδιους τους κατοίκους και τη δική τους δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα γύρω τους. Μοίρασε χαρτονένιες μεγάλες φιγούρες «thumbs up» και «thumbs down», που οι πολίτες επεδείκνυαν κατά τη διάρκεια της μέρας στην πόλη, επικροτώντας ή αποδοκιμάζοντας τη συμπεριφορά των συμπολιτών τους.

Όταν ζήτησε από τους δημότες να προσφέρουν εθελοντικά ένα 10% παραπάνω σε φόρους, 63.000 φορολογούμενοι ανταποκρίθηκαν, αυξάνοντας κατά πολύ τα δημοτικά έσοδα το 2002.

Δεν ήταν βέβαια όλα τα μέτρα ευχάριστα, αφού σε κάποιες περιπτωσεις ο Μόκους ένιωσε ότι θα έπρεπε να επιβληθεί και χωρίς την επικρότηση των δημοτών, όπως με το νόμο του «καρότου» με τον οποίο τα μπάρ και τα κέντρα διασκέδασης έκλειναν στη μία το βράδυ. Στόχος ήταν να μειωθεί η κατανάλωση αλκοόλ και τα κρούσματα βίας που αυτή συχνά συνεπάγεται.

Με τις κοινοτικές περιπόλους και τα κοινοτικά μέτωπα που θέσπισε, οι ανθρωποκτονίες μειώθηκαν κατα 70%, αποδεικνύοντας τη δύναμη της κοινωνίας να αυτοπροστατευθεί ειρηνικά μέσα στο κατάλληλο νομικό και κοινωνικό πλαίσιο, και με τον αντίστοιχο μηχανισμό κινήτρων και αντικινήτρων που αρμόζει στον πολιτικό πολιτισμό της.

Φύσει αισιόδοξος για την ανθρώπινη φύση, ο πρώην Δήμαρχος Μπογκοτά, δηλώνει ότι η γνώση είναι που δίνει ισχύ στους ανθρώπους..

«Αν ο κόσμος ξέρει τους κανόνες, και ευαισθητοποιηθεί με την τέχνη, το χιούμορ και την δημιουργικότητα, λέει, είναι πολύ πιθανότερο να δεχθεί την αλλαγή».

πηγές: Harvard University Gazette, Wikipedia

Οταν ο λύκος φυλάει πρόβατα!

Σύμφωνα με ένα ντοκυμαντέρ που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο από ανεξάρτητους αμερικανούς παραγωγούς (ΖeitgeistΤhe Μovie) και το οποίο υιοθετεί μια «θεωρία συνωμοσίας» που ίσως επιδέχεται αμφισβήτηση, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, « βάλαμε τον λύκο μέσα στο μαντρί να φυλάει τα πρόβατα »!

Η Fed δεν είναι κρατική οντότητα αλλά ιδιωτική εταιρεία που ανέπτυξαν το 1910 οι ομοσπονδιακές τράπεζες των ΗΠΑ, με επικεφαλής τους Rockefeller και J. Ρ. Μorgan, και επέτυχαν, χρηματοδοτώντας την προεκλογική εκστρατεία του Windrow Wilson, να την επιβάλουν στο αμερικανικό Σύνταγμα, το 1913. Ο ρόλος της είναι να ελέγχει την κυκλοφορία του αμερικανικού νομίσματος και να δανείζει το κράτος. Οι εν λόγω τραπεζίτες ήταν αυτοί που προκάλεσαν στις 24 Οκτωβρίου 1929 το μεγάλο κραχ στην αμερικανική οικονομία. Είχαν προηγουμένως φροντίσει να δημιουργήσουν χρηματιστηριακή ευφορία με τα δάνεια προς τους μικροεπενδυτές στη λογική του margin, δηλαδή έδιναν τη δυνατότητα σε κάποιον επενδυτή να κατέχει μετοχές 1.000 δολαρίων καταβάλλοντας μόνο το 10% της πραγματικής αξίας, ενώ το υπόλοιποκόστος αναλάμβανε ο χρηματιστής. Υπήρχε όμως μία παγίδα σε αυτή την ιστορία: Οταν ζητούνταν πίσω αυτό το δάνειο, θα έπρεπε να το καταβάλει ο δανειολήπτης εντός 24 ωρών (margin call). Λίγους μήνες πριν οι επικεφαλής των ομοσπονδιακών τραπεζών φρόντισαν να ρευστοποιήσουν τις μετοχές τους και στη συνέχεια, στις 24 Οκτωβρίου 1929, ζήτησαν συντονισμένα πίσω τα δάνειά τους. Προκλήθηκε πανικός, όλοι έσπευδαν στις τράπεζες να «σηκώσουν» χρήματα για να καλύψουν τα δάνεια, με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν 16.000 μικρές και μεσαίες τράπεζες...

Ως το 1933, στο δολάριο αναγραφόταν «μετατρέψιμο σε χρυσό». Εκτοτε αναγράφεται «με την εγγύηση της Fed», δηλαδή είναι ένα απλό χαρτί! Οι ίδιες οι ομοσπονδιακές τράπεζες είχαν προκαλέσει νωρίτερα, τη δεκαετία του 1910, ένα «μίνι κραχ» με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ανακαλώντας τα δάνεια από τη διατραπεζική, από το οποίο πάλι επωφελήθηκαν, αγοράζοντας για «ένα κομμάτι ψωμί» 5.000 μικρές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Είχαν δηλαδή κάνει πρόβα για αυτό που θα ακολουθούσε! Η ιστορία αυτή ίσως δίνει μία απάντηση στο ερώτημα γιατί αφέθηκε ανεξέλεγκτη η κτηματομεσιτική φούσκα στις ΗΠΑ (όταν, σύμφωνα με τον επικεφαλής της Lehman Βrothers, «ακόμη και ένας ουραγκοτάγκος αν έμπαινε στην τράπεζα τού δίναμε δάνειο»!). Απαντά και στο ερώτημα του νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτς « ποιος ελέγχει την παγκόσμια οικονομία ». Ο ίδιος είχε δώσει την απάντηση: «Κανείς!».




Αναδημοσίευση από: "Βήμα", 16/10/2008 του Ι. Κολλάτου.

Νοσταλγοί

Έτος 1999, ευρωεκλογές.
Μια νεαρή ΠΑΣΠίτισσα παρακολουθεί την ομιλία του πρωθυπουργού στο Πεδίον του Άρεως.
Πονεμένη ιστορία η κοπελιά.
Είναι, ή μάλλον ήταν, μέλος μίας ΠΑΣΠ με εκσυγχρονιστική πλειοψηφία, με Ανδρεϊκό γραμματέα όμως, η οποία ανήκει σε μια εκσυγχρονιστική σπουδάζουσα, εντός μίας Ακικής νεολαίας, που χρηματοδοτείται από ένα Ανδρεικό ΠΑΣΟΚ, του οποίου ο πρόεδρος ηγείται μιας εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης, με την στήριξη της κοινής γνώμης αλλά όχι και με εκείνη του κόμματός του. Μια χαρά δηλαδή.
Η κοπελιά εχει διαγραφεί από την περί ης ο λόγος ΠΑΣΠ, επειδή κόλλησε μια αφίσα του προέδρου στο γραφείο της οργάνωσης. Του ζώντος προέδρου. Ασυγχώρητο.

Ακούει και συγκρίνει λοιπόν συνθήματα εκείνο το βράδυ Παρασκευής...
Μπροστά από την εξέδρα έχουν συγκεντρωθεί δύο γκρούπ. Οι μεν Ανδρεϊκοί κυκλοφορούν με μπλουζάκια που γράφουν "THINK LEFT" και έχουν ήδη συνεννοηθεί να ψηφίσουν ΔΗΚΚΙ την Κυριακή, 13 Ιουνίου 1999. Οι δε, οι "άλλοι", κυκλοφορούν με τις κλασσικές τις ξενέρωτες μπλούζες της ΠΑΣΠ και τρέχουν πανικόβλητοι.

Ο Σημίτης μιλάει για την Ευρώπη, για την ΟΝΕ, για την Ελλάδα της Ευρώπης και των Ολυμπιακών Αγώνων, και από κάτω "THINK LEFT" συνθήματα...
"Ανδρέα ζείς, εσύ μας οδηγείς"
"ΠΑΣΟΚ και νεολαία, στα χνάρια του Ανδρέα"
"Σήκω Ανδρέα για να δείς, το ΠΑΣΟΚ της αλλαγής"

Από την άλλη μεριά, οι εκσυγχρονιστές απαντάνε:
"Σεισμός, σεισμός, εκσυγχρονισμός"
"Με έργα και αλήθειες μιλαμε στο λαό,
όχι με υποσχέσεις και λαϊκισμό".

Κάπου κάπου ακούγεται "Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό".
Γέλια.

Το κλίμα "αρπάζει" σιγά σιγά και η κατάληξη είναι να πετάνε οι μεν στους δε τραπέζια και καρέκλες ενώ ο Πρωθυπουργός στην εξέδρα προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους να ρίξουν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο με τον ήλιο τον πράσινο.

Ψιλοαηδίασε η κοπέλα μας... Αλλά ας έχει χάρη ο ήλιος ο πράσινος, κι αυτός ο καημένος που προσπαθεί να βγάλει άκρη με τους νεκρόφιλους του κόμματός του, ανταγωνιζόμενος όχι υπαρκτά πρόσωπα, αλλά δεδικαιωμένους νεκρούς. Όπως και τις ασίγαστες, αδίστακτες προσωπικές φιλοδοξίες υπαρκτότατων προσώπων - μην τις ξεχνάμε αυτές.
Αν δεν έχει ανάγκη στήριξης αυτός, ποιός έχει δηλαδή...

Κι αλλάζουμε χρονιά, μ' αυτά και μ' αυτά.
Έχουμε 2008. Εντελώς άλλη Ελλάδα, εντελώς άλλη κυβέρνηση, εντελώς άλλος (ή αλλαγμένος?) πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Άλλη προοπτική, άλλη οπτική, άλλα πρόσωπα στη βιτρίνα, άλλες διεθνείς συνθήκες, άλλα μέσα μεταφοράς, άλλο νόμισμα. 'Ολα άλλα.

Όλα??
Οχι όλα.
Ο πρόεδρος μιλάει στο Ηράκλειο. Μιλάει για την Ελλάδα του 2010. Για κοινωνική δικαιοσύνη, για την αποτυχία του νεοσυντηρητισμού, για την οικτρή επιμέρους αποτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή να ανταποκριθεί στο έργο που της ανέθεσε ο ελληνικός λαός, για την επικείμενη επέλαση της φτώχειας που η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης καλείται να αντιμετωπίσει.
Κι από κάτω, τα "THINK LEFT" συνθήματα.
"Ανδρέα ζείς, εσύ μας οδηγείς"
"ΠΑΣΟΚ και νεολαία, στα χνάρια του Ανδρέα"
"Σήκω Ανδρέα για να δεις, το παιδί της αλλαγής"

"To ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό."
Χειροκροτήματα.

Μόνο αυτοί ακούγονται, διότι η στήριξη αυτών κάνει καλό στον ήλιο τον πράσινο, και των "άλλων", των απελθόντων, κάνει κακό.
Πιό ξεκάθαρα δεν γινόταν να το εξυπονοήσουν οι THINK TANK.

Κι η κοπελιά?
Στριφογυρίζει ψιλοαηδιασμένη περιμένοντας την περιβόητη θαυματοποιό ανάσταση.
Και να δει ποιοί ζωντανοί θα βγάλουν όλα αυτά τα φίδια από την τρύπα στο τέλος,
και τον πράσινο τον ήλιο ασπροπρόσωπο.

Έτσι.

Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου.

Η γάτα μου η Μπού, ενα ασχημούλικο, γλυκύτατο πλάσμα που με κάνει και γελάω συνεχώς, ξαφνικά βγάζει κραυγές πόνου, χάνει το βάδισμά της και κάνει εμετό.
Μετά από λίγη ώρα συνέρχεται όμως κι αρχίζει τα παιχνίδια. Δεν δίνω περισσότερη σημασία.

Κυριακή, 5 Οκτωβρίου.

Εκεί που κάθεται, αρχίζει να κλαίει, δεν προλαβαίνει να πάει στην τουαλέττα, και λερώνει στο πάτωμα. Κάνει πολλή ώρα να συνέλθει, αλλά τρώει κανονικά. Αύριο λοιπόν θα την πάω στον κτηνίατρο.

Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου.

Το πρωί είναι μια χαρά, τρώει και παίζει στο μπαλκόνι, αλλά παρατηρώ ότι η μια κόρη του ματιού της δεν μικραίνει στο φως. Δεν είναι καλό αυτό.
Πάμε στον κτηνίατρο αμέσως.

Ενω δεν φέρνει πολλή αντίσταση, είναι δύσκολο να της πάρει αίμα. Οι φλέβες σπάνε. Αυτό που καταφέρνει να της πάρει, είναι πολυ αραιό, δεν πήζει και διαχωρίζεται πολυ γρήγορα. Από τις πληγές που άφησαν οι βελόνες αιμορραγεί.
Στο μάτι εχει αιμάτωμα, η γιατρός λέει μάλλον ποντικοφάρμακο.
Της κανουμε εξετάσεις, για καλό και για κακό. Θα βγούν αύριο.
Αντίδοτο, αντιφλεγμονώδες, αντιβίωση.

Το απόγευμα λιγο συνέρχεται και τρώει... λές??
Καταφέρνει και πάει στο χώμα της κλαίγοντας από πόνο, και ξανα καταπέφτει.

Το βράδυ δεν καταφέρνει να πάει στο χώμα της. Κλαίει, πονάει...

Τρίτη, 7 Οκτωβρίου

Το πρωί, πάλι το ίδιο μαρτύριο, κλαίει αλλά δεν μπορεί να πάει στην τουλέττα της.

Την ξαναπάω στον κτηνίατρο, ενώ κλαίει και ξανακλαίει...

Ξανά αντίδοτο, ορός, ξανά αίμα για γενικές αυτη τη φορά. Η χθεσινή εξέταση εδειξε οτι το συκώτι της δεν είναι καλά, είναι σίγουρα ποντικοφάρμακο.
Το αιμάτωμα έχει πάει και στα δύο μάτια. Εχει μεγάλη υποθερμία, τρεκλίζει, δεν μπορεί να περπατήσει . Και κλαίει.

Προσπαθούμε να την ταΐσουμε με σύριγγα, μυρίζει το φαγητό και γλείφεται αλλά δεν έχει τη δύναμη. Μετά από πολλή ταλαιπωρία τελικά αρχίζει να βγάζει λυγμούς, και την παίρνω να πάμε σπίτι.
Η καρδούλα της δεν ακούγεται, εκεί δίπλα στο καλοριφέρ. Λέω "τελείωσε?". Ξαφνικά σηκώνεται με ουρλιαχτά, και προσπαθεί να φύγει, να πάει στο μπαλκόνι. Την πάω, για λιγο κοιταζει τα μυγάκια αλλά δεν μπορεί να τα κυνηγήσει... Σφαδάζει από πόνο, και λερώνει στο πάτωμα, κλαίγοντας τόσο γοερά που βγαίνει ο κόσμος στα μπαλκόνια...

Ξανά μέσα, δίπλα στο καλοριφέρ.
Το ποντικοφάρμακο ήταν πολλές μέρες στον οργανισμό της μικρούλας... Δεν θα επιζήσει, το ξέρω, αλλά αν?? Αν??
Μόνο να μην πόναγε τόσο... Μόνο αυτό.

Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να την αφήσω να υποφέρει κι άλλο, μήπως και ζήσει.
Δεν νομίζω να ζήσει. Ποντικοφάρμακο... Τόσες μέρες, τόσο ύπουλα...
Και πάλι το κλάμα, ο λυγμός του πόνου.

Ζω στον 5ο όροφο. Κι η γάτα μαζί μου. Βγαίνει βόλτα στο μπαλκόνι μόνο μετά τα μεσάνυχτα, για να μην τους ενοχλήσει. Μόλις της σφυρίξω έρχεται. Δεν πλησιάζει άλλον εκτός από εμένα.

Στην υπόλοιπη πολυκατοικία δεν ξέρω τι είδη ζουν. Ανθρωποειδή.

Και δεν θέλω παρηγοριά. Θέλω εκδίκηση...
Θέλω να κλάψουν κι αυτοί.
Όπως κλαίει η Μπού μου τώρα. Όπως κλαίω εγώ.




edit:

σ' ευχαριστώ γλυκιά μου για το χρόνο αυτό,
και συγνώμη.
Συγνώμη...

Τω γνωστώ-αγνώστω φοροφυγά...

Σε κεντρικότατη οδό κοντά στο σπίτι μου, φάτσα στο πιό επανδρωμένο αστυνομικό τμήμα της επικράτειας, είναι ένα φαρμακείο... Εδώ και τέσσερα χρόνια, πηγαίνω μόνο όταν οι άλλοι είναι κλειστοί, μια και η συγκεκριμένη είναι ανοιχτή και εκτός ωραρίου, με την ταμπέλα κλειστή- και το μπατσικό φάτσα.

Κι αυτό γιατί ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ, δεν μου έχει κόψει απόδειξη. Ούτε μια φορά. Κάποτε, διαολισμένη, της ζήτησα, προφασιζόμενη ότι ψώνιζα για λογαριασμό άλλου.
Αλλά αισθάνθηκα ψιλοάσχημα, και δεν το ξαναέκανα, απλά πάω αλλού συνήθως διότι εκνευρίζομαι.

Προχτές λοιπόν αναγκάστηκα να πάω, μπαίνω, τρείς παρά τέταρτο το μεσημέρι, το μπατσικό μπροστά είπαμε... Παίρνω μια βαφή και ένα σαμπουάν, το ένα είχε 7,90, στη βαφή δεν είδα τιμή.
"20 ευρώ" μου λέει, γελαστή γελαστή.

"Νόμιζα ότι είχε 11 ευρώ η βαφή", λέω, και της δίνω το εικοσάευρο...
"εεεε, όχι, 11,90 έχει. (βγάζει το κομπιουτεράκι, ότι και καλά έκανε λάθος στην πρόσθεση)
Γυρίζει σε μένα με ύφος "θα-σε-φτιάξω-εγώ":
"19,80 κάνουν!!! Ορίστε το εικοσαρικάκι σου, να βγάλεις και χαρτζηλικάκι!!!!!"

.....

Εκείνη την ώρα δεν μίλησα μεν, αλλά πρέπει να είχα το βλέμμα το ίδιο της Μέδουσας, διότι δια ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ, μου λέει... "εεεε, περίμενε να σου δώσω και μια απόοοοδειξη"...
Η απόδειξη βέβαια ήταν χειρόγραφη, όχι από την ταμειακή μηχανή, αφού θα έπρεπε να ηταν κλειστή...

Βγήκα έξω και αν με έπιανες απο τη μύτη, θα έσκαγα.

Και σκέφτομαι, τώρα...
ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για το θράσος αυτό??? Η κυριούλα??? Ή εγώ, η ....ευγενική, ντροπαλή και καλαναθρεμμένη???

Ένα ...εικοσαρικάκι ήταν, σιγά τα ωά. Πες ότι της κάναμε ελεημοσύνη βρε αδερφέ, όλοι οι πελάτες της από ένα εικοσαρικάκι ο καθένας, για να βάλει βενζίνη στην X5 που φαντάζομαι πως θα έχει. Δικά μας είναι, τα δουλέψαμε, ο τι θέλουμε τα κάνουμε.

Το θέμα όμως είναι πως επιπλέον χάνουμε ΟΛΟΙ μαζί, ως πολίτες, από το ταμείο του κράτους, αυτά που του κλέβει μην κόβοντας αποδείξεις. Διότι περί κλοπής πρόκειται. Ή, μάλλον, περί ληστείας, μια και είμαστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ!!!
Το ωραίο είναι όμως ότι ο νόμος ήδη καθιστά και τον πελάτη υπόλογο εάν δεν κοπεί απόδειξη. "Αυτός δεν σου έδωσε, μάλιστα. Κι εσύ γιατί δεν ζήτησες???"
Άρα ούτε κλοπή, ούτε ληστεία. Συνέργεια.

Μεθαύριο θα βγούμε πάλι να διαδηλώσουμε που το κακό κράτος φορολογεί το μισθωτό, και όχι το κεφάλαιο. Αφού ρε παιδιά ο μισθωτός ειναι ο μόνος που ελέγχεται μια και το δικό του εισόδημα είναι δεδομένο και δηλωμένο?? Και να τα ζητήσει ο Αλογοσκούφης, ο Παπαντωνίου, ο Φούφουτος από το φαρμακοποιό, θα τα πάρει??? Όχι. Θα συνεργαστούμε αρμονικά για να μην του τα δώσουμε. Ούτε του Φούφουτου, ούτε του κράτους.
Ο φαρμακοποιός θα τα κλέψει, κι εγώ θα κάνω τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Εκτός αν η πολιτεία βάλει ένστολους τσεκαδόρους στις επιχειρήσεις, για να μας μαζέψει...
Μετά θα διαδηλώνουμε ενάντια στο κράτος αστυνόμο.

Και μην ξεχάσουμε τη δυναμική αντίσταση στο κακό κεφάλαιο διαδηλώνοντας και ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τις πολυεθνικές, που διευρύνουν τις ανισότητες*.
Όλοι μαζί, μια γροθιά.
Και είμαι σίγουρη ότι στις πορείες θα έρθει και η κυρία από το φαρμακείο...
Η συνεργός μου, που τη βοηθάω να με κλέψει.
Όλοι μαζί, μια γροθιά.
Που γρονθοκοπάει τα μούτρα μας.

________________


ΥΓ1: ο Μπέρκ (λέγεται ότι) είπε: "το μόνο που χρειάζεται για να επικρατήσει το κακό, είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί να το εμποδίσουν."
-χομπσιανό κάπως, αλλά πραγματικότητα. Και δεν έχω τίποτε και με το Χομπς δηλαδή...
Απλά να, στα καθ' ημάς το "κακό" εντοπίζεται στο νομοσχέδιο για την απαγόρευση του καπνίσματος, στους μισθούς των βουλευτών, στις "παρά φύσιν" αποδοχές των βουλευτών, στους πυροβολημένους που μας κυβερνούν - λες και μόνοι τους πήγαν στο Μαξίμου- στους άλλους, τους χαριτωμένους που ΔΕΝ μας κυβερνούν, που όλο και κάπου κι αυτοί φταίνε για το χάλι της χώρας, στις διαφημίσεις που μας ...αναγκάζουν να παίρνουμε δάνεια, στους νεοφιλελεύθερους που απαλλάσσουν από τους φόρους το κεφάλαιο,
και ΒΕΒΑΙΑ στους ΑΤΙΜΟΥΣ τους εφοριακούς....
Αυτά είναι το κακό. Καθρέφτη στο σπίτι μας δεν έχουμε.
Οι δε καλοί είμαστε εμείς, εννοείται, μόνο που, να μωρέ, είμαστε ανήμποροι μπροστά στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης....


ΥΓ2:
ο δε Κέννεντι... φθαρμένο από την πολλή χρήση πλέον το απόσπασμα από την ομιλία στην ορκομωσία του: "μη ρωτάς τι θα κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι θα κάνεις εσύ για την πατρίδα σου."
Εάν το ξεστόμιζε στην Ελλάδα βέβαια αυτό, δεν θα κατέληγε με τρείς σφαίρες, αλλά με τρία φορτηγά ντομάτες....

(*)Στο μεταξύ, οι μόνοι που δίνουν αποδείξεις ανελλιπώς,
είναι οι ....πολυεθνικές και τα πολυκαταστήματα!!!! Χα!
Για πήγαινε στα Ζara's, στα Bershka, στα McDonolds, στο Hondo's...
Αλλά αυτοί είναι νεοφιλελεύθεροι....