Έτσι.

Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου.

Η γάτα μου η Μπού, ενα ασχημούλικο, γλυκύτατο πλάσμα που με κάνει και γελάω συνεχώς, ξαφνικά βγάζει κραυγές πόνου, χάνει το βάδισμά της και κάνει εμετό.
Μετά από λίγη ώρα συνέρχεται όμως κι αρχίζει τα παιχνίδια. Δεν δίνω περισσότερη σημασία.

Κυριακή, 5 Οκτωβρίου.

Εκεί που κάθεται, αρχίζει να κλαίει, δεν προλαβαίνει να πάει στην τουαλέττα, και λερώνει στο πάτωμα. Κάνει πολλή ώρα να συνέλθει, αλλά τρώει κανονικά. Αύριο λοιπόν θα την πάω στον κτηνίατρο.

Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου.

Το πρωί είναι μια χαρά, τρώει και παίζει στο μπαλκόνι, αλλά παρατηρώ ότι η μια κόρη του ματιού της δεν μικραίνει στο φως. Δεν είναι καλό αυτό.
Πάμε στον κτηνίατρο αμέσως.

Ενω δεν φέρνει πολλή αντίσταση, είναι δύσκολο να της πάρει αίμα. Οι φλέβες σπάνε. Αυτό που καταφέρνει να της πάρει, είναι πολυ αραιό, δεν πήζει και διαχωρίζεται πολυ γρήγορα. Από τις πληγές που άφησαν οι βελόνες αιμορραγεί.
Στο μάτι εχει αιμάτωμα, η γιατρός λέει μάλλον ποντικοφάρμακο.
Της κανουμε εξετάσεις, για καλό και για κακό. Θα βγούν αύριο.
Αντίδοτο, αντιφλεγμονώδες, αντιβίωση.

Το απόγευμα λιγο συνέρχεται και τρώει... λές??
Καταφέρνει και πάει στο χώμα της κλαίγοντας από πόνο, και ξανα καταπέφτει.

Το βράδυ δεν καταφέρνει να πάει στο χώμα της. Κλαίει, πονάει...

Τρίτη, 7 Οκτωβρίου

Το πρωί, πάλι το ίδιο μαρτύριο, κλαίει αλλά δεν μπορεί να πάει στην τουλέττα της.

Την ξαναπάω στον κτηνίατρο, ενώ κλαίει και ξανακλαίει...

Ξανά αντίδοτο, ορός, ξανά αίμα για γενικές αυτη τη φορά. Η χθεσινή εξέταση εδειξε οτι το συκώτι της δεν είναι καλά, είναι σίγουρα ποντικοφάρμακο.
Το αιμάτωμα έχει πάει και στα δύο μάτια. Εχει μεγάλη υποθερμία, τρεκλίζει, δεν μπορεί να περπατήσει . Και κλαίει.

Προσπαθούμε να την ταΐσουμε με σύριγγα, μυρίζει το φαγητό και γλείφεται αλλά δεν έχει τη δύναμη. Μετά από πολλή ταλαιπωρία τελικά αρχίζει να βγάζει λυγμούς, και την παίρνω να πάμε σπίτι.
Η καρδούλα της δεν ακούγεται, εκεί δίπλα στο καλοριφέρ. Λέω "τελείωσε?". Ξαφνικά σηκώνεται με ουρλιαχτά, και προσπαθεί να φύγει, να πάει στο μπαλκόνι. Την πάω, για λιγο κοιταζει τα μυγάκια αλλά δεν μπορεί να τα κυνηγήσει... Σφαδάζει από πόνο, και λερώνει στο πάτωμα, κλαίγοντας τόσο γοερά που βγαίνει ο κόσμος στα μπαλκόνια...

Ξανά μέσα, δίπλα στο καλοριφέρ.
Το ποντικοφάρμακο ήταν πολλές μέρες στον οργανισμό της μικρούλας... Δεν θα επιζήσει, το ξέρω, αλλά αν?? Αν??
Μόνο να μην πόναγε τόσο... Μόνο αυτό.

Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να την αφήσω να υποφέρει κι άλλο, μήπως και ζήσει.
Δεν νομίζω να ζήσει. Ποντικοφάρμακο... Τόσες μέρες, τόσο ύπουλα...
Και πάλι το κλάμα, ο λυγμός του πόνου.

Ζω στον 5ο όροφο. Κι η γάτα μαζί μου. Βγαίνει βόλτα στο μπαλκόνι μόνο μετά τα μεσάνυχτα, για να μην τους ενοχλήσει. Μόλις της σφυρίξω έρχεται. Δεν πλησιάζει άλλον εκτός από εμένα.

Στην υπόλοιπη πολυκατοικία δεν ξέρω τι είδη ζουν. Ανθρωποειδή.

Και δεν θέλω παρηγοριά. Θέλω εκδίκηση...
Θέλω να κλάψουν κι αυτοί.
Όπως κλαίει η Μπού μου τώρα. Όπως κλαίω εγώ.




edit:

σ' ευχαριστώ γλυκιά μου για το χρόνο αυτό,
και συγνώμη.
Συγνώμη...