7 Οκτ 2008

Έτσι.






Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου.

Η γάτα μου η Μπού, ενα ασχημούλικο, γλυκύτατο πλάσμα που με κάνει και γελάω συνεχώς, ξαφνικά βγάζει κραυγές πόνου, χάνει το βάδισμά της και κάνει εμετό.
Μετά από λίγη ώρα συνέρχεται όμως κι αρχίζει τα παιχνίδια. Δεν δίνω περισσότερη σημασία.

Κυριακή, 5 Οκτωβρίου.

Εκεί που κάθεται, αρχίζει να κλαίει, δεν προλαβαίνει να πάει στην τουαλέττα, και λερώνει στο πάτωμα. Κάνει πολλή ώρα να συνέλθει, αλλά τρώει κανονικά. Αύριο λοιπόν θα την πάω στον κτηνίατρο.

Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου.

Το πρωί είναι μια χαρά, τρώει και παίζει στο μπαλκόνι, αλλά παρατηρώ ότι η μια κόρη του ματιού της δεν μικραίνει στο φως. Δεν είναι καλό αυτό.
Πάμε στον κτηνίατρο αμέσως.

Ενω δεν φέρνει πολλή αντίσταση, είναι δύσκολο να της πάρει αίμα. Οι φλέβες σπάνε. Αυτό που καταφέρνει να της πάρει, είναι πολυ αραιό, δεν πήζει και διαχωρίζεται πολυ γρήγορα. Από τις πληγές που άφησαν οι βελόνες αιμορραγεί.
Στο μάτι εχει αιμάτωμα, η γιατρός λέει μάλλον ποντικοφάρμακο.
Της κανουμε εξετάσεις, για καλό και για κακό. Θα βγούν αύριο.
Αντίδοτο, αντιφλεγμονώδες, αντιβίωση.

Το απόγευμα λιγο συνέρχεται και τρώει... λές??
Καταφέρνει και πάει στο χώμα της κλαίγοντας από πόνο, και ξανα καταπέφτει.

Το βράδυ δεν καταφέρνει να πάει στο χώμα της. Κλαίει, πονάει...

Τρίτη, 7 Οκτωβρίου

Το πρωί, πάλι το ίδιο μαρτύριο, κλαίει αλλά δεν μπορεί να πάει στην τουλέττα της.

Την ξαναπάω στον κτηνίατρο, ενώ κλαίει και ξανακλαίει...

Ξανά αντίδοτο, ορός, ξανά αίμα για γενικές αυτη τη φορά. Η χθεσινή εξέταση εδειξε οτι το συκώτι της δεν είναι καλά, είναι σίγουρα ποντικοφάρμακο.
Το αιμάτωμα έχει πάει και στα δύο μάτια. Εχει μεγάλη υποθερμία, τρεκλίζει, δεν μπορεί να περπατήσει . Και κλαίει.

Προσπαθούμε να την ταΐσουμε με σύριγγα, μυρίζει το φαγητό και γλείφεται αλλά δεν έχει τη δύναμη. Μετά από πολλή ταλαιπωρία τελικά αρχίζει να βγάζει λυγμούς, και την παίρνω να πάμε σπίτι.
Η καρδούλα της δεν ακούγεται, εκεί δίπλα στο καλοριφέρ. Λέω "τελείωσε?". Ξαφνικά σηκώνεται με ουρλιαχτά, και προσπαθεί να φύγει, να πάει στο μπαλκόνι. Την πάω, για λιγο κοιταζει τα μυγάκια αλλά δεν μπορεί να τα κυνηγήσει... Σφαδάζει από πόνο, και λερώνει στο πάτωμα, κλαίγοντας τόσο γοερά που βγαίνει ο κόσμος στα μπαλκόνια...

Ξανά μέσα, δίπλα στο καλοριφέρ.
Το ποντικοφάρμακο ήταν πολλές μέρες στον οργανισμό της μικρούλας... Δεν θα επιζήσει, το ξέρω, αλλά αν?? Αν??
Μόνο να μην πόναγε τόσο... Μόνο αυτό.

Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να την αφήσω να υποφέρει κι άλλο, μήπως και ζήσει.
Δεν νομίζω να ζήσει. Ποντικοφάρμακο... Τόσες μέρες, τόσο ύπουλα...
Και πάλι το κλάμα, ο λυγμός του πόνου.

Ζω στον 5ο όροφο. Κι η γάτα μαζί μου. Βγαίνει βόλτα στο μπαλκόνι μόνο μετά τα μεσάνυχτα, για να μην τους ενοχλήσει. Μόλις της σφυρίξω έρχεται. Δεν πλησιάζει άλλον εκτός από εμένα.

Στην υπόλοιπη πολυκατοικία δεν ξέρω τι είδη ζουν. Ανθρωποειδή.

Και δεν θέλω παρηγοριά. Θέλω εκδίκηση...
Θέλω να κλάψουν κι αυτοί.
Όπως κλαίει η Μπού μου τώρα. Όπως κλαίω εγώ.




edit:

σ' ευχαριστώ γλυκιά μου για το χρόνο αυτό,
και συγνώμη.
Συγνώμη...

8 σχόλια:

  1. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ για την Μπού... Είμαι γνωστός γατόφιλος ξέρεις...

    Ντροπή!!! Εδώ αν είχε γίνει αυτό φυσικά θα επενέβαινε η Αστυνομία και θα έπεφταν ανακρίσεις...

    Ντρέπομαι για κάποιους τέτοιους ανθρώπους... Δεν παίζει ρόλο αν η Μπου έξυνε τους τοίχους τους ή κάποιο σαρακωφαγωμένο σκουπίδι, από αυτά που οι Αθηναίοι αραδιάζουν στα μπαλκόνια τους στη φάτσα μας... Το ότι έδιωχνε τα περιστέρια πιο αποτελεσματικά απο τα κιτσ CD και σκισμένες σακούλες δεν το παρατήρησαν?

    Είναι περισσότερο επικίνδυνο από όσο νομίζεις... Αυτός που το έκανε, μπορεί εύκολα να καταφύγει και σε ανάλογες τεχνικές για ανθρώπους που δεν είναι του γούστου του... Για μένα δεν υπάρχει διαχωριστική διαφορά επειδή η Μπου έιναι αιλουροειδές...

    Συγνώμη... για αυτό που θα πω, αλλά

    Τα σκατά τους μακάρι να τους πνίξουν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ....να σου πω κατι??

    Για να νιωσει τον πονο που μου προκάλεσε, θα πρέπει να μπορεί να νιώσει και τη χαρά και τη ζεστασιά που μου χάρισε η Μπου μου όσο την αφησε να ζήσει.
    Κι εχω τουλαχιστον την ικανοποίηση οτι αυτα δεν θα τα νιωσει. Ουτε το γουργουρητο στ αφτί του, ουτε τα φιλακια στα χερια, ουτε τη μυρωδιά της σα μωρό, ουτε το υφος της οταν ηθελε να παιξουμε, ουτε τιποτε απο οσα ζει οποιος εχει γατα.... ΠΟΤΕ.

    Από κει και πέρα, θα ηθελα αντί της λύσης αυτής, να εφαρμοστει ο ΓΑΜΩΝΟΜΟΣ. Και να τους παιρνει ο διαολος συνοππτικως. Προστιμαρες, ψυχικες αποζημιωσεις, κι αν δεν εχουν, προσωποκρατηση η απελαση.
    Ειναι οντως επικινδυνο. Και στο εξωτερικό εαν κακοποιήσεις ζωο μικρός, αποκτας φακελο, κατευθείαν. Και μαλιστα δεν διαγραφεται στην ενηλικιωση νομιζω.

    Προστιμα λοιπόν, αφου προφανώς μονο απο ρευστό και τετοια καταλαβαίνουν.

    Προς το παρόν, με παρηγορεί το οτι η κακία και η αναλγησία εχουν και τις απώλειές τους...

    Να δω όμως πού θα παινευτεί το κατόρθωμά του... Ολη η γειτονιά την εβλεπε να κανει χαζομαρες στο μπαλκόνι, να κυνηγαει τα περιστερια, τα μυγακια, τα φύλλα, να προσγειωνεται πανω στα βιβλία μου ενω διάβαζα, κι εμενα να γελάω...
    Κι ολη η γειτονιά την άκουγε προχτές που σφάδαζε από τους πόνους πριν ξεψυχήσει επιτέλους....

    Ασε που κατοκίδιο πλέον εχουν πολλοί... Κακα τα ψεμματα, η φιλοζωία κερδίζει έδαφος...

    Θα ερθει η ωρα της εκδίκησης.... Που θα την πληρώσουν τα παιδιά του μεθαυριο, αφου προφανως ετσι θα ειναι κι αυτα μεγαλωμενα, σε εναν κοσμο που θα εχει αλλαξει ομως αντιληψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Mε πέθανες. Τι μαρτύριο ηταν αυτό !
    Ποιός άνθρωπος θα θελε να βασανιστεί ετσι ;
    Τι να πω ....λυπάμαι πολύ.
    Καλη εβδομάδα να εχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.