Κοντοί Ψαλμοί.

Αναδημοσίευση από CafeBabel-Athens.

Μιλάμε αυτές τις μέρες για πολυπόθητους σταυρούς, μοιραία σταυροδρόμια, γονυπετή σταυροκοπήματα και επερχόμενες σταυρώσεις... "Κοσμικά". Μιλάμε για κυρίαρχο λαϊκισμό, πατριδοκάπηλους πατριώτες, ακροδεξιούς αριστερούς και άναρχους θρησκόληπτους, για τη λαϊκή ετυμηγορία, τη λαϊκή κουλτούρα, τη λαϊκή του Σαββάτου... "Πολιτικά". Μιλάμε όσο προλάβουμε, απ όπου προλάβουμε, γιατί, Κυρίες και Κύριοι, σ' αυτήν τη γωνιά του πλανήτη, σε τέσσερις μέρες έχουμε εκλογές.

Το κόμμα που όπως δείχνουν τα πράγματα -και πάνω απ όλα οι δημοσκοπήσεις- θα κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας από Δευτέρας 5 Οκτωβρίου 2009, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, δηλώνει πως ξέρει πολύ καλά τι το περιμένει. Πως έχει επίγνωση του τί σκόνη και πόσα θρύψαλα αφήνουν εκεινοι που φεύγουν. Διαβεβαιώνει το λαό πως γνωρίζει ότι θα βρει μια χώρα χωρίς κύρος. Χωρίς μπούσουλα. Χωρίς όραμα. Χωρίς δομές.

Γνωρίζει ότι θα βρει μια οικονομία όπου οι πολίτες έχουν την αγοραστική δύναμη του 1982, αλλά τις καταναλωτικές συνήθειες πολιτών Ευρωπαϊκού ευνομούμενου και ανεπτυγμένου κράτους. Τα ελλείμματα που χαίνουν στα ταμεία, στους προϋπολογισμούς και τα ισοζύγια δεν έχουν να κάνουν τόσο με αποτυχημένες πολιτικές, αλλά πρωτίστως με χρεωκοπημένες νοοτροπίες. Η διεθνής συγκυρία , όμως, δεν συγχωρεί πλέον αυτοεξαιρέσεις, free riders και επιδείξεις "μαυροπροβατισμού" για εσωτερική κατανάλωση.
Ειδικά μετά από όσα πέτυχε η χώρα τη δεκαετία του '90, πλέον ούτε το "δεν μπορώ" αποτελεί επαρκή δικαιολογία. Θα πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας στην Ευρώπη να χωνέψουν το "δεν με συμφέρει ως Κυβέρνηση - ή δεν μ' αφήνει το κόμμα μου - να ορθοποδήσω". Και δεν πρόκειται να το δεχτούν, γιατί πολύ απλά δεν έχουν πια το περιθώριο να μας σιγοντάρουν στα τσαλίμια μας όπως στο παρελθόν.

Γνωρίζει πως αναλαμβάνει μια χώρα της οποίας η Εξωτερική Πολιτική χρησιμεύει εδώ και πεντέμισι χρόνια αποκλειστικά ως επικοινωνιακό τρικ, για να φεύγει το μάτι από τα σημαντικά και ενδεχομένως ψηφοφθόρα, τα εσωτερικής πολιτικής και διαχείρισης δράματα και τραύματα - των πλειοψηφιών, των μειοψηφιών, των μειονοτήτων, των μεμονωμένων ατόμων.

Γνωρίζει και ότι θα ανακαλύψει μια περιβαλλοντική πολιτική όνειδος. Η πολυετής διελκυστίνδα μεταξύ των "ρεαλιστών" που επιμένουν ότι η χώρα ανήκει στον Τρίτο κόσμο και δεν την παίρνει να ασχοληθεί με πράσινα άλογα, και των "οίκο-ιδεολόγων" με το μόττο "ο τι ρυπαίνει κλείνει" από την άλλη, την έχουν καθηλώσει στο ολοταχώς όπισθεν. Οι απαιτήσεις αυξάνονται ταχύτατα, οι κλιματικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές, δριμύτατες, αναπόδραστες, σε διεθνή και εγχώρια κλίμακα, κι η χώρα παραμένει καρφωμένη στη θέση της - διαρκώς και πιο πίσω σε σχέση με το που όφειλε να είναι, παραπαίοντας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Δεξιάς και Αριστεράς, και μην αποφασίζοντας σε τίνος κανόνες πρέπει να υπακούσει.

Γνωρίζει πως θα κληθεί να συγχρωτιστεί (η να μην συγχρωτιστεί, όπως διατείνεται ότι έχει σκοπό) με ένα μιντιακό τοπίο που χωρίς κανόνες, ταμπού και στοιχειώδη αιδώ, πλέον θυμίζει ιδιοκτησιακό καθεστώς ποδοσφαιρικών ομάδων περασμένων δεκαετιών: έχουμε -οι παράγοντες- τις επιχειρήσεις μας για να βγάζουμε τα προς το ευ ζην, κι έχουμε και την "ομάδα" μας για να ανταγωνιζόμαστε με τους απέναντι ποιός θα καπαρώσει πρώτος το γήπεδο, το διαιτητή και τους επόπτες - και άρα το πρωτάθλημα - και δεν θα τον τσακώσουν. Όπου "πρωτάθλημα" τα ελληνικά πολιτικά πράγματα μέσω της σμίλευσης της κοινής γνώμης. Άπαντες οι παράγοντες το ίδιο θέλουν, το θέμα είναι ποιός θα το πετύχει πιο αποτελεσματικά. Ο πιο καπάτσος κι επιδέξιος ...γλύπτης, αναγνωρίζεται ως νικητής.

Το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει, τέλος, ότι ως Κυβέρνηση θα πρέπει να κινηθεί ιλιγγιωδώς για να ανακτήσει το χαμένο δρόμο και χρόνο, με όχημα μια διοίκηση τάρταλο zastava. Μια διοίκηση που θαρρεί πως μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα (που την τρέφει) και του 19ου (που την βολεύει) ταυτοχρόνως. Να κρατήσει το τέμπο "στην μικράν αλλ' έντιμον Ελλάδα" και στην Ελλάδα της ΟΝΕ με την ίδια μπαγκέτα, την ίδια στιγμή.
Εχει υπόψιν της όμως, η διοίκηση, πως δεν μπορεί να ξεγελάει επ' άπειρον τη Eurostat και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ούτε μπορεί να τους στείλει τρεις ντενεκέδες λάδι για να κάνουν τα στραβά μάτια. Δεν μπορεί να δικαιολογήσει στο λαό τη χρεία αγροφυλάκων όταν δεν υπάρχουν άρτια εκπαιδευμένοι πυροσβέστες. Δεν μπορεί να βαφτίζει το άσυλο παντός εγκληματία κατάκτηση αιώνων, και τη χώρα πιονέρο της Δημοκρατίας χάρη σ’ αυτό. Δεν μπορεί να κρύψει ότι τα πηγάδια του 1830 όπου το δημόσιο καλείται να ρίχνει συνεχώς λεφτά είναι άπατα, κι ότι εκεί ακριβώς εντοπίζονται τα μισά προβλήματα του τόπου, στον ανύπαρκτο πάτο τους. Δεν μπορεί να διεκδικεί και να συσσωρεύει προνόμια και εξουσίες και να αποσείει μονίμως - και νομίμως - οτιδήποτε μοιάζει με ευθύνη και λογοδοσία.

Κι όλα αυτά είναι όσα το ΠΑΣΟΚ θα δει, ήδη από τη Δευτέρα, να υψώνονται αμείλικτα μπροστά του. Έχει την επιλογή να μην τα αντιμετωπίσει ως απροσπέλαστα οδοφράγματα . Ως συμπαγή, αδιαφανή παραπετάσματα, που δεν αφήνουν να δεις το χώρο και το χρόνο μπροστά σου πέρα από το αύριο κι ώς τις επόμενες εκλογές. Έχει την υποχρέωση, ακόμα περισσότερο, να τα δει ως "οίστρους", που διαρκώς θέτουν νέα ζητήματα και προβάλλουν νέες διεκδικήσεις. Που απαιτούν να διανοιγούν νέοι δρόμοι προσωπικής υπευθυνότητας και συλλογικής ευθύνης, όπου θα καθοδηγηθούν και τα όποια παραχαϊδεμένα άτομα, και η παραμελημένη κοινωνία.

Υπάρχει η διάθεση να το κάνει. Κι υπάρχουν και οι γνώσεις. Κι η ευαισθησία. Και το όραμα, τολμώ να πω.

Αλλά θα υπάρξει - υπάρχει - κι ένας παράγοντας εξαιρετικά δυσοίωνος.
Το ΠΑΣΟΚ καλείται να δει το δέντρο και το δάσος, όταν τα ίδια του τα στελέχη, εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, έχουν επιδοθεί με μεγάλη επιτυχία, σ ένα ιδιότυπο σπορ. Πριονίζουν με ζήλο τα κλαδιά όπου κάθονται μόλις κάτι δεν τους καλόρχεται. Πριονίζουν και των διπλανών τους. Όταν τελικά το δέντρο που τους φιλοξενούσε μείνει γυμνό, σπεύδουν να καταδείξουν ωρυόμενοι την ανάγκη να κοπεί - μια και ούτε καρπούς δίνει, ούτε σκιά προσφέρει. Ειναι πειστικότατοι και επιμελέστατοι. Κι έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να πελεκήσουν ο τι δεν τους αρέσει, μέχρι όπου τους αρέσει, μια και κανείς δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, ή δεν τόλμησε να τους σταματήσει εγκαίρως.

Το δεινό είναι πως μεταξύ αυτών των επικίνδυνων επιδέξιων υλοτόμων κάποιοι θα κληθούν να υλοποιήσουν τις γνώσεις και τις ευαισθησίες και τα οράματα της προσεχούς Κυβέρνησης. Και θα πρέπει να το φέρουν εις πέρας με σθένος και αυταπάρνηση και πολιτικό κόστος.

Θα το κάνουν; Θα ανταποκριθούν; Θα συστρατευτούν; Θα κλείσουν τ' αφτιά και τα μάτια τους στις σειρήνες και τις οφθαλμαπάτες του λαϊκισμού και του εύκολου, ανάλγητου πολιτικά, μικροκομματικού και μικροπροσωπικού οφέλους; Για μια φορά στη ζωή τους;

Κοντός ψαλμός…

Η ιστορία των ιδεών...

Παρατηρώντας την πορεία του πολιτισμού –ιδιαίτερα εντός των γεωγραφικών συνόρων της Ευρώπης- διαπιστώνεται μια γενική τάση αποδέσμευσης των λαών από προλήψεις, προκαταλήψεις και εξαρτήσεις και πολιτικές αλλά κατά βάση θρησκευτικές. Θα παρομοιάζαμε τη διαδρομή με τον αγώνα για ανεξαρτητοποίηση κάθε οργανισμού από την προστατευτικότητα του περιβάλλοντός του προς την ανακάλυψη νέων προορισμών για το πνεύμα του. Από τη σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτική θεώρηση του κόσμου που κυριαρχούσε στις αρχές της προηγουμενης χιλιετίας – «σχεδόν» γιατί σε κάθε εποχή υπάρχουν εξαιρέσεις των οποίων η σκέψη προπορεύεται και αποτελεί τον προάγγελο μελλοντικών αναζητήσεων- σταδιακά και με αβέβαια βήματα κάποιες φορές, αιφνίδια και ορμητικά κάποιες άλλες, ο δυτικός πολιτισμός κατέκτησε το δικαίωμα στην επιστημονική γνώση, τουλάχιστον. Δε θα ριψοκινδυνεύαμε μία αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας του, είναι ενδιαφέρον όμως να ακολουθήσουμε αυτό το ταξίδι με τα πισωγυρίσματά και τις δυσκολίες του, σε διάφορους τομείς του πολιτισμού.

Στις αρχές του 11ου αιώνα η πνευματική αλλα και η κοσμική εξουσία στη δυτική Ευρώπη βρισκόταν συγκεντρωμένη στο πρόσωπο του Πάπα. Η Εκκλησία εμπλεκόταν στις αποφάσεις που αφορούσαν τόσο την ευρύτερη περιοχή της δικαιοδοσίας τους όσο και σε προσωπικά ζητηματα των πιστών-υπηκόων της. Η κεντρικότητα του ρόλου της αποτυπώνεται και στην περίοπτη –κεντρική και υπερυψωμένη- θέση που είχαν οι ναοί σε όλες τις παλιές πόλεις της Ευρώπης. « Οι περισσότεροι ναοί της Ευρώπης είναι καταχωνιασμένοι στο κέντρο παλιών πόλεων και περιβάλλονται από οικοδομικούς δακτυλίους που εκτείνονται προς τα εξωτερικά άκρα της πόλης σε ομόκεντρους κύκλους… Είναι σκόπιμα τοποθετημένοι στο κέντρο των κοινοτήτων τους- μια έντονη υπενθύμιση ότι το (sic) πάλαι ποτέ η ζωή εκτυλισσόταν σ’ένα κουκούλι εδραιωμένων σχέσεων και η Εκκλησία ήταν η ψυχή της κοινότητας.»*

Με τη σταδιακή κατάρρευση της φεουδαρχίας και την ανάδυση των πόλεων-κρατών -αρχικά στην ευνοημένη γεωγραφικά Βόρεια Ιταλία- η Εκκλησία παύει να είναι το σημείο αναφοράς των ατόμων και αρχίζει να περιορίζεται στον πνευματικό της ρόλο- μια διαδικασία που μέλλει να αποδειχθεί χρονοβόρα και επίπονη. Έχοντας θέσει τον άνθρωπο σε προτεραιότητα, οι ουμανιστές του 14ου αιώνα προπορεύονται στην καλλιέργεια του πνεύματος εντρυφώντας στα κείμενα των αρχαίων κλασσικών, επιζητώντας να ανακαλύψουν περισσότερα για το ίδιο το παρελθόν τους μελετώντας την ιστορία και το περιβάλλον τους. Οι αναζητήσεις τους αυτές δεν αμφισβητούσαν τη θρησκεία αυτή καθεαυτήν αλλά τη θέση των επί γης «απεσταλμένων» της στην κοινωνία- τη χρειάζονταν ως πνευματικό στήριγμα περισσότερο, και όχι τόσο ως κοσμικό άρχοντα. Οι Ευρωπαίοι της Αναγέννησης αρχίζουν να βλέπουν τον κόσμο κριτικά, να εχουν επίγνωση της διαφορετικότητας τους. Το άτομο γίνεται τώρα το επίκεντρο και η προσωπική οπτική γωνία αποκτά νέο νόημα. Πέρα απο τη στροφή σε θέματα επηρεασμένα απο την κλασσική αρχαιότητα, τα νέα αυτά δεδομένα αποκρυσταλλώνονται και στην τεχνοτροπία με δύο τρόπους: τη ρεαλιστική απόδοση των χαρακτηριστικών και των αναλογιών του ανθρώπινου σώματος, και επίσης με την εισαγωγή της προοπτικής στις καλλιτεχνικές δημιουργίες˙ η εικόνα του περιβάλλοντος αλλάζει πλέον και χάνει την ομοιομορφία που τη διέκρινε στο παρελθόν. Αλλάζει ανάλογα με το θέμα , καθώς τα χαρακτηριστικά των απεικονιζομένων διαφοροποιούνται, και αλλάζει ανάλογα με την θέση του καλλιτέχνη, αφού η προοπτική καλεί το θεατή να αντιληφθεί το χώρο με τα μάτια του δημιουργού. Η τοιχογραφία της «Σχολής των Αθηνών», έργο του Ραφαήλ, στο Βατικανό, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των νεωτερισμών της εποχής, αλλα ταυτόχρονα απηχεί και το ρόλο της Εκκλησίας την εποχή εκείνη ως πάτρωνα της αναγεννησιακής δημιουργίας.

Η καινούργια αυτη ιδιότητα της Εκκλησίας όσο κι αν έδωσε ώθηση στον πολιτισμό, σταδιακά οδήγησε σε ένα κλίμα αρνητικό για τους εκπροσώπους της. Η Ευρώπη ρημαγμένη απο τους θρησκευτικούς πολέμους μαστιζόταν από την πανώλη και το λιμό. Το ενδιαφέρον του παπισμού για πολυτέλεια στο διάκοσμο των ναών πρώτον φάνταζε τουλάχιστον ανάλγητο και, δεύτερον, δεν συνήδε με τα κείμενα της Βίβλου περί λιτότητας, εγκράτειας και απάρνησης των επίγειων απολαύσεων, που πλέον ήταν προσιτά λόγω του αισθητά βελτιωμένου μορφωτικού επεπέδου–μετά την ενθάρρυνση της ίδιας της Εκκλησίας- σε ολοένα και περισσότερους πιστούς. Αρκετοί από τους ιερείς επιδίδονταν σε ένα αγώνα συγκέντρωσης υλικών αγαθών, εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους στους πιστούς. Ανεξέλεγκτοι οι «πνευματικοι καθοδηγητές» πουλούσαν στην κυριολεξία συγχώρεση αμαρτιών –σε νεκρούς και ζώντες, ακόμα και πριν την τέλεση της αμαρτίας. «...Μόλις τα χρήματα κουδουνίσουν στο δίσκο, η ψυχή πετάει εξω από το καθαρτήριο...» Η απογοήτευση και η αγανάκτηση κάποιων εκπροσώπων της άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά, και βρήκαν την εκφρασή τους το 1517 με την ανάρτηση των 95 θέσεων του Μαρτίνου Λούθηρου. Ιδιαίτερα στην κατακερματισμένη Γερμανία, όπου ο Πάπας είχε διατηρήσει σχεδόν αυτόνομη εξουσία, οι κατώτερες τάξεις είδαν τη Μεταρρύθμιση που προωθούσε ο Λούθηρος ως το νέο δόγμα-εχέγγυο της πολυπόθητης ελευθερίας. Οι Γερμανοί δουλοπάροικοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στην Παπική υπερ-εξουσία απαιτώντας μεταξύ άλλων και ελαφρύτερη φορολόγηση(1524-1525). Η Επανάσταση των Χωρικών όπως έμεινε γνωστή, πνίγηκε στο αίμα, με τις ευλογίες και του «ποιμένα» Λούθηρου, του οποίου η μεταρρυθμιστική εγρήγορση δεν στόχευε στην ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.

Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι η Προτεσταντική κίνηση δεν ήταν άλλο ένα παροδικό ξέσπασμα των απανταχού αντιρρησιών. Καθως η νέα πνοή εκανε το γύρο της ηπείρου έβρισκε οπαδούς σε κάθε σκαλοπάτι της πυραμίδας της εξουσίας. Για λόγους που δεν άπτονταν θρησκευτικών ζητημάτων, το 1534 ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας ιδρύει την Αγγλικανική Εκκλησία και ανακηρύσσει τον εαυτό του αρχηγό της, ενώ επί της βασιλείας του γιού του η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση εφαρμόστηκε πλήρως στην Αγγλία. Η Ευρώπη πλέον ήταν χωρισμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακτήσει το χαμένο έδαφος –και φυσικά τους οπαδούς της- προσαρμοζόμενη στα νέα δεδομένα, συγκάλεσε τη Σύνοδο του Τριδέντου το 1545 , κίνηση γνωστή ως Αντιμεταρρύθμιση, αλλά οι εξελίξεις είχαν ήδη δρομολογηθεί. (Θα έπρεπε να περάσουν εκατό σχεδον χρόνια για να αναγνωριστεί επίσημα -με τη λήξη του Τριακονταετούς Πολέμου και την υπογραφή της συνθήκης της Βεστφαλίας (1648)- απο Καθολικούς και Προτεστάντες το δικαίωμα ύπαρξης κάθε θρησκείας και κατ’ επέκταση καθε κράτους.) Ένα από τα κορυφαία γεγονότα της αντιμεταρρυθμιστικής προσπάθειας ήταν η Ειρήνη της Αυγούστας που υπογράφτηκε το 1555 -τριάντα χρόνια μετά το άδοξο τέλος της επανάστασης των δουλοπάροικων- μεταξύ του Αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄και των Γερμανών πριγκήπων και που παραχωρούσε στους τελευταίους το δικαίωμα να διαλέξουν ανάμεσα στον καθολικισμό και στον προτεσταντισμό.

Κατά τον 17ο αιώνα, το αναγεννησιακό ρεύμα κορυφώνεται και μια νέα πολιτιστική κίνηση εμφανίζεται. Ο αιώνας του ορθολογισμού θα δηλώσει απόλουτη πίστη στο ανθρώπινο πνεύμα και τις δυνατότητες του ατόμου. Η αμέριστη προσπάθεια για την κατάκτηση της γνώσης ξεκινάει στη Δυτική Ευρώπη όταν οι ανακαλύψεις νόμων που διέπουν τη φύση συνεπαίρνει τους διανοούμενους της εποχής. Η ιδέα ότι η ζωή κυβερνάται από Αρχές καθολικής και διαχρονικής ισχύος διαχέεται σε κάθε τομέα της πολιτιστικής παραγωγής. Η επιστήμη είναι η νέα εξουσία και η ρήση του Καντ «sapere aude» (τόλμησε να γνωρίζεις), θα ορθωθεί απέναντι στο «Πίστευε και μη ερεύνα» των κληρικών και θα συνοψίσει το νέο κώδικα που χαρακτηριζόταν αφενός από την πρωτοκαθεδρία της ανθρώπινης λογικής και της ύμνησης της ελευθερίας ως αναγκαιότητας, και αφετέρου από ένα πρωτοφανή αντικληρικαλισμό καθώς η μονοπώληση της γνώσης, οι δεισιδαιμονίες και ο μυστικισμός της εκκλησίας θεωρήθηκαν οι αιτίες της ανάσχεσης της προόδου ως τότε. Ο μεταρρυθμιστικός ρασιοναλισμός εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και έφτασε στο Νέο Κόσμο. Ο αγώνας εναντίον πάσης φύσεως δογματισμού και αυθαιρεσίας της εξουσίας καθώς και η πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου με απαραίτητη προϋπόθεση να αφεθεί ελεύθερος να χρησιμοποιήσει τη λογική του αντανακλώνται στην Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1776), κείμενο που φέρει εμφανώς επιρροές από γνήσιους εκπροσώπους του ορθολογισμού, όπως ο Τζον Λοκ .
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση οι αλλαγές σε καθε τομέα ήταν ραγδαίες. Η βιομηχανία αποτελούσε το νέο τρόπο παραγωγής και οι συνέπειες στον τρόπο ζωής αλλά και στο περιβάλλον γίνονταν ολοένα και περισσότερο αισθητές. Η αντίληψη του κόσμου μέσα από το πρίσμα της λογικής, η διείσδυση της επιστήμονικής ορολογίας σε κάθε τομέα της διανόησης και η εμμονή σε παγιωμένους κανόνες, που δεν επιδέχονταν εξαιρέσεις και είχαν οικουμενική ισχύ αποτελούσαν τα γνωρίσματα της εποχής. Σ’αυτήν την προσκόλληση σε καθολικές αρχές οι Ρομαντικοί αντέτειναν το δικαίωμα των ατόμων να ορίσουν μόνοι τις απαιτήσεις τους αψηφώντας τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα-νόμους που περιόριζαν τη δυνατότητα αυτοκαθορισμού τους. Προτίμησαν να στρέψουν το βλέμμα στην παράδοση, σε μυθικούς ήρωες και ξεχασμένους πολιτισμούς απορρίπτοντας την ψυχρή λογική του κλασσικισμού και το διαφωτισμό που τον υμνούσε. Η έμφαση δινόταν στο θυμικό και όχι το λογικό του ανθρώπου, και η προσπάθεια αφορούσε στην ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών της ψυχής, ιδιαίτερα με την επιδίωξη μεγαλόπνοων στόχων. Ο λόρδος Βύρωνας (1788-1824) ενσάρκωσε με το έργο αλλά κυρίως με τη ζωή και τον τραγικό, πρόωρο θάνατό του τα πιστεύω των ρομαντικών: αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι σε μία μεγάλη ιδέα και ουσιαστικά θυσιάστηκε αγωνιζόμενος με τον δικό του τρόπο για την ελευθερία των Ελλήνων.

Παρά τη στροφή κάποιων διανοοούμενων προς το ρομαντικό παρελθόν, αλλά και με τη συμβολή της στην περαιτέρω αυτονόμηση του πνεύματος, η επίδραση του ορθολογισμού συνεχιζόταν με αυξανόμενη ένταση. Ο Ρεαλισμός του 18ου αιώνα όρισε την πραγματικότητα ως ό,τι μπορεί να γίνει αντιληπτό διαμέσου των αισθήσεων και μόνο. Η απόρριψη της παράδοσης πήρε τη μορφή επανάστασης ενώ η αμφισβήτηση των εξουσιαστικών δομών και της κοινωνικής οργάνωσης γενικότερα αποτέλεσε το αντικείμενο της διανόησης της εποχής. Έντονη δε την περίοδο αυτή ήταν η εφαρμογή των μεθόδων των θετικών επιστημών στη διερεύνηση κάθε πτυχής της γνώσης. Ο εμπειρισμός αυτός βρήκε εφαρμογή σε όλα τα πεδία: από τη φιλοσοφία ως την τέχνη και την καθημερινή ζωή- αγγίζοντας ορισμένες φορές την υπερβολή. Στην Ελλάδα ο ρεαλισμός αποτυπώθηκε και στο κίνημα των Μαλλιαριστών, οι οποίοι απέρριπταν την καθαρεύουσα ως αναχρονιστική και φτιαχτή και ζητούσαν την αντικατάσταση από μια άκρατη δημοτική στην οποία η αρχαία ελληνική γλώσσα έμοιαζε μακρινός πρόγονος. Το επιχείρημα των δημοτικιστών ήταν ότι η πραγματική γλώσσα ήταν μόνο η καθομιλούμενη που συνέδεε τις εμπειρίες της ζωής και της γλώσσας προσδίνοντας αμεσότητα στο λόγο -ως τέτοια όφειλε να αποτελεί τον αποκλειστικό τρόπο έκφρασης των Νεοελλήνων. «Το ταξίδι μου» του Γιαννη Ψυχάρη, που δημοσιεύτηκε το 1888, είναι ενδεικτικό αυτής της έκφανσης του κινήματος του ρεαλισμού.

Παρά την εντύπωση της ύπαρξης συμπαγών ορίων μεταξύ των σταδίων της εξέλιξης των ιδεών, η πραγματικότητα αποδεικνύει τη συν-ύπαρξη σε μια δεδομένη περίοδο πολλών ρευμάτων ταυτόχρονα. Καθε κίνημα γεννιέται για να δηλώσει κατι διαφορετικό, για να αντιτεθεί σε κάτι ήδη υπάρχον. Γεννιέται όμως όχι εκ του μηδενός αλλά αντλώντας συνήθως ιδέες από την Ιστορία και ανδρώνεται για να αποτελέσει κι αυτό με τη σειρά του στόχο αμφισβήτησης κάποια στιγμή. Οι ιδεολογίες αποκτούν υλική σχεδόν υπόσταση και παλεύουν να επικρατήσουν έναντι των αντιπάλων τους. Ακόμα όμως κι όταν σβήσουν, αναγεννώνται κάποτε από τις στάχτες τους και αναπροσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα ξαναδιεκδικούν οπαδούς και ισχύ. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα αναβίωσαν ιδέες που οι ρίζες τους βρίσκονται σε χρονολογίες πολύ απομακρυσμένες από το σήμερα. Ίσως κι αυτό να είναι το σημαντικότερο επίτευγμα του πολιτισμού: η δυνατότητα να συνυπάρχουν τόσες ιδεολογίες όσα και άτομα, τόσες κοσμοθεωρίες όσες και προσωπικές ιστορίες.



*Τζέρεμι Ρίφκιν: Το Ευρωπαϊκό Όνειρο, Λιβάνης, σ161

(Η εργασία εχει γραφτεί πριν κάτι χρόνια, απλώς την αναρτησα τώρα λόγω ανωτέρας βιας.. )

Αφηρημένη σκέψη.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αντί βιογραφικών φυλλαδών και φυλλαδίων, να δημοσιεύουν και να διανέμουν οι υποψήφιοι και ένα απαντημένο από τους ίδιους ερωτηματολόγιο τύπου "political compass" (εδώ).

Δεν θα χρειαζόταν καν να πουν τι πραγματικά πιστεύουν.
Το θέμα είναι τι θα επέλεγαν, για ευνόητους λόγους, να μαρκάρουν ως απάντηση...

...και κάθε προβαλλόμενο προφίλ θα έθετε, ενδεχομένως, τις κομματικές ηγεσίες, τους υποψηφίους για το κοινοβούλιο αλλά και τους περισσότερους ψηφοφόρους, προ των πραγματικών επιλογών τους - άρα και των απαράγραπτων ευθυνών τους ...

Το ψιλό γαζί.

Πολλά λέγονται, και πολλά θα ειπωθούν, αλλά ας κοιτάξουμε και λίγο τι λεγόταν μέχρι χτές, συνοπτικά, έχουμε και δουλειές.

Ως απλός αναγνώστης του Ιντερνετ, εδώ και δέκα μέρες είχα την εντύπωση, μια και οι φήμες οργίαζαν, και το ΠΑΣΟΚ δεν τις διέψευδε(εδώ), πως αυτή η πρόταση περί Επικρατείας είχε ήδη γίνει στον Κώστα Σημίτη...

Ήταν τόσο ξεκάθαρο αυτό, όσο και το ότι το “ΠΑΣΟΚ” δεν τον ήθελε στην Α Πειραιά. Κανείς από την Ιπποκράτους δεν διέψευδε ούτε κι όσα διέρρεαν στον ηλεκτρονικό και μη Τύπο, από την πλευρά της Αριστερής Πρωτοβουλίας και των μπλογκ που έχουν συνδεθεί μ αυτήν (εδώ) αλλά και άλλων εντύπων (εδώ, σελίδα 11)… Κάθε άλλο.

Στο σποτ για τα 35 χρόνια ΠΑΣΟΚ, (εδώ) το πρόσωπο του κυρίου Σημίτη δεν είχε καν περιληφθεί, αφήνοντας τα 8 χρόνια έξω, και γιορτάζοντας τα υπόλοιπα 27. Έτσι λοιπόν είχαν ήδη καταστεί φανερές οι απόψεις και οι προθέσεις της ηγεσίας (?), σε όλο το ΠΑΣΟΚ - και στους πρώην και στους νυν, και στους επόμενους. Επομένως η όποια μεταγενέστερη φήμη περί ψηφοδελτίου Επικρατείας, στερείτο σοβαρότητας και στοιχειώδους εκτίμησης προς το πρόσωπο του κυρίου Σημίτη. Ποσω μάλλον εάν ήταν ΚΑΙ ψευδής.

Η πραγματική μομφή λοιπόν προς τον πρώην Πρόεδρο του Κινήματος, είναι ότι είναι περιορισμένης αντίληψης η τυφλός και κουφός, αφού όχι μόνο του το μετέφεραν και το έγραψαν αλλά και του το ζωγράφισαν - η μάλλον του το κινηματογράφησαν - και δεν το είδε. Ασχέτως του τι κυκλοφορούσε εντέχνως, υπονοώντας το αντίθετο, συμπεριλαμβάνοντας τον δηλαδή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Νομίζω όμως πως μάλλον-ίσως-μπορεί δεν είναι τίποτε από αυτά ο πρώην Πρωθυπουργός, και απλώς δεν δέχτηκε αυτή τη φορά να εμπαίζεται το όνομά του για να έχουμε κάποιον να βαράμε και να διώχνουμε τελευταία στιγμή χειροκροτούμενοι, ως άλλοι Χότζες.

Κρίμα, στην εποχή των κινητών και των e-mails, πάντως, να προτιμάται από την ηγεσία ενός κόμματος το δι’ αντιπροσώπων και δι’ ανιχνευτών χαλασμένο τηλέφωνο. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει και καλά να μιμηθεί από τον πατέρα του, δεν χρειάζεται να επιλέξει το διασυρμό και τη σπίλωση του “απέναντι” και την σε όλα τα επίπεδα διγλωσσία.

Καλό το ψιλό γαζί, αλλά ξηλώνει εύκολα.

Κρίμα.

...δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε όμως αυτά. Όχι όλα, κι άλλα πολλά...

Τον μόχθο του Ελληνικού λαού, τις θυσίες του, τους αγώνες του.
Δεν μπορούμε να του δείξουμε πού πήγαν, τί του πρόσφεραν.
Δεν μπορούμε να του θυμίσουμε τις αλλαγές που είχε δεί να μεταμορφώνουν την καθημερινότητά του, τη ζωή του όλη...

Κι όχι επειδή η ΝΔ τα γκρέμισε και τα απαξίωσε,
αλλά επειδή το κάναμε ΕΜΕΙΣ. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.

Γιατί? Γιατί το παραμύθιασμα είναι πρόσκαιρο, είναι πρόστυχο, αλλά είναι εύκολο.
Και κάποιοι -λίγοι αλλά αρκετοί - επιδέξιοι επίδοξοι μόνο αυτό ξέρουν, και μόνο αυτό θα μπορούν.
Σέρνουν στην προκρούστεια κλίνη λοιπόν όσους ξεχώρισαν εχτές,
να μη φανεί το δικό τους χαμηλό ανάστημα αύριο, που θα τους αντικρίσει ο κόσμος.

Κρίμα.
Αναμενόμενο, αλλά κρίμα.

Ba(m)bies 2009...

Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
να βλέπω κήπους σφαλιστούς
στα κάγκελα παιδιά σκαρφαλωμένα
να λαχταρίζουν τους κισσούς

Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
να βλέπω τοίχους με γυαλιά
να μη μ' αφήνουν να χοροπηδάω
καθώς στα δέντρα τα πουλιά

Με πιάνει το παράπονο και κλαίω
που έχουν άλλοι τα κλειδιά
κι αφήνουν έρημους, βουβούς τους κήπους
να ζουν σε τέτοια μοναξιά

Με πιάνει το παράπονο και λέω
δε θα 'ρθει κάποτε η στιγμή
να ρίξουν τα παιδιά τους φράχτες κάτω
να μπουν και να χαρούν τη Γη.

Το τραγούδι "Με πιάνει το παράπονο και κλαίω"
είναι από το παραμύθι "Μορμόλης"
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
1974, Μίνως Μάτσας και Υιός Α.Ε

Πώς χάνεται το κύρος των μπλόγκερ.

"Μπλογκερ είμαι, ο τι γουστάρω κάνω" ο υπότιτλος...

Το θέμα έχει ως εξής.

1. Ο Δήμος Ιεράπετρας αποφάσισε πως η κατάσταση με τις παντός είδους αφισοκολλήσεις, έχει παραγίνει. Πανώ απλώνονται από τον ένα στύλο της ΔΕΗ στον άλλο. Το αγγελτήριο για την σημερινή κηδεία καλύπτεται από "αντίπαλο" γραφείο κηδειών με αγγελτήριο για το αυριανό μνημόσυνο. Βλέπεις το μισό "κηδειόχαρτο" να καλύπτεται απο την αφίσα για τον Πλούταρχο στο Ηράκλειο. Και διάφορα άλλα ευτράπελα η τραγικά.

2. Ο νέος δημοτικός κανονισμός, λοιπόν, λέει πως τα αγγελτήρια θα αναρτώνται αποκλειστικά σε συγκεκριμένους κυλίνδρους, τοποθετημένους σε στρατηγικά σημεία διπλα στις εκκλησίες, με ξεχωριστές στήλες για κάθε ένα απο τα τρια γραφεία της πόλης. Όποιος απο τους τρείς παραβεί τον κανονισμό εχει πρόστιμο, το πρώτο θα είναι μικρό, ενώ μεγαλύτερο για τη δεύτερη παράβαση.

3. Ένας από τους τρείς ιδιοκτήτες γραφείου τελετών, λοιπόν, κι ενώ έχουν τοποθετηθεί οι κύλινδροι, κι έχουν ενημερωθεί και οι τρεις, παραβαίνει τον κανονισμό. Και κολλάει το αγγελτήριο όπου του ήρθε. Και του επιδίδεται πρόστιμο. Το πληρώνει, και μετα λίγες μέρες ΞΑΝΑπαραβαίνει τον κανονισμό. Και του ΞΑΝΑεπιδιδεται πρόστιμο, αυτη τη φορά τσουχτερό. 300 ευρώ. Ο εν λόγω κύριος, εν πνεύματι εξυπνακισμού, επιδίδει με τη σειρά του το πρόστιμο στους συγγενείς του νεκρού για να το τακτοποιήσουν, που ουδεμία ευθύνη φέρουν, βέβαια.

4. Μια εξυπνούλα "δημοσιογράφος", που έχει δηλωθεί δια των πράξεών της "με την αντίπαλη δημοτική παράταξη" η κοπέλα και γράφει, ηχογραφεί και κινηματογραφεί οπουδήποτε και για οποιονδήποτε κρίνει σκόπιμο και συμφέρον - και μπράβο της, με γεια της με χαρά της - παίρνει λοιπόν η κοπέλα αυτή όλα τα παραπάνω, κόβει και συγκολλά κατά το δοκούν και (πολιτικά, φαντάζομαι) "επικερδές", και παρουσιάζει ενα ρεπορτάζ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγορεί το Δήμο οτι επέβαλε πρόστιμο στους ...συγγενείς του νεκρού!!!!!!

5. Κι εκεί μπαίνει και το ...ειδησεογραφικό "τρωκτικό", με τη γνωστή του τολμηρή, έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση, ολίγον ανώνυμη αλλά τα έχει αυτά το θαρραλέο ρεπορτάζ, αφιερώνει ενα εξαιρετικό ποστάκι (εδώ) καθυβρίζοντας το Δήμαρχο Ιεράπετρας, κι ο λόγος, δε, είναι ότι έτσι το είπε η έτερη έγκριτη και αμερόληπτη προαναφερθείσα"δημοσιογράφος" εξ Ιεραπέτρας. Σοβαρός λόγος.
Ο Αντ1 μπαίνει στο χορό πασίχαρος αλλά τουλάχιστον δίνει και στο Δήμαρχο το μικρόφωνο, να "απολογηθεί"...
Οταν έρχεται εντός της ημέρας η γραπτή απάντηση του Δημάρχου, το τρωκτικό τη δημοσιεύει τσεκουρεμένη (εδώ), μια και η ολόκληρη (εδώ) ΔΕΝ τον συμφέρει, αφού επαναλαμβάνει τις ύβρεις. Προφανώς αντιλαμβάνεται ότι έτσι το εκθέτει - άσε που ίσως χρειαστεί να κατεβάσει και το αρχικό κείμενο - ζόρικος αποδείχθηκε ο συγκεκριμένος Δήμαρχος και με το λαϊκισμό δεν έχει παρτίδες, δεν πολυμασάει...

edit: Τρίτη, 8 Σεπτεμβρίου, 2009.

Μετά την απάντηση του Δημάρχου, το τρωκτικό ξαναχτυπά, λέγοντας ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια, αυτή τη φορά με αναδημοσίευση άρθρου της εφημερίδας (εδώ) που εκδίδει η παράταξη της μειοψηφίας, και που εξέδιδε και ως Δημοτικη Αρχή.
Να ληφθει δε υπόψιν, ότι με την αλλαγή της Δημοτικής Αρχής, το Γενάρη του 2007, οι διαφημίσεις και τα άρθρα προς δημοσίευση στην "Διέξοδο", εξακολουθούσαν να αποστέλλονται στο φαξ του ....Δημαρχείου, με την ένδειξη "προς εφημερίδα ΔΙΕΞΟΔΟ"!!!
Να υποθέσω δε πως το ότι η νυν Δημοτική Αρχή πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ, η απελθούσα είναι της ΝΔ, και έχουμε βουλευτικές εκλογές, είναι εντελως συμπτωματικό και ουδεμια σχέση έχει τόσο με σκοπιμότητα, όσο και με το διακρινόμενο "στίγμα" του δημοφιλούς μπλόγκ.

Μάλιστα. Ωραία σκηνικά.

Και αυτό ΟΛΟ, δηλαδή το νούμερο 5, είναι εκείνο για το οποίο θα πρέπει εγώ να παλέψω, ως μπλόγκερ, για να μη μου θίξουν την ελευθερία του .....λόγου?

Η ξετσιπωσιά, η επηρμένη ανευθυνότητα και η ανερυθρίαστα κακή προαίρεση??

Καλέ τι μας λες...

Ειδικά από τη στιγμή που το συγκεκριμένο ανώνυμο "μπλογκ" μου ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ τη διάδραση, δηλαδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ, διαμαρτυρόμενη/απολογούμενη/αμυνόμενη, εγώ ως μπλόγκερ ίσα ίσα που ΑΠΑΙΤΩ να βρουν έναν τρόπο να το ελέγξουν και το τρωκτικό και τα πάσης φύσεως άπληστα θηλαστικά τελοσπάντων.

Ουδόλως, εξάλλου, διαφέρει αυτού του τύπου το μπλογκ από οποιοδήποτε έντυπο μέσο, που ΔΕΝ λειτουργεί ανεξέλεγκτα, βέβαια. Και κυρίως, το έντυπο ειναι μεν μονόδρομης πληροφόρησης, αλλά ΔΕΝ είναι ανώνυμο...

Να υπάρξει λοιπόν ρύθμιση, όπως υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη για το καλό των υπολοίπων μπλόγκερς, που διαθέτουν αν όχι επίπεδο, τουλάχιστον τσίπα.

Εξάλλου, εκτός του ότι δεν είναι γνωστό εάν κι από ποιούς χρηματοδοτείται ο ανώνυμος γράφων -κάτι που σαφώς και έχει σχέση-, εκτός του ότι αμαυρώνει ονόματα και θίγει προσωπικότητες ψευδόμενο ασύστολα ή, στην καλύτερη, (ανα)μεταδίδοντας απλώς ενα κάρο ανεξακρίβωτες πληροφορίες, δυσφημεί όλους τους μπλόγκερς στις συνειδήσεις των σοβαρών ανθρώπων που σερφάρουν στο διαδίκτυο.

ΑΠΑΙΤΩ λοιπόν να γίνει κάτι, έστω με τα μπλογκς υψηλής επισκεψιμότητας. Κάτι στο οποίο θα συμμετάσχουν και οι ίδιοι οι μπλόγκερς, έστω γνωμοδοτικά, με όσο κύρος τους έχει απομείνει. Δημοσίως και διαφανώς.

Αν δεν γίνει τώρα, θα έλθει αργότερα η ρύθμιση, ερήμην μας, κάποια στιγμή.

Μπροστά σε νέες δυνατότητες που μας δίνει η όποια πρόοδος της τεχνολογίας, τα δικαιώματα ανέκαθεν προηγούνταν, και η θέσπιση αντιστοίχων υποχρεώσεων βάσει νομικού πλαισίου πάντα έπεται..
Έπεται - ποτέ δεν έχει παραλειφθεί.
Θα γίνει, και να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Εμείς οι ίδιοι ως θιγόμενοι πλέον, θα το απαιτήσουμε κάποια στιγμή.
Δεν θα είμαστε πάντα 30ρηδες μπλογκεράδες, όλο φρου φρου κι αρώματα. Αύριο θα θίξουν την εταιρεία μας, εμάς, τα παιδιά μας. Τότε θα έχουμε πολλά να ρισκάρουμε.

Εάν κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, νομίζοντας ότι θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας η ανάγκη αυτή για ύπαρξη νομικού πλαισίου, και εξομοιώνοντας πρώτοι εμείς την καλοπροαίρετη ερασιτεχνική δημοσιογραφία, τον άκακο σχολιασμό και τα αγαθά ψηφιακά προσωπικά ημερολόγια με τη δυσφήμηση και την σκόπιμη παραπληροφόρηση, τα χλωρά θα έχουν ηδη καεί μαζί με τα ξερά, και η αξιοπιστία των μπλογκς ήδη θα έχει κηλιδωθεί ανεξίτηλα.
Δεν θα συμμετάσχουμε σε ότι αποφασιστεί.
Θα είμαστε το πρόβλημα, κι όχι μέρος της λύσης του.

Δικό μας -προς το παρόν- το πεπόνι, δικό μας και το μαχαίρι.
Σε λίγο, όπως πάμε, το μαχαίρι θα μας το πάρουν. Μην πω ότι θα το παραχωρήσουμε, ιδία βουλήσει...

Ένδεείς Μαγισσών.

«Σ΄ αυτήν την κοιλάδα των δακρύων, όπως ονόμασαν οι θεολόγοι τον κόσμο, ούτε ένα βήμα δεν μπορεί να κάνει προς τα εμπρός η ανθρωπότητα, χωρίς να σκίσει τις σάρκες της επάνω στα αγκάθια του απάτητου ακόμα δρόμου. Ο Μεσαίωνας υπήρξε η εποχή της στασιμότητας και της ανανδρίας, που ο άνθρωπος την πέρασε ξεχνώντας το παρελθόν, υπομένοντας το παρόν και χωρίς να τολμά ούτε βήμα να προχωρήσει για να προϋπαντήσει ένα καλύτερο μέλλον. Μόνη της η Μάγισσα ούτε τη δόξα του παρελθόντος μπορούσε να ξεχάσει, ούτε να περιμένει ακίνητη, αλλά προχωρούσε πάντοτε, στρέφοντας κατά διαλείμματα πίσω το βλέμμα της, ώστε από τις αναμνήσεις της να αντλήσει θάρρος για τη συνέχιση της γλιστερής πορείας. Η Εκκλησία είχε γράψει επάνω στη σημαία της τη λέξη ”Ακινησία”, ενώ η Μάγισσα σήκωσε αντάρτικη σημαία, όπου διαβαζόταν η λέξη “Εμπρός”.»

«(…) Μια ημέρα, μια φτωχή χήρα είδε τα τρία της παιδιά να υποφέρουν από βήχα με σπασμούς. Τα δύο πρώτα οδηγήθηκαν στον ιερέα, ραντίστηκαν με αγιασμό … και πέθαναν στην αγκαλιά της. Απόμεινε το τρίτο, το μόνο πλάσμα πάνω στη γη που είχε πια για να αγαπά. Η δύστυχη γυναίκα, γονατισμένη εμπρός στο κρεβατάκι του αγαπημένου της, επικαλέστηκε για χάρη του όλους τους αγίους του χριστιανικού παραδείσου. Αλλά ο καταραμένος βήχας συνέχισε να αντηχεί απαίσια στα αφτιά της μητέρας. Μέσα στην απελπισία της (…) βγήκε ξυπόλητη από την καλύβα κατά τα μεσάνυχτα, και στρέφοντας ολόγυρα ανήσυχο το βλέμμα της, μάζεψε (…) άνθη και φύλλα από κάποιο κακόφημο φυτό, με άσχημη μυρωδιά, από το οποίο απομάκρυναν με φόβο οι βοσκοί τις κατσίκες τους. Επιστρέφοντας στο σπίτι, βούτηξε το ύποπτο βοτάνι σε ζεστό νερό, και ανακατεύοντάς το με μέλι, πρόσφερε το φάρμακο στο παιδάκι της που ανάσαινε με δυσκολία. Ο βήχας τότε σταμάτησε και ύπνος βαθύς έκλεισε τα βλέφαρα του αρρώστου κάτω από την επίδραση του σωτήριου φίλτρου, ενώ λίγες ημέρες αργότερα το παιδάκι έπαιζε εύθυμα κοντά στο κατώφλι της καλύβας – αλλά η δύστυχη μητέρα σάπιζε στα υπόγεια μοναστηριού. Γιατί κάποιος διάκος ή κωδωνοκρούστης, βγαίνοντας τα μεσάνυχτα από το καπηλειό ή το κρεβάτι πόρνης, είχε κατασκοπεύσει και καταγγείλει την δύστυχη ως φαρμακεύτρια μάγισσα. Μάταια ανέφερε η ταλαίπωρη, για να δικαιολογηθεί, τον θάνατο των δύο άλλων της παιδιών και τον κίνδυνο να πεθάνει εκείνο που επέζησε, τους φόβους και τη μητρική της απελπισία. Τα ρασοφόρα θηρία παρέμειναν ασυγκίνητα- αφού έκοψαν το ιερόσυλο χέρι και έσπασαν ένα προς ένα τα κόκκαλά της, έριξαν έπειτα τον άμορφο αυτό αιματοβαμμένο ανθρώπινο όγκο που βογκούσε στην πυρά. Τα πρακτικά των ιεροδικείων αποτελούν μια μεγάλη σειρά τόμων από φύλλα και κάθε φύλλο περιέχει μια τέτοια ιστορία.»

Η Εκκλησία τις αποκάλεσε «Μάγισσες», τις αφόρισε, τις βασάνισε, τις έκαιγε, επειδή παρέβαιναν το γράμμα του φωτός του αληθινού που μόνο από Αυτήν εκπορευόταν.. Αλλά περισσότερο επειδή επέλεγαν να αγνοήσουν ως αναποτελεσματικό -και άρα αγνοήσιμο- το πνεύμα των κελευσμάτων της.
Εκείνες όμως ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Και προχωρούσαν σ αυτό, παρά τους κινδύνους που επισείονταν. Έτσι, με πυξίδα το ανθρωποκεντρικό προοδευτικό παρελθόν του Ιπποκράτη, διέσωσαν τις επιστημονικές γνώσεις, κι ας ονομάζονταν φίλτρα και μαγικά βότανα του Σατανά επί μια χιλιετία. Κι έτσι εξετράπη σταδιακά η μοίρα της ανθρωπότητας από το σκοτάδι του Μεσαίωνα.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι θεμιτός ο παραλληλισμός που αυθόρμητα κάνω, βέβαια, αλλά το μικρό αυτό δοκίμιο του Εμμανουήλ Ροΐδη* μου έρχεται στο νου πολύ συχνά. Για την ακρίβεια πάει εκεί η σκέψη μου κάθε φορά που παρίσταμαι σε μια ημερίδα που διοργανώνεται από τον πολύπαθο κεντρώο ελληνικό πολιτικό χώρο. Γιατί είναι εμφανής εκεί η εμμονή στας Γραφάς αλλά και η προσπάθεια κάποιων να αποχαρακτηριστούν τα απονενοημένα. Βλέπεις ξεκάθαρα τις διαφορετικές παντιέρες των συμμετεχόντων στις εκφράσεις, στα μειδιάματα, στις ερωτήσεις, τις απαντήσεις, τις διαμαρτυρίες…

Από τη μια είναι οι άνευ κολλημάτων και κωλυμάτων. Εκείνοι που δεν νοιάζονται για το χρώμα της γάτας, για το ποιος είπε τι και πότε, για το αν οι ιδέες κι οι προτάσεις τους είναι συμβατές ή όχι με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, την Επί του Όρους Ομιλία ή το Δίσκο της Φαιστού. Θέλουν να βρουν ένα τρόπο να βγούμε από τα αδιέξοδα, και η μίνιμαξ στρατηγική δεν έχει ιδεολογικές, παρά μόνο ηθικές απαράβατες αρχές. Όλα τα άλλα τίθενται επί τάπητος. Κι ακούς διάφορα. «Άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων» «πλήρης διοικητική αποκέντρωση» «αυτοδιοίκηση των Πανεπιστημίων» «Κατάργηση του ασύλου» «πρόστιμα αναλόγως της δήλωσης εισοδήματος», «ευελιξία στον δημόσιο τομέα παράλληλα με την ασφάλεια στον ιδιωτικό»…

Μόλις αρθρωθούν από κάποιον βλάσφημο αυτά τα ιερόσυλα, πριν καν τελειώσει το λόγο του, έχει ήδη πάρει το μάτι σου τους άλλους. Στα πρόθυρα ανευρύσματος ψάχνουν τις τσέπες τους να βρουν τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, για να σου αποδείξουν πόσο ανίερα είναι αυτά που τόλμησες να εκστομίσεις. Και, πιστέψτε με, σε ένα ευφυές κείμενο όπου χωρούσε εξίσου το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», η παραμονή των Αμερικανικών βάσεων, η υπογραφή της ΕΕΠ αλλά και το «η Μακεδονία είναι Ελληνική», μπορείς να στηρίξεις οτιδήποτε και το αντίθετό του. Αρκεί να καταδέχεσαι να το πράξεις, δηλαδή να μην αντιλαμβάνεσαι την έννοια και τη χρήση των συμβόλων, να μην έχεις αίσθηση του χώρου και του χρόνου, να μην βλέπεις την ανάγκη πρόταξης διακριτών συνθημάτων και στόχων σε κάθε περίοδο.

Σαν άλλοι ρασοφόροι, λοιπόν, αφορίζουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της «αριστεράς», ως μη αρκούντως ορθόδοξα «αριστερό», οτιδήποτε γιατρικό προτείνουν οι πράκτορες του «νεοφιλελευθερισμού», οι οποίοι είναι σεσημασμένοι, και ο τι πουν καταδικασμένο, εννοείται, εκ των προτέρων.. Όλα τους είναι δεξιά, προδοτικά, αδιανόητα «για ένα αριστερό κόμμα». Οι σταυροφόροι αυτοί δεν καίνε, δεν παλουκώνουν, δεν βασανίζουν. Πάλι καλά. Φτιάχνουν όμως -ή φαντασιώνονται κομματοκάπηλες- σεκτες, διώκουν, αποπέμπουν, καταγγέλλουν. Απορρίπτουν συλλήβδην και απνευστί ο τι δεν έχουν ξανακούσει, ο τι κατά τη γνώμη και την ερμηνεία τους δεν ταιριάζει με τα εκ του Πατρός εκπορευόμενα, συμπροσκυνούμενα και συνδοξαζόμενα. Επιμένουν να φτιάξουν το αύριο με τα υλικά του χτες, του προχτές και του αντίπροχτες, βάσει του πριν από τριανταπέντε χρόνια "φρέσκου" πρωτότυπου σχεδίου. Καμία δημιουργικότητα, καμία πρωτοτυπία. Δεν την προβλέπει, βλέπετε, ο μπούσουλας, το καταστατικό, η Αγία Γραφή.

Και τι γίνεται μετά τους αλαλαγμούς τους? Ευνόητο. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, οι παρά τρίχα ιερόσυλοι προβαίνουν σε ερμηνευτικές καθησυχαστικές δηλώσεις, και τούμπα η καρδάρα. Παραμένουν μεν κυματίζουσες οι πράσινες παντιέρες με τους ακανθωτούς ήλιους , αλλά ο "μεσαίωνας" συνεχίζει ακάθεκτος.

Τα θλιβερό δηλαδή είναι πως μάγισσες ΔΕΝ βλέπω. Όχι πια. Δεν βλέπω εκείνους που είναι πρόθυμοι να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά, προκειμένου να σώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Δεν βλέπω εκείνους που θα προβούν στην απαραίτητη θυσία του «αυτοαφορισμού» για να δείξουν, να αποδείξουν, στα όποια ευήκοα ώτα της κοινωνίας πως δεν υπάρχουν ιδεολογικά προαπαιτούμενα όταν έχεις μπροστά γκρεμό και πίσω ρέμα. Πως υπάρχουν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή οι απαράβατες ηθικές αρχές, και οι εκ των ων ουκ άνευ πλέον πολιτικές πρακτικές. Πως υπάρχει το παράδειγμα των άλλων χωρών που, ΝΑΙ, μπορεί να εφαρμοστεί κι εδώ, αρκεί να το εφαρμόσουμε -αφήνοντας τις φολκλορικές ιδεοληψίες κατά μέρος. Πως δεν υπάρχει αριστερό και δεξιό φάρμακο, όπως δεν υπάρχει μαύρη και άσπρη γάτα όταν σ’ έχουν ρημάξει τα ποντίκια.

Κάθε φορά λοιπόν που είμαι μάρτυρας ενός παρόμοιου σκηνικού, κι οι φορές είναι πολλές, κάθε φορά που ακούω και τους τελευταίους των ορθολογιστών να κάνουν δηλώσεις μετανοίας, ειδικά πριν από κάθε στήσιμο κάλπης, εφησυχάζοντας , κακομαθαίνοντας και τελικά παραπλανώντας τους ψηφοφόρους, αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο προοδευτικός Ροϊδης, αν ζούσε και παρατηρούσε κ αυτός την ένδεια «μαγισσών»… Αλλά ο τι και νά γραφε, σε σκοτεινό μέρος θα πήγαινε...

Αφού η απαστράπτουσα αλήθεια είναι μία σ αυτό το χωροχρόνο, και είναι αυταπόδεικτη, όπως όλα τα δόγματα: «Είμαστε ΠΑΣΟΚ, είμαστε ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, και είμαστε ΠΟΛΛΟΙ. Ανδρέα, ζεις, εσύ μας οδηγείς. ΠΑΣΟΚ και νεολαία, μαζί με τον Ανδρέα.»

Χωρίς αυτοσχεδιασμούς προσαρμογής στην απόδοση και ευρείες ερμηνείες. Αλήθεια Ευαγγελίου. Κι όποιος επιμένει να μην τη βλέπει και να φαντασιώνεται λύσεις κακόηχες και κακόπιστες, κακό του κεφαλιού του - δεν καίμε κανέναν, αλλά το ανήλιαγο ξεχασμένο μπουντρούμι της Ακαδημίας τον περιμένει, όπως όλους τους απίστους δήθεν ΠΑΣΟΚους ευρωπαϊστές "νεοφιλελεύθερους". Χωρίς παραληρήματα ενθουσιασμού κάτωθεν, και χωρίς σταυρούς άνωθεν.

*Εμμανουήλ Ροΐδη "Οι Μάγισσες του Μεσαίωνα"
Εκδόσεις Μάριος Βερέττας, Αθήνα, 2006.

Συμμετοχική Δημοκρατία: 35 χρόνια σπαζοκεφαλιές...

"Βασικός στόχος ...είναι η θεμελίωση μιας γνήσιας και ουσιαστικής δημοκρατικής κοινωνίας στην Ελλάδα. Γνήσια δημοκρατία σημαίνει κατανομή της εξουσίας σε φορείς άμεσα ελεγχόμενους από το λαό. Σημαίνει διάσπαση των κέντρων εξουσίας και τοποθέτηση της αρμοδιότητας για αποφάσεις σε εκείνους που άμεσα επηρεάζονται από αυτές." (Το Βήμα, 3 Σεπτεμβρίου 1974)

"ΟΛΑ τα μέλη μιας οργανωμένης ομάδας συσκέπτονται, συναποφασίζουν και συμπράττουν για ΟΛΑ τα θέματα που αφορούν τον κοινό σκοπό. Καμία πρακτική σκοπιμότητα δεν μπορεί να νοθεύσει τη δημοκρατική μέθοδο ληψης των αποφάσεων και κανένα "ειδικό μέγεθος" να ανατρέψει την ισοτιμία των μελών της ομάδας. Γιατί τότε οδηγούμαστε σε "αντιπροσωπευτικά" σχήματα και "ειδικευμένους" ηγέτες." (Αγωνιστής, 6-6-1975)

Αχ τί ωραίες εποχές...
Αυτό είναι δημοκρατία, οχι τα νεοφιλελεύθερα του Σημίτη...

Ποιοί προβαίνουν σ' αυτές τις δηλώσεις, όμως, τόσα χρόνια πριν, και γιατί?
Ας προχωρήσουμε στις απαραίτητες διευκρινίσεις/διαλευκάνσεις...

Το δεύτερο απόσπασμα είναι από κείμενο της συντακτικής επιτροπής του "Αγωνιστή", μετά την κατάργηση της ΠΚΕ του κόμματος από τον Ανδρέα, το 1975, αφού την έκρινε ως "ασθενή". Το συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού κατασχέθηκε, και επιχειρήθηκε η αναστολή της έκδοσής του..

Όσο για το πρώτο απόσπασμα, η ημερομηνία είναι παραπλανητική: η ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, αφού έλαβε χώρα την 3η Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους, δημοσιεύτηκε στον Τύπο το νωρίτερο την επόμενη μέρα, 4η Σεπτεμβρίου, βέβαια...
Το κείμενο λοιπόν από το "Βήμα" της 3ης Σεπτεμβρίου 1974, είναι από το μανιφέστο της (νεοφιλελεύθερης) Δημοκρατικής Αμυνας - που λίγες βδομάδες μετά ενώθηκε με το νεοϊδρυθέν ΠΑΣΟΚ.
Τα στελέχη της, όμως, στην πλειοψηφία τους, αδυνατούσαν να δουν την (εκλογική) χρησιμότητα και σκοπιμότητα της ΠΛΗΡΟΥΣ καταστρατήγησης της εσωκομματικής δημοκρατίας από την ηγεσία της - ήθελαν εκλογές κι όχι αυθαίρετους διορισμούς στα όργανα, δηλαδή, οπότε και είδαν την πόρτα της εξόδου από το Κίνημα, κάποια στιγμή το 1975...

Πηγή:
Τάκη Παππά "Το Χαρισματικό Κόμμα:
ΠΑΣΟΚ, Παπανδρέου, Εξουσία",
ΠΑΤΑΚΗΣ, 2009.

Recruiting...

Επι προεδρίας του Ζακ Ντελόρ (1985-1994), η ΕΟΚ έγινε ΕΕ και η ενιαία αγορά πραγματικότητα, τέθηκαν οι βάσεις για την ΟΝΕ, ξεκίνησαν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (τώρα ΕΣΠΑ). Η ΕΕ ήρθε πιο κοντά στον Ευρωπαίο πολίτη και τις ανάγκες του.

Ο σημερινός πρόεδρος της Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο, υπό το νεοσυντηρητικό σύνθημα “όχι άλλες παρεμβάσεις” οδήγησε την ΕΕ στην απραξία και την Επιτροπή στην απομάκρυνση από το ολοένα διευρυνόμενο ευρωπαϊκό κοινό...

Η πολιτική φυσιογνωμία του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παίζει καθοριστικό ρόλο στα πράγματα της Ευρωπαϊκής Ιστορίας που κάθε μέρα γράφεται.

Γι αυτό θέλω να μην επιλέγεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δηλαδή τους 27 αρχηγούς κρατών, όπου το Κοινοβούλιο μόνο επικυρώνει με πλειοψηφία.
Θέλω, μέσω των εκπροσώπων που στέλνω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να έχω λόγο στην εκλογή του.
Θέλω Πρόεδρο της Επιτροπής που αντλεί τη νομιμοποίησή του, έστω και έμμεσα, από τους Ευρωπαίους πολίτες.

Μαζεύουμε "υπογραφές"
για έναν προοδευτικό Ευρωπαϊστή Πρόεδρο της Επιτροπής αντί του κ. Μπαρόζο ΕΔΩ.

Μαζευόμαστε στο facebook όλοι, ΕΔΩ.

Και δεν ξεχνάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή, 7 Ιουνίου
για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο...

Πού??
Μάθε ΕΔΩ.

πηγή: Βήμα

7 Ιουνίου 2009: Εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Αυτόν τον Ιούνιο έχουμε Ευρωεκλογές
Μπορείς κι εσύ να στείλεις κάποιον εκπρόσωπό σου
στην Ευρωπαϊκή Ένωση

7 Ιουνίου 2009

Ψήφισε επειδή είσαι πολίτης της Ευρωπαικής Ένωσης.
Ψήφισε επειδή έχεις δικαίωμα να ψηφίσεις.
Ψήφισε επειδή η ΕΕ χρειάζεται την ψήφο σου.
Ψήφισε αν δεν θέλεις την ΕΕ.
Ψήφισε αν θέλεις την ΕΕ.

Η ομορφιά της γής μας.
Η ομορφιά των πόλεων.
Η ομορφιά της Ιστορίας μας.

Η δυστυχία της Ιστορίας μας.

Ψήφισε για να μην ξανασυμβεί τίποτε σαν τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για να μην ξανασυμβεί τίποτε σαν τον δεύτερο.
Για να μην μπορεί να συμβεί τρίτος.

Μια Ειρηνική Ευρώπη.
Μια ήπια υπερδύναμη.

Ήπια Ισχύς ≠ Η.Π.Α

Ισχύς που βασίζεται στην επιρροή μέσω άυλων θελγήτρων,
όπως ο πολιτισμός, οι αξίες, η ανταμοιβή, η πειθώ.

Φιλειρηνική πειθώ.
Όχι πολεμοχαρή δόγματα.

Εσύ αποφασίζεις πώς θα φτάσεις στην ειρήνη:
Μέσα από τον πόλεμο,
ή μέσα από την ειρήνη.

Ευρωπαϊκή Ένωση

Εκλογές:

7 Ιουνίου 2009.

Πηγή: youtube
(σημείωση: το αγγλικής προέλευσης βιντεάκι αναφέρει ως μέρα εκλογών την 4η Ιουνίου, γιατί Ολλανδοί και Αγγλοι θα ψηφίσουν τότε)

Λέσχες και λίστες.

Κυκλοφορούν ανά το διαδίκτυο (πάλι) λίστες με ονόματα όσων Ελλήνων και μη έχουν συμμετάσχει στις συνόδους της περιβόητης Λέσχης Bilderberg από καταβολής κόσμου και δώθε. (πριν το '54 συνερχόταν με άλλα ονόματα, εννοείται)
Δεν θέλω να το θίξω το θέμα αυτό καθ'αυτό, νιώθω πραγματικά ότι μου πέφτει το IQ, και κάνω κάτι εργασίες για τη σχολή και το χρειάζομαι, όσο μου έχει μείνει δηλαδή...
Εξάλλου διαβάζοντας κανείς τα ονόματά τους (κατά ...σύμπτωση ανήκουν αποκλειστικά σε δημοκρατικούς χώρους, όλοι οι Έλληνες μετέχοντες) καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα χωρίς να παρεμβληθούν δικές μου σκέψεις...

Θέλω όμως, επί τη ευκαιρία, να κάνω έναν εντελώς πρόχειρο κατάλογο με διάφορες ετερόκλητες λίστες που -για ευνόητους και μη λόγους- δεν θα δούμε ΠΟΤΕ.

1. Λίστα με όσους πολιτευτές και υψηλά ιστάμενους έρχονται σε ...τακτική μεταφυσική επαφή με τον Χριστό, την Παναγία, τον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη και τους αγγέλους συβούρβουλους, και το ...παινεύονται κιόλας, δημοσίως.
   
   
2. Λίστα με ΟΛΟΥΣ τους πολιτευτές που έχουν προσλάβει παιδιά και ανίψια σε διάφορες (μόνιμες) θέσεις, και των οποίων προσληφθέντων τα τυπικά προσόντα ΔΕΝ ειναι επαρκή.
   
   
3. Λίστα με τα ονόματα ΟΛΩΝ όσοι φοροδιαφεύγουν στην Ελλάδα, από τον πιό μικρό μέχρι τον πιό μεγάλο, και τα ποσα που απαλλοτριώνουν από το Ελληνικό κράτος. - 10.000 off shore επιχειρήσεις εχουν συσταθεί, και μόνο το Βουλγαράκη μάθαμε.
   
   
4. Λίστα με τα ονόματα εκείνων που έχουν ζημιώσει κατά καιρούς το Ελληνικό Δημόσιο, τη χώρα, τους πολίτες, είτε συμμετείχαν στη Λέσχη Bilderberg είτε όχι, συμπεριλαμβανομένων των βουλευτών που εκλέγονται χάρη στα ρουσφέτια που κάνουν σε ψηφοφόρους τους και μη, καθώς και λίστα των αιτουμένων/δεχομένων αυτά τα ρουσφέτια.
   
   
5. Λίστα όσων μπαρ και κλαμπ δεν έχουν έξοδο κινδύνου ή σωστή πυρασφάλεια, πανελλαδικώς. (άσχετο?)
   
   
6. Λίστα συγκριτική με τιμές προϊόντων στα Σουπερμάρκετ, ώστε να μην προτιμάμε εκείνους που μας καταληστεύουν, και που θα βοηθούσε στον επηρεασμό των τιμών προς τα κάτω.
   
   
7. Λίστα με τα ονόματα όλων των συμβασιούχων, μαζί με τα τυπικά και ουσιαστικά τους προσόντα, που μπήκαν από το παράθυρο αντί άλλων με περισσότερα προσόντα ή ανάγκες, και τώρα απαιτούν να μπουν κι από την πόρτα- μαζί με τη λίστα εκείνων τους οποίους παραμέρισαν, μπαίνοντας.
   
   
8. Λίστα όλων όσοι έχουν συλληφθεί να οδηγούν μεθυσμένοι και δεν πέρασαν από δικαστήριο.
   
   
9. Λίστα με τα ονόματα όσων δημοσίων υπαλλήλων-συνδικαλιστών μιλάνε εξ ονόματος των ιδιωτικών υπαλλήλων (γιατί αυτό συμβαίνει) διεκδικώντας τα ...δικαιώματα των τελευταίων.
   
   
10. Λίστα με όλα τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα (αιρετούς ή μη) που ανήκουν σε διάφορες ...ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΙΚΕΣ λέσχες ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, και γυρνάνε από καζίνο σε καζίνο, είτε έχουν μετάσχει στη Λέσχη του διαβόλου είτε όχι.
    
    

...έχω την εντύπωση ότι τέτοιες λίστες αποδεικνύουν πολλά περισότερα, τόσο για εκείνους που φιλοξενούν, όσο και για εκείνους που τις συντάσσουν.
Επίσης αποκαλύπτουν ιδιότητες που επηρεάζουν πολύ περισσότερο τις ιδέες πολιτευτών και πολιτών, τις φιλοδοξίες και τις πρακτικές τους, όπως και γενικά την πορεία και την ζωή του τόπου αυτού, απ' ο τι το να καθήσουν ορισμένοι στο ίδιο τραπέζι με κάποιες ισχυρές ή/και φωτεινές προσωπικότητες του πλανήτη ΦΑΝΕΡΑ για δυο ώρες - εξάλλου για τα συνωμοτικά και τα εν κρυπτώ, υπάρχουν και τηλέφωνα/δορυφορικές συνδέσεις/video κλήσεις και πλείστα όσα παρεμφερή, εδώ και κάτι χρόνια...

• Τέλος, ποτέ δεν θα δούμε πεπερασμένη λίστα με τα ονόματα όσων ευθύνονται για τις προόδους αυτού του πλανήτη, είτε ανήκουν είτε όχι στη Λέσχη του 666.
  Αλλά σ' αυτά έχουμε συνδράμει ...όλοι, εννοείται, τα εύσημα και τα ένσημα ανήκουν στον πλανήτη.
  Σ' όλον τον πλανήτη εκτός τους Bilderbergάδες, βεβαίως....

...Πολύ φοβάμαι πως το ότι δεν οργανώνουμε πυρές, δεν ράβουμε άσπρες κουκούλες και δεν έχουμε στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν σημαίνει ότι σε κάτι διαφέρουμε από κείνους που πήγαν τη φράση "αποδιοπομπαίος τράγος" μερικά βήματα παραπέρα...

"Οι νέοι σήμερα"

(Έκθεση μαθητού του Γενικού Λυκείου Κισσάμου Χανίων)


Οι νέοι είναι το μέλλον του κράτους, γιατί από
ετούτουσας περιμένουνε οι μεγαλύτεροι κάτι τις. Να
δούνε μια καλυτεράδα. Να ρθούνε να τσι αντικαταστήσουνε.

Μα μπά!!!. Οι σημερινοί νέοι δεν είναι σα κι αυτούς.
Αλλάξανε ντίπι. Εδά τσι θωρείς με κάτι πλουμιστά
παντελονάκια κι ένα μπαρμπέρισμα απού το κάνουνε επαέ
μόνο στι προβατίνες. Και φορούνε και κάτι σακάκια δίχως
μανίκες, για πλάκα λέει, και δε πάνε να βάλουνε κανένα
ρούχο να μη κρυώνουνε μονο φορούνε ετούτισάς τσι σιλογάρες.
Κι ούλα ετούτανά για να εντυπωσιάσουνε τσι κοπελιές.
Κι αυτές πάλι μόλις δούνε κανένα τέθοιο, απούνε ο κόσμος
γεμάτος σήμερα, γλακούνε σα τσι κουζουλοπροβατίνες
στο κριγιό, και κιαείς δε τσι κουλαντρίζει μέχρι το στεφάνι.
Από κειά και πέρα που θωρούνε το ζόρε, γλακούνε στη
μάναντως και στου πατέραντως και πλερώνουνε οι
γέροι τη νύφη.

Να πείς εδά πως έχουνε και κανένα τρόπο διασκέδασης
βολικό, δεν έχουνε, γιατί όλα είναι κουζουλάγρες.
Αλλά είναι καλά για κειουνουσάς από τα βουτούνε.
Γιατί δουλεύγουνε τα βούγια όλη μέρα στο μεροκάματο
και το βράδυ πάνε και πίνουνε ένα νερομπογιά και
τ ακουμπούνε..

Και νάτανε μόνο ετούτονα δεν επείραζε.
Πάνε και αγοράζουνε μηχανάκια και παίζουνε κάθε μέρα
κριγιαρίδια και ασβολόνουνται και σκοτόνουνται. Και ούλα
ετούτανα είναι λέει τρόπος διασκέδασης για να κλουθούνε οι
κουζουλοπροβατίνες χωρίς πολλές κουβέντες μέχρι το
στεφάνι.

Και να κάμει κιαείς πως δε ντως αγοράζει εκειανά που
θέλει, λέει πως θα αυτοκτονήσει.
Καινούργια μόδα για να βουτούνε τα λεφτά του γέρου.
Λέει πως θα φύγει από το σπίτι. Και πάει καλός και
φρόνιμος ο πατέρας και του κάνει το χατίρι,
και δε βουτά κάνα στελιάρι
να του κάμει τσι κώλους μαύρους, να δεί
πως αυτοκτονούνε και φεύγουνε και από το σπίτι.
Ορίστε μας δουλειές!!!
Και να πείς πως είχαμε ετούτεσάς τσι
συνήθειες επαέ, δεν τσιχαμε. Είναι ξενόφερτες
συνήθειες.

Ένα καλοκαίρι το λοιπόν ήρθανε κάτι ξαδέρφια μου
από την Αθήνα κι επήρανε και μένα να πάμε λέει σε
μια ντίσκο. Εγώ δεν έκανα κέφι μα ηντα να κάμω.
Ξεκινούμε και όντε φτάνουμε κειά, πορίζω από το
αυτοκίνητο κι εγρίκουνα χτύπους και λέω: μα ήντα διάολος
είναι; Μπαίνουμε μέσα και ήντα να δώ. Θωρώ
αθρώπους και κουνιούντανε σαν οντε κάτσει κιαείς σε κανά
γάιδαρο και παίζει πήδους. Θωρώ φώτα που γυρίζανε
γύρου γύρου και αναβοσβήνανε και εγρίκουνα κάτι
χτύπους που εκουζουλάθηκα.
Λέω: ήντα διάολο γυρεύγω επαέ. Φράζω τα αυτιά μου,
μα πάλι εγρίκουνα.
Εκειά μέσα ήτονε σαν το ποροκούρτι..
Δεν είχανε από που να βγούνε. Δεν είχανε καθίσματα.
Ολοι εστέκανε και χορεύγανε λέει,
λές και τως είχες βαρμένο νέφτι.
Μια στιγμή λέω και εγώ να δοκιμάσω το πιοτό όπως ούλοι.
Βάνω λίγο στο στόμα μου και επεταχτήκανε τα
μάθια μου όξω. Και θέτω ένα πήδο και πεθιούμαι όξω
και πήγα στο σπίτι κι εξερνούσα δυό μέρες.

Ούλα τουτανα χαλούνε την κοινωνία και πάει κατά
διαόλου. Ούλα ξεκινούνε από τσι νέους. Ετούτοινά είναι
που θα καταλάβουνε το κράτος αύριο; Μμμμμ!!!!;.
Να το σώσουνε θέλει!!!!!;
Ούλα θα τα φάνε στι ντίσκο και στα άλλα κέντρα. Και
γω προβλέπω κι ας βγώ ψεύτης πως δε θα πομείνει
κεραμίδι πάνω στ άλλο. Ούλα θα βουλιάξουνε.






PS: Όποιος έχει άγνωστες λέξεις, το καλοκαίρι με τον κηδεμόνα του.

Ευχαριστώ Τασσο !!!!!

Λατρεύω, λυπάμαι, λακίζω...

Η νέα τεχνολογία μας έχει φέρει σε επαφή με Έλληνες και ξένους από κάθε γωνιά της γης… Έχω κάνει πολλές συζητήσεις για θέματα της επικαιρότητας που ταλανίζουν τη μαμά πατρίδα, με αξιόλογους ανθρώπους της γενιάς μου και λίγο (ή και αρκετά) μεγαλύτερους, οι οποίοι έχουν πάρει των ομματιών τους και ζουν και εργάζονται, ανθούν, σε κάποια χώρα του εξωτερικού, στην Ευρώπη ή στην άλλη "όχθη" του Ατλαντικού.. Είναι λυπηρό να τους ακούς – η μάλλον να τους διαβάζεις- να μιλούν για την Ελλάδα. Οι σκέψεις τους απλώνονται σε ένα φάσμα στις αποχρώσεις του γκρίζου, από την αγνή απελπισία, μέχρι την θερμή αγανάκτηση για τα διαδραματιζόμενα στο χώρο αυτό τον τόσο μακρινό και τόσο οικείο τους.

Συνήθως η αιτία που έχουν ρίξει μαύρη πέτρα είναι «δεν μπορούσα να αποδεχτώ το πελατειακό σύστημα». Ή: «μα είναι εκπαιδευτικό σύστημα αυτό?» Η: «μου πρόσφεραν μια θέση υψηλή, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι καλό, με τις συνθήκες που επικρατούν και είπα όχι, κι έφυγα» και «όσο έχουν έτσι τα πράγματα, δεν ξαναγυρνάω»….

Λατρεύω, λυπάμαι, λακίζω.

Εγώ πάλι σκέφτομαι πως ευτυχώς που ο Αντρέας δεν προτίμησε κι αυτός την έδρα στο Χαρβαρντ/την Καλιφόρνια/τη Στοκχόλμη. Κι ο Σημίτης άφησε τις έδρες στη Γερμανία. Κι ήρθαν να ταλαιπωρηθούν επί πόσα χρόνια μέχρι να τους αφήσουν να φτάσουν το πηδάλιο για να καπετανέψουν σ ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο. Και να κάνουν ο τι μπορούν.

Ευτυχώς που το 1974 ο Καραμανλής (ο γέρος) δεν είπε «Καλέ τι μας λες, σε τέτοιο ρημαδιό θα έρθω να κάνω χωριό;».

Ευτυχώς που ένα σωρό Δήμαρχοι προθυμοποιήθηκαν να αναλάβουν, ενώ ήξεραν ότι θα παραλάβουν Δήμους χρεωμένους, Δήμους τάρταλα, Δήμους που είχαν ήδη πέσει από το γκρεμό.

Κι όλοι αυτοί, Δήμαρχοι, Βουλευτές και Πρωθυπουργοί, δεν είπαν απλά «ναι» σε μια προσφερόμενη θέση, ούτε δοκίμασαν την τύχη τους στέλνοντας ένα βιογραφικό, και επιχειρώντας μερικά σπρωξίματα σε καταλλήλους και αρμοδίους, κι όταν δεν τα κατάφεραν τα βρόντηξαν κι έφυγαν. Δεν ήταν τόσο απλό για αυτά τα "λαμόγια"... Αυτοί όλοι τσακίστηκαν να πάρουν εκλογές…. συγκρούστηκαν, πλακώθηκαν, ξοδεύτηκαν, άφησαν τις οικογένειές τους χωρίς μπαμπά ή μαμά επ' αόριστον. Και πολλοί -οι πιο πολλοί- έχασαν τελικά. Δεν είχαν καμία εγγύηση επιτυχίας, άλλωστε, γιατί είναι άτιμη η κάλπη. Έδωσαν όμως το στίγμα τους, ανέβασαν τον πήχη των ψηφοδελτίων, των υποψηφίων - κι ο Θεός ξέρει πόσο το χρειαζόμασταν, πόσο το χρειαζόμαστε αυτό...

Θα μου πείτε, μα δεν είσαι σίγουρη ότι το έκαναν για τον τόπο, όλοι αυτοί. Είναι γνωστό το σαράκι του πολιτικού, είναι η αγάπη τους, η ζωή τους, δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. - Ξέρετε πόσους ξέρω που ζωή τους είναι το τάβλι ή η Πανάθα? Πάρα πολλούς. Κι είναι μάλλον ευκολότερο να τα επιλέξεις για χόμπι. Και ασφαλέστερο.

Εξάλλου είναι και οι άλλοι, οι εκτός πολιτικής, που ούτε αυτοί τα παράτησαν και που τις τύχες τους δεν θα τις μάθουμε ποτέ... Γύρισαν και στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό και τον ιδιωτικό τομέα σε ώρες που το είχε ανάγκη. Έμειναν σ αυτή τη ρημαδοχώρα και βάραγαν γροθιές στο μαχαίρι, κι ας τους προσφωνούσαν όλη τους τη ζωή απλώς «κύριε», χωρίς τίτλους και αξιώματα -κι ας μην έμειναν στην Ιστορία με φωτεινά γράμματα. Έγραψαν όμως Ιστορία συλλογικά, και τα «ανδραγαθήματά» τους ως συνόλου τα διδασκόμαστε ως τη «χρυσή εποχή της Ελλάδας», τη «νεκρανάσταση του έθνους», τους «τρομακτικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς της περιόδου τάδε»...

Όταν λοιπόν ακούω για «ασυμβίβαστους» ομογενείς, που θυσιάστηκαν φεύγοντας στην ξενιτιά, και τώρα λυσσομανούν με όσα συμβαίνουν στον τόπο αυτό και τους χαλάει ο ύπνος, κάτι μου έρχεται. Ωρύονται -αγαπημένο τους μόττο- για τους ανεπρόκοπους (υπόλοιπους) Έλληνες, που ο καθένας κοιτάει το τομάρι του και τη βολή του.
Συνήθως δεν κρατιέμαι... "Κοίτα να δεις, εσύ κοίταξες το συμφέρον σου, τη σχετική ευκολία σου, την σχετική ευημερία της οικογένειάς σου, κι έφυγες στα ξένα. Μην κατηγορείς λοιπόν τους υπόλοιπους 11.000.000 που κάνουν ακριβώς το ίδιο, απλά εντός συνόρων. Τη σχετική βολή τους κοιτάνε κι αυτοί, το δρόμο τον φαρδύ και ίσιο, και συνεχίζουν να πίνουν τη φραπεδιά, διαμαρτυρόμενοι για τα κακώς κείμενα του τόπου αυτού κι αρνούμενοι να συμμετάσχουν, αρνούμενοι να προσπαθήσουν. Απλά το κάνουν από την παραλία της Γλυφάδας, κι όχι από το Miami, Florida...." Και τις συνέπειες της ραθυμίας, της κουτοπονηριάς τους και της φυγοπονίας τους, της ψήφου τους, του λόγου τους, των επιλογών τους, του ωχαδερφισμού τους, τις λούζονται και οι ίδιοι, κι όχι μόνο κάποιου βαθμού συγγενείς τους... Πιο έντιμο.

Συμπέρασμα?

Ευτυχώς τελικά που άλλοι την λάτρεψαν λιγότερο τη μαμά πατρίδα, λοιπόν. Και έφυγαν, σπούδασαν, δούλεψαν, "είδαν" αλλά δεν λάκισαν. Ξαναγύρισαν καλύτεροι, αξιότεροι, και συνάρτησαν την τύχη και τις φιλοδοξίες τους με την πορεία αυτού του τόπου…

Κι αν δεν έσωσαν το «αδέσποτο», τουλάχιστον, με το υστέρημά τους, του έβαλαν ένα πιατάκι φαί. Δεν το άφησαν στην τύχη του, κλαίγοντας με λυγμούς από μακριά για την κακή του μοίρα και την κακή κοινωνία. Ο τι μπόρεσαν πρόσφεραν, δεδομένων των συνθηκών. Kαι για κάποιους άλλους αποτέλεσαν παράδειγμα. Τους μιμήθηκαν, τους ξεπέρασαν, και σιγά σιγά, άλλαξαν οι συνθήκες...

Δεν θέλω να στενοχωρήσω ανθρώπους που αγαπώ μ αυτά που γράφω.
Αλλά δεν μπορώ να κάνω σεκόντο στα αναρίθμητα τραγούδια που ξέρουν - πάντα έξω από το χορό.

Νομίζω, ακόμα περισσότερο, πως ειδικά όταν αρνείσαι να αναλάβεις ένα πόστο, σε δύσκολους καιρούς, δεν αποποιείσαι τιμές, αλλά αποφεύγεις υποχρεώσεις. Και δεν είναι ένδειξη αυταπάρνησης. Μην το λες, τουλάχιστον, περιμένοντας δάκρυα συμπαράστασης για τον πόνο της ξενιτιάς και ρίγη δέους για την αγάπη σου προς την πατρίδα …

Αμ δεν είναι έτσι η αγάπη...

κύριε Υπουργέ, ΑΠΑΙΤOYME...

Κύριε Υπουργέ, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο στα περί του Υπουργείου σας, κι η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι.
Προχωράμε λοιπόν σε επίδοση αρχικά των απαιτήσεών μας, κι επιφυλασσόμαστε για το αύριο, με κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες και πορείες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να βρείτε έναν τρόπο να κάνετε τους τραμπούκους από τους υφισταμένους σας να μην ασκούν βία στα παιδιά, και να σέβονται τα αιτήματά τους.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να εντοπιστούν όσοι ανίκανοι, ακατάρτιστοι και όσοι επιδεικνύουν ροπή στην σωματική ή την ψυχολογική βία, και να τεθούν σε διαθεσιμότητα.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να σέβονται αυτό το -χαμηλό έστω- μισθό που παίρνουν, και τουλάχιστον να είναι στο πόστο τους, τις ώρες που είναι υποχρεωμένοι.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να επιδεικνύουν την δέουσα αυστηρότητα προκειμένου να προάγεται το καλό των πολιτών, και να απομονώνουν και να επαναφέρουν στην τάξη τα ταραχοποιά ΚΑΙ ΜΟΝΟ στοιχεία, ώστε να μην πληρώνουν το τίμημα οι πάντες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να σταματήσουν οι μισαλλόδοξες, ρατσιστικές πρακτικές.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να αξιολογούνται ΤΑΚΤΙΚΑ, ώστε να διαπιστωθεί η καταλληλότητά τους για ένα επάγγελμα με τόσο σοβαρές ευθύνες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να περάσουν σεμινάρια για την αντιμετώπιση των εφήβων, ώστε να εξοπλιστούν απέναντι σ αυτήν την ευαίσθητη ομάδα πολιτών.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να δίνουν στη δουλειά τους το 100% της ενέργειάς τους, σωματικής και πνευματικής.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να προάγονται διοικητικά ΜΟΝΟ οι πιό άξιοι εξ αυτών, κι όχι με κριτήρια κομματικά ή βάσει επετηρίδας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ οι δημόσιοι υπάλληλοι που υπάγονται στο υπουργείο σας και δεν πληρούν τις προδιαγραφές, να ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ και να τιμωρούνται ακόμα, αν πρέπει.
Κατανοούμε ότι οι αμοιβές τους δεν είναι αδρές, ο χαμηλός μισθός τους όμως δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους εγκλήματα απέναντι στη νεολαία μας, που κινδυνεύει στα χέρια πολλών από αυτούς, λόγω ανικανότητας και αδιαφορίας που μύρια κακά συνεπάγονται.
Ας αρθεί η μονιμότητά τους, εν τέλει, προκειμένου να συνέλθει ο τόπος από την κατάσταση αυτήν.
Έχουν αγωνιστεί Έλληνες για να έχουν τα παιδιά μας τα δικαιώματα αυτά, και δεν παραιτούμαστε εύκολα.



ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ λοιπόν, κύριε Σπηλιωτόπουλε,να ακούσετε επιτέλους εμάς τους πολίτες, να βάλετε σε μια τάξη το Υπουργείο Παιδείας, πραγματοποιώντας κατ αρχάς τα αιτήματά μας.
Πριν να είναι αργά.


Με τιμή,

Ομάδα Αγανακτισμένων Πολιτών Πρωτεύουσας και Περιφερείας.




ΥΓ: Κι άμα δούμε ποτέ τέτοια αιτήματα, προς ΑΥΤΟ το Υπουργείο -η και προς οποιοδήποτε άλλο πλην το Δημοσίας Τάξης, ΟΣΟ σημαντικό έργο κι αν επιτελεί, να μου σφυρίξετε κλέφτικα...
Και το έγραψα ακριβώς για να δείξω τα δύο μέτρα και δυο σταθμά στο μυαλό και την κρίση μας... ..

Η Προσωπική μας Αριστερά - part II

...εχτές είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα - από πολιτικο/κοινωνιολογικής πλευράς- συζήτηση στο facebook, και αποφάσισα να την αναρτήσω, αν και είμαι σίγουρη ότι σε όλους όλο και κάτι θα θυμίζει, οπότε δεν νομίζω να ανακαλύψω τον τροχό...

Τα παρακάτω συρραμμένα αποσπάσματα, λοιπόν, τα άντλησα από μια και την αυτή συζήτηση μέσω "comments" σε "status", που ξεκίνησε με αφορμή τα επεισόδια στο Κολωνάκι και τη δράση της αστυνομίας, και εξελίχθηκε σε αφορμή για κοινωνιολογική μελέτη...

Τις δικές μου συμβολές στη συζήτηση δεν τις αντιγράφω, καθότι είναι γνωστές οι απόψεις μου σ' αυτήν τη σελίδα, και βρίσκονται πανεύκολα αρα δεν υπάρχει λόγος...
Πρέπει να επισημάνω βέβαια ότι δεν πολυσυμμετείχα, η αλήθεια είναι, καθότι έψαχνα την περισσότερη ώρα να βρω ένα τσιτάτο του Γκάντι, για να απαντήσω σε ένα άλλο τσιτάτο που μου πέταξαν, περί μπαρουτιού και σοσιαλιστικής επανάστασης του Τσε...
Ευτυχώς όμως, λίγο νωρίτερα είχε ήδη μπεί και άλλος ένας "κακός -όπως αποδείχθηκε- ΠΑΣΟΚος" και εξαιτίας των "μαιευτικών" του ερωτήσεων, καταγράφτηκαν οι απόψεις των συνδιαλεγομένων για πολλά.

Φαίνεται από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν, αλλά και από όσα παραθέτουν, ότι δεν πρόκειται περί χαμηλού επιπέδου ψηφοφόρων (ελάχιστη επιμέλεια χρειάστηκε, πέρα από τα greeklish ενός εκ των συνομιλητών), και επομένως θεωρώ ότι οι απόψεις τους βαρύνουν περισσότερο, και ως ενδεικτικές συνειδητών τάσεων μέσα στο κόμμα, και ως δύναμη επιρροής πάνω σε άλλους ψηφοφόρους (opinion leading) - επιρροής είτε το θέλουμε, είτε όχι.

Επίσης πρέπει να πω ότι προσωπικές ύβρεις κλπ έχουν παραλειφθεί, σκοπίμως, γιατί άλλο θέλω να δείξω...
Aν βέβαια κάποιος θέλει την ορίτζιναλ συζήτηση, μπορώ να του τη στείλω με mail.

Τέλος, να διευκρινίσω, αν και συνάγεται από τα συμφραζόμενα, πως όλοι οι συμμετέχοντες (πλην εμού) δηλώνουν ΠΑΣΟΚ, και δη Αριστερό Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ ...

Οι πρωταγωνιστές είναι:
Ο Κακός ΠΑΣΟΚος ,
ο Καλός ΠΑΣΟΚος Ι,
ο Καλός ΠΑΣΟΚος ΙΙ,
ο Καλός ΠΑΣΟΚος ΙΙΙ,
και ...εγώ, σε φιλική συμμετοχή, στο ρόλο του Κακού ΠΑΣΟΚου ΙΙ.


Κακός ΠΑΣΟΚος:

(προς όλους)
Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ είναι πατριωτική οργάνωση.= ποτέ δεν γουσταρα το πατριωτικο ΠΑΣΟΚ, ίδιο με την αμόρφωτη δεξιά, εγώ θέλω μέσα στα όργανα να λέω ελεύθερα ότι υπάρχει μακεδονική και τουρκική μειονότητα και στο χωριό μου στην Αρκαδία είχε αλβανικό και οχι ελληνικό όνομα. Ευτυχώς την έκαναν για ΛΑΟΣ μεριά οι ελληναράδες του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ

Θυμάσαι τον Παπαθεμελή και τον Χαραλαμπίδη που έβλεπαν παντού εθνικούς εχθρούς; Η εθνικιστική αριστερά είναι ότι πιο επικίνδυνο…

Δεν έχει δικαίωμα ο καθένας να αυτοπροσδιορίζεται εθνικά; ΝΑΙ Ή ΟΧΙ; δηλαδή στην Θράκη τι μιλάνε; Ολλανδικά;

Αμφισβητείς τον αυτοπροσδιορισμό; Να σου πω μια άλλη ερώτηση, είσαι υπέρ της νομιμοποίησης των γάμων ατόμων ιδίου φύλου και του διαχωρισμού κράτους εκκλησίας;

Καλός ΠΑΣΟΚος Ι:

(προς εμένα)
¬(για τα επεισόδια στο Κολωνάκι) καλό το κολπάκι της κουκούλας από 5-10 κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, αλλά ελεγχόμενο. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ το συνεχές ψέμα και την κλάψα πάνω από τα ερείπια που αφήνουν οι ίδιοι που κρατάνε γκλόμπς, που φοράνε πολιτικά όταν το παίζουν αναρχικοί και εξοργισμένοι νέοι, που προωθούν σκληρούς αντι-τρομοκρατικούς νόμους και κάμερες στους δρόμους, που ξεπουλάνε τα προσωπικά μας δεδομένα από την εταιρεία καθαρισμού τζαμιών μέχρι και την ... που υποβιβάζουν τη ζωή μας και μας κάνουν να περπατάμε γονατιστοί ...από φόβο....και δεν αντέχω αυτούς που δημιούργησαν τα κατά τόπους "ΠΕΡΑΜΑΤΑ"... βάλτους χρώμα εσύ.

¬Να θυμηθούμε λίγο "σοσιαλισμό"? "...Η επίγευση των καλύτερων αλλά και των πιο επώδυνων εποχών, η αλληλεγγύη, το απόλυτο δόσιμο, η αδρεναλίνη που ρέει στις φλέβες, η μυρωδιά του "μπαρουτιού"..και γιατί όχι..και ο ηρωισμός.." ΤΣΕ...

(προς Καλό ΠΑΣΟΚο ΙΙ)
(για τη μειονοτητα και τον αυτοπροσδιορισμό)
¬Αυτά ακριβώς ήθελα να πω κύριε ****

Καλός ΠΑΣΟΚος ΙΙ:

(προς εμένα, για τα επεισόδια στο Κολωνάκι)
…ΜΗΠΩΣ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΥΤΑ? ΜΗΠΩΣ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ «ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΜΕΤΑΘΕΣΗ» ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ?

ΘΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ? ΘΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ (sic) ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ? ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΑΝ ΘΥΜΑΣΤΕ? ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΝ ΟΧΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ?

ΤΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΥΤΑ?

ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ ΤΡΩΓΑΤΕ Η ΜΑΛΛΟΝ ΤΡΩΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΤΡΩΝΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΕΙΝΑΜΕ.

(προς Κακό ΠΑΣΟΚο )
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ, ΣΤΕΚΕΙΣ? ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΑΛΑΔΕΣ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΠΑΣ ΚΑΛΑ? ΑΥΤΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. ΒΑΛΑΝΕ ΤΟΝ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑΛΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΕΙΣΑΙ ΛΑΘΟΣ ΦΙΛΕ.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΟΥΤΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΝ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΝ.

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ tTOYΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΝΑ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ? ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ?

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ?


(Καλός ΠΑΣΟΚος ΙΙΙ)

(προς εμένα, γενικώς)
¬Αυτό που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι "σύντροφοι" είναι ότι, οι Γιακωβίνοι εμφανίστηκαν ΤΩΡΑ, στο τέλος της υπομονής!!! Τις κοινωνίες του Δικαίου και της Αρετής θα τις χτίσουμε πάνω στα ερείπια του σάπιου νεοφιλελεύθερου κόσμου σας! Και εάν όλοι γεννηθήκαμε για μια στιγμή στον χρόνο, τώρα είναι το ραντεβού μας με την ιστορία...

¬Αντιγράφω από τη Διακήρυξη Αρχών και Στόχων της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ που ίσχυε στα δικά μας χρόνια, για να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε και γιατί οργανωθήκαμε στο ΠΑΣΟΚ:
"Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ είναι πατριωτική οργάνωση. Πιστεύουμε ότι οι υπαρκτές απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα μας και οι ακρωτηριασμοί που το ελληνικό έθνος υπέστη κατά καιρούς έχουν διπλή διάσταση: εθνική διάσταση, όχι μόνο γιατί απειλείται η ακεραιότητα, αλλά και γιατί πλήττεται η αξιοπρέπεια, ο δυναμισμός και η αυτοπεποίθηση ενός ολόκληρου έθνους... ...οικονομική και κοινωνική διάσταση, καθώς η απειλή αυτή απορροφά σημαντικούς πόρους και ενεργητικότητα σε βάρος κάθε αναπτυξιακής μας προσπάθειας. Πολιτιστική διάσταση, στο μέτρο που αμφισβητείται η ταυτότητα και η ιστορία μας"
-σελίδα 9, από τη Διακήρυξη Αρχών και Στόχων της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ που ψηφίστηκε στο 1ο Συνέδριο της Νεολαίας μετά τις Καταλήψεις του 90-91

Το εν λόγω κείμενο συντάχθηκε υπό την επιμέλεια του Ανδρέα Παπανδρέου και της γενιάς 90-91...Περαστικά στο εκσυγχρονιστάν!!!!

(προς ΚΑΚΟ ΠΑΣΟΚο και εμένα)
¬Το να είσαι πατριώτης απαιτεί ΥΨΗΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και κοινωνική συνείδηση! Όποιος δεν γουστάρει τη 3η Σεπτέμβρη, να αποκαλυφθεί τώρα! Άλλο ελευθερία λόγου και σκέψης, και άλλο ο πεμπτοφαλαγγισμός! ΑΡΚΕΤΑ!

¬Η δημοκρατική παράταξη ήταν, είναι και θα είναι ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ... Ας διαβάζουμε λίγο Θουκυδίδη αλλά και Κοραή, αλλά πάνω απ' όλα Ανδρέα Παπανδρέου, πριν ανοίγουμε την ημιμάθειά μας σε δημόσιο διάλογο...

(προς Κακό ΠΑΣΟΚο)
(για το θέμα της πατριωτικής Νεολαίας) Εάν αντιλαμβάνεσαι το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ όπως την εθνικιστική δεξιά, έχεις ιδεολογικό κενό... κάλυψέ το...

(για το θέμα του αυτοπροσδιορισμού) Τι λες ***** μου; Εδώ είναι ΠΑΣΟΚ! Αυτά να τα λες στο ΣΥΡΙΖΑ!!!!
Και σε ό,τι αφορά τον Παπαθεμελή, τον στείλαμε στη Δεξιά και ησυχάσαμε!!! Εμείς είμαστε πατριώτες, όχι εθνικιστές! Και όπως έλεγε και ο Ανδρέας, δεν παραχωρούμε μια σπιθαμή της πατρίδας μας!!! Γεμίσαμε "κουλούς" στο ΠΑΣΟΚ!!!! ΠΟΥ είσαι Ανδρέα!!!!

(για το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφύλων) Σύμφωνα προς (sic) τον Σόλωνα, τον θεμελιωτή της δημοκρατίας και της ευνομίας, σκοπός του γάμου είναι η τεκνοποίηση.... Εάν, λέω εγώ, δεν συντρέχει λόγος τεκνοποίησης, γιατί να παντρευτούμε; Ε, γιατί; Για τη διατροφή; Για τα κληρονομικά; Τα παιδιά ανήκουν στην Πόλη -στη δημοκρατία- ως προέκταση της οικογένειας, και αυτό απαιτεί κοινωνική συμφωνία!*

(προς καλό ΠΑΣΟΚο ΙΙ)
Σύντροφε ***** με τι ασχολείσαι; Θα απολογηθούμε εμείς που αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες; (Όπως δήλωσε και ο ΓΑΠ προσφάτως;) Το λόγο θα έχουν τα όργανα, για όλους αυτούς που προσπαθούν να ντροπιάσουν το ΠΑΣΟΚ και να απαξιώσουν την παράδοσή μας!!! Χαλάρωσε... Το εκσυγχρονιστάν και ο νεοφιλελευθερισμός πέθαναν... θες να πάμε στην κηδεία;

(Προς καλό ΠΑΣΟΚο Ι)
(σσ: εκτίθεσαι) Στους προδότες!!! Κατάλαβαν ότι είσαι Τριτοσεπτεμβριανή, Ελληνίδα και πατριώτισσα και τώρα απειλούν!!! Για κοπιάστε, δουλάκια!!! Εμείς κορίτσι μου, που ποτέ δεν αλλάξαμε δρόμο, και ΕΜΕΙΣ είμαστε το ΠΑΣΟΚ, πάντα θα δεχόμαστε τη λάσπη των τιποτένιων!!! Αλλά μας οδηγεί ο Κάλβος: θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!!! Το άγχος θα το έχουν σύντομα αυτοί που πούλησαν την Ελλάδα και τον λαό της! Όχι εμείς, που σε αυτή την πατρίδα σεμνά προσφέρουμε τα ξίφη μας... ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΝΑ...

(προς εμένα - αυλαία...)

άσε μας βρε δεξιά....



Στόχος δεν ήταν να εκθέσω πρόσωπα και καταστάσεις.
Στόχος μου είναι να κατα/αποδείξω αυτό που πριν από μερικούς μήνες είχα εκθέσει πιο ...θεωρητικά, περί "προσωπικής αριστεράς".

Και να προβληματιστώ φωναχτά ως προς το αν είναι δυνατόν να υπάρξει συνεννόηση μέσα σε αυτόν τον χώρο που λέγεται ΠΑΣΟΚ, ή καλύτερα Τρικούπη, Κωλέττη, Ιπποκράτους....

Κίνημα πάντως πετυχημένο δεν πρόκειται να είναι, διότι αν δεν υπάρξει ένα πρό(σ)ταγμα ηχηρό και σαφές, αν τραβάμε ο ένας προς ανατολή κι ο άλλος προς δύση, όπου και να κινήσουμε να πάμε, να φτάσουμε αποκλείεται.



*η ιδιότητα του "Καλού ΠΑΣΟΚου ΙΙΙ" έχει τη σημασία της. Είναι δημοσιογράφος, αλλά το πού αρθρογραφεί -και πού αρθρογραφούσε μέχρι πρότινος-, δεν θα ήθελα να το πω δημοσίως, προσωπικά δεδομένα γαρ... Αν και βάσει αυτών που λέει, κάτι συνάγεται... Αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει σε μεγάααααλη απόσταση από το χώρο του ΠΑΣΟΚ...

link: "η προσωπική μας Αριστερά" Σεπτέμβρης 2008

Αντι-Ελσίνκι στον ορίζοντα....

"Επίσπευση της ενταξιακής πορείας της ΠΓΔΜ ζητά σε αναντιστοιχία με την Κομισιόν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προβάλλοντας το θέμα της ονομασίας ως εκκρεμή διμερή διαφορά που δεν πρέπει να παρακωλύει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση."

Όταν κάνεις εξωτερική πολιτική απλά για την πεις στο Σημίτη και το ΓΑΠ, και να εκμεταλλευτείς τα εθνικιστικά ένστικτα των αδαών,
όταν μιλάς για "βέτο" προεκλογικά, και μάλιστα στο τηλεοπτικό debate, λες κι είναι παροχή της τελευταίας στιγμής, να το τάζεις ελαφρά τη καρδία, ενώ ο κόσμος, εντός κι ΕΚΤΟΣ Ελλάδας, παρακολουθεί,
όταν δίνεις τέτοια δείγματα γραφής μια, δυο, τρείς, ε, αυτά θα τα πάθεις κάποια στιγμή...

Το σκεπτικό -υποθέτω- του Ευρωκοινοβουλίου είναι:
"Αυτός είναι ικανός να πει άλλα ντ άλλων προεκλογικά, προκειμένου να πάρει καμία ψήφο από το ΛAOΣ (την άκρα δεξιά), όπως ακριβώς το έκανε το 2007, -που ζοριζόταν και λιγότερο- για να μην μιλήσουμε για το Άναν το 2004, που σφύριζε στον αέρα για να κάνει το χατήρι του Χριστόδουλου και του Παπαδόπουλου λες και είμαστε κορόιδα εμείς στην ΕΕ να μπαίνουμε μπροστά...
Καλά καλά αφερέγγυος και τυχάρπαστος είναι, μας αφήνει εκτεθειμένους μονίμως, και θα του κάνουμε πλάτες μην τυχόν και χάσει καμία ψήφο, επειδή απλώς είναι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα???"

Πάρε ένα ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου λοιπόν, κύριε Καραμανλή, για ορεκτικό, που λέει "δικό σου το πρόβλημα, ας πρόσεχες, άμα είσαι μάγκας βάλε βέτο τώρα, που έχεις την ΕΕ τόση ανάγκη, λόγω οικονομικών, αλλά την ευθύνη του βέτο θα την πάρεις πάνω σου"...

Αναμενόμενο να γίνει κάποια στιγμή κι αυτό, και θα ακολουθήσει κι άλλο χαστούκι, από την Κομισιόν, το κεφάλι μου κόβω.

Κοινώς, τί έγινε???
Έγινε αποσύνδεσις του "ΠΓΔΜιακου" από την είσοδο της ΠΓΔΜιας στην ΕΕ, και τέλος... Αντι-Ελσινκι*, ένα πράγμα...
Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια, δηλαδή κύριε Καραμανλή, κι άμα δεν σ αρέσει το όνομα, τρέχα παίξε το μαύρο πρόβατο, με τις συνέπειες που αυτό θα επιφέρει.
Αυτό μας είπε το ευρωκοινοβούλιο.

Κι έχει και δίκιο, μ αυτά που κάνει η Ελλάδα από το 2004.

Τον επόμενο λυπάμαι, που θα τρέχει και δεν θα φτάνει.
Τον λυπάμαι ακόμα πιο πολύ απ όσο λυπάμαι τον προηγούμενο...



*στο Ελσίνκι, το 1999, η σύνοδος κορυφής αποφάσισε ότι τα Ελληνοτουρκικά (το Κυπριακό) είναι ζητήματα μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, κι όχι Ελλάδας- Τουρκίας.
Αλλά εκεί ήταν ο αυτόματος πιλότος των Σημίτη - ΓΑΠ που έκανε τις διαπραγματεύσεις, γι αυτό χτυπούσαμε διάνα, ενώ τώρα μάλλον του έχει αδειάσει η μπαταρία του αυτόματου πιλότου, γι αυτό και αυτοί εδώ τα 'χουν κάνει σαν τα μούτρα τους...

κι εδώ...

"50 λεπτάκια"...

Ως φοιτήτρια, ανα τις ...δεκαετίες, έχω δεί αρκετά.

Έχω δει πολλά, θα έλεγα. Εκατέρωθεν προερχόμενα. Και από τους "αποπάνω" και από τους "αποκάτω"....

Έχω δει στου Ζωγράφου να σπάνε οι τζαμαρίες του αμφιθεάτρου και να μπουκάρουν κάποιοι κουκουλοφόροι για να "βοηθήσουν" την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων, βραδιά φοιτητικών εκλογών.

Έχω δει συνελεύσεις για κατάληψη να αποφασίζονται εν μέσω εξεταστικής Σεπτεμβρίου, με τη μέθοδο της συγκέντρωσης υπογραφών, μόνο που υπέγραφε όποιος τύχαινε να περάσει, κι ας ήταν απο το δίπλα πολυτεχνείο, κι ας ήταν ΟΥΚας που έπινε καφέ στη Φιλοσοφική.

Έχω δει κοσμήτορα να τον κλείνουν μέσα στο γραφείο, επειδη αποφάσισε οτι όταν χάθούν σχεδόν τρείς μήνες λόγω κατάληψης, δεν γίνεται να αναπληρωθεί το εξάμηνο (εξάμηνο που είναι τρείς και κάτι μήνες, αν τους μετρήσεις). Εχω δει τον ίδιο κοσμήτορα να μαθαίνει απο ΦΕΚ ότι έγινε δεκτή η -ενάμισι χρόνο πριν υποβληθείσα- παραίτησή του, όταν αργότερα αποφάσισε να ψάξει λίγο τα οικονομικά του Πανεπιστημίου.

Έχω δει φοιτητές να πηγαίνουν έντρομοι στη σχολή, με την εξεταστική συμπυκνωμένη σε δέκα μέρες, μαζί με Σάββατα, και να μην δίνουν μάθημα τελικά, εκτάκτως, επειδή "σήμερα το πρωί συνέλαβαν τον τάδε παραταξιάρχη - που απλώς πετούσε κάτι γιαουρτάκια και κάτι νεραντζάκια- μπροστά στην Ευελπίδων που δικαζόταν ένας φίλος του...

Έχω δεί παρατάξεις να κάνουν το θέλημα των καταληψιών για τρεις μήνες, αν και δεν θέλουν κατάληψη, απλώς και μόνο για να μην κατεβάσουν κοινή πρόταση για άνοιγμα της σχολής στη συνέλευση- "σιγα μην συμφωνήσω εγώ ο Πειραιώτης με τους Βάζελους", ένα πράγμα...

Εχω δει τις ίδιες παρατάξεις να κόπτονται και να πλακώνονται για το ποιος θα κλείσει πρώτος τη Βανδή, δεύτερος τη Μύκονο και τρίτος την Αράχωβα, και να κάνουν ψιλοκομμένο τουμπεκί όταν γίνονται Σόδομα και Γόμορρα μπροστά στα μάτια μας με τα συγγράμματα, τους συγγραφείς και τις εκδοτικές-εργολάβους και τόσα άλλα αυταπόδεικτα και αναπόδεικτα...

Έχω δει να κλείνει η σχολή από ο τι να ναι εκτός φοιτητές, να την καταλεηλατούν συμμορίες που τρέφονται με την κάθε αναμπουμπούλα, ανεξαρτήτως λόγου και αφορμής... Και κάθε φορά βλέπω "φοιτητές", φοιτητές "καθηγητές" και καθηγητές να αντιδρούν απλώς προστατεύοντας τη σωματική τους ακεραιότητα, και θυσιάζοντας εξάμηνα επί εξαμήνων, για έναν "αγώνα" κάποιων "αγωνιστών" που, 15 χρόνια μετά ακόμα δεν έχω καταλάβει σε τί αποσκοπεί και πώς θα βελτιώσει την ποιότητα των μαθημάτων και θα καταστήσει την Παιδεία μας όχι ΜΟΝΟ δημόσια, αλλά και -όντως- δωρεάν και πάνω απ όλα "Παιδεία"...
Ένα 3% άκουγα, ένα 5% ακούω - η μόνη διαφορά.
Κατά τα άλλα απλά ένα μεγάλο μεγάλο "ΟΧΙ" σε ένα μεγαλύτερο αιωρούμενο πανώ κάθε φορά βλέπω... Ουδέν νεώτερον.

Εχτές, λοιπόν, είδα και κάτι που ΔΕΝ το είχα δει ως τώρα.

Ενώ ο καθηγητής εξηγούσε τα περί πολιτικών της ΕΕ, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει στο σχεδόν γεμάτο αμφιθέατρο του εβδόμου ορόφου ένα παιδί που μετά βίας στεκόταν στα πόδια του... Μας κοιτάζει, δεν ξέρω όμως αν μας έβλεπε, και σαν να βρισκόταν κάπου αλλού, στην πλατεία Εξαρχείων ή στην Ομονοίας, απλώνει το χέρι και λέει:

"Πενήντα λεπτάκια αν έχετε, ξέρετε είμαι τοξικομανής..."

Μαρμάρωσις. ΜΑΡΜΑΡΩΣΙΣ.

Και μετά, αγανάκτηση.

Φτάνει ρε παιδιά!!! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!!!

Δεν είναι πλατεία Εξαρχείων το αμφιθέατρο, δεν είναι πλατεία Ομονοίας, δεν είναι πεζοδρόμιο.... Όσο κι αν προσπαθούν να το κάνουν, κάποιοι, εκατέρωθεν, για τους δικούς τους λόγους...

Δεν είναι το θέμα μου ο τοξικομανής. Είναι όμως ΚΑΙ ο τοξικομανής. Ψάχνω τόσα χρόνια να βρω μια γραμμή, πέραν της οποίας δεν θα θεωρείται αποδεκτή, φυσιολογική, μια συμπεριφορά. Μια γραμμή που θα διακρίνει το τί είναι ανεκτό στο δρόμο, τί στην καφετέρια από το τι είναι ανεκτό στο Πανεπιστήμιο. Ακόμα δεν έχω εντοπίσει τη γραμμή αυτή, όλο μου ξεφεύγει, όλο και πιο πέρα πάει, κι όλο το Πανεπιστήμιο φθίνει, σε όφελος αυτής...

Ολα επιτρέπονται, όλα είναι "δικαιώματα". Ολα τα αγκαλιάζει το περιβόητο "ασυλο". Κι όλο φαρδαίνει ο χώρος του "επιτρεπτού".

Ε λοιπόν θαρρώ πως αρκετά πιά με τα υποτιθέμενα δικαιώματα των ...υποτιθέμενων "μειονοτήτων" στο υποτιθεμενο "ακαδημαϊκό άσυλο".
Των τοξικομανών, κλεφτών, μπαχαλάκηδων, μπουκαλάκηδων, ακροαριστερών και ακροδεξιών, χαραμοφάηδων "καθηγητών" και διαπλεκόμενων "πανεπιστημιακών"*, αιώνιων φοιτητών, χούλιγκανς, κουκουλωμένων και ξεκουκούλωτων, καταπιεσμένων πλουσιόπαιδων και φιλόδοξων κομματικοδίαιτων "φοιτητών" του προαυλίου, του διαδρόμου και της αιώνιας πορείας...

Έχουμε κι εμείς δικαιώματα, η πλειοφηφία.
Εμείς που δεν βλέπουμε το πανεπιστήμιο ούτε σαν ένα κτίριο χωρίς μπάτσους, ούτε σαν θερμοκήπιο των επόμενων πρωτοκλασσάτων κομματικών στελεχών.


Δημοκρατικός άνθρωπος είμαι.

Αλλά αυτά που βλέπω, αυτά που έχω δει, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Δεν καταδέχομαι να είναι αυτό Δημοκρατία, όσα τρωτά κι αν έχει ως πολίτευμα.

Μάλλον κάτι έχουμε παρεξηγήσει...







*(μα ναι, υπάρχουν κι αυτοί, ό του απιστεύτου...)