11 Δεκ 2007

Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση, τ.ΕΟΚ...

ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΕ

Ή ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΤΟΣ ΕΕ??

ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΓΕΡΝΕΙ Η ΠΛΑΣΤΙΓΓΑ???

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλα τα στάδιά που διάνυσε ως τη σημερινή μορφή της ανέκαθεν επηρέαζε τα πολιτικά πράγματα και κυρίως την πολιτική ρητορική που κυριαρχούσε στην Ελλάδα με ποικίλους τρόπους. Ως προβαλλόμενη διέξοδος στα αδιέξοδα της εποχής και ως «φέρουσα δώρα» επικίνδυνη «Δαναός», ως εγγυήτρια της εθνικής ασφάλειας συλλογική δύναμη ή ως εν δυνάμει απειλή για την εθνική ενότητα και «ιδιαιτερότητα» , πάντα αποτελούσε και αποτελεί σημείο αναφοράς για τους εκάστοτε Ευαγγελιστές και Κασσάνδρες. Η πορεία προς την ένταξη της χώρας ως πλήρους και ισότιμου μέλους της Ε.Ο.Κ το 1979 αλλά και η μετέπειτα στάση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και των απλών πολιτών απέναντι στο θέμα «Ευρώπη» παρουσιάζεται ακόμα και σήμερα, αν και όχι τόσο συχνά, ούτε τόσο έντονα όσο στο παρελθόν, αντιφατική, με ρήσεις, αντιρρήσεις, ανατροπές και αναθεωρήσεις να παρατηρούνται, με μεταβολές πολιτικής και επαναπροσδιορισμούς στόχων να διαφοροποιούν τις κυβερνήσεις μεταξύ τους. Η μεταβολή της στάσης μιας κυβέρνησης στο θέμα της Ελληνικής πορείας στην Ευρώπη να αποτελεί λυδία λίθο για το χαρακτηρισμό της ως προς τη συνέπειά της ή μη στον προβεβλημένο ιδεολογικό της προσανατολισμό, ακόμα και αφορμή για πλειοδοτικές επιδείξεις πατριωτισμού από αντιπάλους αλλά και «συντρόφους» . Πώς μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα για το προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα επιχειρώντας έναν απολογισμό της Ελληνικής πορείας προς και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιά επιτεύγματα της Ελλάδας και ποιές αδυναμίες ή αποτυχίες της μπορούν να αποδοθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Διευρυνόμενη η Ένωση και προβαίνοντας σε πρωτοφανή οικονομικά και πολιτικά εγχειρήματα είναι απόλυτα αναμενόμενο να παρουσιάσει και ελλείμματα, προβλήματα, συγκρούσεις και διαμαρτυρίες. Είθισται πλέον κάθε κυβέρνηση να επιδεικνύει μια τάση δαιμονοποίησης της ΕΕ ως εύκολου «απρόσωπου» στόχου όταν αναγκάζεται ή απλώς επιθυμεί να λάβει αντιλαϊκά μέτρα. Και κάθε αντιπολίτευση παρουσιάζει ως δεδομένες και αναμενόμενες τις όποιες επιτυχίες της Κυβέρνησης, ισχυριζόμενη ότι πρέπει να πιστωθούν στις οδηγίες και τα κονδύλια τα προερχόμενα από την Ευρώπη, ότι δηλαδή η χώρα κυβερνάται εν είδει «αυτόματου πιλότου» του οποίου ο «προγραμματιστής» βρίσκεται κάπου μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου. Αν πιστέψουμε τους μεν, η Ευρώπη είναι αναγκαίο κακό. Αν εμπιστευτούμε τους δε η Ευρώπη είναι η Αθηνά και το δικό μας χέρι μονίμως τεμπελιάζει. Για να μπορέσουμε να καταλήξουμε σε μια ευλογοφανή απάντηση, σκόπιμο νομίζω θα ήταν να αναλογιστούμε σ αυτήν τη σχέση Ελλάδας-ΕΕ ποιο ήταν το ζητούμενο. Τι σκοπούς επιδίωκε να πετύχει η Ελλάδα με τις αιτήσεις που -σημειωτέον- δύο φορές, υπό διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικές προοπτικές και προϋποθέσεις, κατέθεσε στην ΕΟΚ; Αν αναλογιστούμε την ιστορική συγκυρία τόσο το 1961 όσο και το 1975 με την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για ένταξη και διαπιστώσουμε πόσο απέχει από τη σημερινή, ίσως κατανοήσουμε την εγγύτητα και την ίδια την ταυτότητα του κινδύνου τότε, και συνακόλουθα τον τρόπο που ευνοηθήκαμε ως κράτος από την προσχώρηση μας στην Ένωση.

Αν και ο προσανατολισμός της ΕΟΚ ήταν οικονομικός (ο απώτερος στόχος ήταν βέβαια και στην περίπτωση των Δυτικοευρωπαϊκών χωρών η διασφάλιση της ειρήνης), ωστόσο οι λόγοι που καθιστούσαν την ένταξη αναγκαία για τους πολιτικούς της δεκαετίας του ’50 -οπότε και άρχισε να ζυμώνεται η ιδέα της Ελληνικής προσχώρησης- ήταν μάλλον πολιτικοί καθαρά. Η Ελλάδα μέσα σε μία μόλις δεκαετία βρίσκεται «περικυκλωμένη» από τις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού –κι αυτό ενώ στο εσωτερικό της η διασπαστική της κοινωνικής συνοχής αυτο-τοποθέτηση των πολιτών σε εθνικόφρονες και αριστερούς καλά κρατεί, και έμελλε να κρατήσει για πολύ ακόμα. Βασικός λόγος της δημόσιας διακήρυξης του περίφημου «ανήκομεν εις την Δύσιν» από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και της σπουδής να επισημοποιηθεί το πιστεύω αυτό ήταν να κατασταθεί σαφής ο διαχωρισμός από τις γείτονες χώρες, να εντυπωθεί τελεσίδικα στους επίδοξους στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας σφετεριστές της εξουσίας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον η έστω δύσκολο. Ήταν δηλαδή ένας ακόμα τρόπος (τον πρώτο αποτελούσε η ένταξη στο ΝΑΤΟ το 1951, η οποία ελάχιστα εδικαιολογείτο από τη γεωγραφική θέση της Ελλάδας, ενώ το δεύτερο η προσχώρηση στο δόγμα Αϊζενχάουερ το 1957, ως αντιστάθμισμα της αδυναμίας της χώρας να ενταχθεί στη νεοσυσταθείσα ΕΟΚ) να δηλώσει η Ελλάδα το παρών στον Ψυχρό Πόλεμο που σιωπηλά μαινόταν στον πλανήτη, και να θέσει εαυτόν υπό τη σκέπη της μίας παράταξης και εναντίον της άλλης. Ακόμα περισσότερο με την υπογραφή σύνδεσης κατά κάποιον τρόπο δέσμευε τις δημοκρατικές χώρες της δύσης να υπερασπισθούν την Ελλάδα σε περίπτωση επαναστατικών (υποκινούμενων από το ΚΚΕ ή από κομμουνιστικές χώρες) κινητοποιήσεων. Βέβαια ουδείς φανταζόταν εν έτει 1962 ότι το "πάγωμα" των διαδικασιών πέντε χρόνια αργότερα δε θα ήταν αποτέλεσμα «κόκκινης» επέλασης, και ότι ο κομμουνιστικός κίνδυνος θα έδινε έρεισμα σε μια μερίδα εθνικοφρόνων που ανενόχλητοι θα κατέλυαν το δημοκρατικό πολίτευμα και θα τορπίλιζαν τη σχέση της χώρας με τη Δυτική Ευρώπη.

Αν η επταετία είχε για σύμβολο όχι το φοίνικα αλλά το σφυροδρέπανο, πράγμα απίθανο αν λάβουμε υπόψη τις δικλείδες ασφαλείας για τις οποίες είχαν φροντίσει οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, πρώτον μπορούμε να φανταστούμε ότι δε θα επρόκειτο για επταετία αλλά για πολύ συντομότερη χρονική περίοδο, και δεύτερον δ ε ν μπορούμε να φανταστούμε με ποιο κόστος θα επιτυγχανόταν αυτό, καθώς διόλου απίθανο να είχε πυροδοτηθεί η «γιγάντια πυριτιδαποθήκη» των Βαλκανίων για άλλη μια φορά, με κατάληξη μία σφοδρότατη σύγκρουση απρόβλεπτη ώς προς την έκταση και την έντασή της.

Βέβαια, ο εύλογος προβληματισμός μίας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας του πολιτικού κόσμου είναι γιατί τόση απέχθεια προς το σοσιαλισμό και τόση ενέργεια να δαπανάται υπό μορφήν διαπραγματεύσεων, ανταλλαγμάτων, μνημονίων και των συναφών ώστε να αποστασιοποιηθεί η χώρα από τα υπόλοιπα Βαλκάνια; Δεν όφειλε ο πολιτικός κόσμος να σταθμίσει τα θετικά και τα αρνητικά της πρόσδεσης σε κάθε ένα από τα «άρματα» και κατόπιν να κινηθεί αναλόγως θέτοντας τα κρίσιμα ερωτήματα τα σχετικά με την πορεία της χώρας στην κρίση του λαού, αντί να τραβήξει άβουλα προς την κατεύθυνση που του υποδεικνυόταν και στην πορεία να γίνει κιόλας «βασιλικότερος του βασιλέως» (εν προκειμένω «αντικομμουνιστικότερος των Δυτικών»); Είναι η άποψη των λεγόμενων ιδεολόγων και σαφώς έχει βάση, όμως η συγκυρία άλλα προέτασσε, καθώς η «αγκινάρα» είχε ήδη μοιραστεί μεταξύ Τσόρτσιλ και Στάλιν τον Οκτώβριο του 1944 στη Μόσχα και η σχετική συμφωνία είχε υπογραφεί στη Γιάλτα το Φεβρουάριο του 1945. Το κατά πόσο ήταν ρεαλιστικό να κινηθεί αυτόνομα μια χώρα της τάξεως -μεγέθους και ισχύος- της Ελλάδας ανήκει στην κρίση του καθένα. Όμως, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι με τις παραπάνω συμφωνίες η μια πλευρά θεώρησε σημαντικότερη την Ελλάδα, για τους δικούς της -σίγουρα ιδιοτελείς -σκοπούς, τη διεκδίκησε και την πήρε, ενώ η άλλη πάλι σίγουρα για τους δικούς της -ξανά ιδιοτελείς- σκοπούς παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της πάνω στη χώρα οικειοθελώς και όχι χωρίς ανταλλάγματα . Άρα και να έκρινε σκόπιμο μία ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει πλεύση ή να απαιτούσε δια της βίας (ξανά) κάτι τέτοιο ένας εξεγερμένος ελληνικός λαός, το πιο πιθανόν είναι ότι θα επαναλαμβάνονταν τα γεγονότα του εμφυλίου και η Ελλάδα θα αφηνόταν στην τύχη της καθώς μάλλον η Ανατολική πλευρά -και δη μετά την αλλαγή της ηγεσίας της προς το κατά τι μετριοπαθέστερο το 1953- θα προτιμούσε να σεβαστεί τα συμφωνηθέντα παρά να σπεύσει προς στέρξιν των Ελλήνων διακινδυνεύοντας την ήδη επισφαλή ευρωπαϊκή ειρήνη. Καθώς δε η Ιστορία, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει πλέον αποφανθεί για το ποιά ήταν η βιώσιμη τελικά ιδεολογία από τις δύο τότε κυρίαρχες, τα τελευταία δεκαέξι χρόνια γίνεται όλο και πιο αχνή η αμφισβήτηση των πεπραγμένων της επίμαχης περιόδου, κάτι όμως που δε θα μπορούσε να προταθεί ως επιχείρημα ενισχυτικό των αποφάσεων εκείνων τη δεδομένη στιγμή καθώς η «μάχη» μεταξύ των δύο μπλοκ δειχνόταν αμφίρροπη και κανείς δεν μπορούσε να προεξοφλήσει ούτε το τέλος της ούτε το νικητή.

Προς το παρόν οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η ΕΟΚ για την Ελλάδα ήταν ένα «ΝΑΤΟ» εγγύτερα σ’ αυτήν γεωγραφικά, πολιτισμικά και ιστορικά. Τα προσδοκώμενα οικονομικά οφέλη συνέδραμαν την κυβέρνηση τόσο στο να άρει τις όποιες αμφιβολίες της ίδιας ως προς την ορθότητα του προσανατολισμού της όσο και στο να πείσει τον Ελληνικό λαό να υποστηρίξει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας- κάτι όχι και τόσο εύκολο, αφού μεγάλη μερίδα του πληθυσμού επέρριπτε στους εκάστοτε «συμμάχους», «προστάτες», και γενικά καλοθελητές όλα τα δεινά στα οποία είχε περιπέσει το Ελληνικό κράτος από τη γέννησή του.

Μετά τη μεταπολίτευση και αφού είχε πλέον καταστεί σαφές ότι το «πορφυρό» παραπέτασμα δεν ήταν ο μόνος κίνδυνος που αιωρούνταν πάνω απ την Ελλάδα, αλλά αντίθετα έμοιαζε απομακρυσμένος όσο παγιώνονταν τα σύνορα μεταξύ Ευρωπαϊκής Ανατολής και Δύσης, δύο άλλοι εχθροί πρόβαλαν από το εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας (αν και ο δεύτερος μάλλον ήταν αποτέλεσμα της εμφάνισης του πρώτου). Η στρατιωτική χούντα της επταετίας 1967-1974 απέδειξε πόσο εύθραυστη ήταν η δημοκρατία όχι μόνο ως πολίτευμα, ως θεσμοί, αλλά κυρίως ως νοοτροπία. Η παθητική αντίδραση των Ελλήνων κατά την πρώτη περίοδο καταδείκνυε την έλλειψη εμπιστοσύνης στους δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς, αλλά και τη θεώρηση ενός αυταρχικού δικτατορικού καθεστώτος ως μιας λίγο πολύ θεμιτής εναλλακτικής επιλογής, μιας ενδεχόμενης - και για ορισμένους της ενδεδειγμένης- απάντησης στα τρωτά των δημοκρατικών θεσμών. Λίγους μήνες μόλις αργότερα η προσχηματική κατάληψη της εξουσίας ήταν φανερή, ενώ αποδείχθηκε περίτρανα και με τραγικό τρόπο λίγα χρόνια αργότερα το μέγεθος της πλάνης του Ελληνικού λαού σχετικά με τις προθέσεις και τις ικανότητες του καθεστώτος, όταν εξήντα χρόνια μετά τους Βαλκανικούς πολέμους ενας δεύτερος εχθρός έκανε ξανά την εμφάνιση του. Για την εισβολή στη Βόρεια Κύπρο και κατάληψη ενός μεγάλου τμήματος του νησιού από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας -με την αμέριστη συμμετοχή των ΗΠΑ και την Ευρώπη σε ρόλο θεατή- την αποκλειστική ευθύνη έφερε το καθεστώς Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη και ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του επήλθε και η κατάρρευσή του. Μετά την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι τον Ιούλιο του 1974 και την και τυπικά νομιμοποιημένη ανάληψη της εξουσίας το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου είχαν γίνει βήματα προς την επιστροφή στην ομαλότητα, αλλά το σαράκι του αντιδημοκρατισμού είχε ήδη προκαλέσει ορατές βλάβες στην πολιτική σκέψη όχι μεγάλου αλλά ικανού αριθμού Ελλήνων. Οι δυσκολίες με την Τουρκία συνεχίζονταν, και μια εμπόλεμη σύρραξη με τη γείτονα ήταν όχι μόνο ορατή ως πιθανότητα, αλλά δυστυχώς για ορισμένους ευκταία και επιδιωκόμενη πράξη πατριωτισμού. Η κάθετη διαφωνία της Ελληνικής Κυβέρνησης με μια τέτοια προοπτική καθιστούσε την ανατροπή του πολιτεύματος διαρκή και καθόλου αμελητέο κίνδυνο. Μέσα σε αυτήν την πολιτική ατμόσφαιρα, η αρχική επιδίωξη της Ελλάδας μετά τη μεταπολίτευση ήταν η διασφάλιση του δημοκρατικού πολιτεύματος αφενός, κάτι το οποίο κατά μεγάλο μέρος κατέστη εφικτό λόγω της προσχώρησής της στην Ε.Ο.Κ., και των συνόρων αυτών καθαυτά του Ελληνικού κράτους αφετέρου.

Κατά την περίοδο της αυτοεξορίας του ο Κων/νος Καραμανλής έχει συνάψει σχέσεις με κορυφαίους Ευρωπαίους πολιτικούς της εποχής και χαίρει της εκτίμησής τους. Αυτό θα αποβεί σωτήριο για την Ελλάδα καθώς η χώρα είναι αδύνατον να καταφέρει να πληροί τις προϋποθέσεις για ένταξη την επιθυμητή ημερομηνία· προτείνεται να μεσολαβήσει πενταετής προενταξιακή περίοδος. Μετά από προσωπική παρέμβαση το πρωθυπουργού. η Πράξη Προσχώρησης υπογράφεται ουσιαστικά με το «λόγω τιμής» στις 28 Μαΐου 1979 και, από 1ης Ιανουαρίου 1981, εν μέσω χειροκροτημάτων αλλά –εννοείται- και αποδοκιμασιών η Ελλάδα γίνεται το δέκατο «πλήρες και ισότιμο» μέλος της ΕΟΚ.

Αλλά και οι κυβερνήσεις του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος από το 1981 έως το 1989 που ακολούθησαν αυτές τις Νέας Δημοκρατίας -αν και ομολογουμένως απρόθυμα στην αρχή- πολύ σύντομα έδειξαν ότι όχι μόνο δεν αντιτίθεντο στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας αλλά, αντίθετα εκμεταλλεύτηκαν τα πλεονεκτήματα που τους δίνονταν και δημιούργησαν και επιπλέον ευκαιρίες για να αποκομίσουν οφέλη από το νέο πολιτικό περιβάλλον. Η κατάσταση στα ανατολικά σύνορα είχε αμβλυνθεί, το πολίτευμα είχε σταθεροποιηθεί, το κοινωνικό κράτος είχε θεμελιωθεί και ερχόταν η σειρά των οικονομικών διαπραγματεύσεων. Τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα που διεκδίκησε η Ελληνική κυβέρνηση και πήρε το 1983 και που εφαρμόστηκαν μέχρι και το 1989, αν και δεν έτυχαν πλήρους εκμετάλλευσης οπωσδήποτε προσέφεραν ανυπολόγιστη βοήθεια στη χώρα, ενώ από το 1989 τίθενται σε εφαρμογή τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξες με χρηματοδότηση από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και το Ταμείο Συνοχής της Ένωσης, τα οποία συνεχίζονται ως και σήμερα και με τη συνδρομή των οποίων έχουν προστεθεί στο χαρτοφυλάκιο της Ελλάδας, ιδιαίτερα την περίοδο 1997-2005 έργα υποδομής που οι πολιτικοί οραματίζονταν εδώ και δεκαετίες καθώς και προγράμματα που βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Όσον αφορά στον τομέα της πολιτικής και ιδιαίτερα της θέσης της χώρας στη διεθνή σκηνή, η ένταξη στην ΕΟΚ, και το 1992 η υπογραφή της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Οικονομική και Νομισματική Ένωση προσέδωσαν στην Ελλάδα κύρος στις συναλλαγές της με χώρες εκτός και εντός ΕΕ. Από το 1999 με τη Διάσκεψη Κορυφής του Ελσίνκι οι Ελληνο-Τουρκικές υποθέσεις θεωρούνται υποθέσεις Τουρκίας- ΕΕ. Οι διευρύνσεις του 2004 και του 2007 με δώδεκα νέες χώρες να αποτελούν νέα πρόκληση για τον επαναπροσδιορισμό των στόχων και των πολιτικών της Ένωσης, τοποθέτησαν την Ελλάδα στο νοτιοανατολικό άκρο της ενοποιημένης Ευρώπης, και την έβγαλαν από τη γεωγραφική της απομόνωση. Είναι εύλογο πως οι καινοφανείς καταστάσεις και οι νέες υποχρεώσεις τροφοδοτούν τους αρνητικά απέναντι στην Ένωση διακείμενους- όμως κανείς δεν είχε ποτέ ισχυριστεί ότι το να θέτει μια χώρα τον πήχυ ψηλά είναι εύκολη υπόθεση.

Η Ελλάδα μέσα σε δεκαπέντε χρόνια έγινε από χώρα εξαγωγής μεταναστών, χώρα εισαγωγής τόσο οικονομικών όσο και πολιτικών προσφύγων, κάτι που μπορεί να «μολύνει» την ιδέα περί εθνικής καθαρότητας ορισμένων, αλλά καταδεικνύει την επιταχυνόμενη οικονομική άνοδο της χώρας. Το ευρώ κατέληξε να αυξήσει το κόστος ζωής αλλά μόνο επειδή οι ίδιοι το επιτρέψαμε, παρασυρόμενοι ίσως από την αισθητή βελτίωση της αγοραστικής μας δύναμης που είχε προηγηθεί αλλά και λόγω άστοχων χειρισμών στο επικοινωνιακό πεδίο βασικά και ολιγωρίας μπροστά στους κινδύνους που διαφαίνονταν - αυτό δεν καθιστά όμως την είσοδο στην Ευρωζώνη λανθασμένη επιλογή. Η Ελληνική Προεδρία του 2003 επί της δεύτερης κυβέρνησης Κωνσταντίνου Σημίτη αντεπεξήλθε με απόλυτη επιτυχία στις υποχρεώσεις της, παρά την ατυχή διεθνή συγκυρία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 διέψευσαν τις απανταχού Κασσάνδρες και έτυχαν άψογης διοργάνωσης. Κάθε μικρό ή μεγάλο επεισόδιο στο Αιγαίο γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενώ πλέον η γειτονική χώρα αντιλαμβάνεται ότι -παρά τις πιέσεις των «ατλαντιστών» και των προστατών τους- μεγάλο μέρος της Ευρώπης, αν και όχι η Ελλάδα, αντιτίθεται στην προοπτική ένταξής της στην ΕΕ. Αυτό περίπου είναι το Ελληνικό πολιτικό σκηνικό σήμερα.

Βέβαια, δεν μπορούμε πλέον να κόβουμε νόμισμα, να υποτιμούμε τη δραχμή ή να προσφεύγουμε στον προσφιλέστατο μέχρι πρότινος εξωτερικό δανεισμό για να καλύψουμε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού ούτε και να επιδιδόμαστε σε προεκλογικές παροχές, αφού πλέον δε γίνονται πιστευτές ούτε από το λαό- είμαστε δεσμευμένοι από τη Στρατηγική της Λισσαβόνας. Δεν μπορούμε να εισάγουμε οποιοδήποτε προϊόν ή να υιοθετούμε οποιαδήποτε μέθοδο καλλιέργειας χωρίς να υπολογίζουμε την υγεία και την ασφάλεια του καταναλωτή- μας δεσμεύουν η Τελωνειακή Ένωση και η Κοινή Γεωργική Πολιτική αντίστοιχα. Δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά στην ανάλγητη ρύπανση του περιβάλλοντος ή να βρίσκουμε τρόπους να χωροθετούμε χωματερές όπου μας βολεύει και να μολύνουμε τις ακτές μας ελπίζοντας ότι δε θα το προσέξει κανένας –μας δεσμεύει η Πολιτική Περιβάλλοντος και το δίκτυο Natura 2000. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις μειονότητες και για τα άτομα με ειδικές ανάγκες- μας δεσμεύει η Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καθώς και η αρχή της μη Διακριτικής Μεταχείρισης. Δεν μπορούμε να κακοποιούμε τα ζώα κατά τη συνήθη πρακτική μας–προνοεί για αυτά το σχετικό πρωτόκολλο της Συνθήκης του Άμστερνταμ. Δεν μπορούμε να υποκύπτουμε στις πιέσεις της Εκκλησίας επί παντός του επιστητού- πλέον υπάρχει σοβαρός και πιστευτός λόγος για όποιον θέλει να αντισταθεί. Δεν μπορούμε να παραχωρούμε ή να διατηρούμε μονοπώλια προφασιζόμενοι την ενίσχυση ή διατήρηση του κοινωνικού Κράτους- μας δεσμεύουν οι Κοινοτικοί Κανόνες Ανταγωνισμού. Δεν μπορούμε πλέον αβασάνιστα να προσλαμβάνουμε τους γυναικάδελφούς μας και τα βαφτιστήρια μας· μπορεί οι θιγέντες να απευθυνθούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Δεν μπορούμε να απαιτούμε, εν τέλει να τυγχάνουμε διαρκώς ειδικής μεταχείρισης, να μας αναγνωρίζουν την «εξαιρετικότητά» μας ως «μοναδικού» λαού και να μας παραχωρούν προνόμια χωρίς αυτά να συνοδεύονται από αντίστοιχες υποχρεώσεις.

Οι δεσμεύσεις οι οποίες ενδεικτικά –και δηκτικά- αναφέρονται αποτελούν συνήθως την πηγή του αναθέματος για τους επικριτές της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ. Και είναι οι πολίτες, δυστυχώς που προβαίνουν ανερυθρίαστα σε τέτοιου είδους κριτικές. Οι πολιτικοί, ευτυχώς, έχουν συνειδητοποιήσει ότι το να επιχειρηθεί- ακόμα και να εννοηθεί - πρόταση μοναχικής πορείας σήμερα θα ακουγόταν τουλάχιστον πρωθύστερο. Το ότι όμως τα παραπάνω υιοθετούνται ως επιχειρήματα από μια υπαρκτή μερίδα του λαού, της οποίας το μέγεθος ποικίλλει αναλόγως του θέματος, είναι κάτι άξιο προβληματισμού και απορίας.

Προβληματισμού γιατί αυτά που εκλαμβάνουν ως θυσίες προφανές είναι πως λειτουργούν ως ζώνη ασφαλείας- υποχρεωτική, ασφυκτική αλλά σωσίβια. Απορίας δε, καθώς , κι αν ακόμα υποτεθεί ότι πρόκειται όντως περί θυσιών, είναι πολύ απλό να δούμε την Ελλάδα να αλλάζει καθημερινά όψη γύρω μας, να θαυμάσουμε τα ορατά και όχι πλέον κρυμμένα στο νέφος μνημεία, να θυμηθούμε τις Ολυμπιακές ημέρες στην Αθήνα (κι αυτά όντας πρωταθλητές σε παραβάσεις), και μετά να θυμηθούμε, τους λόγους που είχαν καταστήσει την ενσωμάτωσή της στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα ουσιαστικά μονόδρομο, τη θέση της στη διεθνή σκηνή, την εσωτερική κατάσταση της χώρας, και την πρόσφατη ως το 1981 ιστορία της και τους κινδύνους που ακόμα διέτρεχε.

Και να αναρωτηθούμε, συγκρίνοντας: τίθεται καν θέμα πλάστιγγας;








ΥΓ: οδηγίες προς ναυτιλομένους του ΠΕΔΔ:
πρόκειται για εργασία που έχει παραδοθεί και βαθμολογηθεί
(ΟΧΙ ΜΕ ΚΑΛΟ ΒΑΘΜΟ) αυτούσια, στο μάθημα του Π.Ιωακειμίδη,
Ευρωπαϊκοί Θεσμοί, Γ εξαμήνου. Είναι (παντελώς ?) άσχετη,
με το "Θετικα και αρνητικά της ενταξης της Ελλάδας στην ΕΕ"
που έπρεπε να αναλύσουμε, βέβαια, εξ ου και το 5.
Καντε ο,τι καταλαβαίνετε, κι εγω θα κάνω το ίδιο...

3 Δεκ 2007

ΛΟΙΠΟΝ...

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΔΙΑΚΡΙΝΩ...

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ...

ΤΟ "ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ" ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ??
ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ "ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"
ΠΑΡΑ "ΣΚΙΩΔΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ" ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ...
(ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ... ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ ΗΤΑΝ...)

ΣΟΥ ΛΕΕΙ:
"ΕΓΩ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΛΕΓΩ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡ-ΠΡΟΒΑΛΛΟΜΕΝΟΥΣ,
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΙ (ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΟΝ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΞΕΛΕΓΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ),
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΣΚΑΒΟΥΝ ΤΟ ΛΑΚΚΟ...

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ "ΓΛΑΣΤΡΕΣ" ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ,
ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ...ΘΛΙΒΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟ 11/11 ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ...

ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ΤΟ ΦΛΕΒΑΡΗ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕ.....

ΑΥΤΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ....

ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
-ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΤ ΕΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΕΣΠΑ...-
ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ,
ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΟΠΟΥ ΕΣΚΙΣΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ,
ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΟΥ ΣΑΡΩΣΕ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ...
ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ...

Η ΘΕΛΕΤΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ,
ΩΣΤΕ ΝΑ Π Ρ Ο Λ Α Β Ε Ι
ΚΑΙ ΝΑ Υ Π Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Η Σ Ε Ι
ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ
ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ???

Ε... ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ...
ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ MRB.. THN GPO... THN KAPPA...

ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΚΑΙ ΞΟΔΕΥΟΜΑΣΤΕ... ΒΛΑΚΕΙΕΣ...

ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ...

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ...
Η MRB ΝΑ ΛΕΕΙ ΠΟΙΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ...
ΕΤΕΡΟΔΗΜΟΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ...

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΟΡΙΖΕΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ,
ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ...
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ...ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΣΙΤΟΥΡΙΔΙΕΣ,
ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΣΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΕΞΑΝ, ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ...
ΟΧΙ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΚΑΝΕ ΑΣΤΟΧΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ...

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΟ ΛΑΟ..

ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΟ ΛΑΟ...

ΕΕΕΕΕΜ... ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΧΩΡΙΑ...

16 Νοε 2007

"ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΥΚΟΛΕΣ Η ΓΡΗΓΟΡΕΣ Η ΜΟΝΙΜΕΣ ΛΥΣΕΙΣ.

ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΟΥΤΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΕΣ,

ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ,
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ,

ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΣΤΡΑΒΟ,
ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΡΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ,

ΚΑΙ ΟΤΙ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.."

ΤΖΩΝ Φ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ

26 Οκτ 2007

16/09/2007

"Στο Ζάππειο μια νύχτα"

-βασισμένο σε αληθινά γεγονότα-

Bon jour κύριοι ψηφοφόροι, βουλευταί μου, και πελάται
στην υγεία σας πώς είσθε; φίλε Γιώργο, πώς περνάτε;
Εγώ δόξα τω υψίστω, μέχρις ώρας υγιαίνω,
τρώγω μ' όρεξι, κοιμούμαι, σεργιανίζω και παχαίνω.
Με δυό λόγια χάφτω μυίγες και αέρα κοπανώ,
μολονούτω και τοσούτο ταπεινά σας προσκυνώ.

Κατά πρώτον κύριοί μου θα σας καταευχαριστήσω,
αφού τέλος ηξιώθην πλάι πλάι να καθήσω,
με τους φίλους τους εκδότας τους εξόχους αποστάτας,
και του έθνους των Ελλήνων ευεργέτας και προστάτας.
Ω! ανοίξατε μιαν θέσιν κι εις τον κύριον εμέ,
για να μην περνούν με λόγια αι πολύτιμαι στιγμαί.

Θα αρχίσω λοιπόν τώρα με φωνή να πω και θάρρος,
ό τι θέλω και δεν θέλω, ταπεινώς και μη προς βάρος.
Αλλά πριν στο μεγαλείον του εαυτού μου ανατρέξω,
είναι φρόνιμον νομίζω, το λαρύγγι μου να βρέξω
με καμιά γαζόζα κρύα ή κανένα παγωτό,
για να μη με πιάνει βήχας και τον λόγον σταματώ.

Ας στρωθεί λοιπόν εμπρός μου της Ελλάδος ένας χάρτης,
επειδή αυτός και μόνον αληθής θα είναι μάρτυς
εις εκείνα όπου πρέπει να σας πω κατά καθήκον.
Θα γνωρίζετε βεβαίως πως εμείς εξ ενός Γέρου
παρελάβομεν τα φώτα μετά ζήλου θαυμαστού,
δεν θυμούμαι εις τα πόσα, μα μου λέγουν προ εμού.

Κάποιους χρόνους μετά ήλθεν ο Ανδρέας στας Αθήνας,
κι αφού εμίλησεν με κάποιους έναν δύο θαρρώ μήνας,
ηύρε πρώτος τα στοιχεία του λαμπρού μας 'αλφαβήτου'
-Γαίαν ελαφράν ας έχει η σκια του μακαρίτου-
τότε κι έγινεν η ψήφος εις το κόμμα μαζική,
και αμέσως εξηπλώθη απεδώ και από κεί.

Ο λαμπρός ωστόσο νους μου ήτο ήδη στον αέρα
φώτα πάνω φώτα κάτω, φώτα εδώ και φώτα πέρα,
ώσπου έγινε σαν Αίτνα το ωραίο μου κεφάλι,
κι όλο σπίθες εσκορπούσε στην μιαν άκρα και στην άλλη.
Μα γιατί να σας νυστάξω; Με δυο λόγια στρογγυλά,
εστραβώθηκα μονάχος με τα φώτα τα πολλά.

Εσείς όμως, με συμπάθειο, ήσθε βάρβαροι ακόμη,
και δεν είχαν μεταξύ σας καμιά πέρασιν οι Νόμοι.
Δεν γνωρίζει η ηγεσία τι σημαίνει αρχαιότης,
μεγαλείον, δόξα, φήμη, ύφος, βάθος, κλασσικότης.
Είναι τίποτε, αγρία, μαραμένη, σκοτεινή,
περιμένει, δε, εμπρός της λίγος ήλιος να φανεί.

Σαν εκύτταζα το σκότος της βλακείας σας της τόσης,
και εγύριζε στο νού μου: "Με εσκότισαν οι γνώσεις,
και εγώ βουτώ εις φώτων ατελείωτο ποτάμι...
τάχα τί θα μου κοστίσει να τους δώσω ένα δράμι;
Πώς κι ο βλάκας ο Πασόκος να μη φαίνεται σοφός;
ε! λοιπόν και εις το κόμμα ας χυθεί ολίγον φώς!"

Γι αυτά, κύριοι, και για άλλα, που σας είπα παραπάνω,
δυνατώτερα σας λέγω και σας επαναλαμβάνω,
ότι πρέπει αναγκαίως το ΠΑΣΟΚ να μεγαλώσει,
και ας μην το θέλουν τούτο όλοι εσείς και άλλοι τόσοι.
Ή ΕΓΩ στην ηγεσία το Νοεμβρη για αμοιβή,
ή σας παίρνω ευθύς τα φώτα κι απομένετε στραβοί..



Προσαρμογή από τον
του Γεωργίου Σουρή.

19 Οκτ 2007

ΒΕΛΑΝΙΔΙΕΣ: στο παρασύνθημα...


Μιλουσα για ΒΕΛΑΝΙΔΙΕΣ, να τι εννοούσα λοιπόν...



Αγαπάει ο θεός τον κλέφτη...
->ΤΟ Β Η Μ Α, 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2000

"...Ηταν μόνο η άρνηση του κ. Ευ. Βενιζέλου να δεχθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης που τον άφησε έξω από την κυβέρνηση; ή μήπως υπήρχε εκατέρωθεν και μια πολιτική σκοπιμότητα στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος; Η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στο δεύτερο. Ο κ. Σημίτης είχε κουραστεί από την επίμονη διάθεση του κ. Βενιζέλου να κινείται έξω από τα πλαίσια της κυβερνητικής συλλογικότητας.
Η εκτενέστατη αναφορά του κατά την ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο της περασμένης Πέμπτης στο θέμα της συλλογικότητας ασφαλώς δεν ήταν τυχαία. Ο Πρωθυπουργός ανέφερε χαρακτηριστικά: «Εδώ είμαστε ένα συλλογικό όργανο και ισχύουν οι κανόνες που έχουμε για κάθε συλλογικό όργανο. Υπάρχουν θέματα τα οποία κάθε υπουργός χειρίζεται, παίρνει αποφάσεις, κάνει ανακοινώσεις. Οπως ξέρουν όλοι που έχουν δουλέψει μαζί μου, εμένα μου αρέσει ο καθένας να έχει πρωτοβουλία, να αισθάνεται ελευθερία. Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να προσέχουμε και τους κανόνες της συλλογικής δράσης. Γιατί υπάρχουν ορισμένες αποφάσεις οι οποίες δεν μπορούν να παρθούν από κάποιο υπουργείο χωρίς συνεννόηση με άλλους υπουργούς, είτε γιατί τους αφορούν είτε γιατί είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού οπωσδήποτε να λέει τη γνώμη του σε κάποιο όργανο».
Ορισμένοι πρόσφατοι χειρισμοί του κ. Βενιζέλου σε μεγάλα ενεργειακά θέματα είχαν αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό: δεν είχαν συζητηθεί στα αρμόδια όργανα παρά το γεγονός ότι αφορούσαν πολλά υπουργεία και είχαν συνέπειες που έπρεπε να αντιμετωπισθούν συντονισμένα.
Από την άλλη πλευρά και ο κ. Βενιζέλος μπορούσε να αισθάνεται επαρκή αυτοπεποίθηση ώστε να αναλάβει τον υπολογισμένο κίνδυνο της παραμονής του έξω από την κυβέρνηση. Αλλωστε τώρα μπορεί να παρουσιάζεται ως εκφραστής απόψεων που δύσκολα θα μπορούσε να δημοσιοποιεί από μια υπουργική θέση, ιδιαίτερα σχετικά περιφερειακή όπως εκείνη του υπουργού Δικαιοσύνης..."
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12906&m=A06&aa=1


->ΙΔΙΟ ΦΥΛΛΟ, 16/04/2000, Επταημερο του Διόδωρου



"... Μόνο θύμα των δημοσκόπων ο Ευάγγελος Βενιζέλος ­ που πίστεψε πως έχαναν τις εκλογές και φρόντισε να πάρει καλή θέση στην κούρσα για τη διαδοχή του Κ. Σημίτη, ασκώντας από τηλεοράσεως αμέσως κριτική πως ήταν λάθος η πρόωρη ανακοίνωση των εκλογών από τον Πρωθυπουργό. Εκτός κυβερνήσεως πλέον, θα έχει την άνεση να προετοιμαστεί καλύτερα. "
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12906&m=A71&aa=1


->ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ... 16/04/2000


Το «πρόβλημα Βενιζέλου»

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η «εμπλοκή» με τον κ. Ευ. Βενιζέλο που συνιστά και το μεγαλύτερο «πρόβλημα» για τη νέα κυβέρνηση ή τουλάχιστον για το ΠαΣοΚ. Ενα προβεβλημένο στέλεχος και μέλος του ΕΓ φέρεται να έθεσε όρους για τη μετακίνησή του και δεν υποχώρησε ακόμη και όταν ήταν προφανές ότι θα έμενε εκτός κυβερνήσεως. Για έναν καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου αυτό δείχνει κατ' αρχήν παράδοξο, καθ' όσον τείνει να υποδηλώσει αμφισβήτηση του πλέον βασικού προνομίου του Πρωθυπουργού. Για ένα πολιτικό στέλεχος με φιλοδοξίες όμως υπάρχει εξήγηση. Ο κ. Βενιζέλος ίσως και να «επεδίωξε» κατ' αυτόν τον τρόπο την εξαίρεσή του από την κυβέρνηση έχοντας κατά νου άλλες παραμέτρους της διαδρομής του ΠαΣοΚ από τώρα ως τις προσεχείς εκλογές ή ως το προσεχές συνέδριό του. Σε κάθε περίπτωση έδειξε να πιστεύει ότι η μετακίνησή του θα εκλαμβανόταν ως «υποβάθμιση», στο μέτρο που εξ ορισμού τον εξαιρούσε από την «ομάδα των κορυφαίων», για την οποία ίσχυσε το «αμετάθετο». Δεν έχει εξακριβωθεί αν το θέμα ετέθη από την πλευρά του με τη διατύπωση «αν φύγω από εδώ πάω μόνο στο υπουργείο Παιδείας ή άλλως δεν μετέχω» ή αν ετέθη από την πλευρά του Πρωθυπουργού «ή πας στο υπουργείο Δικαιοσύνης ή μένεις έξω».
Οπως και να έχουν τα πράγματα, όμως, ο κ. Βενιζέλος έδωσε στην έννοια του «δελφίνου» μια νέα διάσταση, το εύρος της οποίας θα διαφανεί σύντομα. Εχασε μια θέση στην κυβέρνηση και μάλιστα στην αρχή μιας νέας περιόδου αλλά αυτό που κέρδισε είναι ότι διαφοροποιήθηκε εξ ορισμού από τους μέλλοντες «ανταγωνιστές», αν υποτεθεί ότι στο τέλος της τετραετίας στο ΠαΣοΚ θα συζητούν για τη διαδοχή του κ. Σημίτη, είτε γιατί ο ίδιος θα αποχωρήσει είτε γιατί το ΠαΣοΚ θα χάσει τις επόμενες εκλογές.

Το ΒΗΜΑ, 16/04/2000 , Σελ.: A18Κωδικός άρθρου: B12906A181ID: 223457




-> Ο Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ... 16/4/2000

"...Αναλόγου περιεχομένου ήταν και η περίπτωση Βενιζέλου. Κατά τη συνάντησή του με τον κ. Σημίτη ο πρώην υπουργός Ανάπτυξης άκουσε τον Πρωθυπουργό να του λέει ότι θα πρέπει να μετακινηθεί στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο κ. Βενιζέλος αντέτεινε ότι προτιμά να μείνει στο υπουργείο Ανάπτυξης ή διαφορετικά να μετακινηθεί στο υπουργείο Παιδείας.

*Οι πρώτες συνεργασίες

Το ζήτημα είναι ότι ο κ. Σημίτης δεν τον είχε καλέσει για να ακούσει τις προτιμήσεις του. Το μεν υπουργείο Παιδείας είχε ήδη δοθεί στον κ. Π. Ευθυμίου ενώ για το υπουργείο Ανάπτυξης προαλειφόταν ο κ. Ν. Χριστοδουλάκης. Είναι ενδεχόμενο (το υπαινίσσονται άλλωστε ακόμη και στο Μέγαρο Μαξίμου) ότι στην περίπτωση Βενιζέλου μπορεί να υπήρξε «ατυχής χειρισμός».
Στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού διαβεβαιώνουν ότι ο κ. Σημίτης δεν ήθελε να αφήσει τον κ. Βενιζέλο εκτός κυβέρνησης και ότι η εξέλιξη δεν του ήταν καθόλου ευχάριστη. Πόσο μάλλον που μετά την απομάκρυνση και του κ. Ι. Μαγκριώτη η Θεσσαλονίκη έμενε με έναν μόνο εκπρόσωπο στην κυβέρνηση, τον κ. Τσοχατζόπουλο. Αλλά ό γέγονε, γέγονε..."


(...ΚΡΑΤΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΟΛΩΝΙΑ...)




->Και κάτι για το ήθος και τη δημοκρατικότητα του κυρίου Βενιζέλου.... ΒΗΜΑ 23/04/2000

"*Αντ' αυτού, είχαμε το χάπενινγκ Πάγκαλου - Βενιζέλου τούτη την εβδομάδα: αστειεύθηκε ο νυν υπουργός Πολιτισμού πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τις επιχορηγήσεις που μοίραζε ο Βενιζέλος όταν ήταν αυτός υπουργός και με την αγορά του ξενοδοχείου Ακροπόλ από τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ Μπατατούδη. Αστειεύθηκε και ο Βενιζέλος αποδίδοντας «αμετροέπεια, προχειρότητα, κακοήθεια» στον Πάγκαλο και προειδοποιώντάς τον να μην τα βάζει «με ανθρώπους όπως εγώ», ζήτησε να ελεγχθούν και οι επιχορηγήσεις του υπουργείου Εξωτερικών επί εποχής Πάγκαλου ­ και διασκεδάσαμε όλοι, ευχαριστημένοι που πρώην και νυν υπουργοί έχουν τόσο αναπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Περιμένω πώς και πώς να αρχίσουν να λένε τέτοια χαριτολογήματα ο ένας για τον άλλο και οι υπόλοιποι υπουργοί. Θα γελάσουμε με την καρδιά μας όλοι, κυρίως οι Νεοδημοκράτες..."
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12913&m=A71&aa=1



->ΑΚΟΜΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ...


ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΑΥΤΟ?????

Θέμα συγκυβέρνησης της χώρας δεν τίθεται!» είναι η σαφής διατύπωση του Πρωθυπουργού. Την επανέλαβε τουλάχιστον δύο φορές αυτή την εβδομάδα. Τη μία κατά τη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου, όταν ο κ. Ευ. Βενιζέλος δημιούργησε την εντύπωση ότι υπεραμυνόταν των απόψεων της Ιεραρχίας στο ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του ΠαΣοΚ. Και τη δεύτερη σε σύσκεψη συνεργατών του, όταν ανάλογες απόψεις εμφανίστηκε να εκφράζει ο κ. Λ. Κουσούλης, ο οποίος έχει διατελέσει στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Πρωθυπουργός έχει διαμορφώσει την πεποίθηση ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν τίθεται θέμα σχέσεων με την Εκκλησία αλλά ζήτημα συνταγματικής τάξης και κύρους της πολιτικής εξουσίας.... "


"...Ισως δεν είναι τυχαίο ότι ανάλογο θέμα έθεσε και ο κ. Βενιζέλος, όταν έψεξε τον Πρωθυπουργό επειδή δεν δέχτηκε να συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο. Ο κ. Σημίτης δεν φαίνεται να θεωρεί ότι ήλθε η στιγμή να ξεκαθαρίσει το «εσωτερικό μέτωπο», το οποίο άλλωστε δεν του δημιουργεί ως τώρα αξιοσημείωτο πρόβλημα. Συνεργάτες του Πρωθυπουργού χαρακτήριζαν «υπερβολικές» τις πληροφορίες για ένταση στις σχέσεις του Πρωθυπουργού με τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Λαλιώτη. Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος διαβεβαίωνε «Το Βήμα» ότι δεν έχει την αίσθηση μιας ρήξης με τον κ. Σημίτη...."

ΚΙ ΑΥΤΟ????

"Μαθημένοι στη διαχείριση, νομίζουν ότι μπορούν να αποφύγουν την πολιτική. Εδώ και ημέρες ακούω διάφορες φωνές ότι «η κυβέρνηση πρέπει να κάνει διάλογο με την Εκκλησία». Τι πάει να πει αυτό; Ο διάλογος είναι διαδικασία, δεν είναι πολιτική. Διάλογος επί ποίου θέματος; Και κυρίως με ποιες απόψεις; Με αυτά που λέει ο Σταθόπουλος ή με αυτά που υποστηρίζει ο Βενιζέλος; ...Ενα κόμμα όμως δεν υπάρχει μόνο για να φτιάχνει δρόμους και να μοιράζει συμβάσεις. Εμφορείται, υποτίθεται, και από μια συγκεκριμένη άποψη για την πορεία αυτού του τόπου, από μια συγκροτημένη πολιτική αντίληψη που οδηγεί τις επιλογές και τα βήματά του. Και είναι ακριβώς αυτή η αντίληψη που του απαγορεύει να συγκυβερνά με την Ιερά Σύνοδο ή να εκχωρεί το μέγιστο γεγονός της επόμενης τετραετίας σε μια κυρία."

ΚΙ ΑΥΤΟ???

Το ηθικό δίδαγμα είναι εξαιρετικά απλό: ο υπουργός Αμυνας δεν μπορεί και δεν θέλει να αποκοπεί από τον κορμό του ΠαΣοΚ, ακόμη και όταν ο κορμός αλλάζει. Σε αυτόν ανήκε επί Παπανδρέου, σε αυτόν ανήκει επί Σημίτη, αυτός είναι ταυτοχρόνως η ισχύς και το όριό του. Αυτός προσδιορίζει και την αναζήτηση του ρόλου του. Πρωταγωνιστής ναι, μακάρι αν το φέρει η στιγμή, αλλά μέσα σε ένα δεδομένο θίασο. Μια λογική θεσμική (οριακά καθεστωτική...) που επιβεβαιώνεται πλήρως και από μια άλλη αναζήτηση, αυτήν του κ. Ευ. Βενιζέλου.
"Ο υπουργός Πολιτισμού
δεν χαρακτηρίζεται τυχαία ένας από τους ευφυέστερους πολιτικούς της γενιάς του. Πολύ γρήγορα, γρηγορότερα από τους άλλους Ανδρεϊκούς που είχαν ψηφίσει Τσοχατζόπουλο το 1996, αντιλήφθηκε τρία απλά πράγματα:
­ *ότι ο Σημίτης ήρθε για να μείνει,

­ *ότι το ΠαΣοΚ που θα παραδώσει δεν θα έχει καμία σχέση με το ΠαΣοΚ που παρέλαβε, και
­ *ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντικρίσεις το μέλλον είναι να το περιμένεις στην πρώτη σειρά.
Η συνέχεια ήταν αυτονόητη. Χωρίς το βάρος του προσωπικού μηχανισμού που έσερνε ο κ. Τσοχατζόπουλος, πιο ανάλαφρος στις κινήσεις του παρά τα κιλά του, πιο εύστροφος στις αντιδράσεις του, ο κ. Βενιζέλος ξεκίνησε μεθοδικά και υπομονετικά να βρει μια θέση στη νέα ηγετική ομάδα του ΠαΣοΚ. Εχασε το τρένο το 1996 και δεν έχει καμία πρόθεση να το χάσει δεύτερη φορά..."


ΚΙ ΑΥΤΟ???

"...Εδώ και μερικούς μήνες ένας ιδιότυπος αθλητικός αυταρχισμός επεκτείνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Τα κρούσματα πληθαίνουν: ο κ. Ντ. Μπάγεβιτς, ο κ. Ν. Λυμπερόπουλος, ο άγγλος προπονητής του Πανιωνίου κ. Ρ. Γουίλαν, ο κ. Στρ. Αποστολάκης απειλήθηκαν ή απειλούνται με τιμωρίες επειδή διατύπωσαν δημοσίως αρνητικές κρίσεις ή σχόλια για την ΕΠΟ, την ΕΠΑΕ ή τη διαιτησία. Ούτε έπραξαν τίποτε ούτε βιαιοπράγησαν ούτε καν επιτέθηκαν σε κανέναν... Είπαν ελευθέρως τη γνώμη τους σε μια χώρα όπου το δικαίωμα της γνώμης είναι απολύτως κατοχυρωμένο........Τόσο σοβαρό θέμα είναι οι απόψεις του κ. Μπάγεβιτς ή του κ. Χοντλ ώστε να κρίνουν το επίπεδο δημοκρατίας μιας χώρας; θα με ρωτήσετε. Ασφαλώς και είναι! Διότι η δημοκρατία δεν τεμαχίζεται, ούτε λειτουργεί α λα καρτ. Είτε την έχεις είτε δεν την έχεις... Ενδεχομένως αυτός ο ιδιότυπος αθλητικός αυταρχισμός να είναι απλώς ένα κατάλοιπο του παρελθόντος. Αν είναι έτσι, αν απλώς τον χρησιμοποιούν οι διάφοροι αθλητοπατέρες για να επιβάλουν τον νόμο της σιωπής, τότε η πολιτεία έχει υποχρέωση να τους υπενθυμίσει τις βασικές αρχές της λειτουργίας της. Αν όμως τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα ­ ο υφυπουργός κ. Α. Φούρας και ο υπουργός κ. Ευ. Β ε ν ι ζ έ λ ο ς ­ συνεχίσουν να τους παρακολουθούν αδιάφοροι σε αυτό το άθλιο έργο, τότε τα όρια της ανοχής και της συνενοχής αρχίζουν να γίνονται δυσδιάκριτα...."

11 Οκτ 2007

ΑΡΘΡΟ 16: ΓΑΠ εναντιον ΒΒ

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ:

ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΑ, ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ


Κάποιοι είχαν αποσαφηνίσει τη θέση τους
εδώ και 12 χρόνια…


Κάποιοι άλλοι άλλαζαν θέσεις σαν τα πουκάμισα. Η προσπάθεια οικειοποίησης των θέσεων της νεολαίας μέσω απόψεων που δεν τον εκφράζουν μόνο ως ευκαιριακός καιροσκοπισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ευνοούσε, πάντως, και τον σκοπό της «εσωκομματικής αντιπολίτευσης» στον Παπανδρέου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


1. Συνέντευξη Υπουργού Παιδείας Γ.Α.Παπανδρέου, εφημερίδα Μακεδονία, 10 Σεπτεμβρίου 1995

ΕΡΩΤΗΣΗ: …Πιστεύετε ότι η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ μπορεί να δώσει ώθηση στην ποιότητα των ανώτατων σπουδών;

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: «Όπως έχω πει πολλές φορές, θα επαναλάβω ότι δεν θεωρώ ότι το ζήτημα βρίσκεται στην ίδρυση ή μη ιδιωτικών ΑΕΙ. Ο κύριος στόχος μας θα πρέπει να είναι η καλύτερη, ανταγωνιστικότερη και αποδοτικότερη λειτουργία των δημοσίων ΑΕΙ».

2. Συνέντευξη του Υπουργου Εξωτερικων Γ.Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ, 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2001

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: «Εγώ νομίζω ότι μια σοβαρή πολιτεία που θέλει να ασκήσει έλεγχο σοβαρό και υπεύθυνο και εποπτεία της Τριτοβάθμιας Παιδείας θα πρέπει να απελευθερώσει και τα δημόσια πανεπιστήμια από τα κρατικά δεσμά, να αποκεντρώσει ουσιαστικά το σύστημα και να βάλει υπό τον έλεγχό της τα ιδιωτικά που υπάρχουν με συγκεκριμένους κανόνες».

3. Η αναφορά για τα ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΑ, ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ/ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

«Μη-κρατικά κοινωφελή ιδρύµατα µε ποιότητα και δηµόσιο έλεγχο. Βάζουµε τέλος στο σηµερινό άναρχο τοπίο των ιδιωτικών ιδρυµάτων. Θεσπίζουµε αυστηρές προδιαγραφές λειτουργίας και εξετάσεων στα µη-κρατικά, κοινωφελή ιδρύµατα και αυστηρό έλεγχο της λειτουργίας τους από τη Αρχή Αξιολόγησης και Πιστοποίησης…»

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ


1. Ευ. Βενιζέλος, άρθρο στα ΝΕΑ με τίτλο «Ναι στα ιδιωτικά, όχι σε κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια», 15 Σεπτεμβρίου 2005:

«H εστίαση της συζήτησης για το μέλλον των Πανεπιστημίων στο ζήτημα των λεγομένων «ιδιωτικών Πανεπιστημίων» είναι τις περισσότερες φορές όχι ουσιαστικού, αλλά ιδεολογικού και συμβολικού χαρακτήρα. Σε καμία χώρα με ακαδημαϊκή παράδοση δεν υπάρχουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια με την έννοια των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων. Υπάρχουν ιδρύματα ή καταπιστεύματα στα οποία προστίθενται συνεχώς χορηγίες, κληροδοτήματα και δωρεές κοινωφελούς χαρακτήρα που αποδίδουν σε όσους τα προσφέρουν κοινωνικό και επικοινωνιακό κύρος, αλλά όχι εμπορικό κέρδος. Πρόκειται συνεπώς για μη κερδοσκοπικά ιδρύματα που κάλλιστα μπορούν να ιδρυθούν και στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του άρθρου 16 παρ. 5 του Συντάγματος…».

2. Ευ. Βενιζέλος, άρθρο στα ΝΕΑ με τίτλο «Ο πήχυς της αναθεώρησης», 23 Δεκεμβρίου 2005:

«Τώρα ο κ. Καραμανλής θέλει να προβλεφθεί ρητά η δυνατότητα ίδρυσης μη κερδοσκοπικών, μη κρατικών πανεπιστημίων. Ευπρόσδεκτο, αρκεί να προβλέπεται επίσης ρητά η αξιοκρατική και ισότιμη πρόσβαση όλων των φοιτητών ανεξάρτητα από το εισόδημά τους».


3. ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, συνέντευξη στο ΒΗΜΑ, 31 Δεκεμβρίου 2005, με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΛΕΩ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ»

ΕΡΩΤΗΣΗ: «Αρα υπάρχει ανάγκη κάποιων συνταγματικών αλλαγών.
Ποια είναι τα σημεία εκείνα που θα μπορούσατε να συμφωνήσετε με τη ΝΔ ώστε να αναθεωρηθούν;»

«Πάρα πολλά…Θα μπορούσαμε επίσης να προσθέσουμε και μια διάταξη που θα προβλέπει τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών αλλά και μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων
στα οποία θα είναι αξιοκρατική η εισαγωγή των φοιτητών και όχι με κριτήριο το εισόδημά τους και την ικανότητα καταβολής διδάκτρων. Κατά τη γνώμη μου και σήμερα είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αλλά προκειμένου να αποφύγουμε μια κατάσταση ανοργάνωτης παρουσίας και λειτουργίας πολλών και ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορούμε και πρέπει να το τακτοποιήσουμε και ρητώς».

4. Ευ. Βενιζέλος, άρθρο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία με τίτλο «Η ίδρυση μη κρατικών - μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ και η αναθεώρηση του Συντάγματος», 12 Μαρτίου 2006
«Προκειμένου όμως και στην περίπτωση αυτή να εστιαστεί επιτέλους ο δημόσιος προβληματισμός στα ουσιώδη και πραγματικά προβλήματα, χωρίς προσχήματα και υπεκφυγές δήθεν συνταγματικού περιεχομένου, συμφωνώ να περιληφθεί σε μια μελλοντική πρόταση αναθεώρησης η προσθήκη εδαφίου στην παρ. 5 του άρθρου 16, ώστε να προβλέπεται και ρητά η δυνατότητα ίδρυσης δια νόμου μη κρατικών αλλά πάντα μη κερδοσκοπικών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με την μορφή ακαδημαϊκά αυτοδιοικούμενων (δηλαδή κατά το εκπαιδευτικό και ερευνητικό τους μέρος) νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου…»

5. Ευ. Βενιζέλος, συνέντευξη στον ALPHA RADIO, 11 Ιανουαρίου 2007:

«Η περιγραφή που κάνω του μη κρατικού πανεπιστημίου, όπως τα εννοώ εγώ, εκφράζει πλήρως το ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία αντίρρηση επ’ αυτού. Δεν έχω αντίρρηση να φτιάξουμε και μη κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια δίπλα από τα δημόσια που θα παίρνουν φοιτητές με τον ίδιο τρόπο και θα τελούν υπό το ίδιο καθεστώς».
Γιατί να το κάνουμε αυτό; «Για να σταματήσει το επιχείρημα ότι φταίει αυτή η απαγόρευση για την κατάσταση στα πανεπιστήμια. Το πρόβλημα της εκπαίδευσης δεν είναι συνταγματικό. Είναι αναπτυξιακό, πολιτικό , κοινωνικό. Φταίνε οι κυβερνητικές πολιτικές και τα κόμματα, δεν φταίει το Σύνταγμα».

6. Ευ. Βενιζέλος, ομιλία στην Επιτροπή της Βουλής για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, 10 Ιανουαρίου 2007:

«Χρειάζεται να προβλέψουμε στο Σύνταγμά μας τη δυνατότητα σύστασης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών, κοινωφελών, πλήρως αυτοδιοικούμενων πανεπιστήμιων; Έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν ότι αυτά μπορούμε να τα συστήσουμε και τώρα δια νόμου ως νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ευέλικτα. Υπάρχουν ευέλικτα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και άκαμπτα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Λένε ορισμένοι ότι ο ευεργέτης, ο χορηγός θέλει νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Μάλιστα. Να το προβλέψουμε ως πρόσθετη δυνατότητα ρητά στο Σύνταγμά μας. Να μπορούν να ιδρυθούν και μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά, κοινωφελή, πλήρως αυτοδιοικούμενα πανεπιστήμια. Πανεπιστήμια, όμως, εντεταγμένα σε ενιαίο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τα δημόσια. Άρα, με εισαγωγή φοιτητών, όπως και στα δημόσια, με εκλογή καθηγητών με κανόνες ανάλογους με αυτούς των δημοσίων πανεπιστημίων. Αυτό σημαίνει ότι στο πανεπιστήμιο θα μπαίνεις με το βαθμό σου από ένα ενιαίο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων. Αν έχεις δυνατότητα, θα πληρώνεις τα δίδακτρα και εάν δεν έχεις, θα σου χορηγούν υποτροφίες».


ΔΗΛΑΔΗ:


1. ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ (Σεπτέμβριος 2005), Ο κ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΟΤΙ ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΑ, ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΥΣΑΣ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗΣ ΤΟΥ Α.16. ΩΣ ΕΥΕΛΙΚΤΑ ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.


2. ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ (Δεκέμβριος 2005) ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16 ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ: ΝΑ ΒΟΗΘΗΘΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΑΞΗ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ “ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑΣ” ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.


3. ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ (Μάρτιος 2006) ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΩΝ, ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΩΣ ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.


4. ΚΑΙ ΕΝΩ ΤΑ ΕΛΕΓΕ, ΤΑ ΕΓΡΑΦΕ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΕΓΡΑΦΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ - ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΝ ΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ Α.16!!!!


ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

26 Σεπ 2007

ΒΕΛΑΝΙΔΙΕΣ...

Γιατί χάσαμε....

Παλμός υπήρχε και μάλιστα εμφανής. Στόχος υπήρχε και μάλιστα επιτακτικός. Αντίπαλος υπήρχε, αλλά, όπως έδειχναν τα πράγματα, γονατισμένος.

Και τότε; Δύο και μόνο δύο αιτίες. Η πρώτη αφορά το ΠΑΣΟΚ ως στελέχη και κομματικό μηχανισμό. Η δεύτερη και πάλι το ΠΑΣΟΚ ως προς τις επικοινωνιακές τακτικές του, τα προτάγματά και τις αξιές του αυτή τη φορά. Και ...θα αρχίσω από το δεύτερο.

Επαγγελθήκαμε διαφάνεια, αξιοκρατία, αμεροληψία και όλα τα συναφή δημοκρατικά και ευρωπαϊκά στον Ελληνικό λαό. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι τα εξέλαβε ως επαγγελίες ο λαός αυτός, ο κάθε μεμονωμένος, ο μετακινούμενος ψηφοφόρος που κάνει και τη διαφορά; Ο διπλανός του ήταν μπλε, και τώρα είναι συμβασιούχος- φέτος όμως θα τον μονιμοποιήσουν. Η αποπάνω ακόμα περιμένει την εξαψήφια αποζημίωση που δικαιούται από τις πυρκαγιές του 2001, φέτος θα την πάρει; - η αποκάτω μια μέρα πήγε στη Ζαχάρω και πήρε 3000 - μετρητά παρακαλώ. Της ξαδέρφης μου το παιδί που είναι στην πυροσβεστική, στον καύσωνα του Ιουνίου είχε προνοήσει κι ήταν με τη δικιά του στη Τζια, ενώ προεκλογικά τον πήρε στο γραφείο του ο τοπικός μας της ΝΔ μαζί με τα άλλα παιδιά και ούτε που μύρισαν τα ρούχα του παιδιού με τις φασαρίες στην Πελοπόννησο. (Κακό να μην έχει το παιδί μας.) Ενώ το ΠΑΣΟΚ, που το ιδρύσανε όλοι μαζί, τους γύρισε την πλάτη και έλεγε για 21ους αιώνες, για ΑΣΕΠ, για αξιοκρατίες και πράσινα άλογα. Το παιδί του απέναντι αν είναι άξιο δε θα του το πει ο Γιωργάκης, που μέχρι το '74 ήταν στη Σουηδία κι έπλενε πιάτα.
Άξιο είναι και παραείναι, τακτοποιημένο δεν είναι. Αν δεν τα καταφέρει τελικά να τακτοποιηθεί, θα χει τουλάχιστον τώρα, σήμερα ,το όνειρο, την ελπίδα, το περιθώριο να μην αγχώνεται βρε αδερφέ... Την άλλη τετραετία βλέπουμε... (Μεγάλο λάθος να στερείς την ελπίδα της νέας γενιάς για δουλειά -κι ειδικά αβασάνιστη- σε όποιας αξίας το όνομα κι αν το κάνεις, όσο κι αν ωφελεί τον τόπο μακροπρόθεσμα.)

Κι έρχομαι στο δεύτερο μεγάλο λάθος. Το ασυγχώρητο. Το μη αναστρέψιμο. Κι αυτό είναι από την εξέδρα, από ...άμβωνος, από τους δέκτες που βρίσκονται σε κάθε σπίτι, κάθε χωριό, καμένο κι άκαυτο, να στερείς από κάποιους (όχι όλους, το τονίζω) οπλαρχηγούς σου τα μόνα όπλα που ξέρουν να χρησιμοποιούν. Πού τους στέλνεις ξυπόλητους στ' αγκάθια, λες κι έχεις αντίπαλο το Σημίτη, να μετρήσετε τις αξιοκρατίες σας; Τι θα τάξουν οι άνθρωποι; Εκσυγχρονισμό; Αδέκαστη δικαιοσύνη; Μείωση των εκπομπών καυσαερίων; Κρατικό μηχανισμό επί ποδός; Και τίνος το παιδί θα τρέχει να σβήνει τις φωτιές και να θαλασσοπνίγεται στις πλημμύρες; Αυτοί δηλαδή δεν έχουν ψήφους; Τριάμισι χρόνια μαζεύανε οι πολιτευόμενοι το γάλα, για να βγεις εσύ, ο ΑμερικανοΕυρωπαίος, στο μπαλκόνι και να πας μ αυτό να σβήσεις τη φωτιά πριν φτάσει στην Αλλαγή; Μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια; Guess what: πάει το γάλα μ α ς και τις φωτιές η ΝΔ τις έσβησε στην τελική, ενώ το δικό τους γάλα το φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού.

Πού ζεις κουμπάρε; Ξέρεις πόσοι πράσινοι κουμπάροι περιμένουν στη γωνία; Πού τις διατυμπανίζεις αυτές τις απειλές και κυρίως, πότε; Με το που βγήκες απ' το αβγό, με το καλημέρα; Ξέρεις ποιο είναι το κυρίαρχο πολιτικό ένστικτο; Η αυτοσυντήρηση. (Τι νόμιζες, η ...εθνική ευημερία;) Ούτε κύμινο δεν προλαβαίνεις να πεις. Ένας και μόνο -εν δυνάμει- βουλευτής φτάνει και περισσεύει για να κυκλοφορήσει τόσες δημοσκοπήσεις (πραγματικές ή μη), φήμες (αστήρικτες ή μη), υποκοριστικά (κολακευτικά ή μη), συνθήματα (αποσυσπειρωτικά ή μη) ώστε να βγει το κόμμα τρίτο στο Λασίθι με συνοπτικές. Ανακοινώνεις ανερυθρίαστα επιστροφή στις ηθικολογίες του Σημίτη στη μέση της τετραετίας και περιμένεις να σου κάνουμε και παρντόν παρντόν να περάσεις, νατος νατος ο Πρωθυπουργός και να το εννοούμε κιόλας;
Τα χτίσαμε τα γήπεδα «αρχηγέ», τα σκάψαμε τα μετρά. Άσε να χουμε και δουλίτσα στο γραφείο μας γιατί είναι μεγάλη και οικονομικώς ασύμφορη η ρημάδα η τετραετία εκτός βουλής...


Να το θέσω πιο τετραγωνισμένα. Για να πραγματοποιηθεί ένα ρουσφέτι χρειάζονται τρεις άνθρωποι τουλάχιστον: αυτός που θα το ζητήσει (βλ. ψηφοφόρος), αυτός που θα μεσολαβήσει (βλ. βουλευτής ή στέλεχος) και αυτός που θα το φέρει εις πέρας (βλ. προϊστάμενοι, υφιστάμενοι, διοικητές κλπ). Αν η προοπτική του ρουσφετιού κάνει πως εκλείπει, όλοι αυτοί χάνουν αυτό που τους συνδέει και αυτό που κολακεύει τον εγωισμό τους, τους δίνει λόγο πολιτικής ύπαρξης, τους κάνει ανθρώπους ...χρήσιμους στην κοινωνία και στο κόμμα (βλ. στους αναποφάσιστους ή απαιτητικούς ψηφοφόρους). Εσύ ως αρχηγός που στεντόρεια το ...υπόσχεσαι, χάνεις τη στήριξη και των τριών. Αν πολλαπλασιάσουμε τα αιτήματα που εκκρεμούν με το 3 ή με το δύο - αλλά και έτσι να τα αφήσουμε- , do the math..

(Για λόγους Ιστορίας, τα «αξιοκρατικά» -το πιο σύντομο Πασοκικό ανέκδοτο- μόνο σε έναν συγχωρέθηκαν ή ενδεχομένως απλά παραβλέφτηκαν, λόγω συγκυριών - θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και λόγω μαγκιάς του - κι ακόμα ψάχνονται οι πολιτικοί αναλυτές και ψελλίζουν διάφορα περί «συλλογικού κοινωνικού αιτήματος και έκφραση βαθύτερων αναγκών σε ικανή μερίδα του Ελληνικού εκλογικού σώματος» και φέξε μου και γλίστρησα. Ναι, σωστά, το χαν δοκιμάσει όμως το προϊόν οι εκτός κόμματος σκεπτόμενοι ψηφοφόροι εκ των προτέρων, από το Γενάρη του '96 - ήξεραν τη διαφορά και έκαναν με την ψήφο τους τη διαφορά . Παρά το ΠΑΣΟΚ εξελέγη, όχι εξαιτίας του. (Για να μην αναφερθώ στο "αντίπαλο δέος" της πρώτης εκλογής, τον «Καρδίτσα» που οπωσδήποτε έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος). Ας κατέβαινε ο Σημίτης σε εκλογές μόνο με το «πανίσχυρο» κόμμα «ενωμένο δυνατό» πριν δείξει δείγματα πρωθυπουργικής γραφής στους απηυδισμένους τότε από το πελατειακό α-πολιτικό σύστημα και σου 'λεγα εγώ . Τέλος πάντων εξανθήματα βγάζουν όταν τον θυμούνται. Αλλά για να κρυφτούν και να ξεχαστούν τα αποτελέσματα αυτής της 8ετίας θα πρέπει να λιώσουν πολλοί πάγοι, να ανέβει πολύ η στάθμη του νερού... -Άσχετο;)

Στο θέμα μας... Τη μέρα που ο Γιώργος χρίστηκε πρόεδρος ήταν ήδη καταδικασμένος ως επικίνδυνος, ως ορεξάτος, ως ευρωπαίος και ευρωπαϊστής. Θύμιζε έντονα τον προκάτοχό του, που δεν τα είχε πάει κι άσχημα, ο κόσμος μετά από δυο χρόνια θα του έδινε την ευκαιρία. Μιλάμε όμως για κακουργήματα. Η μη αναμενόμενη συμμετοχή του κόσμου στην ανάδειξή του (έξυπνο τελικά) ανέστειλε προσωρινά την καταδίκη μετά την ήττα. Όταν αργότερα δήλωσε την αμείλικτη κι αμετακίνητη αντίθεσή του στις Πολυδωρικές μεθόδους στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού όμως (άστοχο τελικά), το πράγμα δεν χωρούσε αναβολή. Μπήκε και στα χωράφια των πολλών, αυτών που μόνο την υπόσχεση και το φιλικό χτύπημα στην πλάτη έχουν για τσαπί και πηλοφόρι και μυστρί - ιδίως ως κυβέρνηση, αφού και πιο πολλές πιέσεις δέχονται και περισσότερη ανάγκη έχουν λόγω φθοράς, κάπως πρέπει να αντισταθμιστούν τα αντιλαϊκά μέτρα. Παραβίασε το σιωπηρό κοινωνικό συμβόλαιο της «αλληλεγγύης» που δεν καταργήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, απλά ένα διάλειμμα έκανε, να μπούμε στην ΟΝΕ, να κάνουμε και τους Ολυμπιακούς να μας φύγει το γινάτι... Τους πήρε τη μπουκιά απ' το στόμα, τα palm-top με ψηφοφόρους και «αιτήματα» έγιναν αυτομάτως θηλιές στο λαιμό τους, οι χωμένοι στα «πολιτικά» τους γραφεία ψάχνανε φαντάζομαι στα «ζητείται ντελίβερι» την άλλη μέρα κιόλας.

Δεν είχε μέρες, δεν είχε ελπίδα, κ α μ ί α και ποτέ. Νομαρχιακές, Ετεροδημότες, Οργανωτικό, όλος ο κομματικός μηχανισμός τάχθηκε στην υπηρεσία των κομματαρχών που εννοείται πως ζουν και βασιλεύουν, και όλοι μαζί, συλλογικά, αποφάσισαν να παίξουν μπάλα ταυτόχρονα μεν, αλλά υπό διαφορετικό αρχηγό, με διαφορετικό αντίπαλο και διαφορετικό στόχο ο καθένας. Με δεδομένο και ενσταλαγμένο τοις πάσι ήδη το ότι «δεν κάνει, μωρέ, αφού τον άκουσα να συνεννοείται στα Αγγλικά με τους συνεργάτες του» και το οποίο προέκυψε εντελώς ξαφνικά το 2004, το θέμα ήταν πώς δε θα μας αγγίξει η προσδοκώμενη επερχόμενη ήττα την πρώτη φορά. Αργότερα επιτάθηκε περισσότερο ο στόχος (κάπου μεταξύ α' και β' παραίτησης Τσιτουρίδη) σε «σιγά μην πάμε σε κυβέρνηση μ' αυτόν να μας φάει η μαρμάγκα , αγριεμένο τον κόβω, αυτός με τη φόρα που έχει πάρει είναι ικανός να βάλει και τον Μαρίνο σε μειοδοτικό διαγωνισμό για τους καφέδες στην Τρικούπη και το 2010 θα παίζουμε μπουνιές για μία εκλόγιμη στο Επικρατείας -αν δεν τού ρθει πάλι καμιά φαεινή και φωνάξει το ...Τζωρτζ Στεφανόπουλος...»
Πού μούτρα να εμφανιστούμε στις περιφέρειες.. Όλες οι κολυμπήθρες της ορθοδοξίας δε θα μας φτάνουν να βαφτίζουμε μπας και πιστέψουν το ειλικρινές των προθέσεών μας για τα βλαστάρια τους.

Το χειρότερο; Για τους λίγους, τους φιλόδοξους, τους ασυγκράτητους, Κυβέρνηση σημαίνει διανομή Υπουργείων, βλ. ευκαιριών προβολής και μεριδίου τηλεθέασης, κι αυτός πάει και τα μ ε ι ώ ν ε ι σε αριθμό - δεν είμαστε με τα καλά μας... Άσε που θα κάνει πάλι τα δικά του και θα αναδειχθούν νούμερο δύο ορισμένοι,-ες που ως τώρα μόνο σε Πανευρωπαϊκό έχουν παίξει μπάλα και δεν έχουν δείξει δείγματα γραφής ως Υπουργοί ακόμα. Αν πάρουν αυτοί,-ες Υπουργείο και ξυπνήσει ο Καρεμπέ μέσα τους, είναι και φωτογενείς, μπάι μπάι αρχηγία, ούτε λυκόπουλο στους προσκόπους . Τρεχάτε λοιπόν παιδιά εμείς (γιατί σαφώς και δεν πρόκειται για όλους) που πραγματικά αγαπάμε το ...κόμμα, να ξεφορτωθούμε την καυτή πατάτα που άκουγε στο όνομα Γιωργάκης το 2004, το 2007 μας προέκυψε Γιώργος, πριν μας βγει από δεξιά ως ...Παπανδρέου και αποκλειστούμε.

Πώς; Σιγά το Ρίο-Αντίρριο!!! Πρώτον: την πέφτουμε στα παιδιά του οργανωτικού και τους ετεροδημότες, ενώ οι από κει καταρτίζουν ανασκουμπωμένοι τα προγράμματα και αναλύουν τα σχεδιαγράμματα. Να ναι καλά και κείνος ο Προκόπης πέρυσι με τον 3463/2006 που τους αύξησε και το περάσαμε στο ντούκου. Να δω πώς θα φτάσουν κολυμπώντας στην Κρήτη όλοι αυτοί οι πρόθυμοι κι ας πηγαίνουν άδεια τα καράβια. Δεύτερον: Προσοχή στα πάνελ, τα μάτια μας δεκατέσσερα να εκμεταλλευτούμε με την ευφυΐα μας τις ευκαιρίες. Δόξα τω θεώ άφθονες από παντού. Σύνθημά μας; «Η σιωπή είναι χρυσός». Φράση κλειδί στην ανάγκη; «Με συγχωρείτε, έχω επιστροφή δε σας ακούω» και άλλα παρόμοια. Τρίτον: Όταν εντοπίζουμε σφάλμα στα προγράμματα, στα ψηφοδέλτια κλπ το βουλώνουμε και μετά λέμε κάτι ερμηνείες περί νοήματος της πολιτικής ως ειδήμονες λες και πρώτη φορά το ακούγαμε... Μη βάλουμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας. Τέταρτον και σημαντικότερον: Χαλασμένο τηλέφωνο με τα γνωστά, παλιά, δοκιμασμένα, και, μόλις ξαναφτάσει στ' αφτιά μας ό,τι εντέχνως έχουμε διαδώσει, το αποδίδουμε σ' όποιον μας έρθει -κατά προτίμηση σε όποιον έχει πρόσφατα δειπνήσει, συνομιλήσει, κουτουληθεί, με εκείνον τον «κατά λάθος», τον «από κεκτημένη ταχύτητα», τον ΟΝΕδάκια τον Ολυμπιακο-Εργάκια με το σιχαμένο το μπλοκάκι, να ξεφορτωθούμε και τα δύο-τρία «αδιάβλητα» εξ εξωτερικού και τις φράξιες τους ταυτόχρονα, όχι παίζουμε. -Εννοείται πως στα ΜΜΕ, λέμε -ομού με τους ανυποψίαστους- το πολιτογραφημένο πλέον: «τα διαρρέουν τα υπόγεια της Ρηγίλλης».

Πολυλογώ: η λύση για τον/την μελλοντικό,-η ηγέτη του ΠΑΣΟΚ είναι μία. Να καταλάβει ότι κάποια ανώτερα στελέχη εννοούν να εκμεταλλεύονται τα σύνδρομα κατωτερότητας του κομματικού μηχανισμού και να τον χειραγωγούν κολακεύοντάς τον όχι κατ' ανάγκην προς ίδιον άμεσο όφελος, αλλά προς ζημία του οποιουδήποτε υπάρχει πιθανότητα να υψώσει ανάστημα ή να φέρει εμπόδια στις όποιες βλέψεις τους, είτε μιλάμε για αρχηγικές φιλοδοξίες, για αριθμό ψήφων ή σειρά εκλογής που να αξιώνει υπουργοποίηση, για επιδιωκόμενο αριθμό θητειών που να εξασφαλίζει αξιοπρεπή σύνταξη, ή για πολιτική εξόντωση κάποιου μη αρεστού απλά από τσατίλα, και μιλάμε για ορίζοντα τετραετίας, οκταετίας, δεν έχει σημασία. Ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ είναι το ΠΑΣΟΚ. Αποδεδειγμένα πλέον πιάνει. Κι αν πιάνει. Ενεργοποιημένος βγάζει κυβερνήσεις. Ενορχηστρωμένα απενεργοποιημένος προωθεί προεκλογικά δελφίνους της επόμενης μέρας -ενίοτε δε και της ίδιας (βλ 9/4/2000, 16/9/2007)...

Τι επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου να γίνει;
1)
Η διαχείριση των εκλογικών εισιτηρίων να πάει σε ιδιωτικό στην ανάγκη φορέα - είναι από τους λίγους τομείς όπου πλέον η εκλογική βάση έρχεται σε απευθείας επαφή με το κόμμα και κουμάντο κάνουν οι αποκάτω του Μαυρογιαλούρου. Αν ψαχτεί το θέμα θα πάει κόσμος φυλακή, χαλαρά, και αποδείξεις υπάρχουν.
2)
Σύστημα με λίστα εκλεγμένη από τις τοπικές σε κάθε νομό, με το «ατού» να παλεύει για την έδρα που «παίζεται» και όχι να θυσιάζουμε τον αγώνα για το κόμμα για τη μονοσταυρία.
3)
Υποχρεωτικές τακτικές εκλογές στις Νομαρχιακές Επιτροπές, με επιστροφή στις προθεσμίες και προϋποθέσεις εγγραφής μελών.
4) Έλεγχος των οικονομικών
όλων των κλαδικών, τοπικών και των οργανώσεων νεολαίας - τις περισσότερες φορές γίνεται κατάχρηση με θύμα το κόμμα, όχι μόνο άμεσα και ορατά, αλλά και έμμεσα, καθώς χρηματοδοτούνται ύπουλα αντιδημοκρατικά εκφραζόμενες μικρο-ομάδες που φυτοζωούν αντιπολιτευόμενες τις εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες, με σκοπό τη δική τους ανάδειξη, συν τω χρόνω κ τη φθορά που προκαλούν. Η όποια διαπλοκή εντοπίζεται στον κομματικό μηχανισμό που έχει απογαλακτιστεί και αυτονομηθεί, έχει βγάλει παραφυάδες παντού κι απειλεί ό,τι του υποδείξει ο πιο επιτήδειος και ακίνδυνος γι αυτόν, δια στόματος των παρατρεχάμενων, με στόχο την αυτοσυντήρηση και επέκτασή του που ως γνωστόν είναι εγγενής σε κάθε οργανισμό. Ο μηχανισμός συντηρείται , ο επιτήδειος προκρίνεται...

Άμα πέσει η βελανιδιά, για να κλείσω, τρέχουν να ξυλευτούν κάποιοι. Την πρώτη βελανιδιά, τον Ιούνη του 1996, προσπάθησαν να την εμποδίσουν να φυτρώσει, δεν υπολόγισαν σωστά το ρεύμα και την πάτησαν. Λίγα χρόνια μετά, τον Απρίλη του 2000, βιάστηκαν, και προσπάθησαν να ξυλευτούν πριν τη δουν με τα μάτια τους πεσμένη -δεν τους άφησε η χαρά βλέπετε- και την ξαναπάτησαν. Ευφυείς καθώς είναι, δεν την ξαναπατάνε βέβαια. Τώρα αυτή η καινούργια βελανιδιά είναι λιγότερο δυνατή, ανεμοδέρνεται, ότι μπορούμε κάνουμε στα μουλωχτά κι εμείς (έχει προστεθεί κι άλλος επιτήδειος ωστόσο και περιμένει υπομονετικά τη σειρά του). Αλλά κι αν δεν πέσει; Το ρισκάρεις; Ό του θαύματος, στα πόδια σου βρίσκεται ολόκληρο ηλεκτρικό πριόνι, τα «πασοκάκια» κι ο μηχανισμός τους, που καίγονται να τη δουν πεσμένη -χτες ει δυνατόν, γιατί όρθια ποιος ξέρει πού θα φτάσει, θα μας εκτοπίσει, δε λέει. Το να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δύο -πρίμο σεκόντο- αρπάζουν το πριόνι και τη ρίχνουν τελικά τη βελανιδιά.

...Την έριξαν. Την έριξαν; Θα κοπάσει η σκόνη και θα δούμε αν έπεσε πάνω τους.
Συμβαίνουν κι αυτά, ξέρετε, και στις καλύτερες οικογένειες...