5 Σεπ 2011

Debate: The Economic Crisis Weakens European Integration



Many a time since the financial crisis arose, in 2008, it has been stated that the chaos brought about will force the European Union to become more virile and more tightly united. Political economists and political analysts as well as many political leaders claim that this is an opportunity to correct what was not foreseen, to mend what was badly sewn. They say that as with every organism, when faced with an outer enemy, Europe will pull itself together; the self-preservation instinct always prevails and all doable is done, they say, in order to ascertain survival.

That may be the case with unitary organisms. Or with societies or communities that function and perceive themselves as such. With nations. With families. With teams.

But how do we define the EU? Is it a concrete body, a single organism, is it a team or not?

The Eueopean Union has mainly been about reports, directives and agreements. Behind all this are the elites, the bureaucrats, the politicians. But besides firm institutions, effective-or-not instruments and rigid instructions, the EU consists of people. Of peoples. Of citizens. The union is supposedly aimed at the creation of a unified, concrete and yet multicultural, multilingual and multinational unitary Demos….

To identify people as “a” people, a demos, though, they must share some traits, a single or a common identity, but most of all they must share a hope for a common future.

***

Do we have one European Demos? Do we aspire to a common future? Statistical facts and figures say that there is no such thing as a single European populace.

The Europeans (Germans, British, Greeks etc) have been demonstrating two very worrying signs lately. Two signs strongly related to - and in all probability resulting from- the financial crisis.

The first one is that their trust in the European Institutions has declined and, more important, the reliance on the EU for effective intervention and protection of its citizens, has faded. According to surveys among executives, one in ten believes that the Eurozone is going to fall apart, and four out of ten expect that, if it does not fall apart, certain countries will exit the Eurozone and introduce local currencies. This notion is a recent change of mind and heart….

Secondly, the peoples of Europe tend to be suspicious of one another. The Germans blame the Greeks as liars and manipulators, the Greeks point at Germany for being conceited and heartless. Such accusations cannot be found in official documents and formal announcements, neither in the publicized transcripts of the conferences. But they are present in each member state’s national and local media. They are beliefs popular among the European voters. And now that the EU is clearly not a matter of the elites alone anymore, citizens DO have a say, and that say is not a promising one.

What more proof do we need to get alarmed? All positivity towards the EU has decreased and all negativity is substantially increased... I strongly believe that this is the main ominous consequence of the economic tornado: the fact that the social cohesion and solidarity among the 27 member states has been, perhaps irreparably, damaged, and, moreover, the public has lost faith in the EU purpose.

***

How did this occur? What has actually occurred?
The truth is that real politics begins when the resources go scarce. When the pie shrinks, everybody demands a piece bigger than before, to 'feed their own'. With the crisis invading all our economies we tend to perceive our perspective benefits as mutually exclusive. We view each negotiation as a zero sum game. It’s not anymore all of “us” together at a party, but it is “us” against “them” on a battlefield.

Nations are tightly woven. Nations can respond to outer enemies unanimously. But Nations are imagined communities; they are formed through history, tradition and education. Since we cannot change history and do not want to tamper with tradition, the means to this unity end lay in partial harmonization and cooperation in the education field. We chose open coordination instead and the scattered outcome lies before us.

For that reality, that is, we are to blame. We, the leading team of this old continent’s effort to ever more closely unite. We did not part with our nationalistic rhetoric. We did not save up when things were good. We did not come closer, when things were easy. We adopted a European citizenship, but we did not cater for a European identity, a sense of belonging, a common goal for the future, among the half a billion people whose destinies we rule. We did not inform the people of how exactly the EU had changed their lives for the better. We chose to keep that knowledge selfishly -and idiotically- all to ourselves, to the elites, mainly on grounds of political expediency and political gain.

We have misused the European Institutions as handy scapegoats to throw the blame on, whenever it was hard to find a way out of public criticism. Well, it is crystal clear that the “blame it on Brussels, Strasburg and Frankfurt” method has been utterly successful. Our electorates truly and fundamentally doubt the EU, distrust its capacity and willingness to pull them through this havoc.

***
Because nowadays, the outer enemy has showed itself. State economies collapse. Their needs and dependence n the Union are more urgent, their fears get greater and at the same time the aforementioned pies get smaller. As a result, citizens become more insecure, more pessimistic and therefore more introverted. Distance growing and ignorance lurking bring about rejection and even hostility.

Two problems derive from the people’s growing antipathy towards the EU. The first one is that the European policies as attempted by the member states’ leaders will further lose legitimacy with the public. They are often compelled to resort to anti-European rhetoric, in order not to lose face. But that very fact, in turn, alienates the citizens more, both from the EU, and from other peoples, as well. That is the starting point of a vicious circle, where fear begets alienation, and alienation multiplies the fear.

The second problem of the antipathy is one that we will come across in a few years. Due to that progressive distancing from the EU, it is very possible that in many upcoming elections, in all states, the vote will be in favor of anti-EU proposals - and parties of either the far right or the far left. It has already happened in Sweden and it will in all probability happen in many more member states. The EU will soon be reflecting different balances, ones that will not be so favorable towards the whole venture of the EU and the EMU. Additionally, it is very probable that even the pro-Europe parties will change their message as far as European integration is concerned.

Furthermore, the anti-union ideas are regularly promoted by the media and all known euro-scepticists. And they have the power of self-fulfilling prophecies as usually is the case with economic estimates. Fear alone can and will make the economic crisis worsen. An even more trembling economy will most definitely turn the Europeans even more against one another and all of them more negative towards the EU. The vicious circle, once again.


***

In conclusion: many experts argue that the crisis at our feet will reinforce the EU and reify its cohesion since it compels us to cooperate and coordinate to rise above it. It is more than obvious that such a statement is like claiming that having a heart attack is good for you, since it makes you lose weight and quit smoking.

The truth is that, firstly, no one can know beforehand whether they will be able to rise to the occasions. We have to keep in mind that, the EU is not a single organism to control its will and actions and responses. It operates at many levels, intergovermentally, supranationally and at a sub-national level as well. It is really far-fetched to expect that we will be able to control all of those levels, in all of these functions and many more that now arise. We cannot realistically believe that we will get out of this crisis stronger and more of a union than before.

Furthermore, when these analysts and politicians confidently assume that we will fight united to overcome the crisis, they do not realize that we Europeans have never had an unyielding fist to fight with. We only have dispersed fingers at our disposal; fingers pointing at each other in wrath. We cannot fight joined together as things are, and what we are lacking in, there is no time to find.

To paraphrase a Robert Frost verse, “I think we know enough of hate, to see that for destruction ice is also great, and will suffice”.






*Το κείμενο γράφτηκε τον Νοέμβρη του 2010, στο πλαίσιο μιας εργασίας
debate/role play για το ΠΜΣ όπου φοιτώ. Ζητούμενο ήταν να
υποστηριχθεί με ένα πολιτικό κείμενο/ομιλία, όχι ιδιαίτερα
επίσημο, και συγκεκριμένης διάρκειας, η θέση που αναφέρεται
στον τίτλο του post.


4 Νοε 2010

Αιρετικές υποψηφιότητες, ή: "πώς τολμάς αναιδέστατε;"

«Φταίει ο δικομματισμός». «Φταίει η αριστερά». «Φταίει η δεξιά». «Φταίει ο κομματικός σωλήνας». «Φταίει η οικογενειοκρατία». «Φταίει το σύστημα».

«Ρίξτε το κατεστημένο».

Ο,τι λέμε πάντα - αυτά μας υποβάλλουν να λέμε: πλήρεις προτάσεις με τρείς λεξούλες, το νόημα όλης της πολιτικής και όλη η ευθύνη της κατάντιας. Και αυτά επαναλαμβάνουμε. Εύκολα, απλά, αβασάνιστα, όλη μας η πεζοδρομιακή, συνεδριακή και (εξω)κοινοβουλευτική πορεία.

Μέχρι τώρα.

Και ερχόμαστε στο Νοέμβρη του 2010. Και βρισκόμαστε, πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα, προ ρητορικών άρρητων ερωτημάτων: Καλά, πού βρίσκεις τον κομματικό σωλήνα στον Μπουτάρη; Πού ανιχνεύεις την οικογενειοκρατία στον Καμίνη; Πού ταυτίζεται κάποιος από αυτούς με το κατεστημένο; Με ευρείες κεντρώες συμμαχίες που μόνο τα άκρα και τους ακραίους αφήνουν απ’ έξω, τι σχέση έχει ο δικομματισμός, η δεξιά και η αριστερά;

Καμία σχέση, κανένα ίχνος, καμία αιτιολόγηση από τις συνήθεις. Κανένα εύπεπτο επιχείρημα να αναμασήσουμε.

Σ αυτές τις εξ-αιρετικές λοιπόν υποψηφιότητες, αν θελήσεις να κάνεις αντιπολίτευση η προεκλογικά να ασκήσεις κριτική, θα πρέπει να εφεύρεις ή να εντοπίσεις άλλες αιτιάσεις. Να καταδείξεις κάτι μεμπτό, όχι να ανασύρεις γιγάντια πανό από το βαλιτσάκι του Σπορτ Μπίλλυ για να σώσεις την παράταξη και την τιμή των όπλων. Θέλει να ασκήσεις κριτική εποικοδομητική – μόνο τέτοιες επιδέχονται τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν προσφέρονται για δριμείες πολεμικές και ιαχές τριών λέξεων. Θέλει πραγματικά να συγκρίνεις προτάσεις, να αποδείξεις ότι η δική σου είναι καλύτερη. Θέλει να επιτελέσεις ως αντίπαλος προεκλογικά κι ως αντιπολίτευση μεθαύριο αυτό που πραγματικά είναι ο ρόλος σου: τον δημοκρατικό έλεγχο προθέσεων, πεπραγμένων και παραλείψεων.
Να εξηγήσεις ένα «διότι ΕΚΕΙΝΟ» - δεν θα είναι πειστικό το «επειδή όλοι το λένε» και το «είναι τοις πάσι γνωστό».
Κι αυτό, ο δημοκρατικός έλεγχος με όλη του τη σημασία και η αντιπαράθεση σε ορθολογική βάση, είναι κάτι που ούτε το έχουμε μάθει, ούτε και καμία διάθεση έχουμε να το ανακαλύψουμε. Ούτε ως πολίτες, ούτε ως δημότες – ούτε ως πολιτικοί και πολιτευόμενοι.

Λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο σταράτα, υποψηφιότητες σαν κι αυτές μας προσκαλούν και μας προκαλούν να κάνουμε πράξη όλα εκείνα τα (εφτά τον αριθμό) συνθήματα, που τόσα χρόνια ξελαρυγγιζόμαστε να φωνάζουμε και πιάνεται το χέρι μας να γράφουμε. Να στηρίξουμε εκείνους που αποδεικνύουν πως δεν είναι όλοι και όλα οικογενειοκρατία, κομματικοί σωλήνες, δικομματισμός, πως δεν είναι όλα επικυρωτικά και διαιωνιστικά του κατεστημένου.
Να αποδείξουμε πως δεν τα φωνάζαμε επειδή ήταν εύκολο κι ερχόταν από τα κανάλια και τις ντουντούκες, αλλά επειδή ήταν αναγκαίο κι ερχόταν από την καρδιά και το μυαλό μας ως πολιτών.


…Να αποδείξουμε; ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ; Δηλαδή με αμφισβητείς; Αμφισβητείς τη γνησιότητα και τη σημαντικότητα ΟΛΩΝ αυτών των συνθημάτων που επικαλούμαι στεντόρεια εδώ και χρόνια στους δρόμους, στις τομεακές του ΠΑΣΟΚ, στους πυρήνες του ΚΚΕ, στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, στα Συνέδρια της ΝΔ; Δηλαδή έχεις το θράσος να υπαινίσσεσαι πως τα έλεγα αέρα-πατέρα και πως το μόνο που θέλω είναι έναυσμα να φωνάζω άκοπα και ένσκοπα;

Πώς τολμάς Γιώργο; Πώς τολμάς μπάρμπα-Γιάννη; Πώς τολμάτε ρε αναιδέστατοι;

Τώρα θα δείτε.


8 Μαΐ 2010

Δικαιολογιες.

...




Ακούω παιδικά τραγούδια... Τρυφερά, αστεία, αγαπημένα τραγούδια. Σαν κι αυτό.

Και σκέφτομαι ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρώ μιαν άκρη σ όλον αυτόν τον παραλογισμό.....

...δεν έχουν άραγε ευθύνη εκείνοι που εξαφάνισαν την παιδική γλυκύτητα που ζήσαμε εμείς, για να πουλήσουν ένα σωρό καφρίλες όπου κερδίζεις 100 πόντους το κάθε πτώμα που ξαπλώνεις, το κάθε κεφάλι που παίρνεις?

Δεν έχουν ευθύνη οι γονείς που βλέπουν τί γίνεται, και όμως εξακολουθούν σαν τους αναίσθητους να παρκάρουν τα παιδιά τους μπροστά στο - αλίμονο, όχι πλέον χαζοκούτι αλλά τρομοκούτι? Που δικαιολογούν τα πάντα, επειδή βαριούνται να τα διορθώσουν? Που υποχωρούν στα πάντα επειδή το "όχι" είναι δυσκολότερο, πιο μπελαλίδικο και χρονοβόρο από το "ναι"?...

Ε ναι, δεν φταίνε? Θα φταίνε. Κάτι πρέπει να φταίει.

Κι εκείνη την ώρα ακούω γέλια απο την οθόνη και ζητωκραυγές, κι είναι το "Ελλάδα έχεις ταλέντο" που φτάνει στο τέλος του....

Νικητές σήμερα ένα σωρό παιδιά, 15 με 18 χρόνων... Μαγκάκια, μοντέρνα, μαυροντυμένα. Γελάνε, "ουάου", "ευχα'στούμεεεε!!!" στο κοινό που τους ψήφισε. Κανουν υποκλίσεις, σπάνε πλάκα, τρισευτυχισμένοι.

Αυτοί έχουν άλλο ζόρι: να δημιουργήσουν, να διαγωνιστούν, να διακριθούν.
Να γράψουν λόγια για τη μουσική τους, και μελωδία για τους στίχους τους.
Να κάνουν το χόμπυ τους ευκαιρία και τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Ενα τσούρμο νέα παιδιά κι αυτά.
Παιδιά που επίσης μεγάλωσαν χωρίς Στρουμφάκια, Νιλς, Κάντυ, Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος... Που τα πάρκαραν μπροστά στην τηλεόραση και στο Play Station κι εκείνα, να πυροβολούν και να πυροβολούνται όλο το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα. Που τους δικαιολόγησαν τόσο οι γονείς τους, οι παππούδες τους, οι θείοι τους, οι δάσκαλοί τους... Που τους είπαν ένα σωρό "ναι", τόσα πιο πολλά απ' όσα θα 'πρεπε...

Όμως βλέπεις, δεν βλέπεις? Δεν τους βλέπεις? Δεν γίνεται πιο ξεκάθαρο...
Πού είναι ο παραλογισμός στην καλοσύνη και στην κακία? Είναι πέρα ως πέρα λογικά. Υπάρχουν. Να τα. Αυτή εκεί είναι η κακία σ όλο της τον τρόμο, σ όλη της την βαρβαρότητα. Και τίποτε άλλο.

Και παίρνω την απόφασή μου. Καταλήγω.

Ε λοιπόν ΟΧΙ, ΔΕΝ θα τα δικαιολογήσω κι εγώ αυτά τα βάρη της γής, αυτά τα ομοιώματα ανθρώπων. Δεν έχει ουτε "μα", ούτε δεύτερες σκέψεις, ούτε τρίτες αναθεωρήσεις, ούτε "καημένα νιάτα".
Σε τίποτε, για τίποτε και με κανέναν τρόπο. Κανείς άλλος δεν "φταίει". Δική τους είναι η ευθύνη, μόνο δική τους.

Έκαναν κι εκείνοι την επιλογή τους. Εκείνοι διάλεξαν ποιο θα ακολουθήσουν, από όλα τα μονοπάτια που βρέθηκαν στο πέρασμά τους - κι ήταν πολλά, πάρα πολλά.
Κι αντί να προσπαθήσουν να "σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται", αποφάσισαν να εκτελέσουν όποιον ήταν ευκολότερο να εκτελεστεί, να κάψουν ο τι ήταν ευκολότερο να καεί, να φτύσουν ο τι δεν μπορούσε να τρέξει, να χτυπήσουν τον αδύναμο, να σημαδέψουν τον άοπλο και να πατήσουν τη σκανδάλη έτσι. Απλά.
Επέλεξαν να άρουν αντί να θέσουν, να καταστρέψουν αντί να δημιουργήσουν, να ουρλιάξουν αντί να τραγουδήσουν, να μουτζουρώσουν αντί να ζωγραφίσουν, να κλέψουν αντί να χαρίσουν, να κάψουν αντί να φυτέψουν, να μαυρίσουν τον κόσμο αντί να τον γεμίσουν ελπίδα, να κάνουν πόλεμο αντί έρωτα.
Το επέλεξαν ενω μπορούσαν να διαλέξουν κάτι άλλο.
Εν ψυχρώ.

Επιλογή τους λοιπόν, τόσο των μεν, όσο και των δε.
Επιλογή μου.
Και υποχρέωσή όλων μας.
Αρκετά μας επιβάρυναν, και αρκετά ελαφρυντικά τους έχουμε δώσει. Σώνει.

Τωρα να μας γυρίσουν επιτέλους πίσω τα στραβά μας και τα ίσια μας, τα αμφιθέατρα και τους ενθουσιώδεις αγώνες μας, τη μαχητικότητά μας και τις ειρηνικές πορείες μας, το γέλιο μας και την γκρίνια μας. Να μας επιστρέψουν τουλάχιστον ο τι επιστρέφεται - γιατί, βλέπεις, μερικά γέλια που έσβησε το μίσος τους, δεν θα ξανάρθουν πίσω ποτέ.

Και να τους δώσουμε κι εμείς το μερτικό τους. Τη μιζέρια, τη σκοτεινιά και την μαυρίλα που τόσο ποθούν, τόσο κυνηγούν, τόσο αξίζουν...

7 Απρ 2010

...θέλω.


Θέλω... γιά να σκεφτώ τι θέλω...

...θέλω τις δαπάνες των Σκανδιναβών σοσιαλδημοκρατών, αλλα χωρίς τους φόρους τους. (...φόρους βάζουν μόνο οι ...νεοφιλελεύθεροι !!)
...θέλω να κάνω ό τι μου σφυρίξουν στην τηλεόραση, όπως οι Ιταλοί, αλλά να μην κινδυνεύω να μου καπελωθεί οσονούπω ένας Μπερλουσκόνι. (...επειδή είναι δεξιός, βέβαια, όχι για κανένα άλλο λόγο...)
...θέλω να προκαλώ προβλήματα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, χωρίς να σκεφτώ καν ποιά αγαπημένη μου υπερδύναμη του κάνει πλάτες και τα προκαλεί. (...τι παραπάνω έχουν οι Βρετανοί δηλαδή? Αν δεν ήμασταν εμείς θα κρέμονταν ακόμα από τα δέντρα..)
...θέλω οι διεθνείς αγορές να με αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζουν τη Γερμανία, αλλά εγώ να τις αντιμετωπίζω όπως τους Γερμανούς τουρίστες με το πέδιλο και την αθλητική κάλτσα, που χρησιμοποιούν ακόμα τον τηλεφωνικό θάλαμο. (...οι ξενέρωτοι, απολίτιστοι, μου θέλουν και διακοπές...)

...θέλω τον τουρισμό της Τουρκίας, αλλά να έχω τιμές Ελβετικών σαλέ. (...να δανειστούν για να έρθουν οι κουτόφραγκοι, εμείς δηλαδή πώς παίρνουμε διακοποδάνεια και πάμε Λόντρα Παρίσι Βιέννη τριήμερα για ψώνια?)

...θέλω να δανείζομαι οποτεδήποτε, οσοδήποτε, για ο τι δήποτε, χωρίς όρους, τόκους, υπογραφές, εγγυήσεις και λοιπά τεχνοκρατικά αντιλαϊκά καπιταλιστικά τεχνάσματα των ιμπεριαλιστών.

...θέλω να απλώνω το καλάθι μου εκεί που ΔΕΝ φτάνω, και να μου το πιάνουν οι ψηλοί οποτεδήποτε μου τη βιδάρει.
...θέλω τον σκύλο σκασμένο στη μάσα και την πίτα ανέγγιχτη, θέλω την ομελέτα αφράτη και τα αβγά στο τσόφλι τους, θέλω δέκα και στο χέρι, θέλω σαράντα χρόνια κοκκορας ελεύθερη ζωή, θέλω να μη γαϊδουροδένω και να γαιδουρογυρεύεις ΕΣΥ.

"Θηλιά και φούρκα", που μου 'λεγε κι η μάνα μου.


...η εικόνα είναι από εδώ,
και σημαίνει: "προσκύνα, μωρή, είμαι πριγκήπισσα"

4 Απρ 2010

Άγιον Πάσχα.



...αληθώς λοιπόν αναστήθηκε, καρατσεκαρισμένο.
Άντε, καλή επιφοίτηση τώρα
- ελπίζω μόνο να μην έρθει κι αυτή με 'ώρα ΠΑΣΟΚ' γιατί την κάτσαμε τη βάρκα...

30 Μαρ 2010

Βιογραφίες.




Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.
Τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε....

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Η γειτονιά του δεν το κράταγε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Τους δρόμους πήρε και περπάταγε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
Σ' όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Στις ερημιές μακριά προχώραγε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Ούτ' ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
Σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε,
Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Με τ' άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Τ' αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα γύρω πόλεμος γινότανε.

Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
Στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε.
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
Και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Στον ουρανό βαθιά προχώρησε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα πάντα πόλεμος γινότανε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα πάντα πόλεμος γινότανε...

Πάγος και φωτιά.

.




...μετά από τόσα χρόνια, με πηρούνιασε ώς το μεδούλι το νόημα που κρύβουν οι στίχοι του του Robert Frost.


Some say the world will end in fire;
Some say in ice.

From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,

I think I know enough of hate

To say that for destruction ice

Is also great

And would suffice.



Robert Frost, 1920



...μερικές πτυχές του ποιήματος φωτίζονται εδώ.
Ακόμα περισσότερες - κι εκείνες που συνταράσσουν εμένα - σκιαγραφώνται εδώ.

.

24 Φεβ 2010

Κορόιδα.

...είναι λέει σ ένα μπάρ κάπου στην Κρήτη ο Γιάννης ο μπάρμαν, ομορφόπαιδο, ηλιοκαμένος - σκέτος κούρος, κι ένας Γερμανός τουρίστας αλλήθωρος, τραυλός, αγαθιάρης, γενικώς κακομοίρης καλά καλά. Και είναι και ΠΙΤΑ γιατί δεν αντέχει την καραμπόμπα τεκίλα που τον κερνάνε όλο το βράδυ, κάθε βράδυ, μαζί με τις μπύρες που παραγγέλνει.
Αλλά έχει έρθει για διακοπές, και όλες του οι οικονομίες είναι μαζί του - πληρώνουν καλά στο εργοστάσιο της BMW οι Γερμανοί, άμα δουλεύεις βέβαια, κι αυτός δουλεύει που ξεσκίζεται, οπότε έχει να ξοδέψει, αν χρειαστεί...

Την ξέρει τη φάρα και το πιώμα του τουρίστα ο Έλληνας ο διαόλιος ο μπάρμαν και κάνει από μέσα του:
"Χααα... κουτόφραγκος ο κοκοβιός, και γκόλ, μπροστά του δεν βλέπει, κάτσε, εδώ έχει ψωμί η δουλειά.".

Του πιάνει την κουβέντα λοιπόν, σούξου μούξου μανταλάκια, τον κάνει χειρότερο κουδούνι τεκίλες και ξανατεκίλες, και στο φινάλε του κάνει την κρούση:
-"Χανς, λοιπόν φίλε μου καλέ, λέω να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα σου κάνω ερωτήσεις. Εάν δεν ξέρεις να απαντήσεις, θα μου δίνεις εκατό ευρώ. Μετά θα μου κάνεις εσύ ερωτήσεις. Εάν δεν ξέρω εγώ να τις απαντήσω, θα σου δίνω βέβαια πιο πολλά, δηλαδή πεντακόσια ευρώ, γιατί είσαι στον τόπο μου, κι εμείς είμαστε φιλόξενος λαός. Εντάξει???"

-"Χα χα, ωραίο παιχνίβι, μου αρεθει, ..χικ..", λέει ο Γερμανός. "Να το παίκθουμε τώρα, ...χικ..."

-"Λοιπόν, πρώτη ερώτηση: Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, Χανς?» λέει ο γάταρος ο μπάρμαν.

Ξύνει το κεφάλι του ο Χανς, πρασινίζει, κοκκινίζει, περνά λίγη ώρα λέει στο τέλος:
-«Γάτα μήπωθ?? Αχ… δεν είμαι θιγουροθ …χικ… κερδίδειθ Γιαννάκη, ορίθτε, πάρε το κατοθτάρικο ..χικ»…

Γελάει κάτω από τη μουστάκα του ο τσολιάς, συνεχίζει ακάθεκτος:
-«Δεύτερη ερώτηση, Χανς. Τι είναι αυτό που κάνει γαβ γαβ ?»

Ξανά-μανα ξύνει την ξανθή του κεφάλα ο Γερμανός, δώστου δώστου, δεν τον βοηθάει η τεκίλα με την μπύρα στον οργανισμό του, όμως…:
-«Θκύλοθ μήπωθ??», λέει σε κάποια στιγμή «Ή …όχι, όχι, αχ, δεν κθέρω… … χικ....χικ.. Ορίθτε, πάρε το κατοθτάρικο».

-«Τρίτη ερώτηση» λέει ο Έλληνας, ενώ σκέφτεται «ω ρε γμτ, έπρεπε να το τραβήξω με την κάμερα αυτό, να το ανεβάσω στο YouTube να γελάσει και κανείς άλλος με τους ηλίθιους τούτους, φτου…»

Συνεχίζει όμως, έστω και χωρίς κάμερα…
-«Λοιπόν, εύκολη αυτή, Χανς: Τι γλώσσα μιλάνε στην Ελλάδα?»

-«Ω ρε παιβί μου, χικ, το ηκθερα αυτό, κατθε να βειθ …χικ… ω, ρε γαμωτο, το κθεχναω, ενώ το ηκθερα.» …μπλοκαρισμένος εντελώς ο Χανς, σκέφτεται, σκέφτεται…. «Ε, δεν κθερω, κθεχαθα, νομίδω Ελληνικά αλλά δεν κθέρω... χικ...», του λέει, «Ορίθτε, πάρε το κατοθτάρικο.»

…. Στην τσέπη του Γιαννάκη και αυτό το κατοστάρικο.

Τελικά, με τα πολλά, ο Γερμανός έχοντας χάσει τέσσερα κατοστάρικα κι έχοντας πιεί άλλο τόσο από το άπειρο ντίζελ που είχε πιεί πριν το παιχνίδι, σηκώνεται παραπατώντας, και λέει :
-«Γιάννη μου πάω για ύπνο γιατί έχω δαλιθτεί λιγάκι, ..χικ… αύριο να παίκθουμε το υπόλοιπο παιχνίβι, εντάκθει? Χικ…»

-«Εντάξει», λέει ο Έλληνας, «τα λέμε το βράδυ, τη γνωστή ώρα».

Παίρνει λοιπόν τα 400 "κερδισμένα" ευρώ ο Γιαννάκης ο καραμπουζουκλής, παίρνει και τα λεφτά από τις μπύρες που του πλήρωσε ο Γερμανός, τσεπώνει και επιπλέον τετρακόσια (δανεικά) από το ταμείο του μπαρ, διότι «αύριο θα μου σκάσει κι άλλα ο ηλίθιος ο Χανς και θα τα βάλω πίσω», βγάζει την X5 από το γκαράζ βάζει μέσα και το πρόσωπο, την «έτσι» για τσάρκα στην παραλία, στα μπουζούκια για γαρύφαλλα και δωδεκάδες πιάτα... «Καλά τη βόλεψα πάλι, ευτυχώς που μ έκανε η μάνα μου έξυπνο, α ρε ΈΛΛΗΝΑ ΜΑΓΚΑ ΑΘΑΝΑΤΕ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ!!!!», χασκογελάει σ όλο το δρόμο, το λέει και στην κοπελιά - «Αχ καλέ τι έξυπνος που είσαι μωράκι μου» του λέει αυτή, άλλος τόσος σαν το παγώνι ο Γιαννάκης…

Ωστόσο ο Γερμανός πάει στο ΚΤΕΛ, παίρνει το λεωφορείο καθότι ξημερώματα πια, γυρνάει μετά από καμιά ώρα στο ξενοδοχείο ζωγραφίζοντας, τρώει κάτι ανακυκλωμένα πλαστικά που σερβίρουν εκεί για πρωινό, αφού έχει έρθει διακοπές με γκρουπ - ο γύφτος, σαν δεν ντρέπεται- και όλα είναι στην τιμή. Βέβαια μόνο που δεν τα βγάζει επι τόπου από την αηδία - και το ποτό συν τοις άλλοις, αλλά τι να κάνουμε… «Άλλη φορά τέρμα οι τεκίλεθ, σκέφτεται, αυτό θα αλλάκθω αφού με πιάνει το θτομάχι μου. Μια μπυρίτθα θα πίνω και τέρμα»

Κοιμάται μετά, ξυπνάει μεσημεράκι, πίνει το απαράδεκτο νεροζούμι του ξενοδοχείου αντί καφέ, πίνει και τρία depon, και ξαναξεκινά για το μπαρ του Γιάννη αργά το απόγευμα, για να συνεχίσουν το παιχνίδι. Στο δρόμο μέσα στο λεωφορείο, όμως, σκέφτεται ο τι έγινε την προηγουμένη, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… «Χμμμ… μάλιθτα, κατάλαβα», λέει στον εαυτό του, «χάνω εγώ του δίνω κατοθτάρικο, χάνει αυτόθ μου δίνει πεντακοθάρικο είπαμε ε??».

Φτάνει στο μαγαζί, κάθεται στο μπαρ:
-«Γεια θου φίλε μου Γιαννάκη» λέει γελαστά...

-«Γεια σου κολλητέ μου Χανς, ομορφόπαιδο», λέει ο άλλος, κι από μέσα του «κοροιδάκλαααααα στραβοχυμένεεεε, πέντε βούγια δυό μουσκάρια, πώς είσαι έτσι ρεεεεεε….».

-«Γιαννάκη, πιάθε μια μπύρα!!!! Α, και να τελειώθουμε το παιχνίβι, για να φύγω κι εγώ , με περιμένουν θτο κθενοδοχείο νωρίθ γιατι αύριο φεύγει το γκρουπ μου πίθω για τo Dingolfing , εντάκθει??» λέει σοβαρός ο Χανς…

-«Και βέβαια, Χανς μου, κρίμα που θα σε χάσουμε τέτοιο πελάτη… Άντε, ξεκίνα εσύ, σειρά σου», κάνει ο μπαρμαν.

- «Λοιπόν Γιάννη, θέλω να μου πειθ τι είναι αυτό που άμα το κρατάθ είναι μπλε, άμα το πετάκθειθ θτη θάλαθα γίνεται κόκκινο, κι άμα το πετάκθειθ θτον αέρα γίνεται πράθινο», του κάνει ο Χανς.

Σκέφτεται ο - ξενυχτισμένος και χθεσινοβραδυνός - Έλληνας, σκέφτεται, μπαίνει στο Ιντερνετ από το κινητό, κοιτάζει, ξανακοιτάζει… Περνάει μισή ώρα, δεν έχει βρει απάντηση.
Τελικά, κι ενώ έχει γίνει ρόμπα στην κοπελιά του που είναι μπροστά, αναγκάζεται να παραδεχτεί:
- «Δεν ξέρω ρε Χανς, δεν ξέρω ρε μεγάλε, μ έπιασες, ορίστε, πάρε το πεντακοθάρικο»...

Τα παίρνει τα λεφτά ο Γερμανός, χαμογελαστά, και σηκώνεται...
-"Ε, αθ μην θυνεχίθουμε γιατί βιάδομαι πολύ και εθύ καθυθτερείθ Γιαννάκη" λέει, αφήνει και εφτά ευρώ για την μπύρα του και πάει να φύγει...

Ο Γιαννάκης δεν μπορεί να χωνέψει ότι έχασε… Κάθεται και σκέφτεται ολοδιαόλιστος, και βρίζει τη δασκάλα του στο Δημοτικό που δεν του τα έμαθε καλά και τον κατέστρεψε. Τον τρώει και η περιέργεια όμως... Ενώ λοιπόν ο Γερμαναράς ο τραυλός αλλήθωρος και αγαθιάρης είναι στην πόρτα, τον ρωτάει ο δικός μας :
-«Εντάξει βρε Χανς, οκ, δεν το ήξερα αυτό με τα χρώματα, και πήρες το πεντακοσάρικο. Πες μου όμως, τι διάολο ήταν?»

Κι ο Χανς, βγάζοντας 100 ευρώ:
-«Δεν κθέρω Γιάννη μου, ορίθτε, πάρε το κατοθτάρικο».

_____________________________________
_____________________________________


.....Εδώ τελειώνει το ανέκδοτο κι αρχίζει ο διακαής πόθος....
Δηλαδή η φαντασίωση του Έλληνα να κάνει με τα κρεμμυδάκια το Χανς, επειδή τόλμησε να πάρει την κοροϊδία χαμπάρι αφ ενός και τα λεφτά του πίσω αφ ετέρου.

20 Φεβ 2010

All-time classic

Ελληνάρας με τζιπ, φανάρια Ζαχάρωφ και Βασ. Σοφίας, οχτώμισι το πρωί. Τον βλέπω από το λεωφορείο. Κατεβάζει το παράθυρο για λίγο, ίσα ίσα να κάνει νόημα προς το πεζοδρόμιο, στο παιδί που ψάχνει να καθαρίσει κανένα τζάμι. Ένα όμορφο μελαμψό σγουρομάλλικο παιδί, κάπου 20 χρονών.

Υπακούει πετώντας ο τσαχπίνης, με μια χαρά, ένα ζήλο, ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης. Αργεί αυτό το πρασινο φανάρι, τι ωραία... Χαμογελάει ενώ έχει ξαπλωθεί όλος πάνω στο παρμπρίζ. Απο την καλή, απο την ανάποδη, στέγνωμα. Κούκλα το κάνει.
Σκέφτομαι ότι ξυπνάει το πρωί -πού να μένει άραγε- βλέπει τον καιρό, παίρνει τη σκούπα και τον κουβά του, τα εργαλεία του, την επιχείρησή του όλη, και βγαίνει για δουλειά. Για δουλειά. Η δουλειά του. Οταν τον ρωτάνε "τι δουλειά κάνεις", απαντάει "καθαρίζω παρμπριζ στα φανάρια τέρμα Αλεξάνδρας. Όταν δεν βρεχει."

Ο άλλος, μέσα στο Τζίμνι, νωχελικός, κάτι ψάχνει. Νομίζω ότι κοιτάζει για κέρματα, αλλά ψάχνει τα τσιγάρα του. Τα βρίσκει. Ανάβει ένα. Ο μικρός τελειώνει και το σκούπισμα, πάει δίπλα του, πίσω από το τζάμι, περιμένοντας το ευρώ του, τα πενήντα λεπτά του, το κάτι του... Με το τσιγάρο στο χέρι, ο Ελληνάρας κάνει πως κοιτάζει για ψιλά στο λεβιέ. Τωρα το θυμήθηκε. Και οι λεβιέδες δεν βγάζουν ψιλά.
Ούτε καν κατεβάζει το τζάμι: "Τι να κάνω, δεν βρίσκω", κάνει στη νοηματική που μόνο τα γουρούνια μιλάνε, αλλά που όλοι καταλαβαίνουν. Το παιδί απλώς απομακρύνεται, πάει το χαμόγελο.
Γινεται γρήγορα κόκκινο αυτό το φανάρι, τι ωραία.

Ψάχνω να πετάξω λίγα κέρματα στο πεζοδρόμιο, δεν εχω. Την επομενη φορά όμως. Κρεμιέμαι από το παράθυρο και φωνάζω ο τι βρισιά μου 'ρχεται - μα, και το τζάμι του να ήταν ανοιχτό, τα παχύδερμα έχουν βαρηκοΐα, αυτό είναι γνωστό. Δεν θα άκουγε τίποτε... Άλλη φορά θα κυκλοφορώ με πέτρες κι εγώ μου φαίνεται, για πραγματικά γουρούνια, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Συνθήματα δεν θα φωνάξω. Eίπαμε, δεν ακούνε ούτως ή άλλως τέτοιου είδους θηλαστικά.

Φτάνουμε στο Παίδων, ακόμα δίπλα μας ο μις Πίγκυ. Έχει στη θέση του συνοδηγού το δικό του παιδί, ενα αδυνατούλικο κάπου 8 χρονών, το οποίο εξασκείται στις εισπνοές Μάρλμπορο σκληρού.
Χωρίς ζώνη ασφαλείας - εκτεθειμένο. Έκθετο.

Η μαγκιά του ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του πολλά βαρύ πατέρα. Μαγκιά στο μελαχρινούλη των φαναριών - μαγκιά με τον ιδρώτα του μελαχρινούλη. Και μαγκιά στον ΚΟΚ, σε κώδικες και νόμους - μαγκιά με κίνδυνο τη ζωή του παιδιού του.

Οι Έλληνες όμως λατρεύουν τα παιδιά τους, με τη σκέψη τους αναπνέουν, θυσία γίνονται γι αυτά. Δεν υπάρχουν πιο καλοί γονείς, αυτό είναι γνωστό στα πέρατα του κόσμου.
Κι είναι και φιλόξενοι, φιλότιμοι, γενναιόδωροι, οι Έλληνες. Πονετικοί. Ξέρουν από ξενιτιά.
Αποκλείεται να έχουν συμβεί αυτά λοιπόν.
Μάλλον εγώ δεν είχα ξυπνήσει ακόμη, κι όλα τα είδα στον ύπνο μου. Οχι, αποκλείεται να συνέβησαν.
Αποκλείεται να συμβαίνουν κάθε μέρα, τόσες φορές, στο ίδιο φανάρι, σε κάθε φανάρι.

30 Σεπ 2009

Κοντοί Ψαλμοί.

Αναδημοσίευση από CafeBabel-Athens.


Μιλάμε αυτές τις μέρες για πολυπόθητους σταυρούς, μοιραία σταυροδρόμια, γονυπετή σταυροκοπήματα και επερχόμενες σταυρώσεις... "Κοσμικά". Μιλάμε για κυρίαρχο λαϊκισμό, πατριδοκάπηλους πατριώτες, ακροδεξιούς αριστερούς και άναρχους θρησκόληπτους, για τη λαϊκή ετυμηγορία, τη λαϊκή κουλτούρα, τη λαϊκή του Σαββάτου... "Πολιτικά". Μιλάμε όσο προλάβουμε, απ όπου προλάβουμε, γιατί, Κυρίες και Κύριοι, σ' αυτήν τη γωνιά του πλανήτη, σε τέσσερις μέρες έχουμε εκλογές.

Το κόμμα που όπως δείχνουν τα πράγματα -και πάνω απ όλα οι δημοσκοπήσεις- θα κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας από Δευτέρας 5 Οκτωβρίου 2009, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, δηλώνει πως ξέρει πολύ καλά τι το περιμένει. Πως έχει επίγνωση του τί σκόνη και πόσα θρύψαλα αφήνουν εκεινοι που φεύγουν. Διαβεβαιώνει το λαό πως γνωρίζει ότι θα βρει μια χώρα χωρίς κύρος. Χωρίς μπούσουλα. Χωρίς όραμα. Χωρίς δομές.

Γνωρίζει ότι θα βρει μια οικονομία όπου οι πολίτες έχουν την αγοραστική δύναμη του 1982, αλλά τις καταναλωτικές συνήθειες πολιτών Ευρωπαϊκού ευνομούμενου και ανεπτυγμένου κράτους. Τα ελλείμματα που χαίνουν στα ταμεία, στους προϋπολογισμούς και τα ισοζύγια δεν έχουν να κάνουν τόσο με αποτυχημένες πολιτικές, αλλά πρωτίστως με χρεωκοπημένες νοοτροπίες. Η διεθνής συγκυρία , όμως, δεν συγχωρεί πλέον αυτοεξαιρέσεις, free riders και επιδείξεις "μαυροπροβατισμού" για εσωτερική κατανάλωση.
Ειδικά μετά από όσα πέτυχε η χώρα τη δεκαετία του '90, πλέον ούτε το "δεν μπορώ" αποτελεί επαρκή δικαιολογία. Θα πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας στην Ευρώπη να χωνέψουν το "δεν με συμφέρει ως Κυβέρνηση - ή δεν μ' αφήνει το κόμμα μου - να ορθοποδήσω". Και δεν πρόκειται να το δεχτούν, γιατί πολύ απλά δεν έχουν πια το περιθώριο να μας σιγοντάρουν στα τσαλίμια μας όπως στο παρελθόν.

Γνωρίζει πως αναλαμβάνει μια χώρα της οποίας η Εξωτερική Πολιτική χρησιμεύει εδώ και πεντέμισι χρόνια αποκλειστικά ως επικοινωνιακό τρικ, για να φεύγει το μάτι από τα σημαντικά και ενδεχομένως ψηφοφθόρα, τα εσωτερικής πολιτικής και διαχείρισης δράματα και τραύματα - των πλειοψηφιών, των μειοψηφιών, των μειονοτήτων, των μεμονωμένων ατόμων.

Γνωρίζει και ότι θα ανακαλύψει μια περιβαλλοντική πολιτική όνειδος. Η πολυετής διελκυστίνδα μεταξύ των "ρεαλιστών" που επιμένουν ότι η χώρα ανήκει στον Τρίτο κόσμο και δεν την παίρνει να ασχοληθεί με πράσινα άλογα, και των "οίκο-ιδεολόγων" με το μόττο "ο τι ρυπαίνει κλείνει" από την άλλη, την έχουν καθηλώσει στο ολοταχώς όπισθεν. Οι απαιτήσεις αυξάνονται ταχύτατα, οι κλιματικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές, δριμύτατες, αναπόδραστες, σε διεθνή και εγχώρια κλίμακα, κι η χώρα παραμένει καρφωμένη στη θέση της - διαρκώς και πιο πίσω σε σχέση με το που όφειλε να είναι, παραπαίοντας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Δεξιάς και Αριστεράς, και μην αποφασίζοντας σε τίνος κανόνες πρέπει να υπακούσει.

Γνωρίζει πως θα κληθεί να συγχρωτιστεί (η να μην συγχρωτιστεί, όπως διατείνεται ότι έχει σκοπό) με ένα μιντιακό τοπίο που χωρίς κανόνες, ταμπού και στοιχειώδη αιδώ, πλέον θυμίζει ιδιοκτησιακό καθεστώς ποδοσφαιρικών ομάδων περασμένων δεκαετιών: έχουμε -οι παράγοντες- τις επιχειρήσεις μας για να βγάζουμε τα προς το ευ ζην, κι έχουμε και την "ομάδα" μας για να ανταγωνιζόμαστε με τους απέναντι ποιός θα καπαρώσει πρώτος το γήπεδο, το διαιτητή και τους επόπτες - και άρα το πρωτάθλημα - και δεν θα τον τσακώσουν. Όπου "πρωτάθλημα" τα ελληνικά πολιτικά πράγματα μέσω της σμίλευσης της κοινής γνώμης. Άπαντες οι παράγοντες το ίδιο θέλουν, το θέμα είναι ποιός θα το πετύχει πιο αποτελεσματικά. Ο πιο καπάτσος κι επιδέξιος ...γλύπτης, αναγνωρίζεται ως νικητής.

Το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει, τέλος, ότι ως Κυβέρνηση θα πρέπει να κινηθεί ιλιγγιωδώς για να ανακτήσει το χαμένο δρόμο και χρόνο, με όχημα μια διοίκηση τάρταλο zastava. Μια διοίκηση που θαρρεί πως μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα (που την τρέφει) και του 19ου (που την βολεύει) ταυτοχρόνως. Να κρατήσει το τέμπο "στην μικράν αλλ' έντιμον Ελλάδα" και στην Ελλάδα της ΟΝΕ με την ίδια μπαγκέτα, την ίδια στιγμή.
Εχει υπόψιν της όμως, η διοίκηση, πως δεν μπορεί να ξεγελάει επ' άπειρον τη Eurostat και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ούτε μπορεί να τους στείλει τρεις ντενεκέδες λάδι για να κάνουν τα στραβά μάτια. Δεν μπορεί να δικαιολογήσει στο λαό τη χρεία αγροφυλάκων όταν δεν υπάρχουν άρτια εκπαιδευμένοι πυροσβέστες. Δεν μπορεί να βαφτίζει το άσυλο παντός εγκληματία κατάκτηση αιώνων, και τη χώρα πιονέρο της Δημοκρατίας χάρη σ’ αυτό. Δεν μπορεί να κρύψει ότι τα πηγάδια του 1830 όπου το δημόσιο καλείται να ρίχνει συνεχώς λεφτά είναι άπατα, κι ότι εκεί ακριβώς εντοπίζονται τα μισά προβλήματα του τόπου, στον ανύπαρκτο πάτο τους. Δεν μπορεί να διεκδικεί και να συσσωρεύει προνόμια και εξουσίες και να αποσείει μονίμως - και νομίμως - οτιδήποτε μοιάζει με ευθύνη και λογοδοσία.

Κι όλα αυτά είναι όσα το ΠΑΣΟΚ θα δει, ήδη από τη Δευτέρα, να υψώνονται αμείλικτα μπροστά του. Έχει την επιλογή να μην τα αντιμετωπίσει ως απροσπέλαστα οδοφράγματα . Ως συμπαγή, αδιαφανή παραπετάσματα, που δεν αφήνουν να δεις το χώρο και το χρόνο μπροστά σου πέρα από το αύριο κι ώς τις επόμενες εκλογές. Έχει την υποχρέωση, ακόμα περισσότερο, να τα δει ως "οίστρους", που διαρκώς θέτουν νέα ζητήματα και προβάλλουν νέες διεκδικήσεις. Που απαιτούν να διανοιγούν νέοι δρόμοι προσωπικής υπευθυνότητας και συλλογικής ευθύνης, όπου θα καθοδηγηθούν και τα όποια παραχαϊδεμένα άτομα, και η παραμελημένη κοινωνία.

Υπάρχει η διάθεση να το κάνει. Κι υπάρχουν και οι γνώσεις. Κι η ευαισθησία. Και το όραμα, τολμώ να πω.

Αλλά θα υπάρξει - υπάρχει - κι ένας παράγοντας εξαιρετικά δυσοίωνος.
Το ΠΑΣΟΚ καλείται να δει το δέντρο και το δάσος, όταν τα ίδια του τα στελέχη, εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, έχουν επιδοθεί με μεγάλη επιτυχία, σ ένα ιδιότυπο σπορ. Πριονίζουν με ζήλο τα κλαδιά όπου κάθονται μόλις κάτι δεν τους καλόρχεται. Πριονίζουν και των διπλανών τους. Όταν τελικά το δέντρο που τους φιλοξενούσε μείνει γυμνό, σπεύδουν να καταδείξουν ωρυόμενοι την ανάγκη να κοπεί - μια και ούτε καρπούς δίνει, ούτε σκιά προσφέρει. Ειναι πειστικότατοι και επιμελέστατοι. Κι έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να πελεκήσουν ο τι δεν τους αρέσει, μέχρι όπου τους αρέσει, μια και κανείς δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, ή δεν τόλμησε να τους σταματήσει εγκαίρως.

Το δεινό είναι πως μεταξύ αυτών των επικίνδυνων επιδέξιων υλοτόμων κάποιοι θα κληθούν να υλοποιήσουν τις γνώσεις και τις ευαισθησίες και τα οράματα της προσεχούς Κυβέρνησης. Και θα πρέπει να το φέρουν εις πέρας με σθένος και αυταπάρνηση και πολιτικό κόστος.
Θα το κάνουν; Θα ανταποκριθούν; Θα συστρατευτούν; Θα κλείσουν τ' αφτιά και τα μάτια τους στις σειρήνες και τις οφθαλμαπάτες του λαϊκισμού και του εύκολου, ανάλγητου πολιτικά, μικροκομματικού και μικροπροσωπικού οφέλους; Για μια φορά στη ζωή τους;

Κοντός ψαλμός…

20 Σεπ 2009

Η ιστορία των ιδεών...

Παρατηρώντας την πορεία του πολιτισμού –ιδιαίτερα εντός των γεωγραφικών συνόρων της Ευρώπης- διαπιστώνεται μια γενική τάση αποδέσμευσης των λαών από προλήψεις, προκαταλήψεις και εξαρτήσεις και πολιτικές αλλά κατά βάση θρησκευτικές. Θα παρομοιάζαμε τη διαδρομή με τον αγώνα για ανεξαρτητοποίηση κάθε οργανισμού από την προστατευτικότητα του περιβάλλοντός του προς την ανακάλυψη νέων προορισμών για το πνεύμα του. Από τη σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτική θεώρηση του κόσμου που κυριαρχούσε στις αρχές της προηγουμενης χιλιετίας – «σχεδόν» γιατί σε κάθε εποχή υπάρχουν εξαιρέσεις των οποίων η σκέψη προπορεύεται και αποτελεί τον προάγγελο μελλοντικών αναζητήσεων- σταδιακά και με αβέβαια βήματα κάποιες φορές, αιφνίδια και ορμητικά κάποιες άλλες, ο δυτικός πολιτισμός κατέκτησε το δικαίωμα στην επιστημονική γνώση, τουλάχιστον. Δε θα ριψοκινδυνεύαμε μία αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας του, είναι ενδιαφέρον όμως να ακολουθήσουμε αυτό το ταξίδι με τα πισωγυρίσματά και τις δυσκολίες του, σε διάφορους τομείς του πολιτισμού.


Στις αρχές του 11ου αιώνα η πνευματική αλλα και η κοσμική εξουσία στη δυτική Ευρώπη βρισκόταν συγκεντρωμένη στο πρόσωπο του Πάπα. Η Εκκλησία εμπλεκόταν στις αποφάσεις που αφορούσαν τόσο την ευρύτερη περιοχή της δικαιοδοσίας τους όσο και σε προσωπικά ζητηματα των πιστών-υπηκόων της. Η κεντρικότητα του ρόλου της αποτυπώνεται και στην περίοπτη –κεντρική και υπερυψωμένη- θέση που είχαν οι ναοί σε όλες τις παλιές πόλεις της Ευρώπης. « Οι περισσότεροι ναοί της Ευρώπης είναι καταχωνιασμένοι στο κέντρο παλιών πόλεων και περιβάλλονται από οικοδομικούς δακτυλίους που εκτείνονται προς τα εξωτερικά άκρα της πόλης σε ομόκεντρους κύκλους… Είναι σκόπιμα τοποθετημένοι στο κέντρο των κοινοτήτων τους- μια έντονη υπενθύμιση ότι το (sic) πάλαι ποτέ η ζωή εκτυλισσόταν σ’ένα κουκούλι εδραιωμένων σχέσεων και η Εκκλησία ήταν η ψυχή της κοινότητας.»*

Με τη σταδιακή κατάρρευση της φεουδαρχίας και την ανάδυση των πόλεων-κρατών -αρχικά στην ευνοημένη γεωγραφικά Βόρεια Ιταλία- η Εκκλησία παύει να είναι το σημείο αναφοράς των ατόμων και αρχίζει να περιορίζεται στον πνευματικό της ρόλο- μια διαδικασία που μέλλει να αποδειχθεί χρονοβόρα και επίπονη. Έχοντας θέσει τον άνθρωπο σε προτεραιότητα, οι ουμανιστές του 14ου αιώνα προπορεύονται στην καλλιέργεια του πνεύματος εντρυφώντας στα κείμενα των αρχαίων κλασσικών, επιζητώντας να ανακαλύψουν περισσότερα για το ίδιο το παρελθόν τους μελετώντας την ιστορία και το περιβάλλον τους. Οι αναζητήσεις τους αυτές δεν αμφισβητούσαν τη θρησκεία αυτή καθεαυτήν αλλά τη θέση των επί γης «απεσταλμένων» της στην κοινωνία- τη χρειάζονταν ως πνευματικό στήριγμα περισσότερο, και όχι τόσο ως κοσμικό άρχοντα. Οι Ευρωπαίοι της Αναγέννησης αρχίζουν να βλέπουν τον κόσμο κριτικά, να εχουν επίγνωση της διαφορετικότητας τους. Το άτομο γίνεται τώρα το επίκεντρο και η προσωπική οπτική γωνία αποκτά νέο νόημα. Πέρα απο τη στροφή σε θέματα επηρεασμένα απο την κλασσική αρχαιότητα, τα νέα αυτά δεδομένα αποκρυσταλλώνονται και στην τεχνοτροπία με δύο τρόπους: τη ρεαλιστική απόδοση των χαρακτηριστικών και των αναλογιών του ανθρώπινου σώματος, και επίσης με την εισαγωγή της προοπτικής στις καλλιτεχνικές δημιουργίες˙ η εικόνα του περιβάλλοντος αλλάζει πλέον και χάνει την ομοιομορφία που τη διέκρινε στο παρελθόν. Αλλάζει ανάλογα με το θέμα , καθώς τα χαρακτηριστικά των απεικονιζομένων διαφοροποιούνται, και αλλάζει ανάλογα με την θέση του καλλιτέχνη, αφού η προοπτική καλεί το θεατή να αντιληφθεί το χώρο με τα μάτια του δημιουργού. Η τοιχογραφία της «Σχολής των Αθηνών», έργο του Ραφαήλ, στο Βατικανό, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των νεωτερισμών της εποχής, αλλα ταυτόχρονα απηχεί και το ρόλο της Εκκλησίας την εποχή εκείνη ως πάτρωνα της αναγεννησιακής δημιουργίας.

Η καινούργια αυτη ιδιότητα της Εκκλησίας όσο κι αν έδωσε ώθηση στον πολιτισμό, σταδιακά οδήγησε σε ένα κλίμα αρνητικό για τους εκπροσώπους της. Η Ευρώπη ρημαγμένη απο τους θρησκευτικούς πολέμους μαστιζόταν από την πανώλη και το λιμό. Το ενδιαφέρον του παπισμού για πολυτέλεια στο διάκοσμο των ναών πρώτον φάνταζε τουλάχιστον ανάλγητο και, δεύτερον, δεν συνήδε με τα κείμενα της Βίβλου περί λιτότητας, εγκράτειας και απάρνησης των επίγειων απολαύσεων, που πλέον ήταν προσιτά λόγω του αισθητά βελτιωμένου μορφωτικού επεπέδου–μετά την ενθάρρυνση της ίδιας της Εκκλησίας- σε ολοένα και περισσότερους πιστούς. Αρκετοί από τους ιερείς επιδίδονταν σε ένα αγώνα συγκέντρωσης υλικών αγαθών, εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους στους πιστούς. Ανεξέλεγκτοι οι «πνευματικοι καθοδηγητές» πουλούσαν στην κυριολεξία συγχώρεση αμαρτιών –σε νεκρούς και ζώντες, ακόμα και πριν την τέλεση της αμαρτίας. «...Μόλις τα χρήματα κουδουνίσουν στο δίσκο, η ψυχή πετάει εξω από το καθαρτήριο...» Η απογοήτευση και η αγανάκτηση κάποιων εκπροσώπων της άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά, και βρήκαν την εκφρασή τους το 1517 με την ανάρτηση των 95 θέσεων του Μαρτίνου Λούθηρου. Ιδιαίτερα στην κατακερματισμένη Γερμανία, όπου ο Πάπας είχε διατηρήσει σχεδόν αυτόνομη εξουσία, οι κατώτερες τάξεις είδαν τη Μεταρρύθμιση που προωθούσε ο Λούθηρος ως το νέο δόγμα-εχέγγυο της πολυπόθητης ελευθερίας. Οι Γερμανοί δουλοπάροικοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στην Παπική υπερ-εξουσία απαιτώντας μεταξύ άλλων και ελαφρύτερη φορολόγηση(1524-1525). Η Επανάσταση των Χωρικών όπως έμεινε γνωστή, πνίγηκε στο αίμα, με τις ευλογίες και του «ποιμένα» Λούθηρου, του οποίου η μεταρρυθμιστική εγρήγορση δεν στόχευε στην ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.
Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι η Προτεσταντική κίνηση δεν ήταν άλλο ένα παροδικό ξέσπασμα των απανταχού αντιρρησιών. Καθως η νέα πνοή εκανε το γύρο της ηπείρου έβρισκε οπαδούς σε κάθε σκαλοπάτι της πυραμίδας της εξουσίας. Για λόγους που δεν άπτονταν θρησκευτικών ζητημάτων, το 1534 ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας ιδρύει την Αγγλικανική Εκκλησία και ανακηρύσσει τον εαυτό του αρχηγό της, ενώ επί της βασιλείας του γιού του η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση εφαρμόστηκε πλήρως στην Αγγλία. Η Ευρώπη πλέον ήταν χωρισμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακτήσει το χαμένο έδαφος –και φυσικά τους οπαδούς της- προσαρμοζόμενη στα νέα δεδομένα, συγκάλεσε τη Σύνοδο του Τριδέντου το 1545 , κίνηση γνωστή ως Αντιμεταρρύθμιση, αλλά οι εξελίξεις είχαν ήδη δρομολογηθεί. (Θα έπρεπε να περάσουν εκατό σχεδον χρόνια για να αναγνωριστεί επίσημα -με τη λήξη του Τριακονταετούς Πολέμου και την υπογραφή της συνθήκης της Βεστφαλίας (1648)- απο Καθολικούς και Προτεστάντες το δικαίωμα ύπαρξης κάθε θρησκείας και κατ’ επέκταση καθε κράτους.) Ένα από τα κορυφαία γεγονότα της αντιμεταρρυθμιστικής προσπάθειας ήταν η Ειρήνη της Αυγούστας που υπογράφτηκε το 1555 -τριάντα χρόνια μετά το άδοξο τέλος της επανάστασης των δουλοπάροικων- μεταξύ του Αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄και των Γερμανών πριγκήπων και που παραχωρούσε στους τελευταίους το δικαίωμα να διαλέξουν ανάμεσα στον καθολικισμό και στον προτεσταντισμό.

Κατά τον 17ο αιώνα, το αναγεννησιακό ρεύμα κορυφώνεται και μια νέα πολιτιστική κίνηση εμφανίζεται. Ο αιώνας του ορθολογισμού θα δηλώσει απόλουτη πίστη στο ανθρώπινο πνεύμα και τις δυνατότητες του ατόμου. Η αμέριστη προσπάθεια για την κατάκτηση της γνώσης ξεκινάει στη Δυτική Ευρώπη όταν οι ανακαλύψεις νόμων που διέπουν τη φύση συνεπαίρνει τους διανοούμενους της εποχής. Η ιδέα ότι η ζωή κυβερνάται από Αρχές καθολικής και διαχρονικής ισχύος διαχέεται σε κάθε τομέα της πολιτιστικής παραγωγής. Η επιστήμη είναι η νέα εξουσία και η ρήση του Καντ «sapere aude» (τόλμησε να γνωρίζεις), θα ορθωθεί απέναντι στο «Πίστευε και μη ερεύνα» των κληρικών και θα συνοψίσει το νέο κώδικα που χαρακτηριζόταν αφενός από την πρωτοκαθεδρία της ανθρώπινης λογικής και της ύμνησης της ελευθερίας ως αναγκαιότητας, και αφετέρου από ένα πρωτοφανή αντικληρικαλισμό καθώς η μονοπώληση της γνώσης, οι δεισιδαιμονίες και ο μυστικισμός της εκκλησίας θεωρήθηκαν οι αιτίες της ανάσχεσης της προόδου ως τότε. Ο μεταρρυθμιστικός ρασιοναλισμός εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και έφτασε στο Νέο Κόσμο. Ο αγώνας εναντίον πάσης φύσεως δογματισμού και αυθαιρεσίας της εξουσίας καθώς και η πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου με απαραίτητη προϋπόθεση να αφεθεί ελεύθερος να χρησιμοποιήσει τη λογική του αντανακλώνται στην Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1776), κείμενο που φέρει εμφανώς επιρροές από γνήσιους εκπροσώπους του ορθολογισμού, όπως ο Τζον Λοκ .
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση οι αλλαγές σε καθε τομέα ήταν ραγδαίες. Η βιομηχανία αποτελούσε το νέο τρόπο παραγωγής και οι συνέπειες στον τρόπο ζωής αλλά και στο περιβάλλον γίνονταν ολοένα και περισσότερο αισθητές. Η αντίληψη του κόσμου μέσα από το πρίσμα της λογικής, η διείσδυση της επιστήμονικής ορολογίας σε κάθε τομέα της διανόησης και η εμμονή σε παγιωμένους κανόνες, που δεν επιδέχονταν εξαιρέσεις και είχαν οικουμενική ισχύ αποτελούσαν τα γνωρίσματα της εποχής. Σ’αυτήν την προσκόλληση σε καθολικές αρχές οι Ρομαντικοί αντέτειναν το δικαίωμα των ατόμων να ορίσουν μόνοι τις απαιτήσεις τους αψηφώντας τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα-νόμους που περιόριζαν τη δυνατότητα αυτοκαθορισμού τους. Προτίμησαν να στρέψουν το βλέμμα στην παράδοση, σε μυθικούς ήρωες και ξεχασμένους πολιτισμούς απορρίπτοντας την ψυχρή λογική του κλασσικισμού και το διαφωτισμό που τον υμνούσε. Η έμφαση δινόταν στο θυμικό και όχι το λογικό του ανθρώπου, και η προσπάθεια αφορούσε στην ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών της ψυχής, ιδιαίτερα με την επιδίωξη μεγαλόπνοων στόχων. Ο λόρδος Βύρωνας (1788-1824) ενσάρκωσε με το έργο αλλά κυρίως με τη ζωή και τον τραγικό, πρόωρο θάνατό του τα πιστεύω των ρομαντικών: αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι σε μία μεγάλη ιδέα και ουσιαστικά θυσιάστηκε αγωνιζόμενος με τον δικό του τρόπο για την ελευθερία των Ελλήνων.

Παρά τη στροφή κάποιων διανοοούμενων προς το ρομαντικό παρελθόν, αλλά και με τη συμβολή της στην περαιτέρω αυτονόμηση του πνεύματος, η επίδραση του ορθολογισμού συνεχιζόταν με αυξανόμενη ένταση. Ο Ρεαλισμός του 18ου αιώνα όρισε την πραγματικότητα ως ό,τι μπορεί να γίνει αντιληπτό διαμέσου των αισθήσεων και μόνο. Η απόρριψη της παράδοσης πήρε τη μορφή επανάστασης ενώ η αμφισβήτηση των εξουσιαστικών δομών και της κοινωνικής οργάνωσης γενικότερα αποτέλεσε το αντικείμενο της διανόησης της εποχής. Έντονη δε την περίοδο αυτή ήταν η εφαρμογή των μεθόδων των θετικών επιστημών στη διερεύνηση κάθε πτυχής της γνώσης. Ο εμπειρισμός αυτός βρήκε εφαρμογή σε όλα τα πεδία: από τη φιλοσοφία ως την τέχνη και την καθημερινή ζωή- αγγίζοντας ορισμένες φορές την υπερβολή. Στην Ελλάδα ο ρεαλισμός αποτυπώθηκε και στο κίνημα των Μαλλιαριστών, οι οποίοι απέρριπταν την καθαρεύουσα ως αναχρονιστική και φτιαχτή και ζητούσαν την αντικατάσταση από μια άκρατη δημοτική στην οποία η αρχαία ελληνική γλώσσα έμοιαζε μακρινός πρόγονος. Το επιχείρημα των δημοτικιστών ήταν ότι η πραγματική γλώσσα ήταν μόνο η καθομιλούμενη που συνέδεε τις εμπειρίες της ζωής και της γλώσσας προσδίνοντας αμεσότητα στο λόγο -ως τέτοια όφειλε να αποτελεί τον αποκλειστικό τρόπο έκφρασης των Νεοελλήνων. «Το ταξίδι μου» του Γιαννη Ψυχάρη, που δημοσιεύτηκε το 1888, είναι ενδεικτικό αυτής της έκφανσης του κινήματος του ρεαλισμού.

Παρά την εντύπωση της ύπαρξης συμπαγών ορίων μεταξύ των σταδίων της εξέλιξης των ιδεών, η πραγματικότητα αποδεικνύει τη συν-ύπαρξη σε μια δεδομένη περίοδο πολλών ρευμάτων ταυτόχρονα. Καθε κίνημα γεννιέται για να δηλώσει κατι διαφορετικό, για να αντιτεθεί σε κάτι ήδη υπάρχον. Γεννιέται όμως όχι εκ του μηδενός αλλά αντλώντας συνήθως ιδέες από την Ιστορία και ανδρώνεται για να αποτελέσει κι αυτό με τη σειρά του στόχο αμφισβήτησης κάποια στιγμή. Οι ιδεολογίες αποκτούν υλική σχεδόν υπόσταση και παλεύουν να επικρατήσουν έναντι των αντιπάλων τους. Ακόμα όμως κι όταν σβήσουν, αναγεννώνται κάποτε από τις στάχτες τους και αναπροσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα ξαναδιεκδικούν οπαδούς και ισχύ. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα αναβίωσαν ιδέες που οι ρίζες τους βρίσκονται σε χρονολογίες πολύ απομακρυσμένες από το σήμερα. Ίσως κι αυτό να είναι το σημαντικότερο επίτευγμα του πολιτισμού: η δυνατότητα να συνυπάρχουν τόσες ιδεολογίες όσα και άτομα, τόσες κοσμοθεωρίες όσες και προσωπικές ιστορίες.



*Τζέρεμι Ρίφκιν: Το Ευρωπαϊκό Όνειρο, Λιβάνης, σ161

(Η εργασία εχει γραφτεί πριν κάτι χρόνια, απλώς την αναρτησα τώρα λόγω ανωτέρας βιας.. )

Αφηρημένη σκέψη.


Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αντί βιογραφικών φυλλαδών και φυλλαδίων, να δημοσιεύουν και να διανέμουν οι υποψήφιοι και ένα απαντημένο από τους ίδιους ερωτηματολόγιο τύπου "political compass" (εδώ).

Δεν θα χρειαζόταν καν να πουν τι πραγματικά πιστεύουν.
Το θέμα είναι τι θα επέλεγαν, για ευνόητους λόγους, να μαρκάρουν ως απάντηση...


...και κάθε προβαλλόμενο προφίλ θα έθετε, ενδεχομένως, τις κομματικές ηγεσίες, τους υποψηφίους για το κοινοβούλιο αλλά και τους περισσότερους ψηφοφόρους, προ των πραγματικών επιλογών τους - άρα και των απαράγραπτων ευθυνών τους ...

12 Σεπ 2009

Το ψιλό γαζί.


Πολλά λέγονται, και πολλά θα ειπωθούν, αλλά ας κοιτάξουμε και λίγο τι λεγόταν μέχρι χτές, συνοπτικά, έχουμε και δουλειές.

Ως απλός αναγνώστης του Ιντερνετ, εδώ και δέκα μέρες είχα την εντύπωση, μια και οι φήμες οργίαζαν, και το ΠΑΣΟΚ δεν τις διέψευδε(εδώ), πως αυτή η πρόταση περί Επικρατείας είχε ήδη γίνει στον Κώστα Σημίτη...

Ήταν τόσο ξεκάθαρο αυτό, όσο και το ότι το “ΠΑΣΟΚ” δεν τον ήθελε στην Α Πειραιά. Κανείς από την Ιπποκράτους δεν διέψευδε ούτε κι όσα διέρρεαν στον ηλεκτρονικό και μη Τύπο, από την πλευρά της Αριστερής Πρωτοβουλίας και των μπλογκ που έχουν συνδεθεί μ αυτήν (εδώ) αλλά και άλλων εντύπων (εδώ, σελίδα 11)… Κάθε άλλο.

Στο σποτ για τα 35 χρόνια ΠΑΣΟΚ, (εδώ) το πρόσωπο του κυρίου Σημίτη δεν είχε καν περιληφθεί, αφήνοντας τα 8 χρόνια έξω, και γιορτάζοντας τα υπόλοιπα 27. Έτσι λοιπόν είχαν ήδη καταστεί φανερές οι απόψεις και οι προθέσεις της ηγεσίας (?), σε όλο το ΠΑΣΟΚ - και στους πρώην και στους νυν, και στους επόμενους. Επομένως η όποια μεταγενέστερη φήμη περί ψηφοδελτίου Επικρατείας, στερείτο σοβαρότητας και στοιχειώδους εκτίμησης προς το πρόσωπο του κυρίου Σημίτη. Ποσω μάλλον εάν ήταν ΚΑΙ ψευδής.

Η πραγματική μομφή λοιπόν προς τον πρώην Πρόεδρο του Κινήματος, είναι ότι είναι περιορισμένης αντίληψης η τυφλός και κουφός, αφού όχι μόνο του το μετέφεραν και το έγραψαν αλλά και του το ζωγράφισαν - η μάλλον του το κινηματογράφησαν - και δεν το είδε. Ασχέτως του τι κυκλοφορούσε εντέχνως, υπονοώντας το αντίθετο, συμπεριλαμβάνοντας τον δηλαδή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Νομίζω όμως πως μάλλον-ίσως-μπορεί δεν είναι τίποτε από αυτά ο πρώην Πρωθυπουργός, και απλώς δεν δέχτηκε αυτή τη φορά να εμπαίζεται το όνομά του για να έχουμε κάποιον να βαράμε και να διώχνουμε τελευταία στιγμή χειροκροτούμενοι, ως άλλοι Χότζες.

Κρίμα, στην εποχή των κινητών και των e-mails, πάντως, να προτιμάται από την ηγεσία ενός κόμματος το δι’ αντιπροσώπων και δι’ ανιχνευτών χαλασμένο τηλέφωνο. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει και καλά να μιμηθεί από τον πατέρα του, δεν χρειάζεται να επιλέξει το διασυρμό και τη σπίλωση του “απέναντι” και την σε όλα τα επίπεδα διγλωσσία.

Καλό το ψιλό γαζί, αλλά ξηλώνει εύκολα.

5 Σεπ 2009

Κρίμα.



...δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε όμως αυτά. Όχι όλα, κι άλλα πολλά...

Τον μόχθο του Ελληνικού λαού, τις θυσίες του, τους αγώνες του.
Δεν μπορούμε να του δείξουμε πού πήγαν, τί του πρόσφεραν.
Δεν μπορούμε να του θυμίσουμε τις αλλαγές που είχε δεί να μεταμορφώνουν την καθημερινότητά του, τη ζωή του όλη...

Κι όχι επειδή η ΝΔ τα γκρέμισε και τα απαξίωσε,
αλλά επειδή το κάναμε ΕΜΕΙΣ. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.

Γιατί? Γιατί το παραμύθιασμα είναι πρόσκαιρο, είναι πρόστυχο, αλλά είναι εύκολο.
Και κάποιοι -λίγοι αλλά αρκετοί - επιδέξιοι επίδοξοι μόνο αυτό ξέρουν, και μόνο αυτό θα μπορούν.
Σέρνουν στην προκρούστεια κλίνη λοιπόν όσους ξεχώρισαν εχτές,
να μη φανεί το δικό τους χαμηλό ανάστημα αύριο, που θα τους αντικρίσει ο κόσμος.

Κρίμα.
Αναμενόμενο, αλλά κρίμα.

24 Αυγ 2009

Ba(m)bies 2009...



Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
να βλέπω κήπους σφαλιστούς
στα κάγκελα παιδιά σκαρφαλωμένα
να λαχταρίζουν τους κισσούς

Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
να βλέπω τοίχους με γυαλιά
να μη μ' αφήνουν να χοροπηδάω
καθώς στα δέντρα τα πουλιά

Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
που έχουν άλλοι τα κλειδιά
κι αφήνουν έρημους, βουβούς τους κήπους
να ζουν σε τέτοια μοναξιά

Με πιάνει το παράπονο και λέω
δε θα 'ρθει κάποτε η στιγμή
να ρίξουν τα παιδιά τους φράχτες κάτω
να μπουν και να χαρούν τη Γη.



Το τραγούδι "Με πιάνει το παράπονο και κλαίω"
είναι από το παραμύθι "Μορμόλης"

Μουσική: Γιάννης Σπανός
Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
1974, Μίνως Μάτσας και Υιός Α.Ε